پاتریک کاکبرن سایت عملیات روانی – زمان مطلوب برای بمب‌گذاران انتحاری در عراق ساعت 9 صبح است. صدای انفجاری از دور شنیده می‌شود و شیشه‌های پنجره اتاقم در هتل به لرزه می‌افتند. هیچ شهری در دنیا نیست که به اندازه بغداد مدام در معرض بمب‌گذاری‌های انتحاری قرار گیرد. در لندن تنها چهار بمب منفجر شد اما در بغداد این به رویدادی روزمره تبدیل شده است. جمعه گذشته بیش از 12 انفجار رخ داد که منجر به کشته شدن حداقل 28 نفر شد. شقاوت بمب‌گذاران روز‌به‌روز بیشتر می‌شود. هفته گذشته، مردی با راندن اتومبیلی پر از مواد منفجره به سمت یک خودروی ارتش آمریکا، دست کم 18 نفر کودک را که در خیابان بازی می‌کردند، به قتل رساند. پدری پریشان به نام قیس که در حال مویه بر فرزندانش بود گفت: «نمی‌توانم از خانه‌ام خارج شوم چون تحمل دیدن محل مرگ دو پسرم، علی 5 ساله و عباس 6 ساله، را ندارم.» ظاهراً بدتر از این نخواهد شد. اما روز شنبه بمب‌گذاری که مواد منفجره را به سینه خود بسته بود خود را زیر تانک گشتی آمریکا در شهر مصیب در جنوب بغداد انداخت. انفجار افرادی را که در محل راه می‌رفتند تکه‌تکه کرد. پس از جمع‌آوری اجساد، بقایای کفش پاره، دوچرخه‌های شکسته و حوضچه‌هایی از خون خشکیده برجای مانده بود. طبق آمار بیمارستان محلی 98 نفر کشته و 156 نفر مجروح شده بودند. مردم بغداد روی حیات خود به طور روزانه حساب می‌کنند. رویدادهایی از قبیل اعلام جرم برعلیه صدام توسط دادگاه ویژه به اخبار حاشیه‌ای تبدیل شده‌اند. این دادگاه علیه صدام به دلیل قتل 140 شیعه در سال 1982 اعلام جرم کرده است. اما برای مردم کشته‌های این هفته مهمتر از کشته شدگان 23 سال قبل است. در بغداد بسیاری از مردم اعتقاد دارند ساده‌ترین راه زنده‌ماندن، بیرون نیامدن از خانه است. آنها جابجایی با اتومبیل را به حداقل رسانده‌اند. خیابان‌ها خلوت‌تر از همیشه شده وبسیاری از مردم با سرمایه‌هایشان کشور را ترک کرده‌اند. مهم‌ترین مرکز تجاری برای کاسبان عراقی، هتل‌های شهر امان پایتخت اردن است. این مسأله در مورد بخش اعظم مقامات دولتی نیز صدق می‌کند. وزرا به دلیل علاقه‌شان به سفرهای خارجی معروفند. اما ماندن در خانه کار آسانی نیست. کل بغداد فقط پنج ساعت از شبانه روز برق دارد و مردم مجبورند برای تهیه سوخت ژنراتورهای کوچک ساخت چین خود از خانه بیرون بروند. صف‌های ایستگاههای نفت به دو تا سه کیلومتر می‌رسد. هنگامی که مردم در اتومبیل‌هایشان منتظر نشسته‌اند، از ناحیه بمب‌گذارانی که نیروهای آمریکایی و نیروهای انتظامی عراقی را هدف قرار می‌دهند، بسیار آسیب‌پذیرند.شدت گرفتن کمبود آب نیز مردم را به خیابان‌ها می‌کشد تا آب تهیه کنند. خطرهای دیگری نیز وجود دارد. نیروهای آمریکایی هر اتومبیل عراقی را که به آنها نزدیک می‌شود یک بمب‌گذار انتحاری بالقوه می‌پندارند و به آن شلیک می‌کنند. تقریباً همه خانواده‌های عراقی که می‌شناسم، دوست یا یکی از بستگانشان درنتیجه شلیک تصادفی سربازان آمریکایی کشته شده‌اند. مکان‌های بسیار خطرناک از قبیل محوطه ورودی به منطقه سبز که بارها مورد حمله قرار گرفته، به کمک ردیفی از بلوک‌های سیمانی محافظت می‌شوند. این دیوارهای انفجار به نمادهای حزن‌آور عراق جدید تبدیل شده‌اند. اغلب مردم فقیر بغداد که در خانه‌های محقر زندگی می‌کنند در برابر گرمای 45 درجه این شهر هیچ وسیله محافظتی ندارند. کودکانشان باید در خیابان‌ها بازی کنند چون در خانه‌ها فضای کافی وجود ندارد. تنها تعداد کشته شدگان و مجروحان نیست که بمب‌گذاری‌های بغداد را بسیار فجیع‌تر از بمب‌گذاری‌های لندن می‌سازد. یک حادثه بمب‌گذاری را راحت‌تر می‌توان تحمل کرد تا حملات بی‌وقفه و دانستن این موضوع که بمب‌گذاران همیشه حضوردارند.