مرکز پژوهش های راهبردی بگین – سادات، گزارشی منتشر کرده که در آن اعتراف کرده است که به رغم تشدید بحران در خاورمیانه که یکی از دلایل آن پرونده هسته ای ایران است، با این حال تهران، راهبرد دریایی جدید و در عین حال متهورانه ای را در آب های آزاد منطقه اتخاذ کرده است.

بنابر اظهار این مرکز تحقیقاتی صهیونیستی ایران برای نخستین بار از زمان پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1979 ناوهای خود را به دریای مدیترانه اعزام کرد.

"شائول شای" تهیه کننده این پژوهش تأکید می کند که هدف از اتخاذ این راهبرد متهورانه دریایی توسط ایران، ایجاد بیم و هراس در غرب در صورت ادامه اعمال فشار بر تهران به دلیل ادامه برنامه های هسته ای ایران است تا به این ترتیب به غرب ثابت کند، ایران از یک سو به راحتی می تواند موجبات ناآرامی و بحران در منطقه را فراهم کند و از سوی دیگر به متحدان منطقه ای خود جهت رویارویی با حضور دریایی آمریکا کمک کند که با هدف ضربه نظامی زدن به اجرای برنامه هسته ای اش صورت می گیرد.

شای در ادامه تأکید می کند، ژوئن گذشته مقامات ایرانی اعلام کردند، رزمایش هایی دریایی مشترکی را با سوریه و روسیه در دریای مدیترانه برگزار خواهند کرد که این به نوعی بیانگر تغییر راهبرد دریایی ایران است.

وی می افزاید: براساس این راهبرد تهران اقدام به اعزام ناوهای خود به دریاهای همجوار مانند عمان و سرخ و خزر و حتی مدیترانه می کند. این در حالی است که 18 فوریه نیز دریادار "حبیب الله سیاری" اعلام کرد، دو ناو ایرانی برای دومین بار از زمان پیروزی انقلاب اسلامی در ایران در سال 1979 میلادی از دریای مدیترانه عبور کرده و وارد بندر سوری طرطوش می شوند تا در این بندر لنگر بیندازند، موضوعی که به اعتقاد شای بیانگر تأکید تهران بر میزان و عمق همکاری تهران - دمشق است.

براین اساس این پژوهشگر صهیونیست تصریح می کند که این حضور گسترده دریایی در واقع واکنشی به تهدیدات غرب علیه ایران است که تهران را به اعمال تحریم های گسترده تر و شدیدتر به دلیل پافشاری در ادامه برنامه هسته ایش تهدید کرده بود.

به همین دلیل شای اعتقاد دارد، راهبرد دریایی جدید اتخاذ شده توسط تهران دو هدف را دنبال می کند، یک: تلاش تهران جهت تحقق سلطه و حاکمیت منطقه ای خویش و دو: نشان دادن گوشه ای از واکنش تهران در قبال به خطر افتادن منافع ملی این کشور، از جمله تلاش های غرب برای توقف برنامه هسته ای آن.

این پژوهشگر صهیونیست ادامه می دهد: ایران به خوبی می داند که دریای سرخ به دلیل وجود خطوط انتقال نفت و گاز، بسان تنگه هرمز در شرق و باب المندب در غرب منطقه ای استراتژیک است. در حالی که باید توجه داشت، تهران به باب المندب در جنوب دریای سرخ و بین اریتره و یمن نیز نگاهی ویژه دارد و از دید تهران این منطقه، منطقه ای استراتژیک به شمار می آید و سرانجام اینکه به خوبی می داند، به دست گرفتن کنترل این منطقه و تسلط بر خطوط بین المللی انتقال نفت آن، امری بسیار حیاتی است که می تواند به راحتی بازارهای نفتی جهان را تهدید کند، این درحالی است که تسلط براین منطقه به معنای به دست گرفتن کنترل دریای سرخ است که مهم ترین کانال ارتباطی و راه انتقال سلاح های ایران به حماس، متحد منطقه ای تهران در نوار غزه از طریق یمن و دریای سرخ و سودان است.

همچنین شای توضیح می دهد که تنگه باب المندب در سه کیلومتری دو کشور اریتره و یمن قرار دارد و این نزدیک ترین راه برای دستیابی به خلیج عدن است که کانال سوئز و دریای سرخ و اقیانوس آرام را به یک دیگر ارتباط می دهد و گذرگاه نفت کش ها و کشتی های باری به مناطق مختلف آفریقا و جنوب غربی آسیاست.

شای ادعا می کند که در این راستا بود که اریتره روابط سیاسی و نظامی و اقتصادی خود را ایران توسعه و گسترش داد و درقبال دریافت کمک های نظامی و اقتصادی، ایران از اریتره به عنوان پایگاهی برای ارسال کمک های نظامی خود به الحوثی های شیعه در یمن استفاده کرد.

به اعتقاد شای حضور و استقرار ناوهای ایرانی در دریای مدیترانه امری غیر منتظره یا غافلگیرکننده نیست، چون در سپتامبر 2010 نیروی دریایی ایران به نقل از دریادار "حبیب الله سیاری" فرمانده نیروی دریایی ایران نقل کرد که تهران به حضور خود در دیگر دریاها به عنوان بخشی از استراتژی دفاعی ایران برای دفاع از منافع خود در خارج از کشور ادامه می دهد. افزون بر اینکه سیاری چند ماه بعد گفت که ایران برای نخستین بار ناوشکن ایرانی جماران را به آب های بین المللی اعزام می کند تا پس از مدت کوتاهی از اعلام این خبر یعنی در 25 فوریه 2011 میلادی، دو ناو ایرانی پس از عبور از کانال سوئز وارد دریای مدیترانه شوند.

این پژوهشگر صهیونیست مرکز تحقیقات بگین - سادات افزوده است که این تغییر استراتژی ایران در حالی صورت می گیرد که منطقه خلیج فارس بسیار متشنج و بحرانی می نماید و این اقدامات ایران نشان می دهد که تهران در صدد تحمیل حاکمیت خویش بر منطقه و حمایت از متحدان خود یعنی سوریه و حزب الله و حماس در دریای مدیترانه است و دریا را بهترین راه برای ارسال تجهیزات نظامی خود به حماس و حزب الله از طریق سودان و دریای مدیترانه می داند و در همین راستا بود که اقدام به ارسال سلاح به نوار غزه کرد.

شای در این پژوهش مدعی شده است که نیروی دریایی رژیم صهیونیستی طی سال های 2002 تا 2012 به 5 فروند کشتی ایرانی برخورد کرده است که محموله ای تسلیحاتی داشته اند.

وی تأکید می کند که حضور دریایی ایران در شرق دریای مدیترانه منجر به پیچیده تر شدن نزاع دریایی در آینده نزدیک در نوار غزه خواهد شد و در این ارتباط به سخنان فردی به نام "علی شیرازی" اشاره می کند و می گوید، وی نماینده رهبری ایران [آیت الله العظمی خامنه ای مد ظله العالی] بوده که در سال 2010 اعلام کرد، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی آماده تأمین حمایت های نظامی از کشتی های حامل کمک های بشردوستانه به نوار غزه است.

شای همچنین ایران را متحد استراتژیک نظام "بشار اسد" در سوریه می داند که با انتشار و استقرار نیروی دریایی اش در آب های این کشور درصدد رساندن این پیام استراتژیک به اسد و دشمنان وی توامأن است که تهران در هر شرایطی از اسد حمایت خواهد کرد که بی تردید این موضوع بیم و هراس های غرب در قبال بحران سوریه را تشدید می کند.

بحرانی که به اعتقاد شای هم اکنون در حال تبدیل شدن به نزاعی منطقه ای است و به نظر می رسد، حضور ایران در آب های منطقه ای سوریه چون نیروی بازدارنده ای مانع از دخالت غرب در بحران سوریه می شود.

شای می افزاید، هدف اصلی حضور نیروی دریایی ایران در آب های منطقه ای و فرامنطقه ای ایجاد بیم و هراس در غرب در صورت ادامه فشارهایش بر تهران به خاطر اجرای برنامه هسته ای تهران است.

همچنین می گوید که حضور ناوهای ایرانی در دریای مدیترانه بیانگر استراتژی در حال توسعه و گسترش است که در خدمت به اهداف متعددی از جمله ادامه تلاش برای ایجاد نیروی دریایی قدرتمند و گسترش نفوذ خود در دریای سرخ و شرق مدیترانه پایه ریزی شده است.

و سرانجام اینکه شای می گوید، مهم ترین پیام ایران در استراتژی جدید خود این است که تهران می تواند به راحتی دشمنان خود از جمله اسرائیل موجبات نگرانی و تنش باشد.