دُن کیشوت های جهان! متحد شوید

 در باب آشوب اخیر، از بدو وقایع تا کنون، در بازار پُر هیاهو و پُر رونق رسانه ها و فضای مجازی، داخل و خارج، موضع گیری ها و تبیین ها و تحلیل های مختلفی عرضه شده؛ برخی عالمانه و توصیفی و برخی شاعرانه و تجویزی، بعضی پُرمایه و پژوهشگرانه و فاضلانه و راه گشایانه و بعضی فرومایه یا بی مایه یا میان مایه و راهزنانه، کسانی اهل نظر و با اطلاع و حقیقت جویانه و کسانی نااهل در نظر و بی اطلاع و حقیقت ستیزانه، شماری بی غرضانه و مصلحانه و شماری مغرضانه و براندازانه، گروهی صادقانه و آسیب شناسانه و گروهی کاسبکارانه و فرصت طلبانه.

خاصّه در داخله: کثیری دوستانه و مسئولانه و قلیلی دشمنانه و آشوبگرانه، جمعی سازنده و راه نمایانه و جمعی ویرانگرانه و راه بندانه، بسیاری وطن خواهانه و واقع بینانه و اندکی وطن فروشانه و خیال پردازانه، گفتند و نوشتند تا آبی بر آتش بیفکنند یا بنزین بر شعله ها بپاشند. کسانی حوادث مزبور را "اعتراضات مردم" یا "انقلاب علیه نظام" خواندند و صفاتی نظیر سیاهه زیر بر آن بار کردند:

"انفجار خشم مردم"، "آخرین فرصت نظام"، "در آستانه انقلاب"، "تیر خلاص به انقلاب ۵۷"، "پایان حکومت دینی"، "انقلاب دموکراتیک"، "قیام تحقیرشدگان"، "شورش تین اِیجِرها"، "انقلاب نوجوانان و جوانان"، "خیزش نسل زِد"، "نهضت آزادی زنان"، "زلزله اجتماعی"، "شورش بدن های ناآرام"،  "جنبش فروپاشی"، "انقلاب نوین سکولار"، "آتشفشان نفرت از دین و نظام"، "پیوند طبقات پایین و متوسط"، "جنبش پست مدرن رهبرآفرین"، " قهر فعال فشرده"، "رستاخیز فرودستان و فریب خوردگان ۵۷"، "رنسانس رهایی از سنّت"، "مقابله برگشت ناپذیر با فقاهت و ولایت"، "جنبش ناخودآگاه سرکوب شده"، "عبور از حاکمیت فقه و فقاهت"، "مقاومت عمومی در برابر زور و اجبار"، "فوران خشم انباشته"، "جنگ علیه حجاب و شریعت"، "جوشش مطالبات نسل جدید"، "جشن و جنبش سوژه شدگی"، "چالش ناباوری و لادینی"، و تعابیر مختلف و گوناگون دیگر.

البته در برخی از این تیترها و تعبیرها و حتی تحلیل های بنیان ستیز و ساختارشکنانه نیز، خرده هایی از حقیقت و واقعیت وجود دارد. برای حاکمان و مدیران و علاقمندان انقلاب و نظام، در سخنان دشمنان نیز نکته هایی برای آموختن و تأمل، می توان یافت. ممزوج حق و باطل، راست و ناراست، درست و نادرست، صحیح و سقیم، مدلّل و نامدلّل، موجّه و ناموجّه، در گزاره های متداول این ایام، رواج زیاد یافته است. اما به نظر می رسد در انبوه مطالب منتشره، هیجان های ایدئولوژیک و رجزخوانی های رمانتیک و خودنمایی های هیستریک و هیاهوگری های آوانتوریک، و خاک پاشی دموکراتیک بر چشم حقیقت، غلبه کرده است.

فضای مجازی هنوز در التهاب و تحریک و تفتین و تهییج، غوطه ور مانده و مجال مباحثات صرفاً علمی و اکتفا به "ما قال" و اجتناب از "مَن قال"، نیست. ناگزیر، بایستی، هم، انگیزه ها و هم، انگیخته ها را، مُدغَم و دَرهَم، بازشناسی و واکاوی کرد. دریغا که بسیاری مدعیان گفتگو و دیالوگ، عادت به تک گویی و مونولوگ دارند، و تنها تأیید نظر خویش را می پسندند و بر می تابند. مخالفت با آرای خود را ذنب لایُغفَر و گناه نابخشودنی می دانند، و با دیکتاتوری و هجوم رسانه ای و مجازی، نقد نظرات خود را برچسب حکومتی و سفارشی می زنند و منتقدان و مخالفان خویش را فاقد اندیشه و فهم و شعور و بی بهره از نگرش علمی و فلسفی و تاریخی، می خوانند. البته در آشفته بازار مکّاره آراء و نظرات، عقل سلیم مخاطبان فرهیخته نیز، دلیری و دلاوری و داوری می کند. ایدون باد. ولی در هر حال، متاع کفر و دین بی مشتری نیست.

 *دُن کیشوت های جهان! متحد شوید*

در رُمان قرن هفدهمی سِروانتس اسپانیایی، دُن کیشوت متوهّم، شوالیه خودخوانده، پهلوان پنبه غرق در خیالات، مبتلا به مالیخولیا، همراه نوکر ساده لوحش سانچو پانزا، سوار بر اسبی لَنگ و با زره زنگزده و شمشیری شکسته و نیزه ای کهنه، به جنگ ارتش آسیاب های بادی می رود. دُن کیشوت خانه و روستایش را ترک می کند تا با ماجراجویی و دیوانگی، شوالیه قهرمانِ ناکجاآبادِ خیالیِ خویش شود؛ خیال شهری، زاده ذهن بیمار دُن کیشوت. و فرجام آن ماجراجویی وهم آلود مضحک و تراژیک، دست انداختنش در ضیافت اشراف و مسخره عام شدن و از دست دادن سلامتی جسم و روح و عقل خویش، و مرگ در بستر جراحت و بیماری بود. دُن کیشوت ها، همیشه و همه جا، وجود دارند.

گویی "مانیفست"(بیانیه فهرستِ مرامنامه) آشوب ها و اغتشاشات اخیر را دُن کیشوت های سرگردان و خسته از نیزه های شکسته در پرّه های آسیاب های بادی، نگاشته اند. به تقلید از کارل مارکس که در مانیفست حزب کمونیست، فراخوان داد: کارگران جهان! متحد شوید، لابد فراخوان آشوب های اخیر ایران چنین بود: "دُن کیشوت های جهان! متحد شوید."

روایتی ناپوشیده و "بی حجاب" از گونه شناسی(تیپولوژی) مخاطبان و اجابت کنندگان مانیفست "دُن کیشوتیسم" به این شرح طویل است: چنین شد که نئونازی های نازنازی، داعشی های مامانی، فاشیست های مونارشیست و تروریست های فمینیستِ نودیست، آنارشیست های کمونیست و لیبرال های آنارشیست، فِیک ناسیونالیست های وِست دیپِندِنت، اِتنیک شووَنیست های سِپِراتیست و راسیست، پان عثمانی ها و پان صهیونی های تجزیه طلب تروریست، وهابی ها و داعشی های سعودی فیل، انگلوفیل های پدوفیل، آمریکوفیل های اینسِستوفیل، روسوفیل های کمونیست "ترانسفورمرز" به صهیونوفیل، انتلکتوئل های سادومازوخیست و سوفیست، بدکارگان و منحرفان و شیاطین دوپای مفتخر به نشان امپراتوری "اِل جی تی بی کیو" و لیبِرتارییَن لیبرالیست دوآتشه، فِتیشیست های روانی زنجیرپاره کرده، ریش داعشی ها و ریش کاسبی ها و سبیل کلفت ها و سبیل استالینی ها و سبیل بنی صدری ها و سبیل رجوی ها، حرامیان حرام خور حرام ریشه پناهنده، دزدزادگان موسوم به آغازادگان مقیم تورنتو و ونکوور و لس آنجلس و نیویورک و لندن و پاریس و آمستردام، غارتگران بیت المال خزیده در پستوهای چپ و راست نظام، نفوذی ها و جواسیس و وابستگان اجانب و کاسبان "تحریم" و "برجام"، گروه های فشار پیدا و پنهان و طالبان امتیاز و مقام و عیش و نوش مُدام، عدالت ستیزان و مُترَفین و اشراف بی شرف خون خوار از پیکر نظام، ریاکاران پَستِ دین به دنیا فروش عشرت طلب بی مرام، انقلابیون سابق بریده و غرق در چرب و شیرین رانت و سهام، زبیریان و نهروانیان و عهدشکنان و زیاده خواهان خودشیفته و قبیله سالار اسیر نان و نام، ترسوهای منفعت طلب انقلاب خوار مردم ستیز بی وطن پناهنده در کنار و کنج کُنام شیران و دلیران این دیار تلخ کام، مفسدین و منحرفین فاسد و عیّاش مُریَّش یقه بسته و غاصب برخی مناصب و همیشه جویای مقام، پیروان و رهروان ملکه اعتضادی و ملکه پهلوی بدنام، برخی هنرفروشان و ورزش کاسبان فربه شده از مال و منال ملّت و ساکت در بزنگاه های تاریخ خونبار چهل ساله با ادعای سیاسی نبودن، معتاد به "وسط بازی" و رفیق قافله بودن و شریک دزدان، که از فتنه هشتاد و هشت جرأت و جسارت خودنمایی و خودفروشی سیاسی را چاشنی کسب و کار طرّارانه خویش ساخته و نخودها در آش مسمومِ دشمن ساخته انداخته و شرف خویش باخته و غلتیده در بازی هولناک بدعاقبت و بدفرجام، فولیش های عشق "مومیایی رضاخان و پُشتک واروهای رضاچاخان" ربع پهلوی ناکام، هزاردستان و لشکر قدّاره بندهای شعبون استخونی ها و رضاخوشنویس های ششلول بند افتاده در دام، اتحادیه عبدل قاتل ها و عبدل مهتدی و تروریست های سِنتکام، انجمن نسوان مبارز اشرف چارچشم و اشرف ربیعی و اشرف دهقان، دفتر هماهنگی بنی صدر پینوشه و خودم و خودش و ایشان، سازمان پیرپاتال بردگان مریم زاغول بدنام و مسعود زاغ زن مخنّث بدذات خون آشام، انجمن بدبخت بیچاره های محسن ساززن جیغِ خلاص زن ذوالاسقام، کشته مردگان نایت کلاب پری بلنده و مصی جیغی جوجه تیغی اَخَسُّ الخِصام، و سایر رفقای ادامه دهندگان راه پرافتخار اسمال تیغ زن و مونتیگوشرط بند و پویان خالی بند و میلادعَفَن ساز و داوودهزینه و نیلی رقاصه و ریحون کثیفه و نازی بدجنس و ساشاغَلیژَن و دُنیالَجَن و ساسی سوسکه و جمشیدخال توری و فری چیچو و سحرتَتَلیتی و ممّدزنجیری و نیلولُخت وپَتی و ابرام پاپَتی و مموت بی همه چیز و کَتی دربدر و غلوم گدا و مهراداَمرَد و سیروس دیوونه و عبدل چاخان و جوات کف زن و هادی سگ بهایی مَلَنگ و اَشی قمه کِش، و مابقی اوباش وحوش و اینفلوئنسرهای شاخ شیکسته فجایع فجازی آشغال دان، گویی شده اند دارالمجانین شورای انقلاب ۱۴۰۱ ایرون، دیوونه خونه مدرن اپوزیسیون، تیمارستان گریخته ها و افسارپاره کرده های وِیلون و سِیلون.

در این هیر و ویر، برخی هم  کوشیده اند فسق و فجور گروه های تروریستی را اساساً منکر شوند. البته ازدواج های اجباری تشکیلاتی و عادی سازی تظاهر به روابط زن وشوهری در خانه های تیمی و ماموریت های درون شهری و برون شهری و مفاسد مقتضی و مولود شرایط زندگی مخفی را اگر بشود سرپوش گذاشت، لاابالی گری ۵۷ به بعد همین چریک ها و مجاهدین بویژه در اروپا و آمریکا، اظهر من الشمس و پیشانی گاو شده است. انقلاب ایدئولوژیک رجوی و روابط نامشروع قبلی و ازدواج نامشروع بعدی اش با مریم قجر، اوج اخلاق تروریست ها را به نمایش گذارد. صدها سند ساواک و مدارک مکشوفه لانه های تیمی ۵۸ تا ۶۲ و عکس ها و خاطره ها و مصاحبه ها و شهادتنامه های چریک ها و مجاهدین منتشره، اندکی از انحطاط اخلاقی و تحقیر شرافت و بردگی دختران و زنان در پستوهای تشکیلاتی و سازمانی داخل و خارج را از پرده برون ریخته است. اما در پی اغتشاشات اخلاق ستیز و زن ابزارساز و دخترعریان کُن اخیر، مدافعان حرمت تروریست ها مدعی شدند که به دلیل تغییر در سبک زندگی، اتهامات اخلاقی، دیگر اهمیت و اثری ندارند.

خُب به مبارکی و میمنت اغتشاشات شهریور و مهر ۱۴۰۱، آن "اتهامات" به "افتخارات" بدل گشت و انکار سبک زندگی فاجرانه تروریست های اپوزیسیون، نیز منتفی شد.

همانگونه که برخی در ایران نوشتند که دستاورد شکوهمند آشوب های اخیر چنین بود: حجاب تمام شد، چه حکومت خوشش بیاید چه نیاید. گشت ارشاد هم به تاریخ پیوست و روسری های عقب رفته دیگر به جلو باز نخواهند گشت. جنبش "زن، زندگی، آزادی" به اهدافش رسید و از ابتدا هم در این مرحله قصد براندازی نداشت. نادیده شده ها صدایشان را بلند کردند و خواستند بر سر حاکمان فریاد زنند که زدند. نظام هم ترسید و بخواهد یا نخواهد، عقب نشینی خواهد کرد، تا آخر خط، و در نتیجه انقراض جمهوری اسلامی و اخراج دین از اجتماع و سیاست و حکومت، و تسلیم کامل در برابر اراده آمریکا و غرب.

لُبّ کلام: "نه" به حُکم خدا، "آری" به حُکم کدخدا. شریعت الهی، "حرف زور" است، مردم ایران زیر بار "حرف زور" نمی روند، ولی اگر راه نجات می جویند باید زیر بار "حرف زور" آمریکا و اسرائیل بروند. حجاب قانونی در اجتماع، "اجباری" و اکراهی است، باید برچیده شود که شد، اما زین پس "اجبار" و اکراه اکثریت مؤمنان و فرزندانشان به همزیستی عمومی با بی حجابان، شرط دموکراسی و توسعه و آزادیست. مؤمنان اگر مایل به بهره مندی از مزایای "اجباری" جلب و جذب و تحریک زیبارویان بی حجاب و گاه نیمه عریان در خیابان ها و مدارس و دانشگاه ها و بیمارستان ها و مراکز خرید و پارک ها و تفریح گاه های سرزمین منزّه خویش نیستند، خُب خیال کنند شهروند ترکیه و لبنان و پاکستان و امارات و انگلستان و کانادا و آمریکایند، کاملاً آزادند که از خانه ها بیرون نیایند و مانند دوران درخشان رضاشاه روحت شاد، خود را داوطلبانه و شادمانه، حبس خانگی کنند. تازه، این مرحله اول است، نظام اگر با روی خوش تسلیم همین مختصر اغتشاشات شد، که شد، ورنه آن روی اپوزیسیون و منتقدان و معترضان و براندازانی که تاکنون ملاحظه کرده و به خیابان ها تشریف فرما نشده اند، بالا بیاید، چنان قیام کنند و آتش به پا کنند که آخرین "تیر خلاص" چندهزارم را در شقیقه حکومت ایران شلیک کنند. اگر موقتاً و فعلاً قدرت نمایی خیابانی فروکش کرد، فکر نکنند که ماجرا تمام شده، به زودی و به بهانه دیگری، دوباره روز از نو، روزی از نو. مَخلَص کلام، هشدار به جمهوری اسلامی و تحلیل گران پیزوری ، که مبادا کنند "احساس پیروزی".

لیکن برای خیال پردازان و پندارگرایان مدعی اعتراض و اصلاح و دموکراسی و آزادی و عدالت، البته بیشماری به خطا و خدعه و خیانت، و اندکی نیز گرفتار بلاهت و سفاهت و شهوت وجاهت، "خبر بد" آنکه: جمهوری اسلامی از بدو تأسیس، با "احساس پیروزی" مشکل داشته، اگر هم به فضل الهی پیروزی هایی داشته و شاکرش بوده آنها را مقدمه و مرحله ای از مراحل نبرد مستمر و پیروزی های پلکانی آینده شناخته، مبارزه و مقاومت تا رفع فتنه از عالَم و استمرار انقلاب تا ظهور حضرت حق را، وظیفه و رسالت خویش دانسته، مشارکت در جنگ ابدی فقر و غنا، و جدال دائمی مستضعفین با مترَفین و ظالمین و قاسطین و ناکثین و مارقین را سرشت سرنوشت خویش یافته، باقی بر عهد خویش با امضای خونین بیش از ۳۰۰هزار شهید و ده ها هزار جانباز و جریح، بازگشت به گذشته و ارتجاع و واپسگرایی را، ممتنع و محال و ناممکن ساخته است. اهل فن می دانند؛ ولو بَلَغ ما بَلَغ، هر هزینه ای را هم پذیرفته و پرداخته و خواهد پرداخت. ملّت موحد هفت هزارساله ایران، برای نوزایی اقتدار ملّی و نوسازی تمدن اسلامی و تمهید انقلاب مهدوی، در این چهار دهه، از اَبَربحران هایی عبور کرده که یکی از صدهایش برای نابودی و تسلیم و تجزیه ابرقدرتی چون چین و ماچین کفایت می کرد. به گمان بدبینان و بدگویان و بدخواهان، چنین سخنانی، رجزخوانی قدیمی و توخالی و تکراریست، لیک در ضمیر خویش به درستی می دانند و می یابند که حقیقتاً توصیف واقعیت است.

هرچند که این روزها فضای مجازی پر شده از رجزخوانی ها و حماسه سرایی ها و ترانه گویی ها و شعارهای شورانگیز و متون ادبی و بی ادبی نظم و نثر علیه جمهوری اسلامی و بر لَه ناکجاآباد وهمی آینده موهوم پسا اسقاط نظام. ناگفته نماند که به گمان مخموران و مخبولان، شنبه ۹مهر ۱۴۰۱، اول اکتبر۲۰۲۲، روز پیروزی انقلاب اکتبر نوین ایران، دقیقه نَوَد و پایان جمهوری اسلامی بود. پس از آن، هر چه هست، در وقت اضافه و آخرین ثانیه ها و واپسین مهلت و فرصت است. حتی برخی ساده لوحان هخایی و دیوانگان ری استارتی و ابلهان پَهلَویستی و آلزایمری های رجویستی ساکن کُلُنی های گلادیاتوری نظیر لوس آنجلس و تورنتو و تیرانا، در کابوس های شبانه خویش تا رزرو بلیط هواپیما برای روز موعود نیز، خیز برداشتند.

اما به رغم پایداری و پایمردی و مقاومت ملّت و نظام ایران، هنوز جماعتی قلیل ولی پُر قال و قیل در داخل، کماکان دُرّافشانی می کنند و می نویسند و مدعی اند که در ایران کنونی، اندکی از حاکمان، اکثریت مردم را به اکراه و استیصال دنبال خودشان کشانده و به مقاومت در نبردی مجبور شده اند که آن را نمی خواهند و نمی پسندند و نمی ستایند. خُب در این وانَفسای غوغا و ضوضای عالَمگیر، و شور و شَغَب دامنگیر، کافیست فقط چند روز، نه، چند ساعت، اکثریت مردم، پُشت حاکمیت را خالی کنند تا شغالان کمین کرده آمریکا و انگلیس و سعودی و اسرائیل کار را تمام کنند و مایه مسرّت جمیع اپوزیسیون زنده و مرده خارج و داخل بشوند. و دل اکثریت موهوم مردم، و ارواح معدومین راه پُرافتخار ترور و تجزیه ایران را شاد سازند، و الی الابد آن مردم مزعوم منظور را، مرهون و مدیون و ممنون خویش نمایند.

 *تحلیل دروغ و تزیین آشوب، کسب و کار ماست.*

جماعتی فرصت جویانه و شتابزده و از هول حلیم در دیگ افتاده، به نام معلم فلسفه و اقتصاد و جامعه شناسی و علوم سیاسی، زیسته در ظلّ رانت ها و مواهب کم وزیاد چندین ساله همین نظام و حکومت، شرایط کنونی را خیال پردازانه و حقیقت پوشانه، با پاییز۵۷ و اواخر دوران شاهِ دست نشانده سکولارِ ملّت ستیز، مقایسه و تشبیه کرده اند.

با سَر باز کردن کینه های بَدریه و خَیبریه و حُنَینیه، دست افشانی و پایکوبی تلویحی و تصریحی راه انداخته اند که بالأخره انقلاب۵۷ تمام شد و به آخر خط رسید و نظام انقلابی، پایان و زوالش آغاز شد؛ نشانه اش، لَچَک برداشتن تعدادی دخترکان هیجان زده و فریب خورده و بازیگوش و ماجراجوی بدسرپرست، تربیت شدگان ماهواره و اینترنت و اینستاگرام و تلگرام و یوتیوب و دوره گردی های کافه و خیابان و بوستان. نشانه دیگرش هم، فحّاشی و ناسزاگویی وقیحانه علیه رهبری و نظام، و رکاکت کلام معدود دخترکان و پسرکان دریده خزیده در لابلای اکثریت انبوه دانشجویان شریف و نجیب. و نشانه مهم اینکه، نظام زیر فشار انبوه تحریم ها و ناکارآمدی ها و اختلاس ها خُرد و خمیر شده و مدت هاست که فروپاشیده و مضمحل شده، ولی با تنفس مصنوعی روحانیت حکومتی و به زور اسلحه و ارعاب سپاه و بسیج و نیروهای مسلح، کمی تا قسمتی سر پا مانده است. به زعم این گونه تحلیل های فضایی، حداقل ۸۵درصد، یا به ادعای برخی دیگر ۹۵درصد مردم، مخالف نظام و معاند و براندازند، اما به رغم حمایت ۴۰ساله و فزاینده آمریکا و انگلیس و سعودی و اسرائیل از براندازان، هنوز نظام بر نیفتاده است. باور بفرمایید، این نظام خیلی خیلی جان سخت بوده است.

اما به گمان زیاده گویان و داستان سرایان آگورا و آکادمی، رژیم زوال یافته جمهوری اسلامی و ولایت فقیه، اعتبار و اقتدار و مشروعیتش را دیریست از دست داده، و ناتوان و شکست خورده در داخل و خارج، ۴۰سال به مردم، مخصوصاً طبقه متوسط زور گفته، تحت لوای دین با ظلم و جبّاریت و استبداد و دیکتاتوری بدتر از پهلوی، حکومت کرده است، دچار قهر و غضب نهایی همان طبقه متوسط شده و دیگر دارد نفس های آخرش را می کشد.

عیناً مشابه این عبارات پرتکرار، با حذف مشخصات سال و زمان، در آرشیو ادبیات چهار دهه پیش اپوزیسیون وجود دارد. همان گونه که بختیار و اویسی و رجوی و سنجابی و بازرگان و بنی صدر و صدام و سادات و بگین و کارتر و ریگان و کیسینجر و امثالهم از داخل و خارج، همان ۴۰سال پیش، زودتر از مدعیان امروزین، همین سخنان سقیم و سیاه را گفتند و پراکندند. حاکمان شرقی و غربی و عبری و عربی آن زمان، ایثارگرانه و حقوق بشردوستانه و دموکراسی خواهانه و آزادی طلبانه، خودشان را به در و دیوار زدند و به زحمت انداختند و هشدار و انذار دادند و زر و زور و تزویر را مشفقانه و خیرخواهانه به خدمت در آوردند، تا ملّت ایران را خوب شیرفهم کنند. مخلصانه کوشیدند با موشک و شیمیایی و اسقاط هواپیمای مسافری و تروریسم دموکراتیک و لیبرالیسم الیگارشیک و رفرمیسم آنارشیک، قشنگ و تَر و تمیز به همه ایرانیان محصور در وطن، حالی و حُقنه کنند که جمهوری اسلامی، حکومت داغ و درفش و دروغ و استبداد ملّاتاریا و دیکتاتوری آخوندسالار است، سرنوشتی نیز جز شکست و بن بست و سرنگونی ندارد. سلسله وعده های شش روزه و ده روزه و ماهانه و سه ماهه و ششماهه و سالانه و دوسالانه و پنج ساله و ده ساله سقوط قریب الوقوع جمهوری اسلامی، بزودی از مرز پنجاه ساله هم عبور خواهد کرد.

شبه روشنفکرهای کم شمار مخبّط و مخنّث و مخبول و مجنون، در کنار دشمنان مُلک و ملّت، لبریز از عشق ویزای نخبگان شینگن و گِرَنت آکادمیک و آرتیستیک و کسب کرسی و کرِدیتِ یونیورسال و اقامت دائم و گرین کارد و تابعیت ینگه دنیا و اروپا، در این اوضاع و احوال، همراه و همنوای خائنان میهن و خادمان اعدا عدوّ ایرانیان، آمریکای ارذَل الاراذل و اَشقَی الاشقیای جهان، شده اند.

همان پیشوای لیبرال دموکراسی انگلوساکسون های راهزن و نسل کُش و جنایت پیشه، و برده فروشان انسان ستیز و پدوفیل و هُموسِکچوال شیطان پرست. 

در دل معرکه دست ساخت اینان، آنارشیست های اپورتونیست بی وطن، دل سوزان و نوحه سرایان و رقصان و پایکوبان، ظاهراً سوگوار و عزادار، باطناً شنگول و شادمان و لول و سرمست، گرداگرد خوان خونین کشته سازی و حلواخوری، با جعل نماد "تبعیض جنسیتی و قومی و مذهبی"، جمع و جمعیتی شدند هَلوع و وَلوع و حریص غنیمت، و اعلام زنبیل گذاری در صفوف مواهب فردای موهوم سقوط نظام.

 *فحّاشی و دریدگی، گفتمان و گفتگو*

توهین ها و فحّاشی های مستهجن و رکیک و دریدگی و بی حیایی و بدکارگی و ترکیب سنتی-صنعتی محصول فجایع فجازی، شد هویت و  شناسنامه انقلاب نوین. با تحریک و تفتین و تشویق و ترغیب طرّارانه کارگزاران دشمن، جماعتی سربازنوجوان های تازه بالغ سودازده و جوانک های شهوت انگیخته صفرازده، غرق غرور دروغ و هلاک سراب آن ورِآب، فریفته فریب فرنگ، و مغلوب نیرنگ افرنگ، و مفتون فتنه رنگارنگ، شدند پیاده نظام تروریست ها و ویرانی طلبان جَفَنگ.

اجامر و اوباش نوخاسته و نوپدید؛ درس آموختگان وقاحت و شناعت و دریدگی تَتَلیتیسم و نودیسم و نِئولُمپَنیسم، و قربانیان هرزه نگاری شبکه های مجازی و علّافان پاتوق های فسق و فجور خانگی و خیابانی. رهاشدگان خانه و خانواده های اکثراً گسیخته و آلوده، و به دام افتادگان محافل و پارتی ها و کثافت کاری های "ریچ کیدز" حرام لقمه و حرام ریشه.

سردسته ها و سرتیم ها و سرکردگان میدانی آشوب ها و اغتشاش ها، معمولاً مهارت و تجربه گریز از دست ماموران را دارند، پس چنین می شود که کثرت آماری نوجوانان و  جوانک های هیجان زده، در بین بازداشت شدگان، فزونی یافته است. رجّاله ها و لکّاته های لمیده پشت رایانه و موبایل و گیلاس عَرَق سگی در دست، پنداشته اند که با جلوانداختن دخترپسرهای نوجوان و جوانک در صحنه آشوب و اغتشاش و کشته سازی از آنان، می توانند حسابی ننه من غریبم گویی و قِرِشمال بازی و هوچیگری راه اندازند که آی ملّت چه نشسته اید که حکومت حتی به ضعیفه ها و بچه ها هم رحم نمی کند و عنقریب باید ساقط شود. در این ایام، اکثریت مردم ایران و عاقله مردان و زنان، حتی اگر معترض و منتقد مدیریت حوادث منجر به وقایع اخیر باشند، پای خویش را از این عربده کشی ها و آشوب بازی های بچه گانه کنار کشیده اند. کرکس های رسانه ای و مجازی تشنه خون و گوشت لطیف مُردار نوبالغان، به کمک هوش مصنوعی و شیطانی، مدارس و دانشگاه ها را عرصه آنارشیسم و جنگ و جدال و خون و خون بازی و خون ریزی، می خواهند و آرزومندند. اینان بر آنند با میدان داری دخترکان و پسران، "انقلاب تین اِیجری" را به کارناوال خون و خشونتِ "هوی متال" و "رَپِ ساتانیک" با مناسک بوهِمیانی مُثله کردن اجساد کم سن وسال، به جشن آدم خواری فرقه اِسکال اند بون (جمجمه و استخوان) بدل سازند.

به هر تقدیر، در ایام اخیر، بازی خوردگان کف خیابان و مشوّقان و حامیانشان، نه به اعتراض و انتقاد، که به اغتشاش و آشوب سر به کوی و برزن آورده بودند. این آشوبگران صغیر و تازه کبیر، بویژه در کنار دوست دخترهای مبارز خود، دغدغه معیشت و عدالت و گرانی و بیکاری و بحران اقتصادی نداشتند. معمولاً هم چنان مغزشویی شده اند که با اصل دین و انقلاب و نظام میانه ای ندارند و اگر در دام گروه های تروریستی بیفتند، به سرعت و سهولت، استعداد و انگیزه کافی تروریسم را نیز پیدا می کنند.

چنان که در دهه شصت، تروریست های نوجوان مجاهدین خلق به راحتی آدم می کشتند، و در سال های اخیر، کودکان و نوجوانان مغزشویی شده و پرورده پرورشگاه ها و آکادمی سلّاخی و جنایت داعش نیز به اقتفای مجاهدین خلق پیشگام، در "داکیودرام "های هالیوودی داعشی، مثل آب خوردن سر از بدن قربانیان جدا می کردند و تیر خلاص به اسیران می زدند. شک نکنید که پیرو پروگرام پنتاگون و سیا، آفرینندگان داعش، اینجا هم قرار است پسرکان و دخترکان تحریک شده خشمگین، در دل آشوب ها و اغتشاشات خشن، مشق و تمرین ترور کنند. اگر بازداشت نشوند که با مقادیری آتش زدن سطل های زباله و اماکن دولتی و کندن نرده های خیابان ها و شکستن شیشه های بانک ها و اتوبوس ها و سنگ پرانی به مردم و مأموران و استشمام گاز اشک آور و استنشاق گاز فلفل و عادی سازی جنگ و گریز با نیروهای ضدّ شورش، حسابی ترسشان می ریزد و تجربه و مهارت در آشوبگری پیدا می کنند و آماده مراحل بعدی و طیّ درجات بالاتر تخریب و ترور خواهند شد. اگر هم، در وسط معرکه درگیری حاد قمه کشی و چاقوزنی و هجوم مسلحانه به مأموران و زیرگرفتن و گلوبریدن و آتش زدن آنان، به حق یا ناحق، زیر دست و پا بیفتند و ضربات باتوم و مشت و لگد را تجربه کنند و دستگیر شوند، خشم و کینه شان افزون و عمیق خواهد شد و پس از تجربه بازداشت و بازداشتگاه و سپس آزادی، احساس خودچریک شدن و قهرمانی و سلحشوری و تهوّر بیشتر خواهند کرد که برای ورود به دوره عالی "تربیت تروریست" گروه های ذی مدخل، آمادگی و اشتیاق و جواز ورود خواهند یافت؛ "گِیمِر"هایی که قبلاً ذهنیت و زمینه مساعد خون بازی و خون ریزی، و خلسه خوشایند ناشی از کشت و کشتار و پاشیدن مغز کاراکترها به دیوار و تکه تکه کردن آنها را، در گِیم های "کال آف دیوتی"، "بَتِل فیلد"، "مُرتال کُمبَت"، "تِیکِن"، "دووم"، "اَسَسینزکرید"، "ساو" و امثالهم، دریافته و تجربه کرده اند. پس دیرزمانیست که بستر لازم و کافی خشونت گرایی در ضمیر ناخودآگاهشان حک شده، و امکان احتمالی شبیه سازی و انجام عملی "گِیمِ کشت وکشتار واقعی"، وسوسه شان می کند. بسا آشوب های کف خیابان، می توانند به سرعت و سهولت در وجودشان آن خشونت جویی را زنده و بیدار سازند. واقعیتی غمبار و هول انگیز و اسفناک است. اما، نظام آموزشی و فرهنگی کشور، کجا بوده و چه کار کرده است؟ 

آموزش و پرورش و آموزش عالی فشل شده و آفت زده و آسیب دیده و پُر اشکال و ایراد، به رغم مشکلات عظیم ساختاری و سخت افزاری و نرم افزاری، با مجاهدت اکثر معلمان و اساتید عاشق و فرهیخته و سخت کوش و کم توقع، وظیفه و دِین خویش را به نسل های ۴دهه گذشته کمابیش ادا کرده اند. پرسش اصلی و تأمل برانگیز اینست که سهم حقیقی این بخش حکومتی در شکل گیری شخصیت نسل های جدید چه میزان بوده و هست؟

فرزندانی که در خانواده های ازهم گسیخته و لاابالی، از خروس خوان تا بوق سگ، صدا و تصویر شبکه های ماهواره ای در محیط خانه شان حاکم است، ۲۴ساعته آنلاین و مقابل کامپیوتر و موبایل هستند غرق در هرزه نگاری اینترنتی و تلگرام و اینستاگرام، در مهد کودک ها و آموزشگاه های زبان و رشته های هنری و کمک درسی، غالباً مغایر و متضاد با برنامه آموزشی و فرهنگی نظام، تربیت شده اند، و در مدارس خصوصی و نیمه دولتی و بسیاری واحدهای دانشگاهی غیر دولتی که اکثراً سبک زندگی غربی را تلویحاً یا تصریحاً القا و ترویج و تثبیت می کنند رشد یافته اند، روابط اجتماعی بدون نظارت والدین و همه رقم دوستان دختر و پسر جورواجور تجربه کرده اند، دچار دخانیات و مواد و مشروبات شده اند، روابط ناسالم در پارتی ها و کافه ها و پاتوق ها داشته اند، مصرف کننده انبوه محصولات فرهنگی و هنری مسموم و سکولار و غرب زده بوده اند، چنین نوجوانان و جوانانی، کمترین الفت و پیوندی با نظام در خویش نمی بینند و برای آشوب و شورش، تحریک پذیری بالایی دارند. بخشی از شرکت کنندگان در اغتشاشات، از این نوع، و محصول چنین فرایندی هستند، نه تولید مطلوب نهادهای فرهنگی نظام.

اسفبار آنکه جمع تاثیرگذاری از معلم ها و استادهای سکولار و غربگرا حتی در فضای رسمی و دولتی آموزشی، همواره ساز خود را زده اند و معمولاً شاگردان خویش را به فرهنگ غربی و بیگانگی و عداوت با فرهنگ ملّی و آیینی سوق داده اند.

مجموع رَوَندها و فرایندهای آموزشی و فرهنگی معیوب و ناسازگار با نظام، به ویژه در دولت های سازندگی و اصلاحات و اعتدال، با فراغ بال و کمترین مزاحمت های دولتی مواجه بوده اند. و اگر اعتراض ها و مطالباتی از جانب مؤمنان و رهبری وجود داشته، در عمل، معمولاً کم تأثیر بوده اند و با ترفندهای بوروکراتیک به محاق رفته اند. نهادها و وزارت خانه های فرهنگی تحت کنترل دولت ها، در بسیاری مواقع، تابع سیاست های مقطعی و جناحی دولت های مختلف الرأی بوده اند و در راهبردها و ساختارها و روش ها ثبات و پویایی مطلوب نظام را ملتزم نبوده اند. از اجرای بی سروصدای برنامه های سکولار یونسکو و سند ۲۰۳۰ گرفته تا لیبرال مآبی و هویت گریزی و خودتخریبی ارزشی و معرفتی، در زیر پوست بخشنامه ها و سیاست گذاری های حکومتی، آسیب های بزرگ و عمیق به فرهنگ نسل جوان و نوجوان وارد ساخته است. تعداد زیاد نهادها و دستگاه های فرهنگی خارج از کنترل دولتی نیز به انحاء مختلف علاوه بر مشکلات مدیریتی و ضعف در طرح و برنامه و اجرا، بسیاری اوقات تحت فشار بودجه ای و سیاسی و اداری دولت ها، تضعیف مضاعف شده اند.

صداوسیما نیز بهکذا، با وجود کامیابی های بزرگ خبری و رسانه ای در مقاطعی مانند سال های دفاع مقدس و بحران های سه دهه گذشته، در بسیاری اوقات، کارنامه درخشانی در تولید محصولات فرهنگی و رسانه ای مطلوب رهبری و نظام نداشته و بعضاً جولانگاه رقابت ها و چالش های بوروکراسی سکولار و تهیه کنندگان و دست اندرکاران کم اعتقاد یا بی اعتقاد به نظام و وابستگان جناح های چپ و راست، نیز بوده است. در تغییر منفی ذائقه فرهنگی و سبک زندگی بخش قابل توجهی از مردم، رسانه فراگیر نیز قصورها و تقصیرهای فراوان داشته است. بخش مهم سلبریتیسم و ابتذال و لمپنیسم ورزشی و هنری، مراحل آغازین و تکوینی خود را در صداوسیما طی کرد و از آنجا به همزادهای خود در وزارت خانه ها و دستگاه ها و رسانه های ورزشی و هنری دولتی و خصوصی پیوند خورد.

عرصه فرهنگ و اجتماع این مرز و بوم، هرگز تمام و کمال در اختیار انقلاب و نظام نبوده است. و صد البته در قبال سرمایه گذاری کلان و گسترده و دیرپای فرهنگی و رسانه ای غرب برای تغییر سبک زندگی و تخریب هویت بومی و ارزش های اصیل، ظرفیت ها و مقدورات و امکانات و بضاعت تولیدکنندگان و توزیع کنندگان فرهنگ ملّی، چندان مناسب و کافی و کارآمد نبوده است. از دل این مشکلات و اشکالات و ضعف ها و نابسامانی های فرهنگی و آموزشی، آسیب ها و آفات فکری و اخلاقی و رفتاری زیادی به نسل های مختلف وارد آمده که پازل دشمنان را تکمیل کرده و می کنند. اما نمی توان و نمی بایست با بی انصافی و نفی تحولات فرهنگی شگرف ۴دهه گذشته، آن آسیب ها و آفات را چنان بزرگ و برجسته کرد و به همه جا تعمیم داد که مانند برخی تحلیل گران این روزها، کارنامه آموزشی و تربیتی و فرهنگی نظام را یکسره و کاملاً مردود و محکوم و ناکام قلمداد کرد. به ویژه در دوران معاصر، تغییرات و تحولات قدرتمند فرهنگی شتابنده و گسترش یابنده متأثر از زلزله های پی درپی در فرهنگ جهانی شده غربی، هیچ نقطه سالم و آبادی در دنیا باقی نگذاشته که ایران، اولین یا دومین َش باشد.

 *رهبری، نشانه است...*

خاکسترریزی و شکمبه خالی کردن بر سر پیامبر اعظم(ص) و او را ساحر و مجنون نامیدن و صدها آزار و اهانت کلامی و رفتاری به ایشان، خدو انداختن امثال عمرو بن عَبدِوَد بر صورت امیرالمؤمنین علی(ع)، و عریان شدن امثال عَمروعاص در جنگ با علی(ع) و جان بدربردن با کشف عورت، و ده ها سال لعن بر علی(ع) بالای منابر و تریبون های امپراتوری گسترده مسلمانان، و هزاران فحش و توهین به ائمه(ع) و اولیا و بزرگان شیعه طی قرون متمادی، حکایتگر درد و مصیبتی کبیر و کهن و کهنه است.

توهین ها و فحّاشی ها به روحانیون و علما و مراجع از صدر مشروطیت تا استبداد سیاه رضاخانی و محمدرضای جانی، از توهین و فحّاشی کمونیست ها و ناسیونالیست ها به روحانیت و علما در نهضت نفت تا سخنرانی ۱۳۴۱ شاه در قم و اهانت به حوزه و مرجعیت در نهضت روحانیت، و حمله چماقداران و نظامیان به مدرسه فیضیه و طالبیه، تا مقاله توهین آمیز اطلاعات در ۱۷ دی ۱۳۵۶ که آغازگر مرگ رژیم پهلوی شد، تا روزهای انقلاب و پس از پیروزی، همواره فحّاشی و توهین به امام و رهبران انقلاب، نقل و نبات تروریست ها و چاشنی طعام تجزیه طلب ها و سلطنت طلب ها بوده و هست.

از کتاب "بیست و سه سال" علی دشتی ملعون و ویراسته منزوی کمونیست که در کتابفروشی ها و بساط های روبروی دانشگاه تهران و بسیاری شهرها به سال ۱۳۵۷ تا۶۰ در کنار سایر کتب الحادی و توهین آمیز به ساحت پیامبر(ص) و معصومین(ع) عرضه می شد، تا کتاب "آیات شیطانی" سلمان رشدی و فیلم ها و ترانه های موهن به معصومین علیهم السلام، اهانت به مقدّسات، کار همیشگی دشمنان و دشمن خویان و شیاطین صغیر و کبیر، بوده و هست. توهین و فحّاشی به مقدسات آیینی و ملّی ملّت ایران، مانند قرآن و پرچم نیز، جدید نبوده و مسبوق به سوابق قدیمی مختلف است. فحّاشی و توهین های رکیک این روزها به رهبر دوست داشتنی و فرهیخته ایران در فضای مجازی و شعارهای اغتشاشات و تبلیغات رسانه های اجانب معاند، نیز چیز جدید و عجیب و غریبی نیست. از سال ۱۳۵۸ تاکنون، ایشان آماج عداوت ها و اهانت های کلامی و قلمی و رسانه ای و ترور شخصیتی بوده است.

از ۶تیرماه۱۳۶۰ و ناکامی دشمن در اقدام تروریستی علیه جان ایشان، و موهبت الهی طول عمر بابرکت و پُرثمر، خشم و کین اعدای اسلام و ایران علیه حضرت سیّد علی حفظه الله، به اضعاف مضاعف، بیشتر و شدیدتر شد. لعن و نفرین و توهین به امامَین انقلاب، مناسک مشترک تروریست های مجاهدین خلق و تجزیه طلبان و سلطنت طلبان و لیبرال ها و حجّتیه ای ها و جریان شیعه انگلیسی و ازلی ها و بهایی ها و ملحدین و بازماندگان معدومین ساواک و منافقین، بوده و هست . "دیکتاتور"، کمترین و محترمانه ترین اهانتی بود که تروریست ها به امام خمینی می کردند، طبعاً خَلَف صالح وی نیز آماج چنان اهانت هایی هست، همان گونه که اجداد طاهرین ایشان و نبی اکرم(ص) بودند. البته بارها در فتنه ها و آشوب های پیشین، رهبری از حق شخصی خود در قبال توهین ها و فحّاشی ها گذشت کرده و توهین کنندگان به خویش را عفو نموده است.

ایران ستیزان جَلی و خَفی، می گویند که ریشه مشکلات را باید به رهبری ارجاع داد. به رغم آنکه در ساختار حقوقی و حقیقی قدرت و مدیریت کشور، وظایف و اختیارات رهبری مشخّص و محدّد شده است. حتی "اطلاق" ولایت فقیه در قانون اساسی، برای بن بست گشایی در مواقع ضروری و اضطراری، نیز در ذات خود، محدود و مقیّد به شرع و قانون و مشورت و مصلحت است.

چنان سخن می گویند و می نویسند که گویی رهبری، حاکم اصلی و مدیر مسئول همه امور بوده است. اگر چنین بوده، پس چرا از دوران امام تاکنون، همه جناح های سیاسی موجود و برخی نمکدان شکسته ها، با تمام قوا همواره در صدد تسلّط بر "دولت"ها بوده اند. در دوران رهبری کنونی، هر دولتی، چه سازندگی و اصلاحات و مهرورزی و اعتدال، به راحتی سرنوشت کشور را گاه تغییر داده اند و زلزله در ارکان مدیریت و اجرا انداخته اند. حتی در سیاست خارجی و امنیتی و دفاعی کشور که به نادرست شهرت پیدا کرده که کاملاً تحت اختیار رهبری قرار دارد، هر دولتی که آمده، تغییرات بعضاً اساسی ایجاد کرده است. البته به لحاظ اختیارات روشن و کافی مربوط به نیروهای مسلح و سیاست دفاعی در قانون اساسی، مداخلات دولت ها کمتر سرنوشت ساز بوده، اما در همین حیطه هم، کاهش و افزایش همراهی با رهبری، چشمگیر بوده است.

در عرصه سیاست خارجی نیز به رغم عُرف حقیقی و نه الزام حقوقی، برای هماهنگی در تعیین وزیر خارجه، و التزام دولت ها به اجرای سیاست های شورایعالی امنیت ملّی با تصویب رهبری، مع الوصف هر دولتی که آمده تغییرات شگرف و گاه کاملاً متفاوت در سیاست خارجی ایجاد کرده است. در تمام دولت های پیشین به ویژه سازندگی و اصلاحات و اعتدال، برای راضی کردن غرب و آمریکا و بهبود و توسعه روابط خارجی غربگرایانه، حتی بعضاً مغایر با موضع و رویکرد رهبری، هر کار که خواسته اند و توانسته اند انجام داده اند.

ادعا می کنند که دولت پنهان و اراده زیرپوستی رهبری مانع موفقیت آن دولت ها بوده است. خُب اگر چنین بوده، چرا همین جناح های مدعی، برای دستیابی به منصب ریاست جمهوری و مقامات دولتی، زمین و آسمان را به هم دوخته و خودکشی کرده اند و حتی در فتنه ۸۸ کشور را به گرداب انداختند. اگر افسانه دولت پنهان و تشبیه بیت رهبری به دربار سلطنتی، واقعیت می داشت، ده ها دستور و رهنمود رهبری توسط دولتیان گذشته، بر روی زمین نمی ماند و مشمول مرور زمان نمی شد.

حتی رییس دولت سازندگی صریحاً گفته بود که در زمان امام خمینی هم برخی دستورات و منویات ایشان را می شنید و می گفت چَشم، اطاعت می شود، اما در عمل کار خود را می کرد و نظر خویش را اجرا می نمود. وی به رییس دولت اصلاحات هم پیشنهاد کرده بود که به همین شیوه هنگام اختلاف نظر با رهبری رفتار کند و نزد ایشان ابراز اطاعت کند، اما در دولت، نظر خویش را به انجام رساند.

در چنین زمینه و زمانه ای که حتی امام خمینی بنیان گذار نظام، برخی دستوراتش بر زمین می مانْد، در باره رهبر کنونی انقلاب که به مراتب، وضعیت، بدتر بوده است. رهبری چه می بایست می کرد که نکرد. از اولین دولت سازندگی، راهنما و رهنمون عدالت و آزادی و رفاه مردم و پیشرفت کشور بود، با ابزار و امکانات و اختیاراتی که داشت از تضعیف و تجزیه و نابودی ایران جلوگیری کرد، امنیت و اقتدار ملّی را به اوج رساند، و بسیاری از کج روی ها را اصلاح نمود، ولی به بسیاری از دستورات و توصیه های ایشان عمل نشد، یا ناقص عمل شد، و یا به ابتذال تکرار و شعار و لقلقله زبان برخی مقامات و مسئولان جناح های مختلف دچار شد، و در عمل، به محاق رفت و منتفی شد و...

اما رهبری، همواره و در سخت ترین شرایط، نسبت به بی عدالتی ها و فقر و فساد و تبعیض و اشرافیگری و رانت خواری و غارتگری بیت المال و ترک فعل ها و سوء افعال ها و سوءتدبیرها و سوءمدیریت ها و سوءرفتارها و مظالم و جرایم مقامات و دولتیان دولت های مختلف، هشدار و انذار داد. در پاسخگویی به مطالبات عموم مردم و گفتگوی انتقادی و صریح با دانشجویان و نخبگان و مسئولان، هرچه در توان داشت، کوشید. مسئولان منصوب مستقیم خود را آشکار و پنهان، در صورت تخلّف، تعویض و تنبیه و تأدیب کرد. در قوه قضاییه و نهادهای انتظامی تحت امر رهبری، برای خدمت رسانی بهتر به مردم، به انواع و اَشکال مختلف، تغییرات و اصلاحات و تحولات مستمر را سامان داد.

هرچند که در مقاطعی رضایت مردم از عملکرد آنها سیر نزولی داشت، اما رهبری در حیطه وظایف و اختیارات و مقدورات خویش، هیچگاه کم نگذاشت. بر اساس بررسی و مشورت کارشناسان و صاحب نظران و مدیران ارشد و ذی ربط، کوشید بهترین تصمیمات مقدور و ممکن را اتخاذ و اِعمال کند. البته که فقط ۱۴ معصوم وجود دارد، و بارها شخص ایشان نقادی تصمیمات و تصحیح اشتباهات، و اصلاح سیاست ها و روش های مراکز تابع "نهاد رهبری"، و بهبود راهبردهای کلان نظام، را استقبال و اقدام کرده است.

البته می توان بر این واقعیات، چشم فرو بست و به نادرست مدعی شد که رهبری، دیکتاتوری پیشه کرده و با لجاجت بر تصمیمات فردی، مملکت را به مشکل و بحران کشانده است. به ویژه در مورد مقاومت ایران در برابر سلطه طلبی و جنایات آمریکا، که تداوم مشی و منش امام خمینی و مقبول مردم غیور ایران است. مخالفان رهبری به نادرست برچسب سیاست "آمریکاستیزی" منسوب به ایشان را جعل و تکرار کرده و می کنند.

گویی که ایران، مهاجم و مقصّر است و آمریکا مدافع و تبرئه. و ملّت ایران بابت حمایت آمریکا از صدام و سرنگونی هواپیمای مسافری و تحریم های کشنده و هزاران جنایت دیگر، به آمریکا بدهکار است.

سخن در این زمینه ها بسیار می توان گفت اما  نوع رابطه با "آمریکا" و پیامدهای آن، در این روزها نیز موضوع داغ بوده و یکی از دستاویزهای توجیه مخالفت و دشمنی با رهبری توصیف شده است. حال آنکه، در تعیین سیاست کلان کشور نسبت به آمریکا، همیشه از دوران امام تاکنون، "مسئولیت جمعی و مشترک" وجود داشته و هرگز تصمیم فردی و شخصی "رهبری" نبوده و نیست.

البته اگر همین رهبری، تابع نظرات و تمایلات و اهواء جناح های مطلوب و متبوع مدعیان گزافه گو بشود، ایشان خیلی دموکرات و نازنین و روشنفکر، توصیف خواهد شد. جرم نابخشودنی رهبری اینست که با مشورت و بصیرت و تشخیص مصلحت، کوشیده راه امام خمینی، برای تأمین و تضمین امنیت و اقتدار و رفاه کشور، تداوم و تحقق یابد. و چون به اتکاء اکثریت مردم، مانع برخی تصمیمات خطرناک تهدیدکننده "هویت و منافع و امنیت ملّی" شده است، باید به استبداد رأی و دیکتاتوری متهم شود.

 *جنگ رسانه ای و سایبری؛ زومِرها! بپاخیزید.*

مقارن با چهل و دومین سالگرد تجاوز ارتش بعثی صدام با صدها فروند هواپیما و ۱۲ لشکر در ۳۱شهریور۱۳۵۹ به پشتوانه حمایت ناتو و ورشو، بزرگترین لشکرکشی یک باره رسانه ای و سایبری ناتو در ۳۱شهریور۱۴۰۱ رخ داد. پنتاگون و سیا و اِن اِس اِی و موساد و ام آی سیکس و سیستم اِشِلون، با نخستین کاربرد گسترده هوش مصنوعی در لشکرکشی های فِیک و دروغین مجازی، نظام جمهوری اسلامی را در شبکه های ماهواره ای و فضای مجازی، نیست و نابود و سرنگون کردند. با بات ها و ترول ها و اکانت های جعلی و پروفایل های دیپ فِیک، تکنیک های مدرن جنگ روانی، و شیوه های جدید جنگ شناختی، ذهن و زبان ملّت ایران را به شدیدترین وجه ممکن هدف گرفتند.

به برپایی انقلاب گِیم و گِیمِرهای آماتور و پروفشنال، امید بستند. با دیکتاتوری سایبری و تهدیدهای آشکار و پُر حجم، مدافعان نظام در توییتر و تلگرام و فیس بوک و اینستاگرام را بایکوت و تخریب و لِه و لَوَرده ساختند و بی طرف ها را به زور و اجبار روانی و فضاسازی فوق سنگین در جهان مجازی، وادار به همراهی با خویش می کردند. به گمان اتاق های فکر غربی، با انقلاب تصویری و مجازی فیگوراتیو، و جنبش شبیه سازی شده سیمولاتوری، اِسقاط نظام که در دنیای مجازی و ذهن ها رخ داد، در عالم واقعیت هم به سرعت، امکان پذیر خواهد شد.

اما این نهضت رمانتیک خیال بافانه فانتزی، همراه جوشش ابتذال و پالپ فیکشن، جز انقلاب "سایه ها و نمادها"، نبود و نماند. سودای فتح الفتوح آینده ایران در دنیای متاورس، و ظفرمندی کنونی در توییتر و تلگرام و فیس بوک و اینستاگرام، به امید اجابت و همراهی و همکاری نسل گسترده "زِد"، به حداکثر ممکن، دامن زده شد. "زومِرها" یا نسل زِدی ها، امید امروز و آینده فرمانروایان فجازی محسوب شده اند.

در سنخ شناسی و طبقه بندی تغییر نسل، بنا به تعریف و تطبیق الگوی سه نسل آمریکایی "ایکس، وای، زِد" طی دهه شصت میلادی تا ۲۰۱۰، دهه شصتی ها و هفتادی های ایران، "نسل وای"(یا ایگرِگ) نامیده شدند، و دهه هشتادی ها و نَوَدی ها، "نسل زِد". به تقلید و تبعیت از دموگرافی (جمعیت شناسی) و کَتِگورایز (دسته بندی) آمریکایی و غربی، نسل زِد، نسلِ نِت، بومیان و شهروندان دیجیتال، و همواره آنلاین، هستند.

اخیراً در برخی گفته ها و متون فارسی زبان داخل و خارج، به نادرست و به گزاف، نسل زِدی ها، غیرمتعهد و مسئولیت ناپذیر و رادیکال و حُرمت شکن و هنجارستیز و روان پریش و ناسازگار و بدرفتار و ریسک پذیر و شورشی معرفی می شوند، ولی در جامعه شناسی غربی مرجع همینان، این نسل را خلّاق و اهل گفتگو و تعامل جو و جامعه محور و آزادمنش و واقع بین و اخلاق مدار و انسان دوست و تعهدگرا و مسئولیت پذیر و اعتمادطلب توصیف می کنند.

اما غربگرایان مدعی جامعه شناسی، اوصاف خطرناک و شورشی مسلک و فردگرا و مادی گرا و عصیانگر و لاقید را به نسل زِد ایران، منتسب می کنند. در حالی که اینها اوصاف "نسل ایکس" غرب و غرب باوران، مقارن با دهه چهل و پنجاه ایران، بوده است. به زعم شوخی جدی برخی مدعیان این روزها، با زبان بی زبانی، و به فحوای بیان و بنان آنان، نسل "زِد" ایرانی را "ضدّ" همه چیز، نسل زودباور و زِرزِر زنبوری و زِرت وزورتی، و زغنبوت و زامبی زشتی طلب و زشت رفتار، و زیاده گو و زیاده خواه و زبان نافهم و زمانه ستیز، توصیف کرده اند و هیولای بی شاخ و دُمی از آن ترسیم نموده اند که پایین تا بالا، والدین تا حکومتیان، باید بی برو برگرد، به آنان باج دهند و تابع اهواء و حالات و خواسته های بوالهوسانه و تنوع طلبانه لحظه به لحظه آنان شوند.

اما، به استناد منابع آکادمیک و پژوهشی غربی، نسل زِد، بهترین راه برای حلّ مسائل را "گفتگو و تعامل" می داند و با آشوب و شورش، میانه ای ندارد. پس چرا جماعتی مدعی علم و فلسفه و جامعه شناسی در ایران، اغتشاشگران ایام اخیر را نمایندگان و سخنگویان "نسل زِد" می خوانند و می نامند. "جوکر"ها و "اَنانیموس "ها، شاید رهبران جماعتی از نسل های ایکس و وای بوده اند ولی اسباب خنده و تفریح نسل زِد هستند. "جوکر"های نسل زِد، طاقت یک "شوکر" را هم ندارند چه رسد به مکافات و مصیبت های اغتشاش و آشوب و سنگربندی خیابانی و میلیشیابازی. بیچاره نسل "زِد"، که به نامش چه شامورتی و شعبده ای راه انداخته اند.

البته بازی تکراری با مضمون دمِ دست و دستکاری شده تغییر نسل، و گسل و شکاف بین نسلی، از ابتدای دهه ۷۰ تاکنون، بارها تکرار شده و هر بار در فتنه و آشوبی، نسل موجود را در قالب های کلیشه ای خودساخته، تحریف و تعریف کردند و لشکر انبوه خیالی برای کودتاهای تغییر نظام، ساخته و پرداخته اند.

کثرت بازداشتی های نوجوان و جوان، در اغتشاشات اخیر، پدیده جدیدی نیست. برخی مقامات و رسانه ها نیز با بیان نامناسب و ابهام آفرین آمار و متوسط سن بازداشتی ها، به این تصوّر دامن زده اند که گویی اتفاق غریب و جدیدی رخ داده و منشاء سوءتفاهم های تحلیلی شده است. بسیاری از نوجوانان و تازه جوانان، همیشه ساده دل و کم اطلاع و تحریک پذیر بوده اند، و در کف خیابان جلو انداخته شده اند. به نسل "ایکس وای زِد" هم ربطی ندارد.

همانگونه که در دهه شصت شمسی، متأسفانه بخش اصلی فریب خوردگان مجاهدین خلق تروریست، نوجوانان و جوانان بودند، و حتی تعدادی دخترکان و پسرکان پانزده شانزده ساله نگون بخت به آدم کش های حرفه ای تبدیل شده بودند، مثل آب خوردن، مردم را به رگبار مسلسل می بستند و نارنجک می انداختند و جنایت می کردند و تیر خلاص می زدند.

در ۱۸ تیر ۷۸ و آشوب های پس از ۸۸ هم اغلب بازداشتی ها زیر ۲۵سال سن داشتند و تعداد نوجوانان، زیاد بود. پس به استناد آمارهای کنونی، و مشاهدات معدود از رفتارهای هنجارشکنانه اندکی از دختران مدارس، وقایع اخیر را نمی توان جنبش "تین اِیجری" و قیام "دخترپسرهای نوجوان"، خواند. که اساساً این تعابیر، غلط و غلط اندازند و به نوجوانان و دانش آموزان، نمی توان مستقلاً جنبش و قیام و امثال آن را نسبت داد.   

به هر تقدیر، بر خلاف تصور و تلقی بسیاری از مدعیان شناخت جامعه و سیاست، اکثریت زومِرهای سال ۱۴۰۱، فریب نفیر نوین بدسگالان فضای مجازی را نخوردند، و به رغم سیطره براندازان بر فضای مجازی، فراخوان آنان را غالباً پاسخ نگفتند و دست آنها را در حنا گذاشتند و به لشکر انبوه مورچه ها و زنبورهای کارگر برای بیگانگان، تبدیل نشدند.

 *تحلیل های تکراری و تکرارهای تحلیلی*

تکرار چندباره تراژیک و کمیک تاریخ در ایران معاصر، و فَوَران دعاوی و تهدیدها و تحلیل های تکراری، لاجرم و ناخواسته پاسخ های تکراری و کلیشه ای به دنبال داشته اند. تلاش برای تکرار تاریخ و بازتولید و بازسازی مواضع و رفتارهای قدیمی و نخ نما و پوسیده، به خیال خام موفقیت تجربه نوین و بخت آزمایی دوباره با نسل جدید، شیوه ای کلیشه ای و رایج است. البته تبیین و پاسخ به این مکرها و بازار مکّاره، باید روزآمد و به مقتضای زمینه و زبان زمانه باشد.

همان مواضع قدیمی که از سال ۱۳۵۸ تاکنون در باره نظام ایران بارها تکرار شده، در این ایام نیز به گوش می رسند و به چشم می آیند. مدعی می شوند که خودشان و کف خیابانی ها معترضند و گوش شنوایی در حکومت می جویند و نباید به آنان عنوان آشوبگر و اغتشاشگر داد، ولی در تحلیل ها و مواضع خود تأکید دارند که حاکمان قابل اصلاح و نقد پذیر و اهل گفتگو نیستند، این نظام عقب مانده و خشک مغز و قرون وسطایی را نمی شود اصلاح کرد، بدتر از رژیم شاه عمل کرده ، و حتی روی نظام طبقاتی و طاغوتی پیش از اسلام را سفید کرده است. طبعاً در اینجا، دیگر جا و مجالی برای گفتگو نیست و براندازی، تنها راه ممکن، می شود.

از زمستان ۱۳۵۷ که تجزیه طلبان برای توجیه تروریسم خود، مدعی انسداد باب مذاکره و گفتگو بودند، تا مجاهدین خلق که همراه مؤتلفین لیبرال خود، حکومت را ناشنوا و غیر قابل گفتگو و به بن بست رسیده نامیدند، و با سلاح به کف خیابان ریختند، تا امروز، به رغم بارها انعطاف نسبت به اپوزیسیون داخلی و مدارا با دنباله های اپوزیسیون خارجی، و گسترش گفتگوهای فرهنگی و اجتماعی و سیاسی بین حاکمیت و اقلیت همیشه متعرض و خوداکثریت پندار، چنین بوده که ابتدا ژست دروغین اعتراض مدنی و قانونی و اصلاحی می گیرند و هنگامی که به خشونت و آشوب و ترور روی می آورند، دست پیش را می گیرند که اساساً حکومت، سرکوبگرست و صلاحیت و قابلیت گفتگو ندارد و مخالفان را مجبور و وادار به خشونت و ترور می سازد.

به زعم اینان، نظام اهل گفتگو نیست، مگر آنکه از ابتدا دست های خود را بالا ببرد و تسلیم مطالبات ساختارشکنانه و براندازانه آنان شود.

در منظر اینان، "گفتگو" یعنی تو همان را که من گفتم، "بگو". چون زورمان زیاد است و آمریکا و انگلیس و ناتو و سعودی و اسرائیل، پشت و پناه و حامی مان است.

در این میان، سَندرُم "ما بیشماریم"،  و توهّم "خودمردم پنداری"،  و مالیخولیای "خویش بسیارانگاری"، از ۱۴ اسفند ۱۳۵۷ و ۱۴ اسفند ۱۳۵۹ و ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ دامنگیر اپوزیسیون و تروریست ها شد تا اوج آن در فتنه ۱۳۸۸ و بعد از آن. هم اکنون هم، مدعی اند که حداقل ۸۵درصد مردم، مخالف نظامند و موافق اپوزیسیون. البته طبق مکانیسم رفتاری و ذهنیت "موریانه های مرگبار" و "مورچه های آدمخوار"، جماعتی از اپوزیسیون که در لایه های درون نظام نفوذ و اقامت داشته و دارند به نقش اول، و جماعتی از بیرون که منتظر جویدن و ریزریز کردن پیکر ایرانند، به نقش دوم، از منظر موریانه ای و مورچه ای خویش، اطراف خود را که می نگرند، تصوّر و توهّم می کنند و دل خوش می دارند که اکثریت هستند و بی شمار، و "سواد اعظم" دارند.

در این چهل سال، هر تجمع چندده نفره و چندصد نفره و چندهزارنفره خود را به آلاف و الوف می رسانند، ولی صدها اجتماع میلیونی سراسر کشور را در این چهار دهه، با انگ تظاهرات حکومتی و اجباری و اکراهی و سفارشی و ساندیسی و امثالهم نادیده گرفته و می گیرند. می گویند نظام تضمین دهد و امنیت تأمین کند تا براندازان نیز اردوکشی خیابانی کنند. اینان که بارها با تمام قوای خارج و داخل، بی اذن و اجازه قانون، اردوکشی کرده و کشور را به آشوب کشانده اند، دبّه در می آورند که هزینه باید پایین بیاید تا بقیه هواداران آنان، ترس و تردید را کنار بگذارند و به جشن براندازی مشرّف شوند.

"براندازی" و مطالبه تغییر نظام که، از مقوله "اعتراض و اصلاح طلبی" نیست، منطقاً و طبعاً در وادی "انقلاب" می گنجد و سازوکار و هزینه های کلان خود را دارد. مماشات با براندازان و دور دادن به آنان، یعنی استقبال از هرج و مرج و آنارشی و جنگ داخلی و فروپاشی نظم اجتماعی و نقض امنیت ملّی. هیچ نظام و حکومتی در جهان، حتی باثبات ترین و مقتدرترین آنها، اجازه نمی دهد که براندازان با امنیت و آسایش خاطر، به کف خیابان بریزند و نمایش انقلاب راه بیاندازند و دولت ها نیز مدارا و تحمل کنند. هر نوع تجمع و تظاهرات و اعتراضات در کشورهای غربی مدعی دموکراسی، اگر از خطوط قرمز عبور کنند و ماهیت براندازانه به خود بگیرند، به شدت و با خشونت بیش از حد، سرکوب می شوند.

می گویند پس این حکومت هم مانند رژیم شاه است که مانع تظاهرات مخالفین خود می شود. در دفاع از موجودیت و بقا، همه رژیم ها، خوب و بد، مشروع و نامشروع، از قاعده عقلانی "صیانت ذات"، تبعیت می کنند و مشابه هم هستند. تفاوت در اینجاست که رژیم کودتایی و دست نشانده شاه، فاقد مشروعیت بود و در مقابل قیام و انقلاب اکثریت مردم در فرایندی حداقل ۱۵ساله از خرداد۴۲ تا بهمن ۵۷، پس از سرکوب های خونین و کشتار هزاران نفر از مردم ایران، به دست مردم، سقوط کرد.

اما طالبان اسقاط نظام در ایران، که به نحو مضحکی بارها خواسته اند انقلاب ۵۷ را بازسازی کاریکاتوری کنند، هیچگاه نتوانسته اند در مقابل حمایت اکثریت مردم ایران از انقلاب و آرمان های آن و نظام پسا انقلاب، پشتوانه مردمی و سرمایه اجتماعی لازم برای براندازی را فراهم سازند. حتی کوشیدند شیوه تظاهرات و رهبری امام خمینی را عیناً تقلید و شبیه سازی کنند. در خرداد ۱۳۶۰ بنی صدر و رجوی فراخوان دادند که مانند شب های محرم ۵۷، مردم به پشت بام ها بروند و تکبیر بگویند و شعار دهند. چون امام خمینی در آخرین مرحله تبعید، از فرانسه به ایران بازگشت، بنی صدر و رجوی نیز به فرانسه گریختند و سعی کردند مشابه اقامتگاه امام در نوفل لوشاتو، برای خود مقر انقلاب درست کنند. و باز هم به تقلید از امام، دولت تشکیل دادند و بنی صدر معزول، به عنوان رییس جمهور ولی در واقع رهبر، رجوی را به نخست وزیری دولت موقت، منصوب کرد.

همان زمان، بنی صدر خودشیفته، کماکان مدعی بود که "من" ۱۱میلیون رأی دارم و اکثریت مردم با "من" هستند، رجوی نیز مدعی بود در سراسر ایران میلیون ها هوادار و میلیشیا دارد و رژیم خمینی، در اقلیت است و طی مدت کوتاهی ساقط می شود. بعدها هم بیماری بنی صدریسم، گریبان برخی را گرفت که می پنداشتند ۲۰میلیون رای دارند و رهبری ۶میلیون، و یا اینکه ۳۰میلیون رای واقعی داشتند و رهبری حداکثر ۱۵درصد طرفدار دارد.

در اغتشاشات اخیر هم، مدعیان اکثریت بودن، به نسبت جمعیت ۸۵میلیونی کشور، حتی قادر نشده اند نیمی از نیم درصد مردم را با خود همراه سازند.

جالب اینکه در همین ایام اخیر، به استناد برخی مطالعات جامعه شناسان سیاسی غرب، گفتند و نوشتند و حسرت خوردند که اگر فقط سه و نیم درصد از مردم ایران به خیابان ها بریزند، کار جمهوری اسلامی تمام است. ولی در رجزخوانی های بی مایه و خام خیالانه ایام اخیر، در داخل و خارج گفتند و می گویند که اکثریت به قیام برخاسته اند و نظام جمهوری اسلامی، فاقد پشتوانه و حمایت مردمیست. به انواع سفسطه و مغلطه و آمارسازی های دروغین و وهمی و تحریف نظرسنجی های داخلی و خارجی، لحظه ای از این ادعای خویش عقب نشینی نکرده اند و همچنان بر طبل این ادعا می کوبند که مخالفان نظام، در اکثریتند و روز، شب است و ماست، سیاه و هندوانه بر درخت می روید. نقل است که در گمرک مرزی، مقداری باروت در وسایل مسافری کشف شد، به او گفتند: این چیست؟ پاسخ داد: سیاه دانه. از ماموران، اصرار و از قاچاقچی، انکار. یک نفر مقداری از باروت را در ظرفی ریخت و نزدیک ریش و سبیل وی قرار داد و آن را آتش زد، اشتعال یکباره باروت به موهای صورت وی افتاد. در حالی که به پهنای صورت، شعله ور شده و می سوخت، می نالید و مدام تکرار می کرد: دیدید که گفتم سیاه دانه است.

برخی در تحلیل آشوب ها اصرار دارند که به معترضان نگویید آشوبگر، اینان مردمند و معترضند. حال آنکه به اذعان برخی دیگر، در اغتشاشات اخیر، آشکارا ترکیب وَندالیسم و لُمپَنیسم و آوانتوریسم (تخریبگری، اوباشگری، ماجراجویی گری) غلبه داشت و از سِلِبریتیسم و آنارشیسم و تروریسم، تغذیه و تقویت می شد.

بر همین نهج و نَسَق، شبه روشنفکری بی مایه یا کم مایه یا میان مایه، در هر حال فرومایه، عملاً به لُمپَنیسم آکادمیک و وَندالیسم سوژکتیف و آوانتوریسم آنتولوژیک روی آورد، و به فحوای قیل و قال خویش، گویی سِلِبریتیسم فیلوسوفیک و آنارشیسم اِپیستِمولوژیک و تروریسم ایدئولوژیک و فاشیسم اَنتِلِکتوالیزه و نازیسم سانتی مانتالیزه را، منابع گفتمان مغشوش، و تغذیه و تقویت هویت مخدوش خویش، قرار داده بود، و در نمایش رفتار اجتماعی خود منعکس می ساخت. به همین گیجی و گُنگی، مشئوم و منحوس، و اَبزورد و اِگزوتیک و فَنتَستیک.

در برخی محافل فرهنگی و هنری و دانشگاهی با ابزار شبکه های اجتماعی،  گنگستریسم و گادفادریسم حاکم ساخته اند، و هر که را بر طریق خویش نیابند، چنان تحقیر و تصغیر و توهین و تهدید در حقش روا می دارند که اگر همراهشان نشد، چنان عرصه بر او تنگ آید که جان خویش بر دست گرفته و بگریزد و صحنه را خالی کند. اپوزیسیون خارج نشین هم این منش را عملاً در کارناوال هایی که به راه انداخته بود، اجرا کرد. چنان که با ضرب و شتم و خشونت، برخی سلبریتی ها را از صف اجتماعات اپوزیسیون دموکراسی خواه، راندند و بیرون انداختند. خودشان به هم پریدند که هنوز هیچ کاره اید با اغیار خویش چنین می کنید وای اگر روزی قدرت بیابید، بدتر از هیتلر و استالین خواهید شد.

همچون "لاورِنتی بِریا" جوانک ریزاندام روشنفکر با عینک ته استکانی، که پس از انقلاب اکتبر کمونیستی به پلیس مخفی شوروی پیوست و چنان در بی رحمی و سبعیت و جنایت، پیشرفت و سبقت جست که توسط استالین به ریاست سازمان مخوف امنیتی وی رسید. یا همچون سرپاس "رکن الدین مختاری" هنرمند موسیقی دان و نوازنده چیره دست ویولون، که به ریاست شهربانی مخوف رضاخان رسید و شکنجه و مرگ ده ها تن را رقم زد. و نمونه های بسیار دیگر در همه جای دنیا و از جمله همین انقلاب ایران.

پس از پیروزی انقلاب، و برای جبران عجولانه و ناگزیر خلاء کادر حکومتی در نظام نوین، برخی دانشجویان و طلّاب، و مبارزین و تکنوکرات ها و روحانی نمایان ظاهراً معصوم و ساده زیست، هنگامی که برکشیده به ناسزا، صاحب قدرت و منصب شدند، چرب و شیرین دنیا را که حسابی چشیدند، آن روی چهره مخوف و جاه طلب و قدرت پرست و زیاده خواه خویش را نشان دادند. برای رقبا و مخالفان خود پرونده سازی و دسیسه می کردند. به نام چپ و راست و خط امام و سازندگی و اصلاح طلبی و اعتدال، هم دمار از مردم در آوردند هم مزاحمان خویش را به خاک سیاه نشاندند. از مناصب سیاسی و امنیتی و اقتصادی و فرهنگی و اداری، سوءاستفاده ها کردند، مظالم بسیار بر خلاف قانون و  دستورات امام و رهبری، مرتکب شدند، ولی به پای نظام نوشته می شد.

هنگامی که اینان از گردونه قدرت به زیر افتادند، و بعضاً به محکمه و مجازات رسیدند، شده اند سردمداران اعتراض و اصلاح و اپوزیسیون نظام و معاند لجوج علیه رهبری و امام. جماعتی از اینان که هنوز به چنگ عدالت نیفتاده اند، به جای آن که از عملکرد خود حساب پس بدهند و پاسخگوی تخلفات و جرایم و خیانت ها، باشند، دو قورت و نیمشان باقیست، نعل وارونه زده و طلبکار نظام و امام و رهبری و مردم شده اند.

و نه تنها نقش و سهم خویش در بسیاری نابسامانی ها و مشکلات و انحرافات را منکرند، بلکه چونان فرشته نجات که از آسمان نازل شده اند به دلبری و جلوه گری و دعاوی انتقاد و اعتراض پرداخته اند و منفعت و مصلحت قوم و قبیله خویش را در اپوزیسیون بازی و فریبکاری می جویند.

همینان که در جوانی و میانسالی، چنان که افتد و دانی،  برای خودشیرینی و ارتقای مقام و جلب منافع، با افراطی گری به اسم اسلام و انقلاب، در حیطه کاری خود تسمه از گّرده جوانان می کشیدند، در تئوریزاسیون آشوبگری اخیر، مدعی شده اند که چون جوانی شعبه ای از جنون است و آماده طغیان، با آنان در آشوب ها باید مدارا کرد و نازک تر از گُل به آنها نگفت.

کسی باید به اینان یادآوری کند که هماره سیره امام و رهبری چنان بوده که توصیه و تاکید داشته اند حساب نوجوانان و جوانان فریب خورده و هیجان زده، از بانیان و حامیان و مشوّقان و سردمداران اغتشاشات، جدا شود و طبق قانون و شرع، مشمول تنبیه و تأدیب و تعقیب کمتر و متفاوت باشند.

ولی همین دایه های دلسوزتر از مادر و سران قدرت طلب و چندچهره و هفت خط شان، در دهه شصت به افراط و انقلابی نمایی، مدعی بودند که باید لیبرال ها را از تیر چراغ برق آویزان کرد، هنرمندان طاغوتی و ناهمراه نظام را باید به صُلّابه کشید، جوانان بازی خورده را باید از دم تیغ گذراند، پونز به پیشانی بدحجابان زد و در خیابان به ضرب و شتم از خجالتشان درآمد، بی حجابان را به اردوگاه های کار اجباری فرستاد و حتی مخارجش را نیز از خودشان باید گرفت، و به اندرون و پستوی خانه های مردم سَرَک کشید که مبادا ویدئو و کاست غیرمجاز و پاسور داشته باشند و آلات لهو و لعب، پنهان کرده باشند.

هر چه امام فریاد می زد و هشدار می داد و بیانیه هشت ماده ای صادر می کرد که به خانه و  "حریم خصوصی" مردم نباید تعرّض شود، گوششان بدهکار نبود و با تحریک و بکارگیری برخی جاهلان و مقدّس نمایان، به تخلّفات و افراطی گری خویش ادامه می دادند. بسیاری از روشنفکران و هنرمندان سکولار و بی طرف و بی آزار که دستشان به امام نمی رسید، به رییس جمهور وقت و رهبری کنونی پناه می آوردند و با سعی و تلاش ایشان از بعضی معاندت ها و مزاحمت های همین مدعیان امروز، خلاصی می جُستند. آنان که روزگاری اندرونی خانه های مردم را نیز حریم خصوصی نمی دانستند، حال با ریب و ریا و تزویر، چنان گشاده نظر شده اند که "عرصه عمومی" اجتماع و خیابان را هم "حریم خصوصی" می نامند و عوامفریبانه می گویند که رفتار و پوشش اجتماعی و عمومی باید از قیود "قانون و اخلاق و شرع" رها باشد، و اندک جماعت فَسَقه و فَجَره باید از هفت دولت آزاد باشند و بی حجاب و بی عفاف در خیابان ها مانور جلوه و عشوه راه اندازند و به زیبایی بصری خیابان ها و مراکز عمومی بیفزایند. شرح این هجران و این خون جگر، این زمان بگذار تا وقت دگر.

در این روزها برخی چسبیده های نظام، با اظهارات و مواضع دوپهلو و میانه بازی و به تصور خود رندی و زیرکی، خواسته یا ناخواسته، یاری رسان و معاضد آشوبگران شده اند. به نقش خیالی دانای کل و پیر مصلح، فرو رفته، "یَتَشَیَّخ کنان" طرفین را به خویشتن داری و آرامش فرا می خوانند، و شهدای امنیت و کشتگان آشوبگر را یک کاسه و درهم، "جانباخته" نامیده و برای جمیع آنان ابراز تأسف و همدردی و طلب رحمت می کنند. شیئان هُما اَبردُ مِن یَخ، شیخٌ یَتَصَبّی' و صَبیٌّ یَتَشَیَّخ.

وسط بازی و میانه گیری، در شرایطی که صحنه کاملاً روشن و شفاف است، و صحنه گردانان؛ مقلّدان و روندگان سیاه راه آکِلةُالاکبادها و ابوسُفیان ها و عمروعاص ها و ابوموسی اشعری ها و خالدبن ولیدها و طلحه ها و زبیرها و قطّام ها و ابنِ مُلجَم ها و شمرها و خولی ها و سنان ها و یزیدهای زمانه اند. در قبال مَعبَربازکن های بعثی ها و داعشی ها، و جاده صاف کن های جانیان موساد و سیا و سِنتکام، چگونه می توان ژست بی طرفی گرفت و جلاد و شهید را یکسان دید. مگر آنکه در سیاهه پیش گفته، مصداق و جایگاهی برای خود بیابند و بدانند. دل خوش به اینکه نزد اپوزیسیون، موجّه شوند و بمانند، و برای روز مبادای موهوم، جایی برای خویش رزرو کنند، یا عجالتاً از مواهب و مزایای حُسن شهرت کاذب و حلواحلوا شدن در رسانه های بیگانه و فضای مجازی، برخوردار و سرمست و کیفور شوند.

در این وانفسا اگر خوب چشمان خویش را باز کنند به وضوح مشاهده می کنند که چگونه پس مانده و فاضلاب انقلاب ایدئولوژیک رجوی تروریستِ بای سکچوالیست، در قالب مناسک هِوی مِتال و سلفی با جنازه، و خون بازی و مِردِرپارتی و تانگوی مردگان، به رقاصی در قبرستان و پایکوبی بر تابوت کشتگان آشوبگر، تبلور یافته است.

وقتی که سازمان زن ستیز مجاهدین، مدعی حقوق زنان می شود، در حالیکه رجوی خبیث به اجبار، یونیفرم زمخت و روسری سرخ تروریستی بر آنان پوشانده، حق زن بودن و همسری و مادری را از آنان ستانده، دستور طلاق اجباری صادر کرده و همه زنان سازمان را برده و متعلق به خود ساخته، در پادگان اشرف حرمسرا برپا کرده و مناسک مستهجن شیطان پرستان را با زنان مسخ شده و اسیر فرقه مخوف خویش برپا نموده، و ده ها جنایات و اقدامات کثیف دیگر، هنگامی که عجوزه معلوم الحال چنین رذل پستی، خود را رهبر نهضت آزادی زنان ایران می داند، و در کنار سایر سازمان های تروریست زن ستیز مدعی حقوق زنان در اغتشاشات اخیر هستند، چگونه برخی مدعیان علم و ادب و آداب بدون آن که به خود زحمت دهند و حداقل، از آن خبائث فاصله گیرند و حساب خود را جدا سازند، در داخل ایران نیز با آنان آشکارا همنوایی نموده و عَلَم انقلاب فمینیستی بلند کرده اند، و شعار مخلوق کمونیست ها را تجلیل و تبیین و تحلیل و تقویت می کنند.

برخی دیگر نیز به استناد اینکه ظلم به یک انسان را در هر شرایطی باید محکوم کرد، از کنار ظلم عظیم به یک ملت به سادگی عبور می کنند. به بهانه یک اتهام اثبات نشده در مورد فوت یک فرد، اغتشاشات منجر به خسارات مادی و جانی و جراحت و درگذشت و شهادت تعداد زیادی از فرزندان این ملت را می بینند و خم به ابروی مبارک خویش نمی آورند، ذره ای ککشان نمی گزد که هیچ، هنوز هم تیغ تیز کلامشان را به سوی نظام نشانه رفته اند.

این باور عمومی برخاسته از فرهنگ و آیین مقدس اسلام است: هر که از ظلم حمایت کند و به آن راضی باشد و آن را توجیه کند، شریک ظالم است، محق جلوه دادن یک جنایت از نفس جنایت، موهن تر و زشت تر است. آیا مدعیان انصاف و علم و اطلاع و روشنفکری نمی بینند که چه ظلم و جنایت بزرگی در حق امنیت و آرامش و آبرو و اعتبار و اقتدار این سرزمین روا شد. البته که نمی بینند و نخواهند دید، به سنت سیّئه چهل ساله اپوزیسیون؛ همیشه و همواره حق با آنان بوده و حاکمیت و ملت ایران، همیشه مقصّر و بدهکارند.

منطق اینان چنین است: توضیح تو، توجیه است و توجیه ما توضیح. ما چون اپوزیسیون هستیم و همیشه ایراد و انتقاد و اعتراض و مخالفت، رونق دارد و مقبول و مسموع است، و در هر شرایطی بهانه و درد و مصیبتی برای گیر دادن و تخریب و خالی کردن دل ملت و ناامیدی به آینده وجود دارد، دفاع و دعاوی تان را بگذارید درِ کوزه و آبش را بخورید. بازارگرمی روشنفکری و وجاهت و شهرت، در "نه گفتن" به همه چیز و حتی خدا و پیغمبر است. اگر "لذّت لجاجت" را چشیده باشی و "شهوت عداوت" را تجربه کرده باشی، می فهمی که هیچ چیز در دنیا لذتبخش تر از مخالف خوانی نیست. خاصّه آنکه به برکت انقلاب اسلامی، مظنّه اپوزیسیون ایران به شدت بالا رفته و دائم التزاید رو به بالاست و چراغش در بورس سیاست همیشه سبز است.

از در و دیوار تشویق می شوی، درب همه سفارت خانه های دول فخیمه راقیه علی الخصوص آمریکا و انگلیس و اروپا، ۲۴ساعته به رویت باز است، و سیل مواهب و مزایای متنوع به روی خود و خانواده و دوستان نزدیک، سرازیر می شود. زمانی در آمریکا، مرده سرخپوست ها را خوب می خریدند، و اساساً سرخپوست خوب، سرخپوست مرده بود. حالا هم هر تکه ای از گوشت تن و پیکر انقلاب و نظام را بِکَنی، یانکی ها به قیمت خوب خریدارند. اعتراض و انتقاد و عداوت و اهانت و تروریسم فکری و قلمی و زبانی، کسب و کار ماست. توقف بیجا مانع کسب است، حتی شما دوست عزیز. شمایان چون از نظام مردمی ایران حمایت می کنید، هر چه بگویید و استدلال کنید و سند و مدرک بیاورید، فقط "توجیه" است. زیرا شما "توجیه المسائل" دارید و برای کارهای خویش همیشه شاهدی از آیات و روایات و تاریخ دین و تاریخ معاصر از آستین بیرون می کشید، و کلّی استدلال منطقی و فلسفی و علمی و حوزوی و آکادمیک هم در انبان خویش گذارده اید. ولی حیف که اساساً فهم و شعور و دانش و بینش ندارید، هرچه بگویید خزعبلات و مزخرفات هستند، و نه تنها قابل بحث و گفتگو نیستید، بلکه قابل حیات و زندگی هم نیستید. فردا که ما پیروز شدیم، از شرّ شما تحلیل گران پیزوری و دوزاری حامی انقلاب و نظام هم، خلاص خواهیم شد.

 *آخرین فرصت و "تیر خلاص"*

می گویند نظام جمهوری اسلامی فروپاشیده و در حال نَزع و جان دادن است، قیام اخیر هم، فقط آخرین فرصت و یا "تیر خلاص" خواهد بود. اگر نظام به زور و اجبار آمریکا و نمایندگانش در کف خیابان، تن داد که داد، ورنه آنانی که حکم خدا و قانون را زور و اجبار می دانند و به آن تن نمی دهند، تکلیفش را همین امروز و فردا روشن می کنند. دی اِند، بدون هَپی اِند. گِیم اُوِر، بازی تمام شد. اِوری تینگ ایز فینیشْد. بای بای نظام جمهوری اسلامی.

خُب، براندازی این نظام جمهوری اسلامی، فاقد مشروعیت و محروم از اکثریت و غرق ناکارآمدی درمان ناپذیر و فساد سیستماتیک و ظلم و جور عالمانه و عامدانه، و استبداد و دیکتاتوری جائرانه و شکست خورده داخل و خارج، و فروریخته و فروپاشیده از درون، از پای بست ویران شده و بی آینده، و به فرجام خویش رسیده، که نباید کسی را به زحمت بیاندازد. بنشینند گوشه ای و جان دادنش را تماشا کنند. حالا چه احتیاج به آخرین مهلت و تیر خلاص. حیف میلیاردها دلار هزینه، فقط امسالش، وگرنه صورت هزینه مستقیم و غیر مستقیم ۴۰ساله آمریکا و ناتو برای براندازی نظام ایران، به تریلیونها دلار سر کشیده است. کمی صبر و حوصله هم خوب چیزیست. سختی اش هم، فقط همین صد سال اول است.

اما ماجرای "آخرین فرصت" و "تیر خلاص" به نظام نیز، داستانی جالب به قدمت تمامی عمر انقلاب دارد.

اولین "تیر خلاص"، ۲۳ بهمن ۱۳۵۷، کمتر از یکروز بعد از پیروزی انقلاب مردم ایران، با اغتشاشات کردستان، شلیک شد. تیر خلاص های پیاپی روزانه و روزمرّه به شقیقه و مغز و قلب و همه اندام های حیاتی پیکر شرحه شرحه ایران پساانقلاب، از ۲۳ بهمن ۱۳۵۷ تا ۲۳ شهریور ۱۴۰۱، دقیقاً پانزده هزار و نهصد و هشت(۱۵،۹۰۸) بار است که تکرار شده و همچنان تکرار می شود.

"تیر خلاص " جنگ داخلی تجزیه طلبانه در هشت گوشه ایران با انواع گروه های تروریست کومله و دموکرات و فداییان اشرف دهقان و پیکاری ها و رَزگاری و پاک و پژاک و جبهه تحریر خوزستان و خلق عرب و خلق ترکمن و خلق آذربایجان و نئوعثمانی های پان صهیونیست و خلق بلوچ و جیش العدل داعشی. بنا به ایده برنارد لوئیس، استراتژیست انگلیسی-آمریکایی صهیونیست و طراح تجزیه ایران به پنج کشور، که در ۱۰۲سالگی آرزوی شوم خویش را به گور بُرد.

"تیر خلاص" کودتاهای ریز و درشت نقاب و قطب زاده و حزب توده، که یک قلم اگر کودتای بختیار موسوم به نقاب (نوژه) در ۱۸ تیر ۱۳۵۹ با حمایت آمریکا و صدام، موفق شده بود، آمادگی داشت تا حداقل یک میلیون کشته را بر جای بگذارد طبق الگوی کودتای ۱۹۶۵ سوهارتو در اندونزی.

"تیر خلاص" جنگ ۸ساله صدام بعثی با حمایت مشترک آمریکا و شوروی و انگلیس و اسرائیل و سعودی و ده ها کشور در بزرگترین ائتلاف نانوشته نظامی تاریخ، با اشغال بیش از ده هزار کیلومتر مربع از ایران معادل مساحت لبنان.

"تیر خلاص" عهدشکنی و خیانت دولت لیبرال بازرگان خَسِرالدنیا و الاخرة، و ریاست بنی صدر پینوشه عاقبت به شرّ قدرت از کف داده و دختر ازدست داده در پیوند با تروریست های مجاهدین خلق.

"تیر خلاص" بزرگترین و گسترده ترین و طولانی ترین عملیات تروریستی تاریخ مدرن توسط سازمان مجاهدین خلق؛ بیراهه رفته، ساواک پرداخته، و سیاساخته با بیلان کاری بیش از ۱۲۰۰۰شهید و هزاران مجروح از اقشار مختلف مردم. و به هلاکت انداختن چندهزار تروریست نوجوان و جوان دختر و پسر هیجان زده و فریب خورده و مسخ شده در کارخانه مغزشویی تشکیلات مخوف و آهنین، و پیشگامی داعش صفتی و مهارت های سلاخی و سَربریدن و سَرشکافتن و سَردبّاغی کردن و پوست کَنی با آب جوش و چشم درآوردن با تیزی و مُثله کردن اندام حسّاس و زنده بگورسازی و ده ها شیوه تقلیدی و ابداعی شکنجه و قتل و جنایت، و تبدیل شدن به گردان ویژه ارتش صدام و شبیخون زنی به پاسگاه های مرزی و سنگرهای سربازان با حیله گری لباس ایرانی و زبان فارسی، و به مسلخ کشیدن زامبی های سازمانی در تنگه مرصاد و عزیمت باقیماندگان برای جفنگ سرا و حرمسرای پادگان اشرف و هزاران جاسوسی و جنایت و خیانت گوناگون و مداوم تاکنون.

"تیر خلاص" نفوذی های لیبرال سکولار و هیبریدی نهضتی و سازمانی و ساواکی و موسادی در تار و پود مختلف دولت ها برای ایجاد و استمرار و تقویت بحران ناکارآمدی و شبکه های مافیایی ثروت و قدرت و خیانت و رانت خواری های سازماندهی شده و غارتگری های تشکیلاتی و انهدام توان و سرمایه های اجتماعی و سیاسی و فرهنگی و اقتصادی و امنیتی و نظامی و سایبری.

"تیر خلاص" آشوب آفرینی های ۱۴اسفندی و ۳۰خردادی و ۱۸تیری و فتنه های زنجیره ای ۸۸ و ۹۶ و ۹۸.

"تیر خلاص" هوشمندترین و بی رحمانه ترین و گسترده ترین و قدرتمندترین و طولانی ترین تحریم اقتصادی تاریخ نوع بشر علیه ملت ایران.

"تیر خلاص" پُرخرج ترین و پیشرفته ترین و متنوع ترین و متراکم ترین و متصاعدترین و متداوم ترین "جنگ جهانی" روانی و تهاجم متزاید ناتوی فرهنگی و رسانه ای و یورش فراگیر مجازی، علیه فرهنگ و هویت و ایمان و آیین ملت ایران، که جنگ سرد چهل ساله دو بلوک شرق و غرب به مینیاتوری از آن شبیه شده است.

و هزاران "تیر خلاص" جورواجور و گوناگون که گاه چندین و چندبار در هر روزِ روزگارِ پساانقلاب، به سوی ملت ایران شلیک شده و می شود و خواهد شد.

گویی همه این تیر انداختن ها، کمانه کرده و به تیراندازان اصابت کرده، و ملّت ایران به فضل الهی، از دل "تهدیدها"، "فرصت ها" ساخته و آفریده است.

 مجتبی سلطانی، پژوهشگر علوم سیاسی و نویسنده کتاب "خط سازش"