"رابرت فیسک "، نویسنده انگلیسی در مقاله‌ای با اشاره به آغاز خروج نیروهای آمریکایی از عراق شکنجه، فساد و جنگ داخلی را میراث برجای مانده آمریکا در عراق نامید. پایگاه خبری "کامن دریمز " در مقاله‌ای به قلم "رابرت فیسک " در مورد پیامد‌های ناشی از جنگ ایالات متحده در عراق می‌نویسد: در هنگام حمله به یک کشور دیگر، وجود یک فرد به عنوان نخستین سرباز حتمی است همان طوری که وجود آخرین سرباز نیز طبیعی است. اولین فرد جبهه مهاجم ارتش آمریکا از نخستین یگان و ستون ارتش که در سال 2003 به میدان فردوس در مرکز بغداد رسید، سرجوخه "دیوید بریز " از یگان سوم هنگ چهارم نیروی دریایی بود. البته من گمان می‌کنم که او اصلاً یک سرباز نبود چرا که تفنگداران نیروی دریایی سرباز نیستند. او مدت دو ماه بود که با مادرش صحبت نکرده بود و من ناچار شدم تا تلفن ماهواره‌ای خودم را به او بدهم تا با منزلش در میشیگان تماس بگیرد. هر روزنامه‌نگاری این امر را می‌داند که اگر در جنگ، تلفنتان را به یک سرباز قرض بدهید، داستان خوبی در قبالش به دست خواهید آورد. سرجوخه دیوید بریز فریاد زد: "من در بغداد هستم. تماس گرفتم تا بگویم که من دوستدارتان هستم و اوضاع هم خوب است. جنگ طی چند روز تمام خواهد شد و به زودی شما را خواهم دید. "بله همه آن‌ها می‌گفتند که جنگ به زودی تمام خواهد شد. اما آن‌ها در رابطه با این تصور خوشایند و مطلوبشان، صحبت و مشورتی با عراقی‌ها نکرده بودند. نخستین بمب‌گذاری انتحاری توسط یک پلیس در اتومبیل و پس از آن دو زن در یک اتومبیل، در یک بزرگراه در مسیر بغداد صورت گرفت و به آمریکایی‌ها اصابت کرد. فیسک در ادامه می‌نویسد: ما نباید حوادثی مثل بازگشت آخرین جنگجویان و سربازان عراقی که دو هفته زودتر از زمان‌بندی صورت گرفته است را در مرزهای کویت نادیده بگیریم، و یا از فریادهای کودکانه "ما پیروزیم " سربازان نوجوان، به سادگی بگذاریم. سربازانی که برخی از آن‌ها زمانی که "جورج بوش " ارتش خود را به عراق فرستاد، تنها 12 سال داشتند. آن‌ها 50000 زن و مرد که تعدادشان یک سوم کل نیروهای اشغالگر آمریکا است را در عراق باقی می‌گذارند. کسانی که همچنان مجبور خواهند بود تا در مقابل شورش‌ها بجنگند. آن‌ها آنجا هستند تا به تربیت افراد مسلح و شبه نظامیان و فقرایی که به ارتش جدید عراق پیوسته‌اند، بپردازند. کسانی که فرماندهانشان اعتقادی ندارند تا بتوانند تا سال 2020 از کشورشان دفاع کنند. و آن‌ها برای دفاع یکی از منافع آمریکا بایست در عراق حضور داشته باشند. در کنار هزاران نیروی ارتش و مزدوران نامنظم شرقی و غربی که مسیرهای اطراف عراق را برای حفاظت از دیپلمات‌ها و تاجرهای غربی ما، تحت نظر دارند. پس بلند فریاد بزنید: "ما ترک نمی‌کنیم. " وی می‌افزاید: در عوض، میلیون‌ها سرباز آمریکایی که از عراق گذشته‌اند، برای عراقی‌ها مصیبت به همراه داشته‌اند. آن‌ها در افغانستان، که همان میزان علاقه‌ای را که در سال 2001 از خود نشان دادند، بعد از ترک آن کشور در سال آینده نیز نشان خواهند داد، مصیبتی به نام "القاعده " را آوردند، بلای جنگ غیر نظامی را آوردند، فساد را در مقیاس بالا و گسترده به عراق تزریق کردند، مهر شکنجه را در "ابوغریب " که جانشین مناسبی برای زندان همسانی که تحت نظارت "صدام حسین " بود، نشان زدند، بعد از آنکه شکنجه را در "بگرام " و زندانیان سیاه افغانستان نشان زدند. آن‌ها کشور را فرقه‌ای کردند. در صورتی که پیش از این شیعه و سنی با وجود همه بی‌رحمی‌ها و فساد صدام، درکنار هم بودند. این نویسنده انگلیسی معتقد است، به دلیل اینکه شیعیان همواره در دموکراسی نقش داشته‌اند، سربازان آمریکایی آن پیروزی را که ایران به طور بیهوده‌ای در جنگ 1988-1980علیه صدام به دنبال آن بود، برایش فراهم کردند. امروز کسانی به اداره کردن عراق کمک می‌کنند که به سفارت آمریکا در کویت حمله کردند، و متحدان بمب‌گذاران انتحاری بودند که پایگاه نیروی دریایی در بیروت در سال 1983 را منفجر کردند. "الدعوه " در آن روزها تروریست بود و امروز دموکرات است. ما چطور مرگ 241 خدمتگذار آمریکایی که در حوادث لبنان کشته شدند را فراموش کردیم. سرجوخه دیوید بریز، در آن زمان دو یا سه سال داشت. اما قضیه ادامه یافت. فاجعه آمریکا در عراق، اردن را به القاعده مبتلا کرد (بمب‌گذاری‌هایی در هتلی در این کشور) و همچنین لبنان. ورود افراد مسلح از فتح‌الاسلام به اردوگاه فلسطینی نهر بن برهنه در شمال لبنان در جریان جنگ 34 روزه با ارتش لبنان، و شمار تلفات غیر نظامی، نتیجه مستقیم شورش‌های سنی‌ها در عراق است. القاعده به لبنان رسیده است. عراق به مانند افغانستان آمریکایی با حملات انتحاری آلوده است، انتحارکنندگانی که سربازان آمریکایی را از مردانی که می‌جنگند به مردانی که مخفی می‌شوند تبدیل کرده است. به هر حال، آن‌ها مشغول بازنویسی روایت هستند. بیش از یک میلیون عراقی کشته شدند. "بلر " هیچ اهمیتی به آن‌ها نداد. آن‌ها هیچ حق و جایگاهی در سخاوت او نداشتند. همان طوری که هیچ یک از سربازان آمریکایی نداشتند. آن‌ها آمدند، دیدند، شکست خوردند و امروز می‌گویند که آن‌ها برنده شده‌اند. عرب‌ها چگونه با 6 ساعت برق در روز در کشوری گرم و خشک، زندگی کردند و پیروزی دیگری شبیه به این نخواهد بود. رابرت فیسک در انتهای مقاله خود با اشاره به برخی از آمارهای به جای مانده در عراق از زمان حمله آمریکا به این کشور می‌نویسد: 3000 غیرنظامی عراقی در سال گذشته کشته شدند. این رقم کمتر از یک دهم 34500 کشته در سال 2007 است. و گواه این است که عراقیان هر روز با خطر مواجه هستند. 200 نفر هم از عراقی‌ها هنوز در اسارت آمریکا هستند. کم‌تر از 26000 نفری که در زندان‌های ارتش، سه سال قبل حبس بودند. 15.5، میانگین ساعتی که بغداد در یک روز برق دریافت می‌کند. این یک پیشرفت چشم‌گیر نسبت به شش ساعتی است که سه سال پیش دریافت می‌کرد، اما همچنان به رقم استاندارد پیش از حمله آمریکا مانده است. زمانی که شهرواندان عراقی می‌توانستند به 24 ساعت برق دسترسی داشته باشند.