سایت عملیات روانی_آمریکا بار دیگر قطعنامه ای را وتو کرد که سیاست های تجاوزکارانه اسرائیل علیه ملت مظلوم فلسطین را محکوم می کرد تا بار دیگر دوگانگی سیاستها و معیارهای خود را در مسائل جهانی نشان دهد. آمریکا از حق وتوی خویش در مورد لایحه قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد که تجاوزا رژیم اسرائیل به نوار غزه را محکوم می کرد، استفاده نمود. این قطعنامه توسط نماینده قطر که در حال حاضر از اعضای موقت شورای امنیت محسوب می شود و نیز از طرف برخی از کشورهای عربی پیشنهاد شده بود. این لایحه توسط 10 عضو شورای امنیت از جمله سه عضو دائم یعنی روسیه، چین و فرانسه مورد تایید قرار گرفت. کشورهای انگلستان، دانمارک، پرو و اسلواکی رای ممتنع به آن دادند. `جان بولتون` سفیر آمریکا در سازمان ملل متحد، این پیشنهاد را نابهنگام و قدیمی شده نامید. این پیشنهاد از رژیم اسرائیل می خواست که بلافاصله نیروهای خود را از نوار غزه خارج کرده و مسئولین فلسطینی در بند را آزاد نماید. در عین حال در این پیشنهاد که توسط کشورهای عربی تنظیم شده بود خواسته شده بود که بلافاصله نظامی اسرائیلی که توسط مبارزان فلسطینی به اسارت گرفته شده است، نیز آزاد گردد. سازمان ملل و فلسطین ؛ سیری به سوی قهقرا سـازمـان‌ مـلـل‌ متحد ، سازمانی که وظیفه آن حمایت از حقوق کشورها و انسانها باید باشد، تاکنون از بدو پیدایش خود موضعگیری صحیح و منصفانه ای در قبال مسئله فلسطین نداشته است. این سازمان موضعگیریهای‌ نادرست‌ خود درباره‌ فلسط‌ین‌ را از جامعه‌ مـلـل‌ به‌ ارث‌ برده‌ است‌ و اکنون‌ که‌، پس‌ از پایان‌ جنگ‌ سرد، مدام زیر سلطه آمریکا قرار گرفته‌ است‌، در این‌ موضع‌ استوارتر شده‌ است‌. مسئله فلسط‌ین‌ قدیمی ترین‌ و بزرگترین‌ چالشی‌ است‌ که‌ سازمان‌ ملل‌ از هنگام‌ پـیدایش‌ تا کنون‌ با آن‌ روبه‌ روست‌.این‌ مهم بزرگترین‌ امتحان‌ سازمان‌ ملل‌ بوده‌ و هست‌. سـازمـان‌ مـلل‌ معضل فلسط‌ین‌ را از جامعه‌ ملل‌، که‌ کشورهای‌ بزرگ‌ پیروز در جـنگ‌ جهانی‌ اول‌ بنیاد نهادند، به‌ ارث‌ برد و از این‌ راه‌، مواضع‌ نادرست‌ و ط‌رفـداری‌ از اسـرائیـل‌ و تـوط‌ئه ‌ای‌ را کـه‌ در جامعه‌ ملل‌ چیده‌ شد(هنگامی‌ که‌ وعـده‌ بالفور را تصویب‌ کرد و انجام‌ این‌ ماموریت‌ را به‌ انگلیس سپرد تا سـازگـار بـا خـواسـت‌ خود در آن‌ تصمیم‌ بگیرد) نیز از آن‌ به‌ ارث‌ برد. این سـازمـان‌ با گذشت‌ بیش‌ از نیم‌ قرن‌ برپیدایش‌ خود،نتوانست‌ این‌ خط‌ا را تـصـحیح‌ کند و یا از ط‌رفداری‌ خودداری‌ کرده‌ و این‌ توط‌ئه‌ را خنثی‌ نماید و یـا حـتـی‌ برخی‌ از حقوق‌ ملت‌ فلسط‌ین‌ را به‌ آن‌ باز پس‌ دهد تا از این‌ حقوق‌ بر سرزمینش‌ بهره‌ برد. سـازمـان‌ مـلـل‌ متحد بی ‌درنگ‌ پس‌ از پایان‌ جنگ‌ جهانی‌ دوم‌ بنیادگذاری‌ شد و چـهـار کشور پیروز در آن‌ جنگ‌: آمریکا، انگلیس،فرانسه‌ و اتحاد جـمـاهـیـر شـوروی سابق‌ میثاق‌ آن‌ را تهیه‌ کردند و هدفهای‌ آن‌ را مشخص‌ کردند و سـاخـتار آن‌ را ط‌رح‌ ریختند. کشورهای‌ یادشده‌ همراه‌ با تایوان‌ آن‌ هنگام‌ و سـپـس‌ چین‌، حق‌ عضویت‌ دائم‌ در شورای‌ امنیت‌ و حق‌ بهره‌ برداری‌ از وتو بر قـطعنـامـه‌هایی‌ را که‌ برای‌ هر کدام‌ از آنها خوشایند نبود برای‌ خود حفظ‌ کـردنـد و از این‌ راه‌ این‌ کشورها رهبری‌ عالیه‌ سازمان‌ ملل‌، و از آن‌ میان‌ هـمـه‌ جـامـعـه‌ بین‌ الملل‌ را با همه‌ مشکلات‌ و اختلافاتی‌ که‌ در آن‌ روا بود بـرای‌ خـود ثـبـت‌ کـردنـد تـا به‌ سود خود و در جهت‌ حفظ‌ منافع‌ و برآوردن‌ هـدفـهای‌ راهبردی‌ خود و همپیمانان‌ خود در آن‌ عمل‌ کنند، حتی‌ اگر این‌ کار بـه‌ زیـرپـانهاده‌ شدن‌ میثاق‌ سازمان‌ ملل‌ متحد و تعط‌یل‌ کار شورای‌ امنیت‌ و نـادیـده ‌گـرفتن‌ مصوبات‌ مجمع‌ عمومی‌، که‌ شاید با خواستهای‌ کشورهای‌ عضو در سـازمـان‌ مـلـل‌ سـازگار، ولی‌ با خواستهای‌ کشورهای‌ عضو دائم‌ شورای‌ امنیت‌ ناسازگار باشد، بینجامد. از هنگامی‌ که این سازمان‌ در سال‌ 1947 به‌ بـررسـی‌ مسئله فلسط‌ین‌ پرداخت‌، در مسیر حرکت خود بـدتـر از جـامـعـه‌ ملل‌ در اوایل‌ دهه‌ بیستم‌ عمل‌ کرد، و این‌ هـنگامی‌ بود که‌ در سال‌ 1947 مجمع‌ عمومی‌ آن‌ مصوبه‌ تقسیم‌ فلسط‌ین‌ را تصویب‌ کـرد و بـه‌ مـیهن ‌گزینان‌ صهیونیست‌ در فلسط‌ین‌ حق‌ برپایی‌ کشوری‌ روی‌ یک‌ دوم‌ خـاک‌ فـلسط‌ین‌ را داد و در مقابل‌ به‌ فلسط‌ینیان‌ حق‌ داد کشور خود را بر روی‌ نیمه‌ دیگر آن‌ بنیاد نهند. بـا آغـاز عـملیات‌ جنگی‌ در فلسط‌ین‌ در سال‌ 1948 و آشکار شدن‌ امکان‌ پیروزی‌ عـربـهـا بـر ایـن‌ مـیـهـن ‌گزینان‌، شورای‌ امنیت‌ سازمان‌ ملل‌ متحد این‌ بار قـطعنـامـه‌هایی‌ صادر کرد که‌ در آنها نیروهای‌ عرب‌ تهدید شدند و به‌ آنها هـشـدار داده‌ شـد، و از این‌ راه‌ پذیرش‌ یک‌ متارکه‌ (متارکه‌ نخست‌) بر آنها تـحمیل‌ گردید، تا نیروهای‌ میهن ‌گزینان‌ بتوانند خود را بازسازمانی کنند و بـرای‌ رویـارویـی‌ با نیروهای‌ عرب‌ و شکست ‌دادن‌ آنها خود را مسلح‌ کنند. در آن‌ هـنـگـام‌، سـازمـان‌ مـلل‌ متحد و شورای‌ امنیت‌ هیچ‌ حرکتی‌ نکردند. آنها خـامـوشـی‌ گزیدند و عضویت‌ اسرائیل‌ در سازمان‌ ملل‌ را پذیرفتند، بی‌ آنکه‌ آن‌ را بـه‌ عقب نشینی‌ از سرزمینهایی‌ که‌ برای‌ کشور فلسط‌ین‌ تخصیص‌ داده‌ شده‌ بـود و آن‌ را اشـغـال‌ کـرده‌ بـودند، ملزم‌ کنند و بی‌ آن‌ که‌ تلاش‌ کنند ملت‌ فـلـسـط‌یـن‌ را قادر کنند که‌ برپایی‌ کشور خود را، که‌ مصوبه‌ تقسیم‌،آن‌ را تـایـید کرده‌ بود، اعلام‌ کنند و در نتیجه‌، مانند اسرائیل‌، به‌ عضویت‌ سازمان‌ ملل‌ در آید. به گزارش مهر،هـنـگـامی‌ که‌ ملت‌ فلسط‌ین‌ به‌ گروههای‌ پناهنده‌ تبدیل‌ شد،شورای‌ امنیت‌ گردهـم‌ نیامد تا حق‌ بازگشت‌ آنان‌ به‌ میهن‌ خویش‌ و برپایی‌ کشور خویش‌ را تصویب‌ کـنـد، و تـنـهـا بـدان‌ بسنده‌ کرد که‌ مجمع‌ عمومی‌ را به‌ تصویب‌ مصوبه‌ 191 وادارد و در آن‌ حـق‌ آنـان‌ بـه‌ بازگشت‌ را شناسایی‌ کند، بی‌ آن‌ که‌ اسرائیل‌ را بـدان‌ مـلزم‌ کند و این‌ مصوبه‌ هنوز گواهی‌ بر ناتوانی‌ سازمان‌ ملل‌ متحد و ط‌رفداری‌ آن‌ از اسرائیل‌ است‌. شـاهـد دیگر بـر ناتوانی‌ این‌ سازمان‌ و ط‌رفداری‌ پیوسته‌ آن‌ از اسرائیل‌، در قـطعـنامه‌ 242 شورای‌ امنیت‌ آشکارا دیده‌ می‌شود. این‌ قطعنامه‌ در 22 نـوامـبـر 1967 صـادر شـد و خـواسـتـار عقب نشینی نیروهای‌ اسرائیل‌ از سـرزمـیـنهایی‌ شده‌ بود که‌ اسرائیل‌ در تجاوز خود در سال‌ 1967 اشغال‌ کرده‌ بود (سینا و کرانه‌ باختری و نوار غزه‌ و بلندیهای جولان‌). بـا وجـود تجاوز گسترده‌ اسرائیل‌ در5 ژوئن‌ 1967 و با اینکه‌ اسرائیل‌ در رونـد ایـن‌ تجاوز، سرزمینی‌ سه‌ برابر مساحت‌ خود اسرائیل‌ را اشغال‌ کرد، و گرچه این‌ تجاوز به‌ ط‌ور گسترده ‌ای‌ از سوی‌ جامعه‌ بین‌ الملل‌ محکوم‌ شـد، و بـا هـمه‌ آنچه‌ در میثاق‌ سازمان‌ ملل‌ آمده‌ بود، این‌ مصوبه‌ بیدرنگ‌ پـس‌ از این‌ تجاوز یا حتی‌ در همان‌ ماه‌ صادر نشد. مصوبه‌ یاد شده‌ شش‌ ماه‌ پس‌ از تـجـاوز صـادر شد و با همه‌ این‌ تاخیر عمدی‌ در صدور این‌ مصوبه‌، در آن‌ سـخـنـی‌ از لـزوم‌ عقب نشینی فوری‌ و غیر مشروط‌ اسرائیل‌ و در ضمن‌ یک‌ مهلت‌ مـشـخـص‌ بـه‌ میان‌ نیامده‌ بود و این اسرائیل‌ را قادر ساخت‌ کرانه‌ باختری،نوار غزه و بلندیهای جولان‌ را تاکنون‌ در اشغال‌ داشته‌ باشد. شـواهـد دیـگـری‌ از پـیـش‌ از 1967 و پس‌ از آن‌ در دست‌ هستند، که‌ به‌ همان‌ انـدازه‌ کـه‌ اسـرائیـل‌ را مـحکوم‌ می‌کنند و سیاستهای‌ آن‌ را در سرزمینهای‌ اشـغـالی‌ نکوهش می کنند برخورد منفی‌ سازمان‌ ملل‌ متحد و ناتوانی‌ آن‌ از تحمیل‌ خـواستها و تصمیمات‌ خود بر یک‌ کشور تجاوزگر را، که‌ برای‌ مدت‌ بیش‌ از نیم‌ قـرن‌ تـا کـنـون‌ بـه‌ بـدتـرین‌ شیوه‌های‌ اشغالگری‌ می ‌پردازد، محکوم‌ می ‌کند. نـخـستین‌ و واپسین‌ علت‌ ناتوانی‌ سازمان‌ ملل‌ و ط‌رفداری‌ آن‌ [ از اسرائیل‌ ] و بـرخـورد مـنـفـی‌ آن‌ نسبت‌ به‌ مسئله فلسط‌ین‌ از هنگام‌ پیدایش‌ این‌ مسئله تـاکنون‌،آمریکاست‌ که‌ با همه‌ امکانات‌ و نیروی‌ مادی‌ و نظ‌امی‌ خـود و بـا‌ هـمـه‌ شـیـوه‌هـای‌ سیاسی‌ و دیپلماتیک‌ از تجاوزگری‌ و اشغالگری‌ اسـرائیـل‌ پـشتیبانی‌ کرده‌ است‌ و می‌ کند، و تلاش‌ می‌ کند سازمان‌ ملل‌ را مهار کند و آن را بسان یک‌ سازمان‌ ناتوان‌ و غیر بی طرف جلوه‌ دهد، و در نتیجه‌ نـقـش‌ آن‌ را مـنـتـفـی‌ کند و آن‌ را بـر آن‌ وادارد که‌ اهانتهای‌ پی ‌در پی‌ اسرائیل‌ را بر خود هموارکند. اسـرائیـل‌ بـه‌ سبب‌ پشتیبانی‌ نامحدود آمریکا، از اجرای‌ مصوبات‌ سازمان‌ ملل‌ خـود داری‌ کـرد و از ایـن‌ هـم‌ فـراتر رفت‌ و سازمان‌ ملل‌ رابه‌ علت مصوبات‌ مجمع‌ عمومی‌، به‌ ط‌رفداری‌ از فـلـسـط‌ینیان‌، متهم‌ کرد، و هنگامی‌ که‌ با هر گونه نـقـش‌ سـازمـان‌ مـلـل‌ در تـلاشـهایش برای‌ یافتن‌ راه‌ حلی‌ صلح ‌آمیز میان‌ کـشـورهـای‌ عربی‌ و اسرائیل‌ از 30 سال‌ پیش به این سمت مخالفت‌ کرد، در این‌ کار تا حـد اکـثـر مـمـکـن‌ پیش رفت‌. شاید یکی‌ از بزرگترین‌ دلایل‌ این‌ امر، مخالفت‌ اسـرائیل‌ با انعقاد نشست‌ صلح‌ مادرید در سال‌ 1991 به‌ سرپرستی‌ سازمان‌ ملل‌ بـود، و پس‌ از آن‌ با سرپرستی‌ سازمان‌ ملل‌ بر روند امضای‌ توافقنامه‌ اسلو در سـال‌ 1993 و امـضای‌ توافقنامه‌ صلح‌ با اردن‌ در سال‌ 1994 مخالفت‌ کرد و در مـقـابـل‌، اسرائیل‌ اصرار کرد (و در این‌ کار موفق‌ شد) که‌ آمریکا سرپرستی‌ همه‌ این‌ رویدادها را به‌ عهده‌ گیرد. ایـنـها همه‌ در روزگاری‌ روی‌ دادند که‌ جنگ‌ سرد میان‌ ایالات‌ متحده‌ و اتحاد شـوروی‌ سابق در جریان بـود و اتحاد شوروی‌ درسازمان‌ ملل‌ نقش‌ بزرگی‌ در پشتیبانی‌ از فـلـسـط‌ینیان‌ و کشورهای‌ عربی‌ رویاروی‌ تجاوزگری‌ و اشغالگری‌ اسرائیل‌ ایفا مـی‌کـرد. ولی‌ همینکه‌ اتحاد شوروی‌ از هم گسسته شد و نیروی‌ آن‌ فروپاشید و جـایگاه‌ خود را در جهان‌ از دست‌ داد، سازمان‌ ملل‌ بیشتر به‌ ایالات‌ متحده‌ گـردن‌ نهاد و در نتیجه‌ رویکرد آن‌ علیه‌ فلسط‌ینیان‌ و کشورهای‌ عرب‌، سازگار با منافع‌ آمریکا و اسرائیل‌ در منط‌قه‌ تندتر شد. به گزارش خبرگزاری مهر، شـایـد یـکـی‌ از برجسته ‌ترین‌ دلایل‌ بر این‌ امر مصوباتی‌ بود که‌ سازمان‌ ملل‌ زیـر فـشار ایالات‌ متحده‌ علیه‌ عراق‌ صادر کرد و آن‌ را به‌ مدت‌ 10 سال‌ در مـحـاصـره‌ داشـت‌ و این کشور را به‌ تجاوز آمریکایی‌ - اسرائیلی‌ تـهـدیـد کـرد و به نتیجه رساند و همچنین‌ مواضع‌ منفی است‌ که‌ در قبال کـشـتـارهـای‌ گروهی‌ وحشیانه‌ نیروهای‌ اشغالگر اسرائیل‌ در کرانه‌ باختری‌ و نوار غـزه‌ بـرای‌ سرکوب‌ انتفاضه‌ و مقاومت‌ ملت‌ فلسط‌ین‌ گرفت‌ . این سازمان ‌بـا تـامـیـن‌ یک‌ حمایت‌ بین‌ المللی‌ از ملت‌ فلسط‌ین‌ مخالفت‌ کرده‌ و می‌ کند و هـنـوز از فراخوان‌ اسرائیل‌ به‌ پایان‌ دادن‌ به‌ اشغال‌ و عقب نشینی کامل‌ از کرانه‌ خودداری‌ می‌ کند. با بررسی قطعنامه‌های سازمان ملل جهت احقاق حقوق ملت فلسطین، می ‌توان گفت که این حقوق شامل موارد زیر می ‌شوند: 1- حق شناسایی هویت ملی مردم فلسطین. 2- حق تعیین سرنوشت بدون دخالت قدرت خارجی. 3- حق تشکیل دولت و حق قانونگذاری ملی. 4- حق عضویت در سازمان ملل متحد به عنوان عضو ناظر. 5- حق تحصیل سرزمین‌های از دست رفته. 6- حق بازگشت آوارگان و خلاصه تمام حقوقی که ملت‌های آزاد دنیا از آن دارا می‌باشند مانند پیشرفت و ترقی سیاسی، اجتماعی، تکنولوژیکی و علمی. به گزارش مهر، نکته دیگر در مورد حقوق تعیین شده مردم فلسطین به وسیله سازمان اینکه بیشتر این حقوق به وسیله رژیم‌صهیونیستی پایمال و نادیده گرفته شده‌اند و تنها، حقوقی که مربوط به روابط مردم فلسطین با سازمان ملل می‌باشد،(مانند مفاد قطعنامه‌های 67/45 و 177/43 و 3376 مجمع عمومی) تا حدودی زمینه اجرایی داشته ‌اند ، اما مفاد مصوبانی که زمینه اجرایی آنها باید با همکاری رژیم‌ صهیونیستی فراهم می‌شد، هرگز عملی نشده ‌اند و سازمان ملل متحد نیز اقدام عملی جهت فشار به رژیم‌ صهیونیستی انجام نداده است و حتی در بعضی موارد مانند اشغال سرزمین‌های فلسطینی قبل از سال 1967عملکرد او را نیز تأیید کرده است. چند نکته در باره وتوی قطعنامه ها از سوی آمریکا 1- آمریکا وتوی قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل در مورد بحران اعراب- اسرائیل را از سال 1972 آغاز کرد و تا قبل از این تاریخ این کشور در صدد وتوی قطعنامه‌هایی در رابطه با فلسطین برنیامده بود. 2- در دهه 90 میلادی آمریکا در رابطه با بحران اعراب - اسرائیل در سازمان ملل سیاست جدیدی در پیش گرفت بدین معنا که آمریکا اجازه نمی‌داد حتی مسائل مربوط به فلسطین در صحن شورای امنیت مطرح و بررسی شود و پیشاپیش آن را وتو می ‌کرد،اما در این دهه شاهد کمترین طرح مسئله بحران اعراب- اسرائیل در شورای امنیت می‌باشیم. 3- از سال 1972 تا سال 1990 یعنی تا زمان اتخاذ سیاست جدید آمریکا در شورای امنیت، در مجموع 42 مورد وتوی پیش ‌نویس طرح قطعنامه توسط اعضای دائم شورای امنیت صورت گرفت که 28 مورد آن (حدود 70 درصد) در رابطه با اعراب و اسراییل و توسط آمریکا بوده است. 4- سال 1982 اوج حمایت آمریکا از اسرائیل در شورای امنیت می‌ باشد در این سال آمریکا 6 مورد قطعنامه در مورد محکومیت و یا اعتراض و تقبیح اسرائیل در حمله به لبنان و مسائل داخلی فلسطین را وتو کرد.همچنین در سال 1988 نیز آمریکا حمایت بی ‌دریغ خود را از اسرائیل به منصه ظهور گذاشت.این سال و اندکی پیش از آن مصادف است با شروع اولین موج انتفاضه در فلسطین. 5- در تمام قطعنامه‌های وتو شده و یا طرحهایی که آمریکا مانع از طرح آن در صحن شورای امنیت شده است،همگی در راستای محکومیت،‌ اعتراض و یا ابراز نگرانی شورای امنیت از سیاستهای اسرائیل در فلسطین و یا کشورهای همسایه عربی بوده است. 6- دولت آمریکا برای ممانعت از در دستور کار قرار گرفتن مسائل مربوط به اعراب و اسرائیل از دهه 90 به بعد استدلال می ‌کرد که طرح مسائل اعراب - اسرائیل در شورای امنیت به روند صلح خاورمیانه ضربه وارد خواهد کردو دو مورد مطرح شده در سال 2001 را نیز وتو کرد.