سایت عملیات روانی_با گذشت مدت اندکی از آتش بس در لبنان همچنان تحلیلگران و روزنامه های مختلف در تحلیل های خود از اوضاع و تحولات جنگ اخیر لبنان، حزب الله را برنده این جنگ می دانند. روزنامه زکمان چاپ ترکیه مطلبی در همین رابطه آورده است: پر واضح است که هدف اسرائیل از تهاجم 12 ژوئیه نه صرفاً ضربه زدن به اهداف حزب الله بلکه اهداف عمیق تری را در لبنان دنبال می کرد که از جمله آنها تخریب کامل زیربنای لبنان بود که در رسانه های آمریکایی به از پیش برنامه ریزی شدن آن اشاره شده است. به نوشته این روزنامه ، اهداف اسرائیل که در آغاز جنگ اعلام شده بود و بین بردن حزب الله ، از بین بردن امکانات نظامی آن تضیف مقاومت و دور کردن آن از مرزهای اسرائیل و ممانعت از حملات موشکی به اسرائیل و غیره اعلام شده بود بسیار بزرگ بود. `محمد نورالدین` رئیس مرکز تحقیقات استراتژیک در بیروت در این تحلیل می نویسد: از نقطه نظر نظامی اسرائیل در این جنگ به اهداف اصلی خود دست نیافت. نورالدین تصریح کرد: اسرائیل نتوانست حزب الله را از بین ببرد و ارتش آن برخی از مناطق مسکونی را که از اهمیت استراتژیکی برخوردار نبودند بمباران کرد و این همان ارتشی بود که پیشتر در زمانی که حزب الله نبود در سال 1982 وارد بیروت شد. به گفته وی در این جنگ همچنین اسرائیلی ها متحمل تلفات زیادی شدند و بالگردهای آنها اهداف سهل و آسانی برای موشکهای حزب الله بود. زمان در ادامه تحلیل آورده است: همچنین اسرائیل نتوانست مانع از فرود آمدن موشک های حزب الله در خاک خود شود و حمله به خاک اسرائیل در همان حین افزایش پیدا کرد و موشکهای پاتریوت اسرائیل کارآیی چندانی در قبال این موشکها نداشتند زمان در ادامه خاطرنشان می کند: اسرائیل اعلام کرد که 7 میلیارد دلار به اقتصاد آن ضربه وارد شده اما زمان می نویسد که رقم واقعی بیش از این رقمی بود که اعلام شد و بیش از یک میلیون اسرائیلی از خانه های خود گریختند و بیش از 300 هزار نفر از شهروندان آن درخواست خروج به سفارت خانه های خارجی دادند و امنیت آن بیش از همیشه به خطر افتاد و در حقیقت ارتش اسرائیل که مورد حمایت همه جانیه آمریکاست اکنون نمی داند که در قبال این گروه لبنانی چه اقدامی باید صورت دهد. دیگر مشکلی که برای اسرائیل بوجود آمده به زعم این تحلیلگر لبنانی، ارتکاب جنایات جنگی است و در این حمله در حدود 1500 بی گناه کشته شدند اما دو سرباز گروگان گرفته شده از سوی حزب الله همچنان در اسارت این گروه هستند و این امر اتفاق نخواهد افتاد تا اینکه اسرائیل زندانیان لبنانی را آزاد کند. همچنین این جنگ به گفته این تحلیلگر، روحیه آگاهی را در بین جوامع اسلامی بیدار کرد و بی اعتنایی آنها را از بین برد و آنها آن را اقدامی علیه امت اسلامی تلقی کردند. به نوشته زمان، حمایت آمریکا از اعزام نیروی بین المللی به لبنان یکی دیگر از شکست های اسرائیل بوده و حزب الله بطور کامل از حمایت لبنانیها در جنوب برخوردار شده است و تا زمانی که برنده جنگ است خلع سلاح نخواهد شد برای اینکه اطمینانی به اسرائیل و کارایی قطعنالمه 1701 وجود ندارد. در پایان این مطلب آمده است: از هم اکنون اسرائیل از اشتباهات بهره خواهد جست و حملات جدید با اشتباهات کمتر و یا بدون اشتباهی برنامه ریزی خواهد کرد. در تحلیل دیگر نشریه اکونومیست، سید حسن نصرالله را جنگ برنده جنگ می داند و می نویسد: جنگ لبنان جنگی نامتقارن بود و در نتیجه، پیروزی آن نیز نامتقارن بوده است. اکونومیست می گوید که `ایهود اولمرت`، نخست وزیر اسرائیل، به هدف خود یعنی نابودی حزب الله دست نیافت در حالیکه برای حسن نصرالله، رهبر حزب الله، پیروزی عبارت بود از جان به در بردن از این جنگ و این هدف، با وجود آسیب شدیدی که به حزب الله وارد آمده، تحقق یافته است و در آخرین روز جنگ، حزب الله هنوز می توانست 246 موشک به سوی اسرائیل شلیک کند. به گزارش بی بی سی ، این هفته نامه می افزاید : دشمنان سیاسی اولمرت هم فرصت محکوم کردن وی را از دست ندادند و مردم اسرائیل نیز به دلیل عملکرد مایوس کننده ارتش و ایجاد تردید درباره قدرت بازدارندگی نیروهای مسلح گرفتار یاس شدند. در ادامه مقاله اکونومیست آمده است که ممکن است این مسئله که حزب الله باید بر اساس قطعنامه شماره 1701 به ساحل شمالی رودخانه لیطانی عقب نشینی کند عملی نگردد. این نشریه در ادامه با اشاره به مخالفت سید حسن نصرالله با خلع سلاح این گروه و همچنین موضع گیری مشابه رییس جمهوری سوریه در این باره می نویسد: احتمال اینکه نیروهای سازمان ملل یا ارتش لبنان عملاً در صدد خلع سلاح حزب الله برآیند نزدیک به صفر است. به نوشته اکونومیست، واقعیت این است که اگر زمانی حزب الله اسلحه خود را بر زمین بگذارد و به یک حزب سیاسی تبدیل شود، چنین تحولی نتیجه مستقیم حمله اسرائیل نخواهد بود بلکه به دلیل فشار سایر لبنانی ها صورت خواهد گرفت و بنابراین نمی توان اقدامات دیپلماتیک را بر اساس تظاهر به پیروزی اسرائیل در جنگ بنا نهاد. این نشریه اظهار نظر می کند که هرچه آمریکا و اسرائیل بیشتر بر پیروزی اسرائیل تاکید ورزند، دولت فواد سنیوره، نخست وزیر لبنان، از توانایی کمتری برای کسب امتیازاتی از حزب الله برخوردار خواهد بود.به نظر اکونومیست، اسرائیل نیز بدون اینکه اعتبار خود را از دست بدهد با دادن مزراع شبعا به لبنان بهانه را از دست حزب الله خارج کرده و زمینه های خلع سلاح واقعی آن را فراهم آورد و این اقدام طوری طی شود که از آن به ناکامی اولمرت در این جنگ تعبیر نشود. این هفته نامه نه آمریکا بلکه ترکیه یا آلمان را نیز میانجی خوب برای حل مناقشه نمی داند و زمان را برای ورود آمریکا به فرایند میانجیگیری مناسب نمی داند و ادامه می دهد که درسی که تل آویو از این نبر خواهد آموخت این است، استفاده بیشتر از واحدهای پیاده و اتکای کمتر به کاربرد تانک در عملیات مشابه خواهد بود. مقاله نویس اکونومیست اظهارنظر می کند که غرور ناشی از پیروزی اسرائیل در جنگ سال 1967 سالهاست که از میان رفته و از سال 1980 دستکم دو نخست وزیر این کشور، یعنی اسحاق رابین و ایهود باراک، هر آنچه را که داشتند در گرو دستیابی به صلح قرار دادند در حالیکه رابین جان خود و باراک شغل خود را در این راه از دست دادند. به نوشته هفته نامه، حتی آریل شارون نیز از موضع سختگیرانه خود اندکی عدول کرد و نیروهای اسرائیلی را از غزه خارج ساخت و شهرک های یهودی نشین در این منطقه را برچید. این هفته نامه انگلیسی می نویسد : مشکل اسرائیل این است که چه دست به جنگ بزند و چه برای صلح تلاش کند، طرف متخاصم این کشور است که حمایت عمومی را به دست می آورد و می افزاید که تظاهرکنندگانی که با حسن نیت کامل در اروپا به طرفداری از حزب الله دست به راهپیمایی زدند آنچه را که مورد توجه را ندادند این بود که امروز هم مانند دهه 1940، برخی از همسایگان اسرائیل حق موجودیت دولت یهود را انکار می کنند، اما این نشریه در ادامه بر این باور است که نمی توان گفت که اسرائیل نیز بی تقصیر است بلکه تل آویو در طول زمان مرتکب اشتباهات متعددی شده است و جنگ اخیر هم توطئه اسرائیل و آمریکا علیه ایران نبود بلکه اشتباهی بود که در پی بی مبالاتی بزرگتری بروز کرد، یعنی خودداری از همکاری جدی با جانشین یاسر عرفات بعد از مرگ وی. تلاش برای دستیابی به صلح از منظر این تحلیل این نشریه ، تنها برعهده اسرائیل نیست و حزب الله لبنان نیز مانند ایران- گرچه جدی بودن آن روشن نیست - هدف خود را نابودی اسرائیل عنوان کرده و در حالیکه یک نهضت سیاسی واقعی در لبنان محسوب می شود، آشکارا نظرات یهودستیزانه دارد و این دو در کنار حماس که دولت فلسطین را در اختیار دارد هنوز جرات نکرده اند که اصل همزیستی با یک دولت یهود را رسما بپذیرد. اکونومیست در خاتمه یادآور می شود که اولمرت امید داشت که شهرک های یهودی نشین واقع در کرانه باختری را برچیند اما اقدام حزب الله باعث شده است تا سیاست واگذاری زمین بدون کسب تضمین های امنیتی لازم در اسرائیل کاملاً از میان برود. اکونومیست در ادامه با ابراز بدبینی به آینده خاورمیانه می نویسد که در حال حاضر، اسرائیل با حماس حتی مذاکره هم نمی کند و در پی جنگ لبنان، این خطر وجود دارد که جنبش حماس مجدداً این توهم قدیمی را دنبال کند که می تواند فلسطین را با توسل به زور آزاد سازد. گرچه افرادی همچون `براونن مادوکس`، دبیر خبرهای خارجی روزنامه تایمز در شماره روز جمعه، 18 اوت، این روزنامه، ایران را برنده استراتژیک جنگ در لبنان خوانده و نوشته است که ممکن است این جنگ موقعیت این کشور را در منطقه تقویت کند، اما `الیور روآ`، تحلیلگر فرانسوی و استاد علوم سیاسی در مقاله ای در روزنامه فاینشال تایمز تحت عنوان `حزب الله نقشه خاور میانه را از نو کشید` مطلب را به گونه ای دیگر ادا می کند. الیور روآ همچنان به عربی بودن مقاومت لبنان بها می دهد و سید حسن نصرالله، رهبر حزب الله را جمال عبدالناصر دنیای عرب توصیف کرده که توانست شکست ارتشهای سنی در مقابل اسرائیل را به پیروزی ای از طرف یک جنبش چریکی شیعه بدل کند، ولی همزمان عربهای سنی را نیز به ستایش وا دارد. نویسنده مقاله، سکوت برخی دولتهای عرب در قبال قطعنامه آتش بس را که در آغاز نبرد حزب الله را نکوهش کرده بودند سکوت گویای اعتراف به افزایش محبوبیت حزب الله در میان ملل عرب، ارزیابی کرده است. با این وجود روآ نیز بیشتر به نقش ایران می پردازد و این کشور را برنده اصلی جنگ می خواند اما برای سوریه نیز در این بین نقشی قائل است و هدف استراتژیک دمشق را هم اعاده نفوذ از دست رفته اش در لبنان و هدف ایران غیر عرب را اعاده ناسیونالیسم عرب ولی این بار زیر پرچم اسلام شیعه می داند و می نویسد: تا زمانیکه حزب الله بتواند مشروعیت پرچمداری آرمان اعراب در مقابل اسرائیل را حفظ کند در استراتژی خود موفق بوده است. الیور روآ معتقد است هدف دیگر ایران تصفیه حساب با دولتهای عربی است که در جنگ 8 ساله با عراق از صدام حسین حمایت کردند ولی در عین حال مایل نیست قدرت و نفوذ تازه یافته اش آنقدر موجب نگرانی شود که با خطر مداخله نظامی غرب علیه تاسیسات اتمی اش مواجه شود. تحلیلگر فرانسوی در پایان مقاله اش می نویسد: اگر غرب مایل به جلوگیری از شکل گرفتن تقابلی بین ناسیونالیسم عرب، خصومت ورزی سنی ها و یک هلال شیعه از افغانستان تا لبنان است باید حماس و حزب الله را وارد روند مذاکرات کند و اسرائیل نیز باید از سیاست سنگربندی دست بردارد چون پنهان شدن پشت مرزهای بلند بتونی و سرکوب کردن هر چیزی که تهدید تلقی کند، نتیجه بخش نخواهد بود.