سایت عملیات روانی_ محمد البرادعی مدیر کل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در مصاحبه ای با هفته نامه آمریکایی نیوزویک گفت، حتی در صورت پذیرفتن بدترین سناریو در مورد برنامه اتمی ایران که از جانب مقامات آمریکایی مطرح می شود، باز باید با ایران مذاکره کرد. البرادعی در گفت‌و‌گو با هفته‌نامه آمریکایی نیوزویک گفت: «باید دست از این عقیده برداشت که گفت‌و‌گو با یک کشور مستلزم رفتار خوب آن است ، اتفاقا زمانی که رفتار بد وجود دارد ما نیازمند گفت‌و‌گو هستیم زیرا هدف از گفت‌وگو تغییر رفتار است و همانطور که جیمز بیکر وزیر امور خارجه اسبق آمریکا گفت، گفتگو به معنای مصالحه نیست.» وی در پاسخ به این سوال که نظرتان در مورد برخی سیاستمداران آمریکایی که شما را فردی متعصب و در مورد ایران سهل‌گیر می‌دانند، چیست؟ گفت:«آژانس تاکنون استقلال خود را حفظ کرده است و اگر این استقلال نبود، تا الان نابود شده بود و من مدام نگران حفظ این استقلال هستم.» البرادعی به ادعای مقامات آمریکایی در مورد برنامه اتمی ایران اشاره کرد و گفت: «این افراد دانش یک کشور در زمینه مسائل هسته‌ای را با توان صنعتی و نیت آن در هم ادغام می‌کنند.بله ایران دانش اتمی در مورد غنی‌سازی اورانیوم دارد و ما از طریق بازرسی‌‌های فشرده متوجه این مساله شده ایم اما هرگز ندیده‌ایم که این دانش به توان صنعتی تبدیل شود یعنی توان تولید مواد لازم برای ساخت تسلیحات اتمی.» وی تاکید کرد:«بسیاری از تحلیل‌ها در مورد ایران در واقع ارزیابی نیات است. من اخیرا اظهارات جان نگروپونته مدیر اطلاعات ملی آمریکا را در مورد ایران می‌خواندم که می‌گفت ایران بین سال‌های 2010 و 2015 به تسلیحات اتمی دست خواهد یافت ، اگر هم این طور باشد ما 4 تا 9 سال دیگر زمان داریم و این نشان می‌دهد که در حال حاضر ایران در حال ساخت این تسلیحات نیست و خطری ما را تهدید نمی‌کند ، علاوه بر این ما زمان کافی برای مذاکره داریم اما نگرو پونته می‌گوید آمریکا معتقد است ایران قصد ساخت تسلیحات اتمی دارد و من اعلام می‌کنم که آژانس نمی‌تواند نیات یک کشور را بررسی کند و در واقع تجهیزات لازم برای این کار را نیز ندارد ، مضاف بر اینکه نیات نیز می‌توانند یک شبه عوض شوند.» مدیر کل آژانس افزود: «هنوز نمی‌توان در مورد ماهیت برنامه اتمی ایران نظر قطعی داد، برنامه ایران از اواسط جنگ این کشور با عراق در سال 1985 آغاز شد، آیا ایرانی‌ها در آن زمان قصد داشتند تسلیحات اتمی بسازند و بعدها از آن صرف‌نظر کردند؟ شرایط بین ‌المللی عوض شده است. آیا آنها در پی ساخت تسلیحات اتمی هستند یا صرفا می‌خواهند غنی‌سازی کنند؟، نیت آنها مشخص نیست، اینها مسائل دشوار هستند.» وی گفت:«ما از عراق یک درس گرفتیم و آن اینکه قبل از هر اقدامی باید نتایج را دقیق بررسی کنیم زیرا مساله جنگ و صلح در میان است و تا جایی که من می‌دانم و اطلاعات آژانس مرا یاری می‌کنند ایران در بدترین سناریو نیز هنوز چند سال تا بمب اتمی فاصله دارد و من زمان کافی برای مذاکره با آنها دارم و باید آنها را راضی به مذاکره کرد.» البرادعی گفت: «تمام تلاش ما در آژانس این است که همه چیز سر جای خودش قرار بگیرد، البته بسیار ممکن است که دولت‌های ملی یا سازمان‌های بین المللی از ما به عنوان یک قربانی استفاده کنند بخصوص که ما سازمانی هستیم که باید بنشینیم و در مورد کشورهای عضو قضاوت کنیم.» وی در مورد برنامه اتمی کره شمالی گفت:«فکر می‌کنم ما در سال 1992 تا 1993 در مواجهه با کره شمالی بسیار سخت گیری کردیم. ما گفتیم که آنها همکاری نمی کنند و در سال 2003 کره شمالی رو در روی ما قرار گرفت و ما صلاحیت قضاوت را در مورد این کشور از دست دادیم. اما من در طول دو سه سال قبل گفته‌ام که کره شمالی چالش امنیتی شماره یک پیمان منع تولید و تکثیر است و این کشور بیش از پیش منزوی شده است.» وی افزود:«دو مساله اساسی هستند که مردم نمی‌خواهند به آن فکر کنند. اول اینکه مساله فقط یک رهبر خاص نیست. بلکه بحث یک کشور است ، وقتی یک کشور احساس ناامنی می‌کند و می‌بیند اعضای اتحادیه‌های مهم جهان با داشتن تسلیحات اتمی احساس امنیت می کنند، این کشور نیز دست کم وسوسه می‌شود به این سلاح دست یابد و نکته دوم که به غلط شایع شده این است که تسلیحات اتمی در دستان کشورهای خوب مجاز است اما در دستان کشورهای بد غیرمجاز. نباید ذهنی عمل کرد، همه کشورها باید به فناوری اتمی دست یابند. ما نیازمند یک سیستمی هستیم که مبتنی بر ملاحظات ذهنی نباشد، فقط یک راه حل وجود دارد و آن اینکه هیچ کشوری نباید تسلیحات اتمی داشته باشد و در نهایت هیچ کشوری نباید برای دفاع از خود به تسلیحات اتمی دست یابد.» وی درخصوص بودجه اندک آژانس گفت:«همه می‌گویند که تروریسم اتمی مساله امنیت ملی و بین‌المللی شماره یک جهان است اما تا زمانی که آنها این اظهارات خود را به دلار و سنت تبدیل نکنند ما قادر نخواهیم بود به نحوی موثر با خطری که ما را تهدید می‌کند، مواجه شویم. این بسیار ساده است، بودجه پادمان ما 120 میلیون دلار در سال است. با این بودجه، ما باید اتفاقاتی را که در کل جهان می‌افتد، راستی‌آزمایی کنیم. مطمئن هستم که حتی بودجه سازمان کوچک پلیس وین نیز بیشتر از بودجه ماست. یکی از چالش‌های بزرگ ما تلاش برای کشف فعالیت‌های اعلام نشده است. کشف تاسیسات غنی‌سازی کوچک در کشوری بزرگ یا فعالیت‌های مرتبط با ساخت تسلیحات که در زیر زمین صورت می‌گیرند نیازمند بودجه‌ای زیاد است.» وی تاکید کرد، قبل از هر چیز آژانس نیازمند مشروعیت قانونی برای تحقیقات است . بعد از عراق، پروتکل الحاقی پیمان منع تولید و تکثیر اضافه که حداقل مشروعیت لازم را برای بررسی کل برنامه اتمی یک کشور در اختیار آژانس قرار می‌دهد اما این پروتکل که در سال 1995 تصویب شد اکنون فقط در مورد 78 کشور از 183 کشور قابل اجراست . بنابراین پیشرفت امور خوشایند نیست. وی گفت:«ما برای بررسی فعالیت‌های اعلام نشده هر کشور نیازمند تصاویر ماهواره‌ای هستیم. ما نمی توانیم تجهیزاتی را که می‌خواهیم ، خریداری کنیم و از بسیاری جهات، هنوز متکی بر حسن نیت کسانی هستیم که به ما تصاویر ماهواره‌ای می‌دهند. اما آنها نیز ملاحظات خود را دارند و ممکن است تصاویری را که خود می‌خواهند در اختیار من قرار دهند و این مساله در مورد من که باید توانایی مستقل برای داشتن تصاویر مورد نیاز داشته باشم، صحیح نیست.» وی افزود:«ما هنوز یک آزمایشگاه پیشرفته برای بررسی ذرات اتمی نداریم لازم است بدانیم آیا فعالیت غنی‌سازی یا بازفراوری اعلام نشده‌ای وجود دارد یا خیر. ما هنوز وابسته به یک شبکه از آزمایشگاه‌ها در برخی کشورهای عضو هستیم در حالی که باید آزمایشگاه خاص خود را داشته باشیم.» البرادعی درپاسخ به این سوال که منظورتان از اینکه که گفته اید شما می توانید با هزینه جنگ آمریکا در عراق هزینه آژانس را تا 30 سال تامین کنید، چیست؟گفت:«هنوز نهادهای بین المللی جدا از منافع ملی تلقی می‌شوند و با ما مثل برخی نهادهای چندملیتی معمولی رفتار می‌شود البته من نمی خواهم کار این نهادها را بی اهمیت جلوه بدهم اما یک تفاوتی بین ما و مثل اتحادیه پست جهانی وجود دارد.» وی تاکید کرد:«در حال حاضر ما دو برابر بودجه کنونی خود پول نیاز داریم با این پول من می توانم درست برنامه‌ریزی کنم، و بازرسان زبده‌ای تربیت نمایم. من از میلیاردها دلار سخن نمی‌گویم بلکه از میلیون ها دلار حرف می‌زنم اما حتی همین مقدار را نیز دریافت نمی‌کنیم. و من نمی‌خواهم نقش قربانی را بازی کنم و بعدا بشنوم که بگویند چرا قبلا نگفتید بودجه کم است؟