یک دانشمند یهودی آمریکایی در کتاب خود تحریف‌ها و دروغ‌های واضح تاریخی را فاش می‌سازد که در موزه یادبود هولوکاست در واشنگتن به توریست‌ها گفته می‌شود. مجله "بارنز ریویو " (TBR) درمقاله‌ای به نوشته "کولینز پایپر " به تحلیل نفوذ هولوکاست به زندگی مردم آمریکا پرداخته و در این زمینه به مطالب "پیتر نوویک "، دانشمند یهودی آمریکایی اشاره کرده و می‌نویسد: نوویک به یکی از برجسته‌ترین تابوهای عرصه روابط عمومی هولوکاست حمله می‌کند و آن موزه یادبود هولوکاست در واشنگتن است، بودجه این موزه از مالیات شهروندان آمریکایی تأمین می‌شود و هر ساله ده‌ها هزار نفر با اتوبوس به آنجا آورده می‌شوند. نوویک در کتاب خود تحریف‌ها و دروغ‌های واضح تاریخی را فاش می‌سازد که در این موزه به توریست‌ها گفته می‌شود. او می‌نویسد: در موزه یادبود هولوکاست آمریکا نمایش شکست در بمباران آشویتس با این ادعا آغاز می‌شود که سازمان‌های یهودی آمریکا بارها از وزارت جنگ خواستند که اردوگاه را بمباران کند و احساس می‌شد که این خواسته مورد اجماع یهودیان آمریکا است. اما این ادعا و این احساس غلط هستند. هیچ سندی از هیچ سازمان یهودی آمریکایی وجود ندارد که در آن از وزارت جنگ درخواست چنین عملیاتی شده باشد. ... برخی گروه‌های یهودی خارج، خواهان این عملیات شده بودند؛ دیگر گروه‌ها با آن مخالف بودند؛ و بسیاری نیز مردد بودند. این نمایش حاوی نامه‌ای به تاریخ آگوست 1944 بود که از "لئون کوبویتزکی "، رئیس دپارتمان نجات کنگره جهانی یهود، به معاون وزیر جنگ، "جان مک‌کلوی " و بدون امضا ارسال شده بود، در این نامه یکی از اعضای مجلس چک‌اسلواکی خواستار بمباران آشویتس شده بود. البته نامه یک ماه بعد کوبویتزکی نمایش داده نمی‌شود که در آن مطلقاً با بمباران مخالفت کرده بود به این دلیل که "اولین قربانیان این بمباران یهودیان خواهند بود. " نوویک می‌افزاید: خلاصه جلسات هیئت رئیسه آژانس یهود، به ریاست "بن‌گوریون " (که بعدها نخست‌وزیر اسرائیل شد) نیز نمایش داده نمی‌شود که در آن‌ها این ایده بررسی شده و نتیجه این بود که "نباید به متفقین پیشنهاد شود مکان‌هایی که یهودیان در آن هستند را بمباران کنند ". بنابراین آنچه باید پس از این افشاگری‌های آتش‌افروز نوویک پرسیده شود این است: در موزه یابود هولوکاست آمریکا و دیگر مکان‌های این چنینی، چه دروغ‌های دیگری در مورد هولوکاست گفته می‌شود؟ • خاطرات بازماندگان هولوکاست، داستان‌هایی جعلی گرچه نوویک با بازماندگان هولوکاست بیعت لازم را داشته و تأکید کرده است که به عقیده او باید یک بایگانی کامل از گزارش‌های مربوط به هولوکاست ایجاد شود، اما با زیر سوال بردن "خاطرات " نجات‌یافتگان هولوکاست به منطقه‌ای خطرناک گام گذاشته است (و بسیار شبیه به "منکران هولوکاست " شده است)، او می‌نویسد: در واقع آن خاطرات منابع تاریخی مفیدی نیستند. یا شاید برخی از آن‌ها مفید باشند اما نمی‌دانیم کدامیک این‌گونه هستند. چند سال پیش مدیر بایگانی هولوکاست "یادواشم " در اسرائیل به یک گزارشگر گفت که اکثر 20 هزار شهادت‌نامه‌ای که جمع‌آوری کرده است غیرقابل اعتماد است: "بسیاری از شاهدان در مکان‌هایی که ادعا می‌کنند شاهد خشونت و وحشی‌گری بوده‌اند، حضور نداشته‌اند، اظهارات دیگران هم براساس اطلاعات دسته دومی است که دوستانشان یا رهگذران غریبه به آن‌ها گفته‌اند. " نوویک اشاره می‌دارد که "پریمو لِوی " - که نوویک او را "یکی از مشهورترین شاهدان و نجات‌یافتگان می‌داند " - این پدیده را به این صورت توصیف می‌کند: بخش اعظمی از شاهدان ... خاطراتی مبهم و تصنعی را نقل کرده‌اند که اغلب برای خودشان ناشناخته بوده و تحت تأثیر اطلاعاتی بوده است که بعدها مطالعه کرده و یا از دیگر داستان‌ها برداشت کرده بودند. ... اغلب ابتدا یک خاطره در ذهن ساخته می‌شود و به شکل یک داستان بیان می‌شود و در ساختار کلیشه‌ای برده می‌شود ... متبلور، تکمیل و آراسته شده و به عنوان یک خاطره اصل بیان شده و بر این مبنا گسترش می‌یابد. نوویک اشاره‌ای هم به "دبورا لیپشتات " مشهور می‌کند؛ او یک شخصیت برجسته در ترویج صنعت هولوکاست است که در اثر عملکرد متملقانه رسانه‌ها در مورد او، تقریباً به نمادی از هولوکاست تبدیل شده است. به گفته نوویک: "هنگامی که اسنادی بدست آیند که نشان می‌دهند یک خاطره مربوط به هولوکاست که بسیار معتبر دانسته شده است، کاملاً جعلی است، آنگاه دبورا لیپشتات که از این خاطرات در آموزش هولوکاست استفاده می‌کند، اعتراف می‌کند که اگر این مسئله پیش آید، مسائل بگونه‌ای به هم پیچیده خواهند شد اما تأکید می‌کند که خاطرات هنوز هم به عنوان یک رمان و داستان بسیار موثر خواهند بود. "