"نبیل العربی وزیر امور خارجه مصر اعلام کرده که در حاشیه اجلاس وزیران خارجه غیرمتعهدها در اندونزی با علی اکبر صالحی وزیر امور خارجه ایران دیدار می‌کند"، "وزیر خارجه مصر روز گذشته در واکنش به این انتقاد که چرا به کشتی‌های ایرانی اجازه عبور از کانال سوئز داده شد، تأکید کرد که ایران دشمن ما نیست و بنابراین دلیلی برای جلوگیری از عبور کشتی‌های ایران وجود ندارد"، "محاصره غزه با بازگشایی مرز رفح عملاً شکسته شده و حماس و حزب‌الله نیز در ماه‌های گذشته چند تن از مهم‌ترین زندانی‌های خود را از زندان‌های قاهره خارج کردند"، "اسناد مهمی از سفارت رژیم صهیونیستی قاهره به دست انقلابیون مصر افتاد"، "مراد موافی رئیس جدید سرویس امنیتی مصر بانی توافق تاریخی فتح و حماس در قاهره شد"، اینها تنها نمونه‌هایی از مواردی است که نشان می‌دهد روند تحولات بیداری اسلامی در مصر کاملاً به نفع ایران و جبهه مقاومت است. اما امریکایی‌ها که در پیش‌بینی این تحولات غافلگیر شده و علی‌رغم حضور در خاورمیانه و ایستگاه‌های اطلاعاتی قادر به پیش‌بینی نبودند، با شروع انقلاب مصر تلاش کردند مدیریت هوشمندانه‌ای بر فرآیند گذار اعمال کنند و در این زمینه با ارتباط هایی که با ارتش گرفتند، از این نهاد نظامی خواستند با توجه به مقبولیت نسبی خود در میان مردم، حتی در مقابل نیروهای امنیتی مبارک از مردم حمایت کند تا برای دوره بعد از مبارک، یک جایگزین مقبول وجود داشته باشد. این در حالی است که طنطاوی رئیس ستاد ارتش مصر که مسئولیت دولت انتقالی پس از مبارک نیز برعهده او قرار داده شد، عملاً رفیق گرمابه و گلستان عمر سلیمان (که اکنون در امریکا است) و مبارک بوده و امریکایی‌ها نیز به‌شدت به او اطمینان دارند. وی همچنین نظرات رادیکالی علیه ایران دارد که بخشی از آن‌ها پیش از این در اسناد ویکی‌لیکس منتشر شده بود. با این حال، در شرایط فعلی، ارتش، اخوان‌المسلمین و گروه‌های غیراخوانی مؤثر در انقلاب مصر سه ضلع مثلث راهبردی قدرت را تشکیل می‌دهند و در این شرایط، نزدیک شدن هر یک از این دو ضلع به یکدیگر به بی‌اثر شدن ضلع دیگر منجر می‌شود. امریکایی‌ها معتقدند اگر قرار باشد گروه‌های اخوانی به غیراخوانی‌ها نزدیک شوند، قطعاً باید ارتش و شخص طنطاوی به‌عنوان نهاد رسمی در انتقال قدرت حفظ شود. بهترین گزینه برای امریکایی‌ها در مصر کنونی، پیوند ارتش با گروه‌های معارض غیراخوانی است که تاکنون چنین اتفاقی به دلایل متنوع از جمله انسجام نداشتن این گروه‌ها رخ نداده و بدترین وضعیت برای امریکا که در حقیقت بهترین گزینه برای ایران است، پیوند اخوان‌المسلمین با گروه‌های غیراخوانی است. در این حالت حتی چنانچه فردی با دیدگاه‌های کاملاً سکولار مانند عمرو موسی روی کار بیاید، باز هم شرایط به نفع ایران است. در عین حال، اخوانی‌ها و غیراخوانی‌ها علی‌رغم اختلاف‌های موجود نقش مؤثری در انقلاب مصر داشتند، به‌طوری که به‌عنوان نمونه نه اخوان می‌تواند بگوید که پیروزی انقلاب مصر کاملاً در اثر برنامه‌‌های آن‌ها بوده و نه غیراخوانی‌ها. مثلاً در روزی که چماقداران مبارک با شتر به میدان التحریر هجوم آوردند، در حالی که بخش عمده‌ای از مدیریت میدانی بر عهده شباب الثورة به‌عنوان گروه‌های غیراخوانی بود، چنانچه جوانان اخوان حضور نداشتند، ممکن بودف بساط انقلاب برچیده شود. راهبرد فعلی امریکا برای جلوگیری از چنین پیوندی، ایجاد جناح ضدایرانی در اخوان‌المسلمین مصر است که این احتمال موفقیت چنین راهبردی حداقل در کوتاه مدت و میان مدت نزدیک به صفر است. امریکایی‌ها چنانچه از قبل این تحولات را پیش‌بینی و برای آن برنامه‌ریزی کرده بودند، می‌توانستند به‌تدریج با تعامل با بخشی از اخوان چنین تعارض‌هایی را دامن بزنند اما سیاست امریکا در چند دهه اخیر تمرکز بر ارتباط با دولت‌ها بوده و این دولت‌ها نیز متقابلاً محتاج امریکا بوده‌اند، در حالی که ایران به‌دلیل برخی محدودیت‌ها در تعامل با دولت‌ها به‌عنوان نمونه در همین مصر، به شبکه‌سازی