«مایک پمپئو» وزیر خارجه ی سابق آمریکا و مدیر سابق سی آی ای (هر دو در دولت دونالد ترامپ) یکی از ایران ستیزترین سیاستمداران آمریکاست. پمپئو پس از خروج از دولت آمریکا با تک دوره ای شدن ریاست جمهوری ترامپ، اقدام به انتشار کتابی تحت عنوان «هرگز کوتاه نیا: جنگیدن برای آمریکایی که عاشقش هستم[۱]» کرد که به تجربیاتش در دوران خدمت در دولت آمریکا پرداخته است. مشرق قصد دارد طی یک مجموعه گزارش بخش های مربوط به ایران در این کتاب را خدمت مخاطبان محترم ارائه کند. آن چه در ادامه می خوانید اولین قسمت از این مجموعه گزارش است. در این قسمت، بخش اول از مقدمه ی کتاب آمده است. اگرچه این قسمت تماماً مربوط به ایران نیست، اما مطالعه ی آن برای درک رویکرد پمپئو در کتاب و اعتقاد راسخ وی به «استثناگرایی آمریکایی[۲]» و «برتری ایالات متحده نسبت به تمام کشورهای دیگر در تاریخ تمدن بشر» ضروری است؛ اعتقادی که مواضع و سیاست های او، از جمله دشمنی اش با ایران، را شکل داده است.
جلد کتاب «هرگز کوتاه نیا: جنگیدن برای آمریکایی که عاشقش هستم» نوشته ی «مایک پمپئو» وزیر خارجه ی سابق آمریکا و مدیر سابق سی آی ای (+)
در همین باره بخوانید:
لازم به ذکر است که مشرق صرفاً جهت اطلاع نخبگان و تصمیم گیران عرصه ی سیاسی کشور از محتوای کتاب مذکور این گزارش را منتشر می کند و دیدگاه ها، ادعاها و القائات این کتاب لزوماً مورد تأیید مشرق نیست.
قسمت اول/مقدمه
اواخر دهه ی ۱۹۸۰ زمانی که یک ستوان جوان سواره نظام بودم، با جوخه ی تانکم در [شهر] «گرافنوور» در آلمان تمرین می کردیم. یک روز، تانک «ام۱اِی۱ آبرامز» م را به میدان آتش توپ خانه بردم تا مانور و شلیک را تمرین کنیم. توپچی ام متخصص چهارم «مارتینز» بود. توپ اصلی را او کنترل می کرد؛ من هم درست بالا و پشت سرش بودم. گلوله های ۱۰۵ میلی متری شلیک می کردیم و با سرعت زیاد می تاختیم. در درگیری دوممان، مارتینز دو تانک چوبی هدف متحرک را پشت سر هم در فاصله ی کمی کم تر از پنج کیلومتری هدف قرار داد. بوی کوردیت [باروت بی دود] برجک را پر کرده بود و موتور توربینی «لایکومینگ» اِی جی تی ۱۵۰۰ اسب بخاریِ ماشین هیولاپیکر می غرید. مارتینز از لابه لای خش خش، پشت خط ارتباط داخلی تانک، فریاد زد: «قربان! آمریکا --- [توهین برای تأکید] فوق العاده است!» آمریکایی گرایی بی بروبرگرد در برجک یک ماشین جنگی آمریکایی.
«مایک پمپئو» وزیر خارجه ی وقت آمریکا، در حال ملاقات با سربازان ارتش آمریکا در پایگاه نظامی شهر «گرافنوور» در آلمان در اوایل ماه نوامبر سال ۲۰۱۹. پمپئو در دوران جوانی در همین پایگاه با درجه ی ستوان دومی، فرماندهی یک جوخه ی تانک را به عهده داشت. (+)
آمریکا واقعاً، در یک کلمه، فوق العاده است. این واقعیتی است که هر بار فرصت خدمت به ایالات متحده ی آمریکا را پیدا کرده ام، به من یادآوری شده است. به لطف خدا، در طول دولت ترامپ، من به تنها فردی در تاریخ تبدیل شدم که هم به عنوان دیپلمات ارشد آمریکا و هم به عنوان رئیس آژانس اصلی جاسوسی این کشور خدمت کرده ام. من که از مادری اهل کانزاس و پدری اهل نیومکزیکو به دنیا آمدم، در کودکی هرگز خواب چنین آینده ای را هم برای خودم نمی دیدم.
«مایک پمپئو» و پدرش «وین پمپئو». پمپئو در کتابش می نویسد پدرش سال ۲۰۲۰ فوت کرده، اما او «مانند هزاران آمریکایی دیگر که این تجربه ی تلخ را داشته اند» به دلیل محدودیت های کرونایی نتوانسته در مراسم تدفین پدرش شرکت کند. (+)
ارائه ی مشورت به رئیس جمهور، رهبری افسران اطلاعاتی و دیپلمات های آمریکا، و مذاکره با سرسخت ترین رهبران جهان، تحت هر شرایطی دشوار است. اما آن چه به این چالش ها می افزود، فضای سیاسی داخلی متخاصم بود: دو استیضاح؛ شورش هایی که مقامات دولتی آن ها را نادیده می گرفتند چون «جان سیاه پوستان مهم است[۳]»؛ و رسانه های ترقی طلب-کنشگری که، یکی از دروغ هایی که می گفتند، این بود که رئیس جمهور ترامپ آدمِ روسیه است. آها، راستی، حزب کمونیست چین هم ویروسی را به جهان قالب کرد که بیش از یک میلیون آمریکایی را کشته و بزرگ ترین اقتصاد جهان را تقریباً در تمام طول سال آخر خدمت من، فلج کرده بود. این تحولات، نگاه دنیا به آمریکا و دید ما نسبت به خودمان را تغییر دادند. همچنین تأثیر زیادی نیز روی شکل گیری تصمیمات دولت ترامپ در حوزه ی سیاست خارجی داشتند. با این حال، در مهم ترین برهه ها (در موضوعات بزرگ، درباره ی نظریه ی آمریکایی) من هرگز کوتاه نیادم.
در همین باره بخوانید:
›› از همه گیری کرونا تا همه گیری فقر/ از هر ده آمریکایی یک نفر سال گذشته گرسنگی کشید
با وجود این چالش ها، من نقاط قوت واقعی ای داشتم که در این راه به من کمک کردند. «دوروتی مرسر پمپئو» مادرم، شایسته ترین زنی بود که در عمرم دیده بودم؛ پر از همان محبت های مادرانه ای که در وجود «سوزان» همسرم، آن ها را بسیار تحسین می کنم. زمانی که یک پسربچه بودم، خیلی پول نداشتیم، اما عشق زیادی داشتیم؛ و پدر و مادرم ما را درست تربیت کردند. پولشان نمی رسید تا ژوئن ۱۹۸۲ بلیت هواپیما بگیرند و من را تا دانشگاه بدرقه کنند، بنابراین وقتی می خواستم خانه را به مقصد دانشکده ی افسری آمریکا در [پایگاه نظامی] «وست پوینت» در ایالت نیویورک ترک کردم، مادرم من را کنار کشید. فکر می کنم نمی خواست پدرم آن چه را که می خواست به من بگوید، بشنود. مثل همیشه من را با نام کاملم «مایکل» خطاب کرد و گفت: «من می دانم آدم سرسختی هستی. هرگز اجازه نده تو را خسته کنند. تو آن ها را خسته کن.»
مایک پمپئو (راست) در کنار پدرش «وین پمپئو». پمپئو در کتابش می نویسد خانواده اش حتی آن قدر پول نداشته اند که با هواپیما او را تا دانشکده ی افسری آمریکا در «وست پوینت» در ایالت نیویورک بدرقه کنند. (+)
طی روزهای بعد، اولین گام های واقعی بزرگ سالی ام را با چکمه های ساخت دولت برداشتم. مانند بسیاری از دانشجویان دانشکده ی افسری، شگفت زده و قدردان بودم که یک فرد ناشناخته می تواند بدون روابط خاص، رشوه، یا نام خانوادگی برجسته در نخبه ترین نهاد رهبری جهان پذیرفته شود. این مسئله، بذر حیاتی اعتقاد مادام العمر من به آمریکا به عنوان عالی ترین کشور در تاریخ تمدن را کاشت. آمریکا جایی است که آدم های سرسخت، بدون هیچ امتیاز یا پیشینه ی خاص، می توانند بهتر از هر جای دیگری در آن رشد کنند.
در همین باره بخوانید:
›› کاهش کم سابقه امید به زندگی در آمریکا
›› مستند شبکه آلمانی درباره زندگی بی خانمان های آمریکایی +دانلود مستند
اما عالی بودن آمریکا فقط تا اندازه ای به آمریکایی های عالی بستگی دارد. به لطف «اعلامیه ی استقلال» و قانون اساسی، جمهوری ما بیش از هر کشور دیگری در تاریخ به کرامت انسانی، حقوق غیرقابل انکار و حاکمیت قانون احترام می گذارد. ما از قدرت و منابع بی نظیرمان استفاده می کنیم تا نیروی خیر در جهان باشیم؛ حتی اگر گاهی اوقات اشتباه هم بکنیم. ما درخشان ترین ستاره در تاریک ترین آسمان های جهان هستیم؛ به بشریت نشان می دهیم که زندگی در یک جامعه ی آزاد، برتر از زندگی زیر سرپرستی شرورانه ی کمونیسم یا اسلام گرایی یا قلدرهای دزدصفتی است که بر اساس این اصل نادرست حکومت می کنند که «هر کس قدرت دارد درست می گوید.» اما اگر رهبران ما آماده نباشند تا ملت مان را در اولویت قرار دهند و به اصول و تاریخ آمریکایی ما احترام بگذارند، هیچ یک از این ها اتفاق نمی افتد.
