پل کریگ رابرتس - دولت آمریکا با دادن پول به القاعده و جنگجویان طالبان تجارت برده را رونق بخشید. سرکردگان جنگ افروزان افغانی و پاکستانی به راحتی عرب‌ها یا خارجیان را جمع‌آوری می‌کردند و آنها را به عنوان جنگجویان اسیر شده به آمریکاییان می فروختند. این افراد شامل کارگران، پناهندگان و تجار عرب بودند. دادگاه‌هایی که زندانیان گوانتانامو را به عنوان نیروهای دشمن طبقه‌بندی کرده‌اند، موارد بیشماری از این قربانیان نگون‌بخت خریداری شده با پول دولت آمریکا را شناسایی کرده‌اند. دولت بوش البته طبق معمول انکار می‌کندکه زندانیان را خریداری کرده است. اما در 31 می 2005 میشله فول، خبرنگار آسوشیتدپرس گزارش داد در ماه مارس 2002 اطلاعیه‌هایی از طریق هلی‌کوپتر در افغانستان پخش شده یا شفاهاً قرائت شده که افغان‌ها را تشویق به تسلیم اعراب در ازای دریافت پول و تأمین مالی مادام‌العمر آنها می‌‌کرده است. در یکی از این اطلاعیه‌ها آمده: «می‌توانید میلیون‌ها دلار به دست آورید. این مقدار پول برای تأمین خانواده، روستا و قبیله‌تان تا آخر عمر کفایت می‌کند، می‌توانید با آن هزینه‌های زندگی، پزشک، مدرسه و مسکن همه اعضای خانواده‌تان را تأمین کنید.» نجیب النعیمی، وزیر دادگستری سابق قطر، رهبری گروهی از وکلای مدافع 100 نفر از زندانیانی را که به آمریکایی‌ها فروخته شده بودند، بر عهده دارد. وی می‌گوید گروهی از اعراب ثروتمند، شهروندان عادی‌یی را که توسط گروه‌های پاکستانی ربوده شده‌اند، پیش از فروش آنها به آمریکاییان خریداری می‌کنند. اما وقایع مهم‌تر اینجا در ایالات متحده روی می‌دهد و صرفاً پیامد سیاست‌های سبک مغزانه داخلی است. دولت بوش ثابت کرده که در استفاده از قدرت به هیچ‌وجه مسؤولیت‌پذیر نیست و دائماً در پی کسب قدرت بیشتر است از جمله محدود کردن آزادی‌های مدنی مردم به بهانه مقابله بهتر با تروریسم. صرفنظر از حملات 11 سپتامبر که چند سال قبل روی داد، تنها تروریسمی که ایالات متحده تجربه کرده، تروریسم بوش و اشغال عراق بوده است. چرا ما نگران اسامه بن لادن هستیم وقتی بوش کوته فکر آنقدر در تولید تروریسم مهارت دارد؟ به الگوی مورد نظر بوش توجه کنید. او تروریسم تولید می‌کند و بعد آزادی‌های مدنی ما را به بهانه مبارزه با ترور محدود می‌سازد. تروریسم واقعی که آمریکاییان با آن مواجهند از دولت خودشان سرچشمه می‌گیرد. تروریسمی را که شرکت حسابداری آرتوراندرسون، با 85 هزار کارمند در سراسر جهان، در نتیجه روش‌های گشتاپویی دادستانان فدرال تجربه کردند، در نظر بگیرید. دادستانان از هیئت منصفه‌ای کودن و قاضی‌یی کند ذهن برای محکوم کردن کل شرکت به دلیل عملکرد تنها چند حسابدار آن که به حساب‌های شرکت انرون رسیدگی می‌کردند، استفاده کردند. در آن زمان کاملاً مشخص بود که پرونده علیه چند حسابدار است نه علیه کل شرکت اما دادستانان خودرای و دمدمی مزاج به قدرت چنگ زدند. ملت آمریکا نیز آنچنان از شرکت انرون خشمگین بودندکه توجه نکردند چه کسی در این میان قربانی می‌شود. همانطور که برای حادثه 11 سپتامبر کسی می‌بایست قربانی می‌شد – حتا اگر آن قربانی نیروهای خودی و ده‌ها هزار عراقی بی‌گناه بود که هیچ ارتباطی با 11 سپتامبر نداشتند – کسی نیز می‌بایست قربانی انرون می شد. از این رو دادستانان، آرتور اندرسون، یکی از ده شرکت برتر دنیا از لحاظ ارزش در بازار و یکی از بزرگ‌ترین دارایی‌های آمریکا را قربانی کردند. در حال حاضر، دادگاه عالی آمریکا محکومیت شرکت اندرسون را لغو و آن را بی‌گناه تشخیص داد. اما چگونه می‌توانیم آرتور اندرسون و شهرت آن را احیا کنیم و هزاران نفری را که بیکار شدند به شغل‌های خود بازگردانیم ؟ دادستانان، اندرسون و دارایی‌های ارزشمند او را نابود کردند. انتظار نداشته باشید که بوش، که هیچ اشتباهی را نمی‌پذیرد، اقدامات غیرقانونی وزارت دادگستری خود را جبران نماید. تشکیل پرونده برای کلیه طرف‌های متضرر و کارکنان اندرسون علیه دولت آمریکا به منظور جبران خسارات می‌تواند یک راه حل باشد. من فکر می‌کنم رقم یک تریلیون دلار رقم مناسبی است. این مبلغی است که عدالت را برقرار می‌کند و با ورشکسته کردن دولت جنگ افروز بوش، صلح به ارمغان می‌آورد و امپراتوری جنگ طلب او را متوقف می‌کند.