سایت عملیات روانی_جیل وورال، طی مقاله‌ای در روزنامه تیمارو هرالد، چاپ نیوزیلند با اشاره به سفرش به ایران با بیان این که ایرانیان خواستار جنگ با غرب نیستند، می‌نویسد: آنها تا سر حد مرگ از کشورشان دفاع می‌کنند. روزنامه تیمارو هرالد نیوزیلند، در صفحه مقالات ویژه خود مقاله‌ای را تحت عنوان ایران آن کشور کلیشه‌ای منفی که تصویر می‌شود، نیست، به قلم خانم جیل وورال که برای دومین بار همراه یک گروه گردشگری به کشورمان سفر کرده، منتشر کرد. نویسنده در این مقاله به مشاهداتش از ایران از بدو ورود به این کشور اشاره می‌کند و با اشاره به تبلیغات سوء غرب در قبال ایران،خاطرنشان می‌کند:تنها تصویری که ما از تهران در ذهن داریم،گروه‌های سیاهپوش تظاهرکنندگان است که آدمک‌های رهبران غربی را در خیابان‌ها می‌سوزانند. وی در بخش دیگری از این مقاله با اشاره به جمعیت جوان ایران،می‌افزاید: 70 درصد جمعیت ایران زیر 30 سال سن دارند که بایستی فکر هر کشوری که قصد اقدام نظامی علیه آنان را داشته باشد، به شدت به خود مشغول کند،زیرا هرگونه بمباران ایران مساوی با کشتار جوانان خواهد بود. نویسنده این مقاله در ادامه به خونگرمی و مهمان نوازی ایرانیان اشاره می‌کند. جیل وورال در این زمینه می‌نویسد: در مدتی ‌که در پارک قدم می‌زدیم با دیگر اعضاء گروهمان برخورد داشتیم که اغلب آنها به نوعی متعجب شده بودند زیرا تقریبا هر 10 قدم یک نفر ما را متوقف کرده، سلام می‌گفت و جویا می‌شد که از کدام کشور آمده‌ایم و در مورد ایران چه فکر می‌کنیم.مثل این که تجربه همه اعضاء گروه مشابه بود. اغلب کشورها از میهمان نوازی و نوع دوستی خود احساس غرور می‌کنند، اما طبق تجربه من هیچ کدام از آنها با خونگرمی مردم عادی ایران قابل مقایسه نیست. وی می‌افزاید: ما اغلب از برنامه‌های تور خود عقب می‌افتادیم نه به این خاطر که آدم‌های گروه من افراد تنبلی بودند، بلکه به این خاطر که اغلب مردم دور ما حلقه زده و می‌خواستند با ما گفت‌وگو کنند، عکس بگیرند و حتی ما را به خانه‌هایشان برای شام دعوت کنند. یک روز بعد از ظهر در تپه‌های اطراف شیراز با باغ‌های گل رز و چشمه سارهایش در یک قهوه خانه کوچک توقف کردیم تا گروهمان را به دیدن بقایای یک کاروانسرا ببریم. در حالی که گروه رفته بودند گشتی در اطراف بزنند، من، رضا راهنمای گروه و دو راننده اتوبوس‌ها هندوانه‌ای را که پیش‌تر از دکه‌ای در کنار مسیر خریده بودیم، بریده و منتظر افراد گروه بودیم که برگردند. از دور دیدیم که آنها کاروانسرا را ترک و به سمت باغ‌های وسط راه و ما می‌آیند، ولی هرچه منتظر شدیم، نیامدند. ما به سمت پایین تپه حرکت کردیم که ببینیم چه بلایی بر سر گروه 21 نفره ما و یک راهنمای محلی آمده است. وقتی به لب جویبار پایین تپه با درخت‌های سرو تازه جوانه زده رسیدیم، دیدیم که سه خانواده ایرانی مشغول پیک نیک هستند. نویسنده این مقاله با بیان این که ایرانی‌ها عاشق پیک نیک هستند و مفصل هم پیک نیک می‌کنند، می‌نویسد: فرش‌های ایرانی روی چمن پهن می‌شود، فلاسک‌های بزرگ چای و قلیان هم تقریبا همه جا هست. مردان گروه هم معمولا مسئول درست کردن کباب روی کباب پزهای دستی هستند. وقتی من و رضا قدری به سایه‌های زیر درخت‌های سرو خیره شدیم، دیدیم که گروه 21 نفره ما بین سه خانواده در حال پیک نیک پخش شده‌اند. آنها به ما گفتند وقتی که از کنار خانواده‌های ایرانی می‌گذشتند، ایرانی‌ها به نوبت آنها را دعوت کرده و آنها را بین خانواده‌های خود تقسیم کرده‌اند. آنها به ما گفتند که کفش‌های خود را در آورده، روی فرش‌ها بنشینیم و چای بنوشیم. به باور این نویسنده، این موضوع پدیده‌ای نبود که تنها یک بار اتفاق بیفتد، بلکه در طول سفر ما عادی شده بود. حتی وقتی که در کمال تاسف یکی از اعضاء گروه ما دو روز مانده به آخر تور به زمین افتاد و مجبور شدیم او را به بیمارستان ببریم، محبت و سخاوتمندی مردم ایران ما را مبهوت کرد. یکی از خانواده‌هایی که قبل از افتادن آن خانم در رستورانی با وی گفت‌وگو کرده بود، به بیمارستان آمده بود تا اطمینان پیدا کند که حال او خوب است. من بعد از این که یک شب را با خانم مجروح در بیمارستان گذراندم، وقتی دیدم که پرستار شیفت شب پیش از این که به خانه‌اش برود، برای من صبحانه آورده، به شدت متعجب شدم. بعد از آن هم راننده آمبولانس و نگهبان بخش به ما سر زدند که مطمئن شوند حال بیمار ما خوب است! وی در ادامه این مقاله می‌نویسد: من پس از دو تور طولانی به ایران می‌توانم صادقانه بگویم که چنین برخوردهایی نشان از اصالت واقعی بسیاری از ایرانیان است، نه آن تصاویر کلیشه‌ای که ما در غرب می‌بینیم. اکثر ایرانیان شیعه هستند، ولی مثل ما مسیحیان نیوزیلند که تقیدات متفاوتی داریم، ایرانیان نیز چنین هستند. این نویسنده در پایان با بیان این که ایرانی‌ها مخالف دیکته کردن آنچه باید انجام دهند یا ندهند از سوی قدرت‌های غربی به کشورشان می‌باشند، می‌افزاید: آنها خواستار جنگ با غرب نیستند، اما به درستی به فرهنگ ایرانی و کشور فوق‌العاده و اعجاب آور خود افتخار می‌کنند. آنها تا سرحد مرگ از کشور خود دفاع خواهند کرد ولی من صمیمانه امیدوارم که هیچ وقت احتیاج به چنین کاری نباشد.