«ایالات متّحده آمریکا» اگرچه در آخرین منزل از تمدّن تکنولوژیک غربی نشسته است؛ امّا فاقد تاریخ و اسطوره است. عمران این کشور بیش از دویست سال نیست؛ کلونی بزرگی از مهاجران که به دلایل مختلف گرد هم آمده اند. این امر به منزله نداشتن عاملی مشترک برای حفظ وحدت ملّی و وحدت رویه است.
بخشی از این خلأ را قهرمانان نو به نو که توسط سینما و ورزشگاه ها جعل و معرفی می شوند، پر می کنند. قهرمانانی که همگی دولتی مستعجل و عمری کوتاه دارند و بخش دیگر را توهّم دشمنی.
از این نکته نیز نباید غفلت کرد که جعل دشمن خارجی در ایالات متّحده آمریکا، به عنوان عامل مهمّی برای دست یابی به وحدت ملّی شناخته شده است. این استراتژی در ادوار مختلف و به ویژه با جای گیر شدن نومحافظه کاران در دستگاه اجرایی ایالات متّحده، پر رنگ تر از هر زمان خود را در سیاست خارجی آمریکا نشان داد.
نو محافظه کاران، متأثّر از مبانی فکری لئو اشتراوس، پر رنگ جلوه دادن دشمن مفروض خارجی را در سیاست خارجی در رأس سایر سیاست های خود قرار می دهند.
در سال های سخت جنگ سرد، «شوروی» به عنوان دشمن بزرگ غرب و دمکراسی معرفی شد و رسانه ها پابه پای سیاست مداران، همه سیاهی ها، ترس، ناامنی، دیکتاتور منشی و ضدّیت با آزادی و دمکراسی را به سوسیالیسم و کمونیسم نسبت دادند و بیش از هفتاد سال از این جریان سواری گرفتند.
فروپاشی شوروی، ضرورت جای گزینی دشمن جدید را به گردانندگان سیاست خارجی آمریکا یادآور شد. بازگشت و احیای اسلام، این فرصت را فراهم آورد تا اسلام و مسلمانان جای گزین شوروی و کمونیسم شوند.
از این روست که عرض می کنم، یکی از دلایل بروز کین ورزی ایالات متّحده آمریکا را به طور خاص درباره اسلام و مسلمانان باید به این موضوع باز گرداند. ادوارد سعید در کتاب «شرق شناسی» می نویسد:
اسلام به چشم «اروپا» و غرب یک تهدید می آید. امروز، این بیش از هر زمانی جلب توجّه می کند. چون از یک طرف رسانه ها بر سر آنچه ظهور، برگشت یا احیای اسلام می نامند، اتّفاق نظر و خبر زیادی دارند و از طرف دیگر، بخش هایی از دنیای اسلام، «فلسطین»، «ایران» و «افغانستان» که توسعه تاریخی متفاوت و نابرابری را گذرانده اند، به سلطه سنّت غربی به ویژه آمریکا گردن نگذاشته اند. نظرات متخصّصان و رسانه ها در این مورد، تقریباً شبیه هم است. جامعه روشنفکران و سیاسی ایالات متّحده تلاشی برای اصلاح یا حتّی مخالفت با تصویر زشت اسلام به عنوان تهدید نکرد؛ بلکه این تصویر را تأیید و بزرگ هم کرد. از هلال بحران برژینیسکی تا بازگشت اسلامِ برنارد لوئیس، همه با تصویری که رسم شده، هم سو هستند.
انتخاب، بسط و رشد جریان القاعده به عنوان چهره ای خشن، ضدّ انسانی و نامتمدّن از اسلام و مسلمانان از یک سو کارکرد دامن زدن به اسلام هراسی در غرب را داشت و از دیگر سو، جعل رقیبی از میان اهل عامّه برای مقابله با جریان انقلابی شیعی ایران اسلامی.
جای تأسّف است اگر اعلام شود، جماعتی از مسلمانان و از جمله سیاست مداران کشورهای اسلامی نیز نادانسته با عملکرد خود بر تصویر جعلی ارائه شده از اسلام و مسلمانان، مُهر تأیید زدند و با غفلت از ضرورت اصلاح این تصویرسازی مغرضانه، اجازه دادند که دشمنان اصلی اسلام، یعنی یهودیّت صهیونیستی به بخش بزرگی از اهداف خودش برسد.
جریانی که بیش از همه، از وجود خصومت مزمن میان مسلمانان و مسیحیان و میان شرق و غرب بهره می برد، یهودیّت صهیونیستی است که در این میانه مجال بهره برداری دو سویه از شرق و غرب و سرکوب مسلمانان به وسیله دولت های غربی را به دست می آورد. چنان که تاکنون این ماجرا ادامه داشته است.
ادوارد سعید، در کتاب شرق شناسی دردمندانه از این موضوع سخن می گوید:
کشورهای جهان سوم همه سرگرم تماشای برنامه های تلویزیونی آمریکا هستند و حتّی در موارد زیادی که اخبار درباره خود جهان سوم است، کاملاً به چند آژانس خبری وابسته هستند که اخبار خودشان را از آنها بشنوند. جهان سوم به طور کلّی و کشورهای اسلامی به طور خاص از منبع خبر، تبدیل به مصرف کنندگان خبر شدند. شاید بتوان گفت: برای اوّلین بار با چنین مقیاسی در تاریخ، دنیای اسلام درباره خودش از طریق تصوّرات تاریخ و اطّلاعاتی که در غرب تولید می شود، می آموزد.1
برای ترسیم تصویری کامل تر باید در نظر گرفت که دانشجویان و اندیشمندان در دنیای اسلام برای آنچه به نام مطالعات خاورمیانه جریان دارد هنوز به کتابخانه ها و مؤسّسات آموزشی اروپایی و آمریکایی محتاجند؛ به عنوان مثال در نظر بگیرید که یک کتابخانه به درد بخور از کتاب های عربی در سراسر دنیای اسلام وجود ندارد.
بزرگنمایی دشمنی باعث فریب افکار عمومی مردم آمریکا و انحراف ذهنی آنها از بحران های داخلی این کشور می شود؛ بلکه دست مردان آمریکایی را در دست اندازی به نقاط مختلف جهان، اردوکشی نظامی، راه اندازی جنگ های بزرگ و در عین حال کسب حمایت عمومی ساکنان آمریکا نیز باز نگه می دارد. حسب همین رویکرد است که آمریکا در وقت حمله به عراق و افغانستان خود را بی نیاز از همراهی متّحدان اروپایی نیز می شناسد.
بی گمان، قرآن سوزی، طرح ویژه ای است که در پس خود، برنامه ای بزرگ تر برای انجام عملیّات نظامی در جغرافیای خارج از ایالات متّحده آمریکا را پنهان داشته است.

آخرین کلام، کلام آخرین
وقتی از آقای تری جونز، کشیش ایوانجلیک پیش قراول قرآن سوزی درباره علّت مخالفتش با «قرآن» سؤال می شود، به سه نکته اشاره دارد، از نظر او قرآن، کتابی سیاسی، حاوی مضامین خشن است و اسلام می خواهد تحت عنوان آخرالزّمان جهان را تصاحب کند.
اگرچه آقای تری جونز، کشیشی ایوانجلیک و پروتستان است و رویکرد آخرالزّمانی در او، به دلیل نسبتش با ایوانجلیسم قوی است؛ لیکن حسب اطّلاعاتی که درباره او و سوابقش منتشر شده، تا سال 2008 م.
فاقد تحصیلات دینی قابل توجّه بوده و به دلیل اتّهاماتی، همچون حقّه بازی نیز از «کلیسای آلمان» اخراج شده است و حتّی یکی از راهبان «کلیسای کلن» اعلام داشته که آقای جونز حتّی مناسک مذهبی را هم انجام نمی داده است. او پس از اخراج از آلمان به اتّفاق همسرش، اقدام به تأسیس کلیسا می کند؛ امّا بیش از آنکه او در بند مذهب و کلیسا باشد، سعی در سوءاستفاده از معافیّت مالیاتی کلیسا کرده و با راه اندازی شرکت «Ts and company» اقدام به فروش کالا و اموال وقفی و اهدایی مردم به کلیسا می کند. او در حالی از قرآن سوزی سخن می راند که حتّی برای یک بار هم قرآن را ورق نزده و حتّی با یک مسلمان هم ارتباط نداشته است. وی یک بار
نیز در آلمان به جرم استفاده از عنوان دکترا، ناچار به پرداخت 3800 دلار جریمه می شود.
به این دلیل، به ذکر سوابق تری جونز اشاره کردم تا عرض نمایم، بیان رویکرد و خطر آخرالزّمانی اسلام و قرآن، بسیار بزرگ تر از آن است که اندیشه معلول تری جونز، مجال پر کشیدن بر بلندای آن را داشته باشد.
در حالی که رویکرد به موضوع آخرالزّمان، ظهور دوم مسیح، رویارویی دو نیروی خیر و شر در «صحرای مجیدو» و بالأخره تأسیس حکومت جهانی بنی اسرائیلی در «بیت المقدّس»، در زمره موضوعات اصلی و مبتلا به ذهنی پر قدرت ترین مبلّغان انجیلی و کلیساهای صاحب نفوذ آمریکایی و انگلیسی است و طیّ بیش از سی سال اخیر، بخش عمده سیاست خارجی ایالات متّحده آمریکا بر اساس همین رویکرد تنظیم شده است و حتّی توسط دولت هایی مثل دولت جرج دبلیو بوش بسیاری از مقدّمات راه اندازی جنگ آخرالزّمانی آرمگدون فراهم آمد و رسانه های بی شماری با اتّخاذ آرایش آخرالزّمانی بر موج ماجرا سوار شده و بر تنور این جنگ دمیدند. می توان نتیجه گرفت که آقای تری جونز، تنها مطالبی را تکرار کرده یا وادار به بیان آنها شده تا از این مجرا، بخشی از استراتژی اصلی غرب یهودی علیه مسلمانان قابلیت اجرا بیابد و آقای کشیش هم به صله و مرحمتی سفارش دهندگان پروژه قرآن سوزی.
ادوارد سعید، منتقد و استاد ادبیات تطبیقی «دانشگاه کلمبیا» و محقّق فلسطینی الاصل انگشت بر موضوع مهم و ویژه ای می گذارد، می گوید: مشرق زمین در حالی بخش پست تر جهان قلمداد می شود که از موهبت وسعت پهناورتر و پتانسیل بیشتر برای قدرت، نسبت به غرب برخوردار است. از این رو اسلام همیشه متعلّق به مشرق زمین در نظر گرفته شده است و نگاه به آن با دشمنی و ترس همراه بوده است.
برای این وضعیّت دلایلی سیاسی، روانشناختی و مذهبی می توان برشمرد؛ ولی همه این دلایل از برداشتی نتیجه می شود که اسلام را رقیبی وحشتناک و چالشی آخرالزّمانی در برابر مسیحیّت می دانند.
ادوارد سعید را در آمریکا به عنوان نظریّه پرداز ادبی از بنیان گذاران نظریّه پسا استعماری، منتقد شرق شناسی و فعّال سیاسی می شناسند که دیدگاهش درباره تعامل غرب با شرق قابل توجّه است.
موضوع تمرکز و توجّه غرب مسیحی به منجی گرایی و آخرالزّمان، موضوع مهم، ریشه دار و در عین حال عجین با فرهنگ و باورهای عمومی ساکنان آن بخش از جغرافیای زمین است. اساساً مسیحیّت و مسیحیان را از موضوع تبشیر و انتظار بازگشت دوباره مسیح نمی توان منفک ساخت. جز این، مسیحیّت پروتستانی که جمعیّت حدّاکثری ایالات متّحده آمریکا و «بریتانیا» را به گرد خویش دارد، بر محوریّت موضوع بازگشت دوباره مسیح و زمینه سازی برای آن، همه تعالیم و آموزه های خود را متمرکز ساخته است. حسب همین موضوع و باور ویژه ساری در میان عموم ساکنان ایالات متّحده است که این کشور را به عنوان کشوری مذهبی و با رویکرد آخرالزّمانی می توان شناسایی کرد. مبلّغان این جریان کلیسایی که به عنوان ایوانجلیک شناخته می شوند، همه همّت خود را مصروف تبلیغ و بسط موضوع بازگشت مسیح و زمینه سازی برای این بازگشت می نمایند.
شایان ذکر است مهاجران اوّلیه از «انگلستان»، با داشتن خُلق و خوی پیوریتانی این آموزه را به سرزمین تازه کشف شده، منتقل کردند. نوعی مسیحیّت یهودی شده که مارتین لوتر و کالون بنیان گذار آن بودند.
صرف نظر از میزان تأثیرپذیری ایوانجلیک ها از لاهوت توراتی که موضوع این مقاله نیست، طیّ حدّاقل سه دهه اخیر، مبلّغان پر قدرت انجیلی با مدد گرفتن از رسانه های پر قدرت مدرن و نفوذ در دستگاه سیاسی ایالات متّحده آمریکا، این امکان را یافتند تا نقش مهمّی را در سیاست خارجی این کشور و رؤسای جمهور آن ایفا کنند تا آنجا که آنان، تأثیر بسزایی در تحریک سیاست مداران آمریکایی و انگلیسی برای حمله به عراق، افغانستان و تشویق آنان برای حمله به ایران داشتند.
در تفسیر ارائه شده، این مبلّغان انجیلی ـ اگرچه مجعول و محرّف از نظر ما ـ جهان در آستانه ظهور دوم قرار گرفته است. آنان دولت آمریکا را مکلّف به زمینه سازی جنگ جهانی و آخرالزّمانی آرمگدون در فلسطین اشغالی و سرکوب مسلمانان می شناسند.
در تعریف آنها از نیروهای شرور، مسلمانان و اعراب، نماد شرارت و قرآن، کتاب و آیین نامه شرارت و وحشت شناخته می شود.
وابستگی کشیش آمریکایی، آقای تری جونز به ایوانجلیک ها، پرده از جریانی بر می دارد که سعی می کنند، غرب مسیحی را با شرق اسلامی درگیر کرده و آتش جنگ صلیبی دوم را به نفع بنی اسرائیل (یهودیان صهیونیست) روشن کنند.
این موضوع، چنان که آقای ادوارد سعید بدان اشاره دارد، حکایت از آگاهی و عمل آقای تری جونز و سایر مبلّغان انجیلی از چالش آخرالزّمانی غرب و اسلام دارد و آتش زدن قرآن نیز در راستای همین موضوع و آگاهی، قابل شناسایی است.
بسیاری از قراین و شواهد، حاکی از هم گرایی جدّی ایوانجلیک ها با یهودیان صهیونیست است. از نظر مذهبی، پروتستان ها و مبلّغان ایوانجلیک ظهور مسیح را برای بنی اسرائیل و در بزرگداشت آنان ارزیابی می کنند و خود و عموم مسیحیان را وامدار بنی اسرائیل و خدمتگزار آنان می دانند. از همین رو، آنان فلسطین را به طور مطلق متعلّق به بنی اسرائیل دانسته و حاضر به هیچ گونه مذاکره و گفت وگویی در این باره با مسلمانان و فلسطینیان نیستند؛ ضمن آنکه آنان بازگشت یهودیان به فلسطین و تأسیس دولت یهودی در آن سامان را شرط ضروری بازگشت حضرت مسیح(ع) اعلام می دارند. پر واضح است که آنان، با این رویکرد، خود را در تعرّض به قرآن و سرکوب مسلمانان محق می شناسند و وجود آیات جهادی قرآن و رویکرد مجاهدان مسلمان به مبارزه برای آزادی قدس شریف را در تعارض با خواست های خود تعریف می کنند، بنابراین، در تلاشی پیگیر، سعی در سرکوب همه مسلمانان مجاهد و نفی هر گونه باور و حرکت جهادی در میان مسلمانان می کنند.
غرب، راه نجات را در یک جنگ فراگیر می شناسد.
چنان که ذکر شد، غرب در بن بست و بحران حاصل  از تاریخ چهارصد ساله بی خدا و بی آسمان، قبل از آنکه با شرق اسلامی درگیر باشد، در خودش درگیر و مبتلاست. ادامه شرایط و روند فعلی که از اوّلین سال های قرن بیستم میلادی، نشانه هایش نمودار شد، غرب را در خودش نابود می کند و آن را در حوزه های مختلف و در آستانه تاریخ جدید که به نام دین و خدا متولّد شده است، به زانو در می آورد.
جز این، احیای اسلام و رشد و گسترش آن در میان ساکنان غرب بر سرعت فروپاشی می افزاید و این وضع جامعه غربی را در مناسبات سیاسی، اجتماعی و امنیّتی دچار چالش بزرگ ساخته و در برابر شرق اسلامی، در شرایط انفعالی جدّی قرار خواهد داد.
شاید بتوان بزرگ ترین هراس غرب را در قد برافراشتن قدرتی بزرگ در شرق اسلامی دانست. رقیبی که در دوران کهولت و احتضار تاریخ، تفکّر و فرهنگ غربی، جوانی و برومندی را تجربه می کند.
این قدرت، به دلیل رویکرد دینی به عالم و داشتن ادّعای مدیریت کلان بر مبنای قوانین کتاب دینی اسلامی می تواند حوزه تمدّنی از دست رفته شرق را که طیّ قرون گذشته از شرق دریای مدیترانه به غرب آن منتقل ساخت، دیگر بار به شرق منتقل ساخته و موجب بروز رکود و ریزش تمام عیار فرهنگی و تمدّنی مغرب زمین شود.
به همان سان که با انتقال حوزه تمدّنی از شرق دریای مدیترانه، مشرق زمین دچار رکود و رخوت شد و به زیر سلطه غرب رفت.
کلام آخر آنکه، بنی اسرائیل، که طیّ قرون گذشته و با آلت فعل قرار دادن غرب مسیحی و ساکنان غرب به بخش های مهمّی از اهداف و استراتژی های خود دست یافته است، برای اجرای آخرین بند از قصیده بلند سلطه جویی اش و تأسیس حکومت جهانی، فرصت چندانی ندارد. وقایع ذکر شده و شرایط موجود و مطرح حاکی از آن است که چنانچه در حرکتی عاجل و اقدامی سریع، امکان اعلام جهان تک حکومتی را نیابند، دیگر امکان دست یابی به فرصتی برای این امر وجود نخواهد داشت.
دست یابی به آخرین مرحله از این سناریوی جنگی، فائق آمدن بر همه بحران ها و بن بست ها و از جمله متوقّف کردن روند رو به رشد اسلام گرایی در گرو ورود فراگیر به جنگ جهانی است. نبردی که با عنوان جنگ صلیبی دوم، همه فرصت ها و بهانه ها را برای سرکوب مسلمانان، غصب باقی مانده سرزمین فلسطین، سرکوب نهضت های اسلامی و بالأخره متوقّف کردن جریان توفنده انقلاب اسلامی ایران را ممکن می سازد.
ایجاد هیجان بالا تا سر حدّ ناشکیبایی در میان مسلمانان می تواند ضامن بمبی را بکشد که غرب و سران مجامع مخفی یهودی، از آن برای آغاز آخرین یورش و بزرگ ترین آنها استفاده خواهند کرد. چنان که، بالا گرفتن موج اختلافات داخلی در هر یک از سرزمین ها و کشورهای اسلامی، امکان تضعیف قوا و توانایی بالقوّه و بالفعل آنان را سبب خواهد شد.
نمی توان از این نکته غفلت کرد که در این شرایط حسّاس، طرح شعارهای نو و شبه نظریّه های عامّه پسند، خارج از چهارچوب اصلی، بنای فرهنگی و سیاسی اجتماعی ایران اسلامی، زنگ خطری است که غفلت از آن، به خسارات جبران ناپذیر می انجامد.
کلام خود را با این عبارت ختم می کنم.
شرح این هجران و این خون جگر
این زمان بگذار تا وقت دگر
والسّلام
اسماعیل شفیعی سروستانی

ماهنامه موعود شماره 134 و 135