28 فوریه این هفته جورج بوش به منظور طرح نمایشی جبهه مشترک برای ایجاد دمکراسی در دنیا ملاقاتهای تنظیم شده‌ای با سران اروپا داشته است. تونی بلر درباره ” ارزشهای مشترکمان“ صحبت می‌کند. هیچ کس اشاره به کلمه‌ی، ”شکنجه“ ، نمی‌کند مبادا این نمایش مسخره جلوه شود. اکنون انکارناپذیر است که دولت امریکا، ‌در بالاترین رده، مسئول تمام شکنجه‌هایی است که همه روزه انجام می‌گیرد، شکنجه‌هایی که در تمام عکسهای خبری از زندانهای ابوغریب، گوانتانامو و بگرام به چشم می‌خورد. این درحالیست که در زندان‌های این کشورها ‌ و بدون شک در سایر زندانهایی که درباره آن چیزی نمیدانیم مردان مسلمان را با شوکهای الکتریکی به اندامهای تناسلیشان ، نگه داشتنشان در آب و تهدید به مرگ شکنجه می‌دهند چطور هیچ یک از مقامات برجسته اروپا اینگونه اعمال مخوف را رد نمی‌کنند و با وجود آننکه همگان از زندانها، اردوگاه ها، پناهگاهای زیرزمینی، زندان های انفرادی، اعمال زشت و شنیع ، تهدید به اینگونه اعمال، ضرب و شتم، محروم کردن از خواب، خشونت جنسی، آدم ربایی اطلاع دارند، اعلام نمی‌کنند که از آقای بوش و مقامات همراهش استقبال نشده است؟ شاید ارائه گزارش مفتضح ارتش بریتانیا در جنوب عراق تعجب ایشان را بر نمی‌انگیزد. چرا هیچ مقام برجسته ای وجود ندارد که با صداقت اقرار کند که آزادی و دمکراسی مورد نظر در خاور میانه تصنعی است و این امر سرپوشی است برای تسلط واشنگتن در منطقه؟‌ و چرا کسی علنا نمیگوید که ” جنگ علیه ترور“ درواقع” جنگ علیه مسلمانان است که بعید نیست خطر بیشتری را برای همگان در دنیا ایجاد کند؟ از جریان علنی سازی مسائل گوانتانامو، از ارائه گزارشات اخیر توسط نظامیان مبنی بر افشای از بین بردن شواهد سوء استفاده جنسی و حتی مرگ در بگرام، از درگیری میان FBI و CIA در باره شخص مسئول بازرسی ها، از سردرگمی محض در باره شخصی که مسئول زندانیانی که هرگز آزاد نخواهند شد، یک چیز معلوم است: حتی با ملاک و معیار خودشان ، استراتژی شکنجه یک رسوایی است. با اشاره به سپتامبر 2002، یک بررسی سری CIA در مورد بازداشت شدگان گوانتانامو خبر از این واقعیت داد که بسیاری از این افراد یا بی گناه بوده‌اند و یا نیروهای رده پایین گروه طالبان بودند که ارزش اطلاعاتی نداشتند. برای اعتراف گرفتن از هر کسی نیاز نیست که یک متخصص شکنجه باشید. مردان در زندان گوانتانامو بیش از یکصد بار مورد بازجویی و استنطاق قرار گرفتند- همیشه آنان را غل و زنجیر میکردند و همیشه همان سوالها. تعجبی ندارد که زندانیها به سادگی دست از جواب دادن بردارند. تعجبی ندارد که اعترافات غیرواقعی بسیار زیادی گرفته شود. اکنون گزارش شکنجه – گزارشات و یادداشتهای 1249 صفحه ای دولت- که توسط کارن گرین برگ ، مدیر اجرایی مرکز حقوق و امنیت درمدرسه حقوق دانشکده نیویورک تنظیم شد- نشان میدهد که دولت امریکا” مسئول تصمیم گیری سیستماتیک در جهت تغییر استفاده از روشهای زور و اعمال شکنجه است، به گونه ای که خارج از معیارهای متعارف و قابل قبول باشد. بازرسان زن جوان در زندان گوانتانامو مرکب قرمز روی لباسشان می ریختند و سپس وانمود می‌کردند که دچار مشکلات زنانگی هستند و مردان مسلمان را به آن آلوده میکردند و با قطع آب مانع شستن و پاک کردن لباسشان قبل از نماز می شدند و بدین وسیله آنان را مسخره میکردند. این رویه آنان بود. درست مثل پوشیدن لباس زیر توری هنگام کار، که برای مسخره کردن و خرد کردن شخصیت مردان مسلمان طراحی شده بود. این گزارش ها از یک مترجم ارتش به نام اریک سار و همچنین از زبان زندانیان نقل شده بود. مایکل راتنر وکیل مرکز حقوق قانون اساسی آمریکا، که نماینده بیش از 100 زندانی است، گفت این مطلب او را به یاد ” وب سایت‌های مستهجن میاندازد“. فقدان شهامت اخلاقی مانع از صحبت کردن رهبران مذهبی ما همچنین رهبران سیاسی، راجع به اینگونه مسایل میشود و این برایشان عمیقا ناراحت کننده است. هر چه که هست ، رفتار آنان با شان و منزلت خانوادگی زندانیان در بسیاری از کشورها به شدت تناقض دارد. توجه و مراقبتی که بسیاری از آنان نسبت به جداسازی ، بیماری، ترسانیدن و صدمه رساندن به خانواده‌های زندانیان انجام میدهند، دلیلی است بر همان روح معنوی انسان. ای کاش اینها همان ارزشهای مشترکی بودند که تونی بلر قصد داشت آنها را مهم جلوه دهد. این مردان برای پایان دادن به روزهای سخت 540 مردی که هنوز در زندان گوانتانامو هستند که در بین آنان شش انگلیسی الاصل وجود دارد، هدایت می شوند. در بین آنان یک پناهنده فلسطینی به نام جمیل البنان و یک عراقی بنام بیشر الراوی وجود دارد، مردانی که به ترتیب 10 و 20 سال اینجا زندگی کردند، دارای خانواده هستند، و کسانی هستند که وزیر امور خارجه از بازگرداندن آنان از این جهنم به وطن با وقاحت امتناع کرد.