آمریکا طی جنگ ویتنام پس از ناکامی در جنگ چریکی با "ویت‌کونگ " از سلاح‌های بیولوژیک علیه آنها استفاده کرد که آثار این سلاح‌ها همچنان بر طبیعت و نسل‌های بعدی ویتنام مشاهده می‌شود. ارتش آمریکا طی جنگ ویتنام حدود 20 میلیون گالون مواد شیمیایی در جنگل‌های این کشور فرو ریخت تا مواضع دشمنان در جنگل را نابود کند. یکی از مواد شیمایی استفاده شده توسط آمریکا ماده‌ای موسوم به "orange agent " عامل نارنجی بود، این سلاح بر خلاف ادعا مقامات آمریکایی نه تنها جنگل‌های ویتنام را تخریب می کرد بلکه آسیب‌هایی در کروموزوم‌های انسانی ایجاد می‌کند و پنتاگون این مواد شیمایی را به شکلی گسترده در سطح زمین منتشر کرد. در حملات شیمیایی 688 هزار هکتار از زمین‌های کشاورزی و جنگل‌های ویتنام به وسیله عامل نارنجی هدف قرار گرفته شد و ارتش آمریکا همچنان مدعی بود که این مواد برای مردم غیر نظامی ضرر ندارد و تنها تاثیراتش بر جنگل‌های ویتنام است. این در حالی است که تعداد زیادی از بیولوژیست و فعالان صلح در با رد ادعای پنتاگون درباره بی‌خطر بودن عامل نارنجی برای انسان، گزارش‌های متعددی از تاثیرات هولناک این سلاح منتشر کردند. با وجود تمام تلاش‌های فعالان صلح برای توقف بکارگیری عامل نارنجی، آمریکا استفاده از این سلاح بیولوژیک را متوقف نکرد و تقریبا در همه جای ویتنام از آن استفاده کرد اما به زودی همزمان با پایان جنگ نشانه‌های جدی مشکلات این مواد شیمایی در بین سربازان آمریکایی و مردم ویتنام آشکار شد. پس از پایان جنگ سرطان خون در بین سربازان بازگشته از ویتنام به شدت شایع شد و به طور غیر منتظره‌ای تعداد زیادی از فرزندان سربازان آمریکایی ناقص الخلقه و معلول به دنیا می‌آمدند. کاخ سفید از قبول کردن هرگونه مسئولیت درباره این مواد شیمایی و آثار آن بر مردم ویتنام و سربازان آمریکایی طفره رفت و بنا برگزارش دولت در سال1986 اسناد مربوط به عامل نارنجی و آثار آنرا را منهدم کرد. ناظران بین المللی و فعالان حقوق بشری تاکید دارند که ویتنام آزمایشگاه سلاح‌های شیمیایی و بیولوژیک آمریکا بود و هنوز نیزآب های این کشور به موادی چون عامل نارنجی آلوده که تنها سلامتی مردم غیرنظامی را هدف قرار داده است.