فیلم های تبلیغاتی پنتاگون و مصائب جان وین + تصاویر

فیلم «کلاه سبزها» که جان وین نقش اصلی آن را بازی کرد، به دلیل تبلیغ فراوانی که برای حضور آمریکا در جنگ ویتنام کرده بود، از سوی پنتاگون بسیار حمایت شد و متعاقب آن حتی با اینکه در پایان تیتراژ فیلم هیچ نامی از کمک های وزارت دفاع برده نشده بود، سیل اعتراضات به خاطر تبلیغات آشکار این فیلم به پنتاگون سرازیر شد.

گروه جنگ نرم مشرق- شواهد و قرائن نشان می دهند که هالیوود، صنعت فیلم سازی پرزرق و برق آمریکا، هنوز هم به عنوان یکی از اهداف اصلی نفوذ و دستکاری بسیاری از سازمان های دولتی آمریکا، بالاخص سیا، مطرح است. اغلب مباحثی که در مورد تبلیغات سینمایی در جریان هستند به بحث در مورد گذشته ها می پردازند و در حالیکه تعدادی از کارشناسان امر توجهات را معطوف به روابط طولانی مدت و علنی هالیوود با پنتاگون نموده اند اما مطالب کمی در مورد تأثیرگذاری پنهانی بر هالیوود پس از واقعه 11 سپتامبر به رشته تحریر درآمده است. پیش از این 34 قسمت از فصل های کتاب «عملیات هالیوود» در مشرق ترجمه و منتشر شد. آنچه در ادامه می آید بخش سی و پنجم از این کتاب است.

«دان باروخ» که مدت های مدیدی ریاست دفتر تولید فیلم پنتاگون را بر عهده داشت نگران گردیده بود. وی موافقت کرده بود که وزارت دفاع از فیلم جدید «جان وین» با عنوان «کلاه سبزها» حمایت کند، اما حالا پس از بازبینی برداشت های نهایی فیلم دچار تردید شده بود. البته وی شک نداشت که فیلم مذکور یک فیلم تبلیغاتی خوب برای جنگ ویتنام است. نگرانی وی در واقع این بود که این فیلم بیش ازحد تبلیغاتی باشد؛ یعنی یک فیلم تبلیعاتی که با حمایت دولت تهیه گردیده بود.

بنابراین وی در تاریخ 19 فوریه 1968 با «مایکل وین» تهیه کننده فیلم و فرزند «جان وین» بازیگر افسانه ای تماس گرفت تا درباره قدردانی از وزارت دفاع در تیتراژ فیلم با وی صحبت کند. این قدردانی معمولاً در انتهای فیلم نشان داده می شود و متن آن نیز معمولاً چیزی شبیه این است: «با تشکر از وزارت دفاع و ارتش به خاطر اینکه ما را در تولید این فیلم یاری کردند.» «باروخ» به «وین» گفت که وزارت دفاع خواهان این تشکر و قدردانی نیست.

جان وین

«وین» پرسید: «دلیلش چیست؟»

پاسخ «باروخ» شوکه کننده بود ـ وی اذعان کرد که وزارت دفاع فیلمی را که به ساخت آن کمک کرده بود یک فیلم تبلیغاتی می دانست.

«باروخ» با توجه به دست نوشته های موجود از آن گفتگو می نویسد: «با «مایکل وین» درباره عدم تشکر از وزارت دفاع گفتگو کردم زیرا (1) ارزش تبلیغاتی فیلم ممکن است تحت تأثیر این همکاری قرار گیرد، (2) ممکن است باعث افزایش تعداد نامه هایی شود که درباره چگونگی کمک به فیلم، خواهان توضیح هستند.»

«باروخ» سیزده سال قبل تر در ارتباط با فیلم «حمله» با تحقیق و تفحص کنگره درباره ارتباط پنتاگون و هالیوود مواجه گردیده بود و دوست نداشت بار دیگر چنین چیزی را تجربه کند.

بنابراین، «مایکل وین» با پدر معروف خود به گفتگو پرداخت و سه روز بعد به «باروخ» پاسخ داد. وی خطاب به «باروخ» نوشت: «همه ما با این پیشنهاد وزارت دفاع موافقیم که تقدیر و تشکر از این وزارتخانه می تواند باعث شود که فیلم ـ به جای اینکه به عنوان یک فیلم سرگرم کننده و جالب نگریسته شود ـ به عنوان یک فیلم تبلیغاتی طبقه بندی شود. بنابراین ما بخش تشکر و قدردانی از وزارت دفاع را از صفحه 3 بروشور حاوی تیتراژ پایانی فیلم که قبلاً در راستای کسب تائیدیه شما ارسال گردیده است حذف می کنیم.»

مهم نیست که فیلم مذکور عملاً یک فیلم تبلیغاتی بود ـ و در واقع روایتگر یک ماجرای یکطرفه بود که هدفش تقویت مشارکت دولت در یک جنگ غیرمحبوب بود. نکته اصلی این بود که افکار عمومی نباید به این فیلم به چشم یک فیلم تبلیغاتی نگاه می کردند. اگر حذف بخش تشکر از وزارت دفاع به این امر کمک می کرد در آن صورت این بخش حذف می گردید. و البته این اتفاق عملاً نیز رخ داد. در واقع فیلم سینمایی «کلاه سبزها» تنها فیلمی است که از همکاری کامل و تائیدیه ارتش برخوردار گردیده اما در تیتراژ آن از وزارت دفاع به خاطر کمک هایش تشکر و قدردانی نشده است.

با این حال، حذف بخش تشکر و قدردانی از وزارت دفاع باعث نشد تا نامه هایی که خواستار توضیح بیشتر بودند به دفتر «باروخ» سرازیر نشوند. در عرض یک سال «بنجامین روزنتال» از اعضای کنگره با ارسال نامه هایی خواهان این شد که بداند حمایت ارتش از فیلم «کلاه سبزها» تا چه حد برای مالیات دهندگان هزینه در بر داشته است. یک موضوع حتی نگران کننده تر برای پنتاگون این بود که این عضو کنگره سؤالاتی اساسی مطرح کرده بود درباره اینکه آیا درست است وزارت دفاع به فیلم هایی که از سیاست دولت در قبال جنگ ویتنام حمایت می کردند کمک کند و در عین حال کمک خود را از فیلم هایی که از سیاست مذکور حمایت نمی کردند دریغ کند.

«روزنتال» که از اعضای دموکرات کنگره از ایالت نیویورک بود صریحاً از جنگ ویتنام انتقاد می کرد و سؤالات زیادی در رابطه با فیلم فوق الذکر داشت.

وی در تاریخ 17 ژانویه 1969 در نامه ای به دفتر حسابداری عمومی نوشت: «من مدتی است که نگران تأثیر تشکیلات نظامی بر جامعه مان هستم. من از این موضوع آگاهم که فرآیند تصویب و بکارگیری بودجه نظامی بر اساس نیازهای مرتبط با امنیت ملی صورت می گیرد. اما دقیقاً از آنجا که نظارت بر این بودجه عظیم کار دشواری است من معتقدم که ما اعضای کنگره صرف نظر از وظایف خود در کمیته های کنگره همچنین از مسئولیت ویژه ای جهت نظارت بر بودجه نظامی برخورداریم.

«من اخیراً از این که دیدم در فیلم «کلاه سبزها» مقدار قابل توجهی از تجهیزات نظامی و نیروی انسانی ارتش جهت تولید یک فیلم تجاری هزینه شده است نگران و وحشت زده شدم. صرف نظر از مواضع اتخاذ شده در قبال جنگ ویتنام، برای من روشن است بودجه های دفاعی در راستای کمک به تهیه کننده فیلم هزینه گردیده اند.»

این عضو کنگره می خواست بداند وزارت دفاع تا چه میزان به ساخت فیلم «کلاه سبزها» کمک کرده بود و اینکه آیا ساخت فیلم بدون کمک وزارت دفاع امکان پذیر بود یا نه. وی همچنین می خواست بداند وزارت دفاع بر اساس کدام اختیارات به فیلم سازان کمک می کند؛ کدام فیلم دیگر درباره جنگ ویتنام به کمک وزارت دفاع ساخته شده است؛ و اینکه آیا تهیه کنندگان واقعاً هزینه این کمک ها را پرداخت کرده اند یا نه.

این کنگره در نامه خود نوشته بود: «به طور مشخص در ارتباط با فیلم «کلاه سبزها» مایلم برآرود کاملی از هزینه های مربوط به مشارکت تشکیلات نظامی آمریکا در ساخت فیلم و همچنین میزان جبران این هزینه ها توسط تهیه کنندگان فیلم را دریافت کنم. بجز هزینه های اسمی پیش بینی نشده همچون هزینه بنزین مصرف شده، آیا هزینه های مربوطه بازتاب دهنده میزان سرمایه گذاری واقعی وزارت دفاع در اینگونه فیلم ها هستند؟ برای مثال، آیا فرآیند برآورد هزینه های مربوط به یک بالگرد ارتش این واقعیت را نیز در نظر می گیرد که اینگونه تجهیزات دارای یک طول عمر مفید محدود هستند و استفاده از آنها در طول یک دوره یکماهه فیلمبرداری باعث کاهش چشمگیر عمر مفید آنها می شود؟»

اما جدای از هزینه ها «روزنتال» همچنین می خواست بداند دولت چه نقشی در تولید و شکل دهی فیلم ایفا کرده بود.

وی در نامه خود به دفتر حسابداری عمومی نوشت: «آیا مشارکت وزارت دفاع به قدری برای تهیه کننده فیلم «کلاه سبزها» حیاتی بود که بدون این مشارکت امکان ساخت فیلم میسر نبود؟ آیا ایده فیلم از طرف وزارت دفاع و در راستای توجیه شرکت آمریکا در جنگ ویتنام مطرح شده بود؟»

«کلاه سبزها» به مدت 170 روز از 9 آگوست 1967 تا 15 نوامبر 1967 در فورت بنینگ واقع در ایالت ویرجینیا و چند پایگاه نظامی دیگر در نقاط مختلف کشور فیلم برداری شده بود. تحقیقاتی که توسط دفتر حسابداری عمومی انجام گرفتند نشان دادند که شرکت تولید فیلم «جان وین» موسوم به «باجاک پروداکشنز» «بابت خدماتی که از گروه هوانوردی دهم و تیپ پیاده 197 دریافت کرده بود هیچگونه هزینه ای پرداخت نکرده بود... به علاوه، باجاک بابت قرض کردن اسلحه، استفاده از تجهیزات و هواپیما، و دستمزد خدمه تجهیزات هیچ مبلغی پرداخت نکرده بود.»

گزارش مربوطه فاش ساخت که «تعداد نامشخصی از هلیکوپترهای UH-1 [هووی] در جریان ساخت فیلم مجموعاً به مدت 85 ساعت پرواز کرده بودند و سلاح هایی همچون تفنگ ام ـ 16، خمپاره، نارنجک انداز، و مسلسل به مدت 107 روز در اختیار شرکت باجاک قرار داده شده بودند. دیگر تجهیزات مانند بولدوزر، جرثقیل، و کامیون نیز در اختیار شرکت مذکور قرار داد شده بود.» این گزارش همچنین دریافت که «پرسنل نظامی به میزان 3800 نفر ـ ساعت در ساخت فیلم مشارکت کرده بودند.»

هلیکوپتر UH-1

شرکت باجاک در ازای این میزان کار مبلغ 64/18623 دلار یا معادل 90/4 دلار در ازای هر نفر ـ ساعت کار به وزارت دفاع پرداخت کرده بود که البته این مبلغ شامل هزینه های بالگرد و دیگر تجهیزات نمی شد ـ این هزینه ها تنها بخشی از هزینه های واقعی بودند که ارتش متحمل شده بود.

دفتر حسابداری عمومی با اینکه دریافته بود که دستورالعمل های وزارت دفاع در زمینه وصول هزینه خدمات ارائه شده به فیلم ها با دیگر دستورالعمل های فدرال «ناسازگار» است، اما بیان داشت که «ارائه نوع خدمات ارائه شده در اینجا به مثابه نقض قانون نیست.»

با این حال، «روزنتال» از این موضوع عصبانی و خشمگین بود. وی وزارت دفاع را متهم کرد که به فیلم «جان وین» یارانه داده است و در راستای حمایت از این فیلم طرفدار جنگ ویتنام بیش از 1 میلیون دلار از پول مالیات دهندگان را هزینه کرده است.

«جان وین» نیز از این اتهام خشمگین شد و «روزنتال» را یک «دیوانه شهرت طلب» نامید. وی در مصاحبه با نشریه «هالیوود ریپورتر» گفته بود که اگر زمان قدیم بود با این عضو کنگره برخورد رو در رو می کرد. وی گفته بود: «ای کاش الان سال 1800 بود. آنوقت مثل اسب شلاقش می زدم.»

مجادله «وین» و «روزنتال» بر سر میزان پولی که دولت در راستای حمایت از فیلم مذکور هزینه کرده بود به تیتر روزنامه ها تبدیل شده بود، اما مطبوعات به سؤالات «روزنتال» درباره منشأ ساخت فیلم توجه چندانی نکردند.

وزارت دفاع گفته بود که ایده فیلم را «وین» مطرح کرده بود و دفتر حسابداری عمومی نیز پذیرفته بود. در واقع «وین» در سال 1966 شخصاً ایده فیلم را نزد «لیندون جانسون» رئیس جمهور وقت مطرح کرده بود. اما آنچه دفتر حسابداری عمومی نمی دانست میزان شکل دهی محصول نهایی توسط وزارت دفاع بود.

در گزارش اداره حسابداری عمومی آمده بود: «مقامات وزارت دفاع به ما اطلاع دادند که تولید واقع گرایانه فیلم «کلاه سبزها» بدون کمک ارتش امکان پذیر نبود. بررسی های ما نشان می دهند که آقای «جان وین» از شرکت باجاک پروداکشنز در ماه سپتامبر 1966 دفتر امور اجرایی رئیس جمهور را از تمایل خود نسبت به ساخت فیلمی بر اساس کتابی به قلم «رابین مور» آگاه ساخته بود و خواستار همکاری در زمینه تولید فیلمش شده بود. دفتر امور اجرایی در پاسخ به «وین» گفته بود که درخواست وی به وزارت دفاع ارجاع گردیده است. وزارت دفاع متعاقباً درخواست آقای «وین» را تصویب کرد.»

با این حال، این یافته ها تنها بخشی از ماجرا بودند.

«وین» در واقع در تاریخ 28 دسامبر 1966 نامه ای به «لیندون جانسون» نوشته و برای ساخت فیلم خود درخواست کمک کرده بود.

وی برای رئیس جمهور نوشته بود: «هنگامی که پسربچه ای پیش نبودم پدرم همواره به من می گفت اگر می خواهی دیگران برایت کاری انجام بدهند اول سراغ رئیس آنها برو ـ بنابراین به همین خاطر من این نامه را خطاب به شما می نویسم. ما در حال جنگ در ویتنام هستیم. اگرچه من شخصاً از سیاست دولت در این زمینه حمایت می کنم اما می دانم که این جنگ چندان محبوب نیست و من فکر می کنم این موضوع بسیار مهم است که نه تنها مردم آمریکا بلکه مردم سرتاسر دنیا بدانند چرا حضور آمریکا در این جنگ ضروری است.

«مهم ترین راه دستیابی به این هدف تولید محصولات تصویری است. یک فیلم سینمایی به زودی درباره جنگ ویتنام ساخته خواهد شد. بیائید اطمینان حاصل کنیم که این فیلم به تقویت آرمان ما در سرتاسر دنیا کمک می کند.»

با این حال، «وین» عملاً یک سال قبل تر با کاخ سفید تماس گرفته و با «بیل مایرز» که در آن زمان دستیار ویژه رئیس جمهور و اکنون یک روزنامه نگار تلویزیونی معروف است به گفتگو پرداخته بود.

«وین» در نامه ای به «مایرز» به تاریخ 18 فوریه 1966 نوشت: «به علت مسافرت نتوانستم یادداشت امیدبخش شما به تاریخ 18 ژانویه را به موقع مشاهده کرده و پاسخ گویم. در ضمن، پسرم «مایکل» که تهیه کننده این فیلم است با «دونالد باروخ» از وزارت دفاع در تماس بوده است. او همچنین یک نویسنده بسیار قابل را بکار گرفته است تا کار بر روی فیلم نامه را آغاز کند. ما مطمئنیم فیلم نامه نهایی از نزدیک از طرز فکر رئیس جمهور و دولت در ارتباط با نقش مردان جنگجوی آمریکا در ویتنام تبعیت خواهد کرد.»

«وین» قصد داشت فیلمش را بر اساس کتاب «کلاه سبزها» نوشته «رابین مور» بسازد. او حقوق کتاب را خریداری کرده و فیلمنامه نویسی به نام «جیمز لی بارت» را استخدام کرده بود تا آن را تبدیل به فیلم نامه کند. مساله این بود که پنتاگون از این کتاب خوشش نمی آمد و برای «مور» یا کتابش چندان اهمیتی قائل نبود. این کتاب شکنجه زندانی ها توسط کلاه سبزهای واقعی در ویتنام را به تصویر کشیده بود. روایت وی از این جنایات جنگی به قدری مشروح بود که پنتاگون عملاً در رابطه با اطلاعاتی که «مور» در کتابش فاش ساخته وی را مورد بازجویی قرار داد.

«جان وین»، فرزندش «مایکل»، و «جیمز لی بارت» فیلم نامه نویس در تاریخ 4 آوریل 1966 به پنتاگون رفتند تا در رابطه با دریافت کمک از وزارت دفاع برای پروژه سینمایی خود به گفتگو بنشینند. آنها در آنجا با «آرتور سیلوستر» دستیار وزیر دفاع دیدار کردند.

مایکل وین

هشت روز بعد، «چارلز دبلیو هینکل» مدیر بازبینی امنیتی وزارت دفاع در یادداشتی به «دان باروخ» رئیس دفتر تولید فیلم پنتاگون نوشت که فیلم نامه را خوانده است و اینکه تغییرات عمده ای ـ به ویژه در رابطه با بخش های مربوط به شکنجه زندانیان ـ باید در آن صورت گیرد.

«هینکل» در این یادداشت نوشت: «بخشی از فیلم نامه که از صفحه 78 آغاز می شود باید اصلاح گردد و ماجرایی که در آن افسر ویتنامی با تائید افسران آمریکایی از جمله سرهنگ «کربای» [که نقش وی را «جان وین» ایفا می کند] با یک زندانی به طرزی وحشیانه رفتار می کند باید حذف شود. این می تواند دستاویز مخالفان سیاست آمریکا در ویتنام شود. چنین اقدامات وحشیانه ای در تضاد با سیاست های وزارت دفاع هستند.»

«هینکل» همچنین خطاب به «باروخ» نوشت: از آنجا که دفتر شما کاملاً از پیشینه کتاب «کلاه سبزها» آگاه است در نتیجه ما این پیشینه را به عنوان یک فاکتور در نظر نگرفتیم. ما این کتاب را به عنوان یک سوژه جدید مدنظر قرار دادیم.»

دو روز بعد، «باروخ» یادداشتی برای «سیلوستر» فرستاده و به وی هشدار داد در رابطه با بحث درباره «مور» یا کتابش در جریان جلسه پیش روی با فیلم سازان محتاطانه عمل کند.

وی در یادداشت خود نوشت: «هرگونه اظهارات درباره «رابین مور» یا کتاب وی ممکن است آنگونه که شرایط ایجاب می کند تفسیر گردد.»

بنابراین، حتی با اینکه ایده «جان وین» ساخت یک فیلم سینمایی درباره ویتنام بر اساس کتاب «مور» بود اما پنتاگون ایده های دیگری را در سر می پرورانید.

اول از همه اینکه فیلم نامه باید به طور کامل بازنویسی می شد.

«باروخ» پس از مطالعه اولین نسخه دست نویس فیلم نامه «بارت» اینگونه نوشت: «فیلم نامه به دستم رسید و سریعاً آن را بررسی کردم که البته ناامیدی مرا به دنبال داشت. ما نتوانستیم ایده مأموریت کلاه سبزها در ویتنام را منتفی سازیم، زیرا داستان اصلی اکنون درباره ماموران دفتر خدمات راهبردی است که به ویتنام شمالی می روند تا یک پل و یک نیروگاه را منفجر کرده و یک کمونیست بلندپایه را بدزدند. اما این ماموران قبل از انجام این کارها ابتدا در راستای جلوگیری از تصرف یک اردوگاه جدید توسط ویت کنگ ها در یک نبرد شرکت می کنند.»

«باروخ» سپس با «مایکل وین» تماس گرفت و به وی گفت که فیلم نامه به درد نمی خورد.

بعداً معلوم شد که «باروخ» دستورات را از وزارت دفاع دریافت می کرده است، وزارت دفاعی که اعتراضات سیاسی فراوانی نسبت به فیلم نامه داشت. «فرانسیس دبلیو تالی» مدیر کارکنان مسئول بازبینی سخنرانی ها در دفتر روابط عمومی وزارت امور خارجه فیلم نامه را خوانده بود و از آن خوشش نیامده بود.

«تالی» در نامه ای که به تاریخ 24 مارس 1967 برای وزارت دفاع ارسال کرد از پنتاگون خواست تا از فیلم سازان بخواهد تغییرات فراوانی در فیلم نامه ایجاد کنند.

«تالی» گفته بود اول از همه فیلم نامه نویس باید هرگونه اشاره به یورش کلاه سبزها به لائوس را از فیلم نامه حذف کند. وی در نامه خود به وزارت دفاع نوشته بود: «به نظر می رسد تلویحاً اشاره شده است که به عقیده سرهنگ «کربای» [جان وین]، و در نتیجه نویسنده متن، نیروهای آمریکایی باید جهت انجام عملیات نظامی از مرز عبور کرده و وارد لائوس شوند. «تالی» توصیه می کند که فیلم سازان آن خط از صفحه 33 فیلم نامه که حاوی عبارت «عبور از مرز لائوس» است را حذف کنند و همچنین کلمه «لائوس» را از خط آخر صفحه 89 فیلم نامه حذف کنند. «تالی» در ارتباط با اشارات فیلم نامه به تجاوز به لائوس نیز نوشته بود: «زبان فیلم نامه به طرح مسائل حساسی منجر می شود اما نزد فیلم نامه چندان اهمیتی ندارد.»

«تالی» و وزارت امور خارجه با شکنجه یک اسیر ویت کنگی توسط یک افسر ویتنام جنوبی نیز مشکل داشتند.

«تالی» در این رابطه نوشته بود: «رفتار وحشیانه افسر ویتنامی با زندانی ویت کنگی و تائید این رفتار توسط آمریکایی ها، از جمله سرهنگ «کربای» [جان وین] که سمت فرماندهی را بر عهده دارد به دستاویزی برای مخالفان سیاست آمریکا در ویتنام تبدیل می شود. چنین چیزی مهر تائیدی بر اتهامات برخی از این مخالفان بر علیه آمریکا خواهد بود و البته به مثابه نقض آشکار قوانین جنگ است.»

«تالی» همچنین به صحنه ای در فیلم نامه اصلی اعتراض کرد که در آن خبرنگار یک روزنامه که نقش وی را «دیوید جانسن» ایفا می کرد متوجه می شود که در زمینه مخالفت با جنگ دچار اشتباه شده است و در اواسط نبرد با ویت کنگ ها دفتر و قلمش را به کناری گذاشته و تفنگ به دست می گیرد.

وی در این باره نوشت: «ماجرایی که در آن خبرنگاری به نام «بکورث» موضع خود را در قبال جنگ تغییر داده و از سیاست های آمریکا در ویتنام حمایت می کند ناخوشایند و زننده است. این خبرنگار هنگامی که متوجه می شود قبلاً اشتباه می کرده است دست به اسلحه می برد و به یک مبارز تبدیل می شود. این امر در تضاد با قوانین مرتبط با خبرنگاری قرار دارد و کسانی که یک فیلم ساخته شده بر اساس این فیلم نامه را ببینند شاید آن را واقع گرایانه بدانند و در نتیجه فیلم مذکور شاید نشان دهنده این باشد که اینگونه موارد نقض قانون توسط خبرنگاران امری غیرمعمول نیست. همچنین باید به این نکته توجه کرد که بر اساس فیلم نامه هنگامی که «بکورث» درخواست اسلحه می کند سربازان از چنین درخواستی خوشحال شده و بر آن صحه می گذارند.»

«تالی» همچنین نوشت «فیلم نامه بر استفاده از عبارات تحقیرآمیز همچون عبارت «کرم ها» برای توصیف نیروهای ویت کنگی تاکید می کند. این عبارات ممکن است در راستای تبلیغات بر علیه نیروهای آمریکایی مورد استفاده قرار گیرند.»

وزارت دفاع همه این تغییرات توصیه شده را به فیلم سازان انتقال داد و همه تغییرات در فیلم اعمال گردیدند. در این فیلم هیچگونه یورشی به ویتنام شمالی انجام نمی گیرد، هیچگونه اشاره ای به لائوس نمی شود، کتک کاری اسیر ویت کنگی به تصویر کشیده نشده و در حضور سربازان آمریکایی نیز صورت نمی گیرد، خبرنگار دست به اسلحه نبرده و با نیروهای ویت کنگی نمی جنگد، و عبارت «کرم ها» نیز جهت توصیف ویت کنگی ها استفاده نمی شود.»

«بارت»، نویسنده فیلم نامه، پس از بازگشت از سفری به ویتنام که با تائید کنگره انجام گرفته بود تام های برای «باروخ» فرستاد. وی در این نامه نوشته بود: «هنگامی که بازگشتم «مایک وین» درباره محتوای گفتگویی که شما پس از مطالعه نسخه اولیه فیلم نامه با وی داشته اید برای من گفت. تا آنجا که به من مربوط می شود مشکلات موجود در آنالیز نهایی برطرف می گردند. من مطمئنم که نسخه ثانویه فیلم نامه مورد رضایت همه طرفین مربوطه قرار خواهد گرفت.»

همین اتفاق نیز افتاد.

اگر دفتر حسابداری عمومی با کمی دقت بیشتر مساله را مورد بررسی قرار داده بود متوجه می شد که اگرچه مطمئناً این «جان وین» بوده که ایده ساخت فیلم بر اساس کتاب «رابین مور» را مطرح کرده است، اما محصول نهایی مطمئناً توسط پنتاگون و وزارت امور خارجه شکل دهی، سانسور، و به شدت ویرایش شده و همچنین از کمک های مالی این دو نهاد بهره مند گردیده است.