چارلی ریس سایت عملیات روانی- تاکنون بیش از 1800 نفر از جوانان آمریکایی در عراق کشته شده‌اند و هزینه جنگ‌های عراق وافغانستان برای آمریکا به رقم 340 میلیارد دلار بالغ شده است. این نتیجه انتخاب افرادی از سوی ماست که از پذیرش محدودیت‌های مصرّح در قانون اساسی آمریکا امتناع می‌کنند. قانون اساسی دولتی برای اداره آمریکا در اختیار ما قرار می‌دهد نه برای اداره همه دنیا. نوع حکومت سایر کشورها ربطی به ما ندارد. مطمئناً تا بحال متوجه شده‌اید که دولت بوش می‌دانسته عراق تسلیحات کشتار جمعی در اختیار نداشته است و نگران کننده‌تر این که ابلهانه براعتقاد خود پا فشاری می‌کرده است. در 11 سپتامبر 2001 ما با یک دشمن مواجه بودیم یعنی یک سازمان تروریسی به نام القاعده. اما به جای از میان بردن این سازمان، جرج بوش به دنیا اعلان جنگ کرد. او تئوری کودکانه و غیر واقعی را که نومحافظه کاران عمدتاً طرفدار اسراییل عرضه کرده بودند، خریدار شد. این تئوری براین اصل قرار داشت که صدام حسین را از قدرت به زیرکشیم و دموکراسی را در عراق تثبیت کنیم و این الگویی مناسب برای گسترش دموکراسی به همه مناطق خاورمیانه خواهد بود. نو محافظه کاران این تئوری را ارزان و آسان می‌پنداشتند. اما این فرضیه نه تنها کودکانه و ساده انگارانه بلکه احمقانه بود و نهایت چیزی است که می‌تواند از اذهان گروهی نظریه پرداز که هیچگاه صدای گلوله‌ای را نشنیده‌اند و خواندن و نوشتن عربی را نمی‌دانند یا زمانی کوتاه را در خاورمیانه سپری نکرده‌اند، تراوش کند. در جنگ عراق، همه از ما سوء استفاده کردند. احمد چلبی ، اسراییلی ها و بقیه ، آنها هر چه می‌خواستند به دست آوردند یعنی سرنگونی صدام حسین بدون این که یک دلار خرج کنند یا یک قطره خون بریزند. به جای این که طبق وعده نومحافظه‌کاران نفت عراق هزینه‌های جنگ را بپردازد، این ما هستیم که نفت را بشکه‌ای 61 دلار می‌خریم. پس از دوسال اشغال عراق توسط آمریکا، مردم عراق هنوز از : 1) امنیت، 2) استقلال، 3) اقتصاد خود کفا 4) آب سالم، 5) سیستم فاضلاب، و6) گازوئیل ارزان و فراوان محرومند. امپریالیست‌های فریب خورده در واشینگتن می‌توانند این وضعیت را به گردن شورشیان عراق بیاندازند اما من مطمئنم ملت عراق ما را مقصر می‌دانند. هم اکنون تروریسم افزایش یافته است، نه کاهش؛ خاورمیانه بی‌ثبات شده است نه باثبات؛ و ما نتوانسته‌ایم به دموکراسی در عراق برسیم. بلکه به دولت مذهبی متحد با ایران، جنگ داخلی یا دولت خودکامه دیگری – یا مجموعه‌‌ای از نتایج نامطلوب، یکی پس از دیگری – رسیده‌ایم و همزمان آزادی‌هایمان در کشور محدود شده است. این‌که خود را که مکرراً به غلط کشور دموکراتیک می‌نامیم (نوع حکومت ما جمهوری است نه دموکراتیک) طی دهه‌ها از کشور مادر یعنی انگلیس تکامل و تحول یافته است. در هیچ کجای دیگر از دنیا به جز در کشورهای انگلیسی زبان و نه حتی در قاره اروپا امکان چنین تکاملی وجود نداشته است. تنها یک فرد ابله یا کاملاً بی‌اطلاع از جهان اسلام می‌تواند انتظار داشته باشد که چنین نظام حکومتی را بتوان به زور اسلحه برعراق حاکم کرد. چنین حماقت‌هایی را در سیاستمداران واشینگتن مشاهده می‌کنم که گاهی اوقات فکر می‌کنم اگر اداره وزارت امور خارجه را به اتحادیه کامیونداران و فعالیت‌های اطلاعاتی را به مافیا می‌سپردیم، بهتر از این عمل می‌کردند. شاید اگر کنگره را به منطقه فارگو منتقل می‌کردیم که در آن دمای هوا زیر صفر است، اعضای کنگره مجبور می‌شدند وظایفشان را به موقع انجام دهند. هفته گذشته، گروهی شورشی – که احتمالاً هیچ یک آموزش‌های رسمی ندیده بودند – چهارده نفر از بهترین سربازان آموزش دیده و مجهز ما را با بمبی دست‌ساز کشتند. شورشی‌ها یک موضوع را می‌دانند که هیاهوگران واشینگتن از آن غفلت کرده‌اند و آن شیوه جنگیدن با ارتشی مجهز با استفاده از تاکتیک‌های جنگی و تسلیحات ابتدایی است. مادامی که نیروهایمان را در عراق نگه‌داریم، بعضی از آنها کشته خواهند شد زیرا در آن نقطه از دنیا، وقتی شما فردی را می‌کشید، خواه ناخواه دشمنی و خصومت خانواده او را خریده‌اید. به عبارت دیگر، ما هر زمان که فردی عراقی را می‌کشیم، یک شورشی تولید کرده‌ایم. شورشیان عراق مانند ویت کنگ‌ها می‌دانند که نمی‌توانند ما را در صحنه جنگ شکست دهند، اما می‌دانند که در بلند مدت آنها در آنجا خواهند ماند و ما رفتنی هستیم.