پیتر بینارت سردبیر هفته‌نامه آمریکایی نیو ریپابلیک در مقاله‌ای به تشریح وضعیت غمبار عراق پرداخته و نوشته است میزان وحشت حاکم بر عراق غیرقابل تصور است و از ظرفیت پذیرش ذهنی من خارج است. وی در این مقاله که روز سه‌شنبه منتشر شد، ازایده تشکیل کنفرانس منطقه‌ای با هدف کاستن از این خشونت‌ها دفاع کرده است. "تصور کردن میزان وحشت حاکم بر عراق دیگر فراتر از ظرفیت ذهن من است. زنی به نام فاطمه اخیرا در مصاحبه‌ای گفته‌بود یک سوم ما زنان عراقی در جریان این درگیریها کشته می‌شویم، یک سوم فرار می‌کنیم و یک سوم نیز بیوه خواهیم شد. من متعلق به دورانی هستم که اعتقاد داشتیم آمریکا ماموریت داشت چنین اقدامات شیطانی را متوقف کند ولی امروزه نه تنها آمریکا آن را متوقف نمی کند، بلکه به نوعی خود عامل این اقدامات است. وقایع ماه‌های اخیر در عراق باعث شده است بهترین استدلال‌های برای باقی ماندن و یا ترک عراق از بین برود، زمانی ما می‌توانستیم بگوییم آمریکا با ادامه حضور خود در آمریکا وضعیت را بهتر خواهد کرد ،امنیت را بهبود خواهد بخشید و حاکمیت دولت عراق را گسترش خواهد داد و ضمنا مبارزان و شبه نظامیان را نیز ضعیف خواهدکرد. به این ترتیب رهبران شیعه، سنی و کرد می‌توانستند در مورد توافقات سیاسی که می‌توانست عراق را از حاشیه دور سازد به توافق برسند. ولی از زمان بمب‌گذاری در حرمی مقدس در سامرا در ماه فوریه، خشونت به صورت تعجب آوری افزایش یافته و به اندازه‌ای شدید شده که خواستن از شیعیان و سنی‌ها برای کنار گذاشتن اسلحه‌ها در حقیقت دعوت کردن از آنها برای انجام خودکشی دسته‌جمعی است. همچنین ما فقط در یک دوره‌ای می‌توانستیم بگوییم که اگر آمریکا عراق را ترک کند، مردم آن کشور دلیل زیادی برای ادامه کشتارها نخواهند داشت. نیر روزن در دسامبر سال گذشته در هفته‌نامه آتلانتیک نوشته بود چیزی که جنبش‌های مقاومت در برابر آن مقاومت می‌کنند اشغالگری است. اگر دشمن خارج شود مبارزان با چه کسی مبارزه خواهند کرد؟ امروزه استدلال‌های صادقانه برای باقی ماندن و یا ترک کردن عراق تنها این است که ما نمی‌توانیم مورد دیگر را انجام دهیم، ما نمی‌توانیم عراق را ترک کنیم چون چشم انداز جنگ داخلی منطقه‌ای بسیار ترسناک است. همچنین آمریکا نمی‌تواند در عراق باقی بماند زیرا حضور آن نیز نمی تواند از این خشونت‌ها جلوگیری کند. پس چرا ما باید نیروهای آمریکایی را اعزام کنیم تا تلاش کنند کاری را متوقف کنند که اجتناب ناپذیر است؟ در حال حاضر آمریکا تنها از یک گزینه برخوردار است و آن تهدید به ترک فوری عراق است. تقریبا می‌توان گفت به غیر از مقتدا صدر هیچ یک از رهبران سیاسی عراق نمی خواهد چنین اتفاقی رخ دهد. ما باید از این تهدید به خوبی استفاده و اگر رهبران عراق نیز به آن پاسخی ندادند هرچه سریعتر خارج شویم. وسیله انجام این تلاش آخر، برگزاری کنفرانس رهبران عراق و همسایگان این کشور است، روسیه نیز بخاطر اینکه بر ایران و سوریه از نفوذ بیشتری برخوردار است باید در این کنفرانس حضور داشته باشد. ما در عین حال بزرگترین تهدید خود را نیز باید ارائه کنیم. یعنی اگر این کنفرانس با شکست مواجه شود آمریکا همان روز عقب نشینی کامل نیروهای خود را آغاز خواهد کرد و تنها نیروهای اندکی را برای انجام عملیات علیه القاعده در کشورهای همسایه باقی خواهد گذاشت. دمکرات‌ها گاهی خواستار برگزاری چنین کنفرانسی می‌شوند ولی در عین حال آنها خواستار آغاز عقب نشینی نیروها از عراق طی چند ماه آینده هستند که این جملات بدان معناست که آمریکا می‌خواهد تنها اهرم فشار خود بر عراقی‌ها را نیز از بین ببرد و بنابر این ، چنین ایده‌ای نیز به نوعی همانند سخنان بوش است که می‌گوید ما تحت هر شرایطی نیروهای خود را در این کشور حفظ خواهیم کرد. اگر عراقی‌ها واقعا در مورد قانون اساسی به توافق دست یابند و رهبران برجسته هر سه جامعه این کشور به صورت علنی از آن حمایت کنند آنگاه آمریکا باید تلاش کند تا آنها بر این قول خود پایبند بمانند. این بدان معناست که به صورت موقت نیروهای نظامی بیشتری به عراق اعزام کند تا در مناطق کلیدی بغداد امنیت ایجاد کنند و پس از آن برنامه های اشتغال زایی خود را در این مناطق آغاز، تا مردان جوان شیعی و سنی مشغول به کار شوند. هدف ما نیز این است که با از بین بردن احساس ناامنی و ناامیدی ،شبه نظامیان و مبارزان عراقی را تضعیف کنیم. چنین اقدامی سال‌ها به طول خواهد انجامید و جان نیروهای آمریکایی بیشتری از دست خواهد رفت ولی در حمایت از توافق رهبران عراق در مورد قانون اساسی آن کشور، این هزینه‌ای است که ارزش پرداخت دارد. دستیابی به چنین توافقی در وضعیت کنونی بسیار دشوار است .جنگ‌های داخلی معمولا تنها زمانی متوقف می‌شود که طرف‌های مربوطه به این نتیجه برسند که خونریزی سود سیاسی خود را از دست داده ، حال آنکه قدرت‌های حاکم بر عراق، هم اکنون به چنین ایده‌ای نرسیده‌اند. ولی تا زمانی که آمادگی داشته باشیم پاسخ منفی بشنویم ارزش دارد که این گزینه را مورد آزمایش قرار دهیم. هفته نامه نیو ریپابلیک در پایان نوشته است: مردم عراق از ما نخواستند به کشور آنها حمله کنیم؟ و آنها قطعا از ما نخواستند این کار را به شکلی جنایتکارانه انجام دهیم؟ پس دستکم ما این را به آنها بدهکار هستیم.