«دریک زد جکسون»، در یادداشت خود در روزنامه «بوستون گلوب» آمریکا، ضمن اذعان به نابرابری فرصت‌های آموزشی بین دانش‌آموزان رنگین‌پوست با سفیدپوستان آمریکایی، تبعیض نژادی در مدارس این کشور را نوعی «آپارتاید آموزشی» برمی‌شمارد. «دریک زد جکسون» از نویسندگان روزنامه «بوستون گلوب» و کارشناس امور آموزشی در یادداشتی که اخیراً در همین روزنامه منتشر ساخته، ضمن اذعان به نابرابری فرصت‌های آموزشی بین دانش‌آموزان رنگین‌پوست با سفیدپوستان آمریکایی، وضعیت جدایی نژادی در مدارس این کشور را نوعی آپارتاید آموزشی برمی‌شمارد. ترجمه کامل یادداشت مذکور در پی می‌آید: به هنگام روی کار آمدن اوباما در ژانویه 2009، برنامه حقوق مدنی «اُکلا» گزارش داد که الگوهای تبعیض نژادی در مدارس دولتی در سال 2006 بسیار وخیم‌تر از سال 1998 است. هجده ماه بعد، مطالعه جدیدی بدتر شدن اوضاع را نشان داد. این مطالعه با حمایت «بنیاد کلوگ» و دانشکده سلامت عمومی هاروارد و توسط پژوهشگران دانشگاه شمال شرقی انجام گرفته است. نتایج بررسی مزبور با به استهزاء گرفتن هرگونه لفاظی درباره دموکراسی و برابری فرصت‌ها، نشان می‌دهد که کودکان رنگین‌پوست همچنان در مدارسی حضور می‌یابند که با مدارس کودکان سفیدپوست تفاوت‌های بارزی دارد. این بیان، عبارت محترمانه‌ای برای ارجاع به گزارش کمیسیون کِرنر است: دو جامعه، یکی سیاه‌پوست و دیگری سفیدپوست ، جدای از هم و نابرابر. در شیکاگو کودکان سیاه پوست به مدارسی می‌روند که 74 درصد دانش آموزان آن سیاه‌پوست هستند و کودکان سفیدپوست به طور میانگین به مدارسی می‌روند که فقط 6 درصد از دانش‌آموزان آن را سیاه‌پوستان تشکیل می‌دهند. بوستون از نظر نسبت جداسازی دانش‌آموزان آفریقایی ـ آمریکایی و لاتین‌تبار بدترین وضعیت را در بین کلان‌شهرها دارد. مطالعه Diversitydata.org به این نتیجه دست یافت که 43 درصد از دانش‌آموزان آفریقایی ـ آمریکایی و لاتین‌تبار در مدارسی حضور می‌یابند که نرخ فقر در منطقه آن بیشتر از 80 درصد است؛ در حالیکه فقط 4 درصد از دانش‌آموزان سفیدپوست به چنین مدارسی می‌روند. این گزارش اذعان می کند: مسائلی همانند جداسازی دائمی نژادی ـ قومی و قرار گرفتن دانش‌آموزان در معرض محرومیت اقتصادی در سطح مدارس، همچنان مورد توجه قرار نگرفته است. عجیب‌ترین مساله در فاصله زمانی بین گزارش اُکلا و مطالعه اخیر عبارتست از سکوت کاخ سفید در قبال آن. این مساله به نوعی افسون زدایی کارشناسان آموزشی منجر شد. ریچارد کاهلنبرگ عضو ارشد بنیاد قرن، می‌گوید: مناطق آموزشی مجزایی وجود دارد که راه‌هایی قانونی برای ادغام مدارس در همدیگر را می‌طلبد، ولی واشنگتن هیچ گونه حمایتی را در این راستا انجام نمی‌دهد. گری اُرفیلد مدیر اجرائی برنامه حقوق مدنی نیز معتقد است: اوباما افراد خوبی را به خدمت گرفته است ولی آنان کار خود را به خوبی انجام نمی‌دهند. آنها هیچ گونه طرح امیدبخشی را تدوین نکرده‌اند. نانسی مک‌آردل پژوهشگر نیز می‌گوید: هیچگونه راهبرد پویایی را در سطوح ملی، ایالتی یا فدرال نمی‌بینیم که بتواند الگوهای جداسازی کنونی را از بین ببرد. به راحتی می‌توان فهمید که چرا هیچگونه عکس‌العملی از واشنگتن را شاهد نیستیم. سه سال پیش، دیوان عالی در یک تصمیم‌گیری ناگوار با 5 رای موافق در برابر 4 رای مخالف، طرح‌های داوطلبانه ادغام مدارس در سیاتل و لوییزیانا را کنار گذاشت. دولت بوش که فعالانه به دنبال ناکام گذاردن هر نوع عمل مثبت در نظام آموزشی بود، با انتشار بیانیه‌ای مدعی شد که قویا استفاده از شیوه‌های بی‌طرفانه برای انتقال دانش‌آموزان را تشویق می‌کند. کارشناسان آموزشی امید داشتند که دولت اوباما تاکنون طرح جدیدی را ارائه داده و راهنمای مفیدتری را برای برنامه‌های ادغام داوطلبانه تدوین کند. ولی در دولتی که رئیس جمهور آن یک آفریقایی ـ آمریکایی است چنین اتفاقی رخ نداده است. سخنرانی آموزشی مهم اوباما در تابستان سال جاری، هیچ گونه اشاره‌ای به عدم تفکیک نژادی نداشته است. ولی درباره مبارزه‌اش با شکاف فرصت‌ها صحبت کرد ولی گویا تفکیک نژادی جایی در این مبارزه وی ندارد. هم اینک در ایالات متحده کودکان رنگین پوست در معرض محرومیت‌های عظیمی قرار گرفته‌اند که پُر کردن شکاف فرصت‌های برابر را غیر ممکن می‌سازد. مترجم: یعقوب نعمتی وروجنی