سایت عملیات روانی_با توجه به آزمایشات هسته ای کره شمالی می توان با اطمینان چنین نتیجه گرفت که نسبت به این کشور بیش از حد از عنصر تنبیه استفاده شده و اکنون کشورهای قدرتمند جهان میبایست در سیاستهایی که تاکنون در قبال مسئله عدم گسترش سلاح هسته‌ای در سال های اخیر انجام داده اند، تجدید نظری اساسی بنمایند. خبرگزاری «ریا نوواستی»، در بخش تفاسیر سیاسی خود می نویسد: «جواب بسیاری از سوالات در خصوص انجام آزمایشات هسته‌ای کره شمالی را باید در حوادث بهار سال 1998 و زمانی که پاکستان و هند بمب های هسته ای خود را آزمایش کردند، جستجو کرد. دلیل آنچه که رخ داد بیشتر به خاطر روابط میان آن دو کشور بود. هند ادعا کرد اول پاکستان اقدام به آزمایش نمود و اسلام آباد دقیقا خلاف این مساله را ادعا می کند. مسئله هر چه که بود، اکنون دیگر هند و پاکستان جزء قدرت های هسته ای جهان هستند. کره شمالی نیز به جمع آنان خواهد پیوست و بعد نیز نوبت به ایران، ژاپن و کره جنوبی می رسد.» به نوشته مفسر این خبرگزاری، مسئله این است که قوانین کنونی بین المللی امکانات زیادی برای مجازات کشوری که مستقلا بمب اتمی تولید کرده در دست ندارد. طبق مفاد معاهده منع گسترش سلاح های هسته ای، کشوری که این پیمان را داوطلبانه امضا کرده است، موظف میباشد تا این فن آوری را به کشور دیگری عرضه نکند. کشورهای دیگر هم اگر این پیمان را امضا کرده باشند حق دریافت چنین فن آوری هایی را ندارند. ولی کشورهایی مثل هند که این پیمان را امضا نکرده و کره شمالی که از آن خارج شده ، چه می شوند؟ طبق مفاد این معاهده کشوری که کاملا مستقل بر روی برنامه هسته ای خود کار کرده، غیر قابل مجازات میباشد. مسئله دیگر اینجاست که کشورهای دیگر حق دارند به تحریمهایی بر ضد چنین کشوری دست بزنند، ولی باید بر اساس روابط دوجانبه عمل کنند. بعنوان مثال قطع روابط تجاری، سیاسی و غیره و استفاده از نیروی نظامی بدون نظر شورای امنیت سازمان ملل متحد امکان پذیر نیست. همچنین در مورد تحریمهای کلی (نه تحریمهای دو جانبه) هم نظر شورای امنیت الزامی است. در مورد کره شمالی باید گفت، تمامی تحریمهای احتمالی در مورد این کشور اعمال شده و بیش از همه پیونگ یانگ خود را از جهان خارج منزوی کرده است. فقط توقف کمک های بشر دوستانه که از سوی کره جنوبی انجام می شود و محاصره کامل حمل و نقل توسط سئول، مسکو و پکن باقی می ماند. هرچند دلیلی هم برای این کار وجود ندارد، چرا که نتیجه ای جز فاجعه انسانی در این کشور نخواهد داشت. «ریا نوواستی» می افزاید، در سال های اخیر دیپلماسی جهانی در فکر یافتن راه حلی برای از بین بردن نقایص حقوقی قوانین بین المللی بود که کره شمالی در حال حاضر نمونه ای از آن است. در مورد این کشور از سیاست شلاق و هویج استفاده شد. امروز می توان با اطمینان چنین نتیجه گرفت که نسبت به کره شمالی بیش از حد شلاق نشان داده شده است. تجربه عراق به رژیم کره شمالی ثابت کرد که برای این کشور دستیابی به بمب هسته ای حتی به بهای انزوا از جامعه جهانی، امن تر از مذاکره با کسانی است که دست از تهدید بر نمی‌دارند. و حتی شکل مذاکرات شش جانبه که تمامی کشورهای جهان خواستار آن بودند که به طور مستقیم آمریکا به کره شمالی ضمانت های امنیتی دهد، هراس پیونگ یانگ را کاهش نداد. نتیجه ای که می توان از اقدامات اخیر پیونگ یانگ گرفت این است که کشورهای قدرتمند جهان میبایست در آنچه که تاکنون در قبال مسئله عدم گسترش سلاح هسته‌ای در سال‌های اخیر انجام داده‌اند، تجدید نظری اساسی بعمل آورند. هر چند تجدید نظر در روش های سیاست خارجی مستلزم زمان است و اینطور که معلوم می شود شبه جزیره کره هم برای همیشه هسته‌ای خواهد ماند.