عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس، اظهارات اخیر مادلین آلبرایت را نشانگر ناکامی آمریکا در دستیابی به اجماع در تصمیمات علیه ایران دانست و گفت:این امر می‌تواند امکان پذیرش برنامه هسته‌ای ایران را از سوی کشورهای غربی بیش از این فراهم کند. وی با بیان این که مطلب اظهارات اخیر مادلین آلبرایت وزیر امور خارجه دولت کلینتون، انشقاق میان آمریکا،‌ اروپا،‌ چین و روسیه را آشکار ساخت، اظهار کرد: آمریکا از ابتدا علاقه‌مند بود به عنوان جدی‌ترین و انحصاری‌ترین طرف پروژه‌های ویژه بین‌المللی قرار گیرد و اجماع ویژه‌ای را میان اعضای شورای امنیت در مورد موضوع هسته‌ای ایران ایجاد کند، اما اظهارات آلبرایت نشان دهنده ناکامی آمریکایی‌ها در دستیابی به این تصمیم است. وی افزود: انشقاق میان طرف‌های غربی با روسیه و چین، امکان غلبه منطقی‌تر ایران را بوجود می‌آورد، اما مهم نوع برخورد ما در این شرایط است و اگر این واقعیت را بپذیریم که یک نگاه ثابت یا مطلق در بین اعضای صاحب نفوذ شورای امنیت وجود ندارد؛ این امر می‌تواند امکان پذیرش پروژه هسته‌ای ایران را میان این کشورها بیش از این فراهم کند و از بروز تصمیم‌گیری کاملاً‌ مشترک با رویکرد منازع آمیز آمریکا جلوگیری کند. عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس تصریح کرد: هر چه مناقشه غربی‌ها، روسیه و چین درخصوص سطح و اهداف برخورد با ایران بالاتر رود، می‌تواند به نفع جمهوری اسلامی ایران تمام شود. گفتنی است آلبرایت در گفت‌وگویی با اشپیگل در پاسخ به سؤالی مبنی بر اینکه آیا راهی واقعی برای جلوگیری از دستیابی ایران به توان هسته‌ای وجود دارد و یا ما باید به این ایده عادت کنیم که محمود احمدی نژاد رئیس جمهور ایران بتدریج به آنچه می‌خواهد، خواهد رسید؟ تصریح کرد: «تقریبا همه می‌گویند باید به ایران اجازه دهیم به فناوری هسته‌ای دست پیدا کند. اکنون مسئله میان یک برنامه غنی سازی تحقیقاتی و یا برنامه غنی سازی صنعتی است. آمریکا نمی‌خواهد هیچ چیزی را بپذیرد، اروپایی‌ها حاضرند برنامه تحقیقاتی را بپذیرند و روس‌ها حتی حاضرند برنامه صنعتی را بپذیرند.» این سخنان نشان می‌دهد که بسته‌ای که از آن با عنوان 1+5 یاد می‌شد، باید آن را بسته متعلق به گروه 1+3 دانست؛ زیرا بر اساس سخنان البرایت، روسیه حاضر است فعالیت‌های هسته‌ای ایران را تا حد برنامه صنعتی بپذیرد. ضمن اینکه باز بر اساس سخنان البرایت اروپایی‌ها حاضرند برنامه تحقیقاتی ایران را بپذیرند که این مسئله نشانگر آمادگی اروپایی‌ها برای انطباق با خواسته‌های مشروع هسته‌ای ایران است. آلبرایت در ادامه مصاحبه خود به ایران هسته‌ای اذعان دارد؛ چنانکه در مصاحبه خود تصریح کرد:‌من ترجیح می‌دادم آنها (ایران) هیچ چیزی نداشته باشند، اما این کار بسیار دشوار است؛ زیرا آنها عضو پیمان منع گسترش تسلیحات هسته‌ای هستند. بسیار دشوار است که بگوییم آنها نمی‌توانند برنامه صلح آمیز هسته‌ای داشته باشند. وی در ادامه با اشاره به ادعاهای غرب مبنی بر توقف غنی‌سازی در ایران گفت: این مساله قطعاً پذیرفتنی نیست؛ لذا هرگونه اعطای امتیاز نمی‌تواند جای تکنولوژی غنی‌سازی را از ایران بگیرد. وی بیان داشت: امروز مهمترین منفعت ملی در پرونده هسته‌ای بحث احقاق حقوق ملت بر مبنای `ان پی تی` است؛ بنابراین هرگونه جهت‌گیری که ما را از دستیابی به انرژی هسته‌ای باز دارد `حتی در غالب امتیازات و مشوق‌ها` مانع چشم پوشی از امر مهم نخواهد بود. وی تعیین استراتژی مناسب در برخورد با بسته پیشنهادی اروپا را امری ضروری دانست و گفت: در تعیین این استراتژی چند نکته حائز اهمیت است؛ نکته اول آن‌که پذیرش هرگونه پیشنهادی بدون در نظر گرفتن `عزت و استقلال کشور` و نه عزت استقلال امروز؛ بلکه استقلال مداوم کشور باید در نظر گرفته شود. وی افزود: علاوه بر این جمهوری اسلامی ایران، ذره‌ای از مقررات بین‌المللی عدول نکرده است؛ بنابراین هرگونه پیشنهادی نیز نباید خارج از این چارچوب قرار گیرد. عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس گفت: سومین نکته این است که دنیا به ما نیاز دارد و ما نیز باید باور کنیم که به دنیا نیاز داریم. افزایش حجم روابط سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در نظام بین‌الملل ایجاب می‌کند که ما به سمت افزایش ارتباطات با همه کشورها و نقاط جغرافیایی جهان باشیم؛ پس این احساس نیاز وجود دارد. وی با اشاره به پیشنیه تاریخی روابط ایران و غرب، یادآور شد: ما نمی‌توانیم پیشنیه روابط خود با اروپا را از یاد ببریم و اروپا نیز نمی‌تواند این پیشینه را از یاد ببرد؛ چرا که یکی از اصلی‌ترین علت‌های رویارویی غرب با ایران به سال‌های پس از انقلاب به روحیه استقلال خواهی و عزت‌طلبی ایران بازمی‌گردد؛ اما دلیلی بر افزایش بدبینی‌ها میان طرفین وجود ندارد. وی گفت: باید نسبت به تصمیم و برخورد متولیان امر سیاست خارجی بویژه در پروژه هسته‌ای اعتماد داشته باشیم؛ در این صورت نباید هیچ‌گاه فرصت نقد را از دیگران و خود بگیریم. او اضافه کرد: در تدوین استراتژی مذاکره باید بر حق مسلم کشور پافشاری کرد و به منافع کوتاه و درازمدت نظام توجه اساسی داشت. وی در پایان گفت:‌ هرگونه قول و پیشنهادی که در غالب پیشنهادات ارائه می‌شود، باید دارای تضمین‌های اساسی از ناحیه پیشنهاددهندگان باشد. اروپا در ارائه برخی پیشنهادات و نحوه عمل پیشین به تضمین‌ها وفادار نبود؛ لذا باید برای پیشنهادات خود تضمین‌های کافی داشته باشد.