در مقابل 3000 شهروند بی‌گناه آمریکایی که در حادثه 11 سپتامبر کشته شدند، 52000 پاکستانی بی‌گناه جان خود را از دست داده و بیش از 100 هزار تن دیگر نیز زخمی شده‌اند. "مبلّغان جنگ " عنوان مقاله‌ای است که در روزنامه "نیوز " چاپ اسلام‌آباد انتشار یافته است. نویسنده این مقاله در نوشتار خود به زیان‌ها و پیامدهای همراهی پاکستان با جنگ ضدترور آمریکا پرداخته و در بخشی از مقاله خود آماری تکان دهنده را از نتایج اسف‌بار مشارکت پاکستان در این جنگ بیان کرده است. "اکبر بابر " نویسنده این مقاله در بخشی از نوشتار خود آورده است: پاکستان همچنان از عواقب غیر قابل تصور در زمینه انسانی، اقتصادی و اجتماعی به‎خاطر همراهی در جنگ به رهبری آمریکا رنج می‌برد. نویسنده با اشاره به اوضاع پاکستان از 11 سپتامبر و با تمرکز روی مسئله مناطق قبیله‌ای FATA افزوده است: حملات انتحاری که تا قبل از ماجرای 11 سپتامبر یک پدیده ناشناخته بود، اکنون تقریباً به یک امر معمول و روزانه تبدیل شده است. تمام نواحی هفت‌گانه مناطق قبیله‌ای و شش منطقه مرزی مجاور آن غیر قابل کنترل شده‌اند. صدها مدرسه و درمانگاه در مناطق قبیله‌ای و ایالت "خیبر پختونخواه " تخریب شده و زیرساخت‌های اجتماعی آنها از بین رفته است و از حکومت سیاسی تنها نامی باقی مانده و ارتش به‎طور مستقیم FATA و سوات را کنترل می‌کند. وی افزوده است: با نابودی ده‌ها مالک در مناطق قبیله‌ای، نظام مالکین نیز در این مناطق از بین رفته است. در مجموع حدود چهار میلیون نفر آواره شده و حدود یک میلیون نفر از شهروندان نیز هنوز به زندگی سخت خود در اردوگاه‌های آوارگان ادامه می‌دهند. بابر در ادامه مطلب خود نوشته است: به‌رغم کمک‌های آمریکا، میزان کل بدهی‌های خارجی و داخلی ما از پنج تریلیون روپیه به 10 تریلیون روپیه افزایش پیدا کرده است. عملیات‌های نظامی جزئی از زندگی روزمره ما شده و این در حالی است که 140 هزار سرباز تنها در مناطق قبیله‌ای مستقر شده‌اند و به‎غیر از آن، باید 20 هزار سرباز دیگر نیز به صورت دائم در دره سوات مستقر شوند. در ادامه این نوشتار آمده است: از مجموع 6/1 تریلیون روپیه بودجه این کشور، 70 بیلیون روپیه صرف پرداخت بدهی‌ها و 550 بیلیون روپیه نیز صرف هزینه‌های دفاعی شده است و بدین ترتیب بودجه کمی برای توسعه اجتماعی باقی می‌ماند. نویسنده افزوده است: صنعت توریسم در این کشور از بین رفته و دیپلمات‌ها و کارکنان نمایندگی‌های سیاسی و سازمان‌های توسعه‌ای بین‌المللی تنها به خاطر مزایای خاص مربوط به سختی کار حاضرند برای یک مدت محدود یک‎ساله به مناطق مختلف پاکستان بروند. تمام شهرهای مهم پاکستان، به خصوص پادگان‌ها، تبدیل به دژهای نظامی شده و غیرنظامیان مجبورند موانع متعدد بازرسی پلیس را تحمل کنند. بابر در ادامه آورده است: طبق برآوردها، 3000 نفر از مردم، که اغلب آنها افراد بی‌گناه پاکستانی بوده‌اند، از سال 2004 تاکنون بر اثر حمله هواپیماهای بدون سرنشین جان خود را از دست داده‌اند. حتی سازمان ملل نیز سلاخی‌های هواپیماهای بدون سرنشین را کشتارهای خارج از قانون نامیده است. صدها جاسوس و عامل همچون "ریموند دیویس " آزادانه در پاکستان در حال فعالیت بوده و شاید هزاران تن از مأموران محلی در حال پیاده کردن برنامه‌های آنها ضد منافع ملی ما هستند. جای تعجب نیست که مواضع امنیت ملی ما به خطر افتاده و تلاش‌هایی برای کنترل عوامل سیا که در حال پرسه زدن در خیابان‌های شهرهای پاکستان هستند در حال انجام است. نویسنده در ادامه با بیان اینکه در مقابل 3000 شهروند بی‌گناه آمریکایی که در حادثه 11 سپتامبر کشته شدند، 52000 پاکستانی بی‌گناه جان خود را از دست داده و بیش از 100 هزار تن دیگر نیز زخمی شده‌اند، می‌افزاید: اگر سیاست آمریکا حفاظت از شهروندان آمریکا در برابر خطرات شناخته شده و احتمالی است، آیا ما هم سیاست مشابهی برای حفاظت از شهروندان خود در پیش گرفته‌ایم؟ یا اینکه اجازه می‌دهیم تا سربازان و شهروندان بی‌گناه ما، به خاطر اجرای سیاست‌های حاکمان خودکامه و نظریه پردازان متعصب، همچنان به گلوله توپ تبدیل شوند؟