سایت عملیات روانی_ رژیم صهیونیستی که تقویت نظامی گری و دستیابی به مشروعیت بین المللی را در دستور کار خود قرار داده تلاش دارد تا با حضور در جمع ناتو به این مهم دست یابد . در کنار تحولات سرزمینهای اشغالی و سیاستهای رژیم صهیونستی در منطقه و عرصه بین المللی یکی از نکات قابل تامل تلاش های مضاعف این رژیم برای عضویت در جمع اعضای ناتو است . در این راستا تل آویو به همراه متحدان غربی خود رایزنی های بسیاری را برای این مهم انجام داده است که نتیجه آن امضای قرداد همکاری تل آویو و ناتو در دریای مدیترانه است . بر اساس این توافقنامه رژیم صهیونیستی به همکاری نظامی و تجهیزاتی و اطلاعاتی با ناتو در دریای مدیترانه می پردازد . با توجه به عملکرد و ویژگی های ناتو و سیاستهای رژیم صهیونیستی دلایل گرایش این رژیم به ناتو و اصرار به همکاری با آن از چند منظر قابل تامل است : 1) از چالشهای رژیم صهیونیستی عدم مشروعیت بین المللی است . عضویت در ناتو با 26 عضو ضمن آنکه مشروعیتی در این کشور برای این رژیم به همراه دارد ، اعتبارناتو می تواند تا حدود زیادی مشروعیت بین المللی برای آن ایجاد نماید که برای این رژیم بسیار حائز اهمیت است . 2) رژیم صهیونیستی تلاش دارد تا به نظامی گری در عرصه جهانی بپردازد . آنها یکی از راهکارها یعنی اجرای طرح از نیل تا فرات را سیاستهای نظامی گرایانه می دانند . حضور در ناتو می تواند تو جیهی برای مداخلات نظامی این رژیم در آینده در عرصه بین الملل ارزیابی گردد. در ضمن عضویت در ناتو می تواند راهکاری باشد برای تقویت توان نظامی رژیم صهیونیستی که به بهانه همکاری با این اتحادیه ( پیمان آتلانتیک شمالی ) صورت می گیرد . رژیم صهیونیستی برای تقویت توان نظامی فعالیتهای بسیاری داشته که با مخالفت جامعه جهانی مواجه گردیده ، اما با حضور در جمع متحدان ناتو به طور مستقیم و یا همکاری با آن برای نظامی گری می تواند گام بردارد . 3) رژیم صهیونیستی در حالی از عضویت و همکاری با ناتو سخن می گوید که بهره گیری از امکانات آن برا مقابله با مخالفان خود را در دستور کار درد . بر اساس قوانین ناتو حمله و یا تهدید هر یک از اعضا و یا همکاران ناتو به منزله تهاجم و تهدید کل اتحادیه است که ورود آن به حمایت از آن عضو را الزام آور می سازد . اکنون رژیم صهیونیستی بر آن است تا با همکاری با ناتو اولا به جبهه گیری جهانی در برابر مخالفان خود یا به گفته خودشان ، ایران ، سوریه ، لبنان و دولت فلسطین بپردازد . ثانیا جنگ تبلیغاتی علیه سایر کشورها پذیرش این رژیم را به عنوان قدرت بزرگ منطقه ای تشدید کند. ثالثا پس از شکست در برابر لبنان و ناتوانی در مقابله با انتفاضه از ناتو به عنوان سد دفاعی و امنیتی بهره برداری نماید . به عبارتی دیگر این رژیم به ناتو به عنوان عامل دفاعی می نگرد که از آن در برابر مشکلات و چالشهای منطقه ای حمایت کند . 4) دولتمردان رژیم صیونیستی اکنون در عرصه داخلی با چالشهای بسیاری مواجه می باشند که فروپاشی آنها را در اذهان تداعی ساخته است . در چنین شرایطی همکاری با ناتو می تواند کارکردی مهم برای دولت اولمرت ارزیابی کرد که تا حدودی از جمله انتقادات از دولت وی کاسته و تا حدودی بر ناتوانی های آن سر پوش می گذارد . در نهایت می توان گفت رژیم صهیونیستی برای حل بحران داخلی و کسب مشروعیت بین المللی برای همکاری با ناتو اصرار دارد که با حمایت متحدان غربی تا حدودی به این امر دست یافته است . با این وجود این نکته قابل ذکر است که مخالفتهای ملتهای جهان با رژیم صهیونیستی و تردیدهای اعضای ناتو از جنگ افروزی های این رژیم مانع از آن می گردد که در حال حاضر این روابط توسعه چندانی بیابد هر چند که آمریکا و متحدان غربی این رژیم برای اجرای این مهم بسیار تلاش می کنند . رژیم صهیونیستی اکنون ناتو را به عناون سدی دفاعی در برابر نیروهای مقاومت و کشورهای اسلامی می داند که حریمی امنیتی برای این رژیم ایجاد می کند که نتیجه آن کاهش بحران امنیتی ر اراضی اشغالی فلسطین و بهبود چهره امنیتی این منطقه می باشد در حالی که آنها نیز به خوبی آگاهند که این اتحاد نمی تواند ملت فلسطین را از ادامه آرمان هایش تا تشکیل کشور مستقل فلسطینی باز دارد چنانکه تا کنون این ملت در برابر توسعه طلبی ها این رژیم و متحدان غربی آن مقاومت و همچنان بر استمرار آن تاکید دارند . بر این اساس همکاری تل آویو با ناتو در سرزمینهای اشغالی تاثیری بر خواسته های این رژیم ندارد و صرفا در قالب تبلیغاتی برای منطقه و عرصه بین الملل می باشد که آن نیز می تواند با مخالفتهای جهانی مواجه گردد.