«دکتر اسلیپ»: دنباله ای تکان دهنده بر «درخشش» کوبریک/ آیا فرقه «خون» در هالیوود حقیقت دارد؟+عکس و فیلم

وقتی در 1979، مطبوعات سینمایی آمریکا خبر دادند که یکی از خاص ترین رمان های سلطان بی بدیل ادبیات وحشت در آمریکا(استفن کینگ) با نام «درخشش»، توسط یکی از خاص ترین اساتید کارگردانی در هالیوود در حال ساخت است، طبعا همه توجهات اهالی سینما متوجه خروجی این تقاطع جالب دو استاد مسلّم ادبیات و سینما جلب شد. «درخشش»، با نوع فیلمبرداری پرده ی عریض، و چشم اندازهای بزرگ خالی از وجود انسانی، به ویژه در به تصویر کشیدن هتل رعب آور و اسرارآمیز «اُورلوک»، حقیقتا بی تکرار و ماندگار شد.

استنلی کوبریک، نه تنها از نظر فن سینما یکی از نوابغ این صنعت بود و موجب ارتقاء فنی آن شد، و نه تنها مصداق یک فیلمساز «مولف» محسوب می شد که دست روی موضوعات خاص و اثرگذار برای فیلمسازی می گذاشت، که به خاطر ارتباطات عمیق و پنهانش با «دولت پنهان»(deep state) در ایالات متحده هم شهرت داشت.

او یک سال قبل از اجرای نمایش موسوم به «آپولو11» و مثلا فرود فضانوردان آمریکایی در ماه، فیلم «2001: یک ادیسه فضایی» را ساخت. از همان مقطع، در هالیوود و در افکار عمومی آمریکا این شایعه وجود داشت که اصولا کل ماجرای آپولو 11 و سفر به ماه، فیلمی بود که «استنلی کوبریک» برای دولت آمریکا کارگردانی کرده بود.

امروزه صدها مستند و کتاب در آمریکا وجود دارد که با استناد به مدارک و اسناد و تحلیل های فنی، کل ماجرای فرود روی ماه را زیر سوال برده اند و برعکس دیگر نقاط دنیا، در خود آمریکا ناسا را به عنوان نهادی با بودجه نجومی و بدون کوچک ترین شفافیت می دانند که بارها نمایش هایی چون سفر به ماه را در این سال ها اجرا کرده است. در سال 2012، رادنی اشر، فیلم ساز آمریکایی، مستندی بسیار درخشان را با عنوان «اتاق 237» درباره ی معانی پنهان، استعارات و نمادهای به کار رفته در تک تک صحنه های فیلم «درخشش» استنلی کوبریک ساخت که در آن، ماجرای پروژه ی آپولو 11 و نقش کوبریک در کارگردانی آن هم به صورت ویژه مورد بررسی قرار گرفته است.

آخرین فیلم کوبریک، «Eyes Wide Shut»، فیلمی عجیب و عمیق درباره ی حضور و نفوذ محافل فرقه ای رازآمیز در بطن جامعه ی آمریکاست که به نقش این محافل مخفی در آموزش و هدایت نخبگان آمریکایی در حوزه های مختلف می پردازد. حتی نظریه ی توطئه بسیار پررنگی در آمریکا وجود دارد که مرگ ناگهانی کوبریک در 1999، زمانی که تازه تدوین فیلمش را به پایان برده بود و از نظر جسمی در بهترین شرایط بود و به گفته ی نزدیکان و همکارانش بسیار شاداب و پرانرژی به نظر می رسید، به خاطر احساس خطر «دولت پنهان» از فاش گویی های کوبریک بوده است.[1][2]

برخی روزنامه نگاران تحقیق هم مدعی شدند که همان طور که کوبریک در «درخشش» ماجرای قتل عام سیستمیک سرخپوستان و جعلی بودن پروژه ی سفر به ماه را به صورت نمادین و استعاری به تصویر کشیده بود، در آخرین فیلمش «Eyes Wide Shut» هم، بسیار قبل تر از برملا شدن رازها، به ماجرای فرقه جنسی و کودک آزاری در محافل نخبگانی لس انجلس و به طور خاص پرونده ی جفری اپستین پرداخته بود.[3]

علی ایّ حال، در سال 2013، که استقن کینگ تصمیم گرفت دنباله ی داستان مشهور «درخشش» را منتشر کند، طبیعی بود که اتفاقی بزرگ در ادبیات و سینمای وحشت رقم بخورد. نوول «دکتر اسلیپ» هم در نسخه ی چاپی و هم الکترونیکی پرفروش ترین کتاب ژانر وحشت در سال 2013 شد. 5 سال بعد، مایک فلاناگان، از استعدادهای نوین ژانر وحشت در سینما مسوول ساخت نسخه ی سینمایی دنباله ی «درخشش» شد.

فلانگان در ایجاد وهم و هراس از کوبریک موفق تر است، گرچه استاد فقید سینما، کوبریک، اسطوره ی فضاسازی و نزدیک شدن به اتمسفر روانی شخصیت های تاریک بود.هراس آور بودن «دکتر اسلیپ»، قطعا به محتوای رمان استفن کینگ(به عنوان منبع اصلی نوشتن فیلمنامه ی فیلم فلاناگان) هم بازمی گردد، چرا که کینگ در دنباله ی خود بر درخشش، امکانات بیشتری در خلق هراس ایجاد کرده است و حقیقتا هراسی سرد و خزنده، که همچون فلزی سفت و سخت و سرد به گوشت و پوست برهنه ی آدمی می خورد و شوک وارد می کند، بر جای جای فیلم «دکتر اسلیپ» حاکم است. بازی به شدت تاثیرگذار  ربکا فرگوسن در نقش «رزی»(زن جادوگر) منبع اصلی ساطع شدن این حس سرد و خلنده است. این هنرپیشه سوئدی با زیبایی بی روح، چشمان آبی یخی، شوخ طبعی فریبنده و لحن به شدت خونسرد و اغواگر خود، شاهکار فلاناگان در چینش بازیگران(کستینگ) است.

«دکتر اسلیپ» شروعی بسیار تکان دهنده دارد. جنایت علیه «کودک»، با هر مقیاسی، تکان دهنده ترین و سیاه ترین نوع جنایت است. فلاناگان در همان شروع کار، ضربه ای چون یک هوک سنگین به صورت مخاطب می زند تا یادآور شود که با فیلمی از نوع «اسلشر» و خون و خونریزی کاریکاتوری و اغراق شده ی معمول سینمای وحشت در این جا، جایی ندارد.

در یک فضای پیک نیک مانند جنگلی، دوربین دختربچه ای را دنبال می کند که از محوطه ی کاروان جدا می شود و به سمت جنگل می رود. مادرش او را صدا می زند:

"وایولت، کجا می ری؟"

دخترک به چیدن گل می رود و با زنی مرموز، که کلاهی شبیه کلاه شعبده بازان بر سر دارد، در کنار رودخانه مواجه می شود. زن که «رزی» نام دارد، برای جلب توجه دخترک، شعبده بازی می کند و از درون کلاهش یک گل بنفش بیرون می آورد. دخترک زیبا و معصوم و تحت تاثیر قرار می گیرد، اما حضور ناگهانی دوستان رزی در جنگل او را می ترساند. همزمان، رزی گل بنفش را می خورد.

دخترک به نام «وایولت»(بنفش) خطاب به «رزی»، زن جادوگر می گوید:

"نباید گل ها رو بخوری. اونا خاص ان."

جادوگر می گوید:

" چیزهای خاصی هستند که بهترین مزه را دارند."

در این جمله کنایی(با معنای پنهان وحشتناک)، با در نظر گرفتن رنگ بنفش گل، اشاره مستقیم به دخترک معصوم است که وایولت(بنفش) نام دارد.

سکانس با صحنه ی هولناک هجوم اعضای فرقه ی شیطانی به دخترک(که همچون گل پاک و معصوم است) به پایان می رسد، اما یک اتمسفر و انرژی شوم و تاریک از این سکانس سربرمی آورد که تا پایان فیلم همچون ابری سیاه بر ان سایه می اندازد.

در «دکتر اسلیپ»، ما «دنی تورنس» کودک فیلم «درخشش» را می بینیم که اکنون مردی جوان حدودا سی ساله است(با نقش آفرینی اوان مک گرگور). دن که در فیلم «درخشش» با استعداد تله پاتی و ارتباط گیری با ماوراء، جان خود و مادرش را از هتل «اورلوک» نفرین شده نجات داده بود، اکنون از فشار خاطرات و ارواح شریر، الکلی شده است. او با هدایت  روح «دیک هالوران»(که در فیلم درخشش مدیر داخلی هتل بود و استعداد تله پاتیک دن را کشف کرده بود و خود دارای همین استعداد بود و عاقبت توسط جک تورنس کشته شد)، به دنی این توانایی را یاد داده که ارواح شریر را در صندوقچه های ذهنی حبس کند تا از شرّ ایشان ایمن باشد. او برای آغازی دوباره در زندگی، به شهری کوچک در ایالت نیوهمشایر می رود. در آن جا با فردی مثبت و سختی کشیده به نام بیلی فریمن آشنا می شود که به او کمک می کند تا الکل را ترک کند و زندگی تازه اش را بسازد. دن در بیمارستانی خیریه مشغول به کار می شود و با قدرت روحی خود به سالمندان در حال احتضار کمک می کند که راحت تر مرگ را بپذیرند، از این رو به «دکتر اسلیپ» معروف می شود.

در این شهر کوچک، دنی وارد ارتباط تله پاتیک با دختربچه ی سیاهپوستی به نام «آبرا» می شود که درخشش او بسیار قوی تر از خود دنی است. این دخترک به خاطر درخشش قوی خود، مورد توجه رزی جادوگر قرار می گیرد که صدها مایل آن سوتر با محفل تحت امر خود به دنبال شکار انسان است.

این گروه به سرکردگی رزی کلاه پوش، یک محفل کوچک از انسان های شریر هستند که از «بخار» انسانی تغذیه می کنند.طبق منطق فیلم، این بخار، در واقع عصاره ی وجود انسان هاست که در هنگام مرگ از دهان ایشان خارج می شود و این شیاطین انسان نما با تنفس آن زنده می مانند. شیاطین از بخار(دم) آدمی تغذیه می کنند، خدا روح خود را در آدمی دمید. شیاطین روح الهی بشر را از او می دزدند. یاد جمله ای فیلم کم تر قدردیده «خوابگاه دختران» لطیفی(نوشته طهماسب) می افتم که از زبان پیرزن صاحبخانه می شنویم:

" اجنه از سایه ی آدم ها تغذیه می کنند."

از زبان دن هالوران، مرشد غیبی سیاهپوست «دنی» در فیلم نیز می شنویم:

" دنیا یک جای گرسنه است و شیاطین گرسنه ترین موجودات هستند و هر کسی که بدرخشد را مثل پشه یا زالو احاطه می کنند."

کمی بعدتر شاهد این هستیم که مردی میان سال با دختری نوجوان 15 ساله(معروف به اندی نیش دار) قرار می گذارد، چرا  که تمایل به دختران کم سن دارد(جریان پدوفیلی). رزی و دستیارش(معروف به کلاغ) در سالن سینما آن دو را زیر نظر دارند. وقتی اندی مرد را بیهوش و جیبش را خالی می کند، در بیرون سینما به دام رزی و کلاغ می افتد. آن ها قصد دارند با اجرای مناسک روی این دختر، او را عضو محفل خود کنند.

پیرمرد رهبر فرقه، در هنگام شروع مناسک می گوید:

" ما آدم های «منتخب» هستیم."

در این جا زن جادوگر فلاسکی عجیب را بیرون می آورد و می گوید:

" این مال وایولته(همان دخترک اول فیلم). خون زیادی ازش نمونده و مزه ی گل می ده."

او سپس بخارات متصاعد شده از فلاسک را تنفس می کند و دچار حالت «نشئه»(اکستازی) می شود. سپس بازدم مسموم خود را به دختر 15 ساله فرو می دمد و به او امر می کند که آن را بپذیرد تا عضو فرقه شود.

در سکانسی دیگر، از زبان رزی جادوگر، جملاتی خوفناک  در هنگام قربانی کردن پسربچه ی بازیکن بیس بال می شویم:

"درد، بخار رو خالص می کنه...ترس هم همین طور."

دیک هالوران، مرشد غیبی دنی در تکمیل حرف رزی به دن می گوید:

" اون شیاطین، فریاد می خورند و درد می نوشند."

وقتی دن تورنس دوباره به هتل نفرینی «اورلوک» بازمی گردد و پدرش «جک تورنس» را در قالب «لوید»، مسوول بار هتل می بیند، پدر به او مشروب الکلی تعارف می کند. جک به پسرش می گوید که یک «مرد» برای خلاص شدن از غصه ی این که تمام اوقات زندگیش توسط زن و فرزند بلعیده می شود، از پا در می آید و لاجرم به یک «دارو» نیاز دارد. به زعم پدر(در واقع روح پدر) الکل همان «داروی» مرد برای تاب آوردن است. اما دن در برابر وسوسه ی پدر مقاومت می کند.

دخترک، یعنی «آبرا»، به محض ورود به هتل «اورلوک»، تشخیص می دهد که آن مکان «مریض» است، همچون یک بیمار سرطانی و بدتر از آن.

طراحان صحنه ی فیلم، به خوبی از پس به تصویر کشیدن این «پوسیدگی» و «زوال» در پیکره ی هتل برآمده اند. اغراق نیست اگر بگوییم مهم ترین شخصیت فیلم «درخشش» کوبریک در سال  1980، خود هتل «اورلوک» بود، که همچون موجود زنده ای رازآلود و مخوف، قصد هضم کردن تدریجی ساکنان را در خود داشت. روح تاریک مکان های خاص، در باور عمومی مردم آمریکا، مولفه ای دیرپا و عمیق است و در افسانه ها و اسطوره های عامیانه آمریکایی، مصادیق بسیار زیادی از این «مکان»های سرطانی، که روح انسان ها را می خورند، وجود دارد.

و خب، همان گونه که انتظار می رفت، دنباله ی «درخشش»، نمی توانست دوباره به آن هزارتوی وهم آور و مرموز مقابل هتل اورلوک رجوع نکند. همان جایی که در قسمت نخست، کار جک تورنس(جک نیکلسون) در پیچ و خم آن به پایان رسید و دیوید کودک و مادرش توانستند از ان بگریزند. بازی روانی رزی با آبرا در وسط آن هزارتو، و تک و پاتک این دو موجود(که نماینده دو قطب خیر و شر هستند) از جذاب ترین بخش های فیلم است.

دگرگونی نهایی «دنی»(ایوان مک گگور)، برگ برنده ی فلاناگان است تا بتواند تا آخرین دقیقه، ریتم کوبنده و پرهراس فیلم خود را نگه دارد و به تماشاگر اجازه پیش بینی پیشاپیش را ندهد.

واپسین سخنان دنی بسیار تکان دهنده است، وقتی آبرا از او می پرسد که آیا رزی آخرین نفر از آن موجودات شیطانی بود و او می گوید:

"دنیا یک جای گرسنه است، یک جای شیطانی. شاید چیزهایی بدتر از او هم وجود داشته باشد."

گرچه فلاناگان تلاش می کند فیلمش را با یک روزنه نور به پایان ببرد و از همین رو، دن خطاب به آبرا می افزاید:

" ولی آدم های بیشتری مثل تو وجود دارند که جلوی امثال رزی می ابستند."

ضرب المثل مدرنی در آمریکا هست که می گوید:

" اگر می خواهی دروغ بشنوی، اخبار را دنبال کن. اگر می خواهی حقیقت را بدانی فیلم ببین."

آیا دنباله ای بر فیلم پررمز و راز و پراستعاره ی «درخشش» که معروف ترین اثر سینمایی ژانر وحشت از کارگردانی مرموز به نام استنلی کوبریک بود، صرفا فیلمی سرگرم کننده برای علاقمندان زانر ترسناک است؟ آیا کدها و مباحث مطرح شده در دکتر اسلیپ، هیچ ارتباطی به نظریات و شایعات و تئوری های پررنگی که در جامعه ی آمریکایی و خود هالیوود، در زیرپوست جریان دارد، ندارند؟ آیا وجود محافل مخفی در بین «منتخبان» حوزه های مختلف در جامعه امریکا(از جمله ستارگان و بازیگران و سینماگران) که به مناسک رازآمیز و قربانی کردن مشغول هستند، صرفا یک افسانه ی مدرن است؟

در یکی از مسموم ترین و خبیثانه ترین فیلم های انیمیشن سه دهه ی اخیر هالیوود، یعنی «شرکت هیولاها»(2001)، در قالبی کودکانه و ظاهرا طنز، به صراحت ماجرای صنعت استحصال «ترس» از کودکان معصوم هراسان به تصویر کشیده شده است.

جالب این جاست که مخازنی که «ترس» کودکان در این انیمیشن در آن ذخیره می شود، شباهت زیادی به فلاسک کذایی دارد که رزی در «دکتر اسلیپ» بخار حیاتی بدن کودکان قربانی را نگهداری می کند!

خط داستانی اصلی این انیمیشن تاریک و البته بسیار مهم، یعنی "ترساندن کودکان و گرفتن عنصری از آ ن ها توسط کمپانی ای که توسط موجوداتی ترسناک و غیرانسانی اداره می شود"، به شدت یادآور اسطوره ی «آدرنِوکروم»(adenochrome) است که چند سالی است بر سر هالیوود پرواز می کند. آدرنوکروم، هورمونی بسیار کمیاب است که در مقیاس بسیار کم در بدن انسان تولید می شود. گفته می شود این هورمون  که در واقع ادرنالین اکسیده شده است، به طور خاص در وضعیت «ترس و گریز» توسط سیستم دفاعی بدن و در غده ی فوق کلیوی ترشح می شود تا در برابر ترومای جسمی و روحی از بدن محافظت کند. در واقع این هورمون، خصلت ترمیمی بسیار قوی روی بافت های بدن دارد. نکته اصلی اما این جاست که گفته می شود بیشترین میزان ترشح این هورمون در بدن کودکی است که به شدت ترسیده است! بله، به شدت یادآور انیمیشن کذایی «شرکت هیولاها» است. قاچاقچیان آدرنوکروم خون کودک را به واسطه ی این که هنوز با بسیاری از سموم شیمیایی، الکل، نیکوتین و مخدرات آلوده نشده، مرغوب ترین نوع می دانند. در یکی از گزارش های اخیر مشرق، در موضوع هزاران کودک یمنی مفقود شده در سرزمین های اشغالی در دهه 1950، می خوانیم که محافل مخفی شیطان پرست در بین یهودیان، از دوران باستان کودکان غیریهودی را می دزدیدند و بعد از شکنجه و زخم زدن به پیکر کودک، خون او را از بدن استخراج می کردند.

اولین بار، «آلدوس هاکسلی»، فیلسوف و نویسنده ی انگلیسیِ مبلغ دانش پنهان و عضو محافل سرّی ازوتریک بود که در کتاب سال 1954 خود با عنوان «باب های مکاشفه» به کشف آدرنوکروم و کاربردهای روانی و جسمی آن در انسان اشاره کرد.

سپس «آنتونی برجس»، دیگر نویسنده ی جنجالی انگلیسی بود که در ابتدای نوول سال 1962 خود با نام «پرتقال کوکی» به آدرنوکروم با عنوان «درِنکروم» اشاره کرد. جالب این جاست که استنلی کوبریک از روی همین نوول، فیلمی به همین نام ساخت که به شدت جنجالی شد و نمایش ان در بسیاری از کشورها ممنوع. این فیلم پیشگویانه، در واقع یک پاد-آرمانشهر را به تصویر می کشد که دانشمندان با فناوری های ترنس هیومانیسم، قصد دارند روان و جسم بشر را کنترل کنند. ترنس هیومانیسم بحث داغ این روزهای دنیای علم است.

اما نویسنده ای که شهرت عمومی «آدرنوکروم» را رقم زد، خبرنگار و نویسنده آمریکایی هانتر تامسون بود که در نوول معروف خود «ترس و نفرت در لاس وگاس» به صراحت به این ماده و استحصال آن از بدن انسان زنده، اشاره کرد. تری گیلیام از روی همین نوول فیلم «ترس و نفرت در لاس وگاس» را در 1998 ساخت که «جانی دپ» در آن نقش اصلی را بازی می کرد.

جانی دپ از کسانی است که به شدت ظن استفاده از این هورمون توسط او مطرح شده است. طرفداران نظریه ی رواج استحصال و مصرف آدرنوکروم در هالیوود معتقدند که جانی دپ دقیقا در اشاره به همین حقیقت، نام گروه موسیقی خود را «خون آشامان هالیوود» گذاشته است.

شاید نخستین بار، فیلم «I Come in Peace» ساخته ی  کریگ بکسلی در 1990 بود که ماجراهای آن حول موجودات بیگانه ای می گشت با هدف به دست آوردن هورمونی حیات بخش از بدن انسان ها با نام «بارسی»، دست به شکار انسان می زدند.

جالب این جاست که پلات اصلی قسمت دوم سریال انگلیسی « Lewis»(2008)، استحصال غده ی فوق کلیوی از بدن یک قربانی زنده با هدف به دست آوردن آدرنوکروم است.

فیلم «آدرنوکروم»(2017) ساخته ی ترور سیمز، دقیقا بر محور فعالیت های یک باند جنایتکار روانپریش است که انسان ها را با هدف استخراج آدرنوکروم می دزدند.

چندی قبل، مگان فاکس، ستاره ی زن هالیوود در مصاحبه ای به صراحت گفت که او و نامزدش، مشین گان کلی(ستاره ی راک)، در اجرای مناسک(ریچوال) خون یکدیگر را می خورند.[4]

البته این داستان «خون بازی»، داستان کمیاب و نادری در هالیوود نیست، کما این که برای مثال، «آنجلینا جولی» و شوهر اسبقش بیلی باب تورنتون، ویال های حاوی خون یکدیگر را مثل گردن بند از گردن می آویختند.[5]

به هر حال، بعد از مصاحبه ی خونی مگان فاکس، دوباره شایعات درباره ی وجود فرقه ی «خون» در هالیوود داغ شد. عده ای فعالان شبکه های اجتماعی با جمع آوری تصاویر شماری از بازیگران هالیوود و مقایسه تصاویر انان با اختلاف زمانی ده، دوازده ساله، به این نکته اشاره کردند که این بازیگران نه تنها به طور طبیعی یک دهه یا بیشتر پیر نشده اند، که حتی مثل مورد الایجاه وود، جوان2تر هم شده اند!

معروف ترین تصاویر از این جنس، مقایسه چهره ی بازیگر مرد فیلم پرفروش «تاپ گان»(1986) یعنی «تام کروز» با بازیگر زن همان فیلم یعنی «کلی مک گیلیس» بعد از 32 سال باشد. در حالی که کلی مک گیلیس دقیقا یک زن میان سال با موهای سفید است، تام کروز گویی تغییر چندانی نکرده است. یا تصویر دیگری از او که او را در فیلم «جری مگوایر»(1996) با تصویرش سر صحنه فیلم « Mission Impossible Fallout»(2018) مقایسه کرده است.

 در کنار این، بخشی دیگر از کاربران، عکس هایی از ستارگان سینما و موسیقی در دوران قرنطینه ی کرونا منتشر کردند که چهره ی زرد و نزار این ها، تفاوتی فاحش با چهره ی شاداب و جوان مطبوعاتی ایشان دارد. این دسته از کاربران شبکه اجتماعی، این چهره های نزار را مربوط به نرسیدن محموله های آدرنوکروم در دوران محدودیت های قاچاق انسان و به ویژه دوران ضربه خوردن شبکه ی قاچاق  انسان اپستین-مکسول بود.

چه همه ی این ها را افسانه و شایعه بدانیم و چه دست کم حدی از حقیقت برای آن قائل باشیم، یک نکته قابل تردید نیست و آن این که در قرن بیست و یکم، هالیوود به طرز عجیبی و شگفت آوری به سمت عادی سازی و عادی نمایی بحث «خون خواری» و ارایه تصویری مطلوب و حتی جذاب از خون آشامان رفته است.

مجموعه فیلم های سری « Twilight»، که باب خون آشامی «عاشقانه» را با هدف تحت تاثیر قرار دادن مخاطبان نوجوان باز کرد تا ده ها مجموعه تلویزیونی با این تم در 20 سال گذشته به یک طرف، جدیدا شاهد سری فیلمهای انیمیشن هموچون «هتل ترانسیلوانیا» و «ومپیرینا» با هدف مغزشویی کودکان نسبت به میراث خون خواران تاریخی چون آتیلا، کالیگولا و نرون هستیم.