سفیر و نماینده دائم ایران در سازمان ملل تصریح کرد که ایران کماکان مشتاق رفع هر گونه تردیدی است و هنوز برای رسیدن به توافقی درباره اقدامات معنادار که بتواند به هدف مشترک ما در جلوگیری از اشاعه سلاح هسته‌ای خدمت کند، دیر نشده است. دکتر محمد جواد ظریف روز شنبه در مقاله‌ای در روزنامه آمریکایی لس آنجلس تایمز نوشت: نه‌تعلیق و نه‌تحریم‌ها نمی‌توانند باعث دستیابی به اهداف تعریف شده برای عدم‌اشاعه گردند، زیرا ایران اکنون مجبور شده‌است به تنهایی و با اتکا به خود به فناوری هسته‌ای دست یابد. وی تاکید کرده است که چنانکه بسیاری از متخصصان عدم اشاعه قبلا گفته‌اند، در کشورهائی با سطح فناوری ایران، تنها تعامل، شفافیت و نظارت بین‌المللی می‌تواند عدم اشاعه را تضمین نماید. متن کامل این مقاله به شرح است: هنگامی که شورای امنیت سازمان ملل متحد در روزهای تعطیلی کریسمس مجبور به گردهمایی بمنظور رای‌گیری درباره قطعنامه ‪ ۱۷۳۷‬علیه برنامه هسته‌ای ایران گردید، کاملا طبیعی بود سوال شود چه فوریتی وجود دارد؟ ایران به هیچ یک از اعضای سازمان ملل حمله نکرده بود و یا هیچ یک را تهدید نکرده بود؟ البته در واقع ایران به هیچ کشوری در طول بیش از دو قرن اخیر حمله نکرده است. ایران در آستانه ساخت سلاح هسته‌ای نیز نبود، بلکه حتی بر عکس آن، چنانکه مطالعه منتشر شده در هفته جاری از سوی فرهنگستان ملی علوم (آمریکا) نشان می‌دهد، باوجود ذخایر نفت و گاز خود به انرژی هسته‌ای نیاز دارد. بطور همزمان، ایران ساخت، انبار و استفاده از سلاح اتمی را چه از دیدگاه ایدئولوژیک یا چشم‌انداز استراتژیک قاطعانه محکوم کرده است. ایران به معاهده عدم اشاعه تسلیحات اتمی (ان پی تی) که آنرا در سال ‪ ۱۹۷۰‬به تصویب رسانده ، پایبند باقی مانده است و حتی در مذاکرات حاضر بود تضمین‌هائی را ارئه کند که هیچگاه از آن خارج نخواهد گردید. تمامی تاسیسات هسته‌ای ایران مورد بازرسی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی قرار گرفته است. ایران آمادگی خود را برای قرار دادن این تاسیسات در معرض حتی یک رژیم سخت گیرانه تر نیز اعلام کرده بود، چنانکه از دسامبر ‪ ۲۰۰۳‬تا فوریه ‪ ۲۰۰۶‬نیز تحت چنین بازرسی قرار داشت و بیش از دو هزار نفر روز بازرسی دقیق منجر به بیانیه‌های مکرر آژانس گردید که هیچ شاهدی دال بر وجود یک برنامه تسلیحاتی وجود ندارد. همانگونه که محمد البرادعی مدیر کل آژانس اخیرا اعلام نمود:"درباره ایران بسیاری از آنچه که شما امروز شاهد آن هستید ، گمانه زنی و بحث در باره نیات و مقاصد است". بسیاری از این گمانه‌زنی‌ها توسط آژانس‌های جاسوسی دولت‌هائی تهیه و ارائه گردیده که رویکرد خصمانه‌ای نسبت به ایران دارند و در نتیجه گمراه کننده هستند. بعنوان نمونه، متن گزارش ارزیابی ملی اطلاعاتی سازمان سیا که در سال ‪ ۱۹۹۲‬جمع بندی شده ،اشاره دارد ایران در سال ‪ ۲۰۰۰‬به بمب اتمی دست پیدا می‌کند. اسرائیلی‌ها سالهاست که مکررا می‌گویند ایران طی شش ماه و یا کمتر از شش ماه، از نقطه غیر قابل بازگشت عبور خواهد کرد. اما حتی همین گمانه زنی‌های هشداردهنده نیز تاکید و تائید می‌کنند که هیچ مدرکی که نشان دهد ایران بدنبال ساخت سلاح اتمی است وجود ندارد و حتی اگر ایران چنین نیتی هم داشته باشد قادر به ساخت چنین سلاحی قبل از سال ‪ ۲۰۱۰‬و یا ‪ ۲۰۱۵‬نخواهد بود. لذا نه هیچ فوریتی و نه هیچ تهدید آنی در کار نیست. انگیزه اصلی و دلیل واقعی از نشست قبل از کریسمس شورای امنیت، بهره‌گیری از ترکیب مطلوب تر این شورا قبل از ورود اعضای تازه به آن از ابتدای ژانویه ‪۲۰۰۷‬ به منظور تحمیل تحریم‌ها بر ایران بوده است. هدف تحریم ها، تنبیه ایران بدلیل رد تعلیق فعالیت‌های صلح آمیز و مشروع غنی‌سازی خود می‌باشد اما تعلیق در ذات خود یک راه حل نیست و تنها می تواند فرصتی را برای رسیدن به یک راه حل در اختیار بگذارد. یک تعلیق موقت قبلا برای مدت دو سال انجام گرفته است زمانی که ایران درگیر در مذاکرات گردید اما طی سه سال گذشته آمریکا و متحدان اروپائی آن هیچگاه هیچ راه حل دراز مدتی را ارائه نکردند بجز آنکه بر تعلیق نامحدود فعالیت‌های غنی‌سازی ایران اصرار ورزند. متقابلا ، کشور من آلترناتیوهای واقعی معرفی نموده تا این اطمینان را ایجاد نماید که برنامه هسته‌ای غیر نظامی‌اش همواره و بطور کامل صلح آمیز باقی خواهد ماند: - در ‪ ۲۳‬مارس ‪ ، ۲۰۰۵‬ایران یک بسته فراگیر و همه جانبه را به فرانسه، آلمان و انگلیس ارائه کرد که از جمله شامل تصویب قانون ملی منع دائمی ساخت و استفاده از سلاح اتمی ، تضمین‌های فنی مبنی بر عدم اشاعه و بازرسی های سرزده و ‪ ۲۴‬ساعته آژانس بین‌المللی انرژی اتمی بود. این پیشنهاد حتی شامل روابط دوجانبه بر پایه احترام متقابل و همکاری در زمینه‌های گسترده‌ای از اقتصاد ، مسائل سیاسی و حوزه‌های ضد تروریستی نیز می‌گردید. اروپائی‌ها باوجود استقبال و خوش بینی اولیه،حتی از ورود به مذاکرات درباره این بسته ظاهرا بدلیل مخالفت آمریکا امتناع کردند و بجای آن بر تعلیق نامحدود اصرار ورزیدند. - در ‪ ۱۸‬ژوئیه ‪ ، ۲۰۰۵‬ایران پیشنهاد داد که از آژانس خواسته شود ترتیبات کارآمدی را درباره تعداد، ساز و کارهای نظارتی و سایر مشخصات یک عملیات محدود ابتدایی در کارخانه غنی‌سازی اورانیوم در نطنز تهیه نماید.(چیزی که نیازهای ما و همزمان البته نگرانی‌های آنها را پوشش می داد) اما این پیشنهاد حتی مورد بررسی هم قرار نگرفت. - در ‪ ۱۷‬سپتامبر ‪ ،۲۰۰۵‬ایران آمادگی خود را برای ورود به یک مشارکت جدی با بخش خصوصی و یا دولتی سایر کشورها بمنظور غنی‌سازی اورانیوم در ایران مطرح ساخت، "تا بالاترین میزان از شفافیت را نشان دهد"،این بار نیز پیشنهاد رد شد. - در‪ ۳۰‬مارس ‪ ، ۲۰۰۶‬ایران مشارکت با کشورهای منطقه و فراتر از آن برای تولید و استفاده از سوخت هسته‌ای ، بر پایه مالکیت مشترک و تقسیم کار بر مبنای تخصص هر یک از شرکا را پیشنهاد نمود. هیچ کس پاسخی به این پیشنهاد نداد. - در جریان گفتگوهای مذاکره‌کنندگان هسته‌ای ایران و اتحادیه اروپائی طی ماههای سپتامبر و اکتبر ‪ ، ۲۰۰۶‬ایران پیشنهاد یک کنسرسیوم بین‌المللی را مطرح نمود، پیشنهادی که در آغاز از سوی اروپا بسیار امید بخش ارزیابی شد اما بلافاصله با این عنوان که ناکافی است، رد شد و یک بار دیگر آنها بر تعلیق تاکید ورزیدند. پیشنهادهای ایران دقیقا مشابه پیشنهادهای اصلی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی درباره فعالیت‌های چند ملیتی درباره سوخت ، از جمله غنی سازی است که در ‪ ۲۲‬فوریه ‪ ۲۰۰۵‬منتشر شد. آمادگی ایران برای اجرای این پیشنهادات یک فرصت منحصر بفرد نه فقط برای از بین بردن نگرانی‌ها درباره فعالیت‌های چرخه سوخت ماست بلکه حتی با ارائه مدلی برای کشورهائی که دارای برنامه مشابه هستند، باعث تقویت معاهده منع اشاعه نیز می‌گردد. هیچ کشور دیگری با فناوری مشابه ایران به اندازه ایران آماده انعطاف پذیری نبوده است. نه تعلیق و نه تحریم‌ها نمی‌توانند باعث دستیابی به اهداف تعریف شده برای عدم اشاعه گردند، زیرا ایران اکنون مجبور گردیده به تنهائی و با اتکا به خود به فناوری هسته‌ای دست یابد. چنانکه بسیاری از متخصصان عدم اشاعه قبلا گفته‌اند، در کشورهائی با سطح فناوری ایران، تنها تعامل، شفافیت و نظارت بین‌المللی می‌تواند عدم اشاعه را تضمین نماید. ایران کماکان مشتاق رفع هر گونه تردیدی است. هنوز برای رسیدن به توافقی درباره اقدامات معنادار که بتواند به هدف مشترک ما در جلوگیری از اشاعه سلاح هسته‌ای خدمت کند، دیر نشده است.