یک پایگاه خبری در گزارشی با بیان اینکه سیاست ابهام اتمی رژیم صهیونیستی توافقی میان تل‌آویو و واشنگتن در سال 1969 است تاکید کرد که این برنامه اتمی، نقطه سیاهی در خاورمیانه است. پایگاه خبری "عرب آنلاین " در گزارشی از برنامه اتمی رژیم صهیونیستی، تاکید کرد که این برنامه سبب مصیب‌های منطقه خاورمیانه و عامل تنش‌های مداوم در آن است. عرب آنلاین نوشت: برنامه اتمی اسرائیل همچنان نقطه سیاه خاورمیانه است و این امر خود ناشی از وضع مبهمی است که بر این برنامه حاکم است. بنا بر گزارش این پایگاه خبری، علاوه بر وضع مبهمی که برنامه اتمی رژیم صهیونیستی را در خود فرو برده است، منطقه خاورمیانه به حکم حقی که در دفاع از خود در برابر رژیمی متجاوز دارد، وارد نوعی مسابقه تسلیحاتی شد و هر چند این مسابقه در ابتدا تحت شعار انرژی صلح‌آمیز آغاز شد ولی اهداف کشورهای منطقه به دلیل‌های زیادی پنهان است ولی به هرحال تا زمانی که اسرائیل مانع افشای رازهای اتمی خود می‌شود، این حق برای کشورهای منطقه مشروع باقی می‌ماند. عرب‌آنلاین افزود: درحالی که اسرائیل به داشتن سلاح اتمی اعتراف صریح نمی‌کند، پژوهشگران همه اتفاق نظر دارند که اسرائیل حداقل 200 کلاهک اتمی دارد و به جای آنکه به آن اعتراف کند و برنامه اتمی خود را تحت نظارت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی قرار بدهد، تصمیم‌های مؤکدی دارد برای توسعه قدرت اتمی خود. اسرائیل قصد دارد قدرت اتمی خود را به عنوان سلاحی بازدارنده حفظ کند حال آنکه دیگران از داشتن قدرت مشابه بازدارندگی محروم می‌شوند؛ مانند محرومیتی که برای کشورهای منطقه مانند مصر و به موجب معاهدات بین‌المللی به وجود آوردند و گاهی برای تحقق این محرومیت اقدام نظامی انجام شد مانند آنچه درباره عراق روی داد و دروغ وجود سلاح کشتار جمعی در این کشور مطرح شد و علاوه بر این، این قصه و استفاده از گزینه تهدید نظامی علیه ایران نیز مطرح شده است. بسیار روشن است که هر مصیبتی که به بهانه ممانعت از رسیدن به انرژی هسته‌ای در منطقه روی می‌دهد، در پشت آن اسرائیل ایستاده است. این رژیم باید با ارعاب دیگران و نگاه داشتن آنان زیر شمشیر تهدید در پی ایجاد احساس "امنیت " برای خود است، درحالی که کشورهای دیگر باید به وضعیتی تن بدهند که در آن حتی حق اندیشیدن به رسیدن به تجربه‌ها و دانش هسته‌ای را ندارند. آمریکا به طور کلی و غرب به طور خاص مشمول کشورهای تهدیدکننده هستند. در سال‌های اخیر جنجال مداوم درباره دستیابی کشورهای خاورمیانه به سلاح اتمی و روند افزایش در خصوص دستیابی ایران به انرژی هسته‌ای به هماهنگی خاصی رسیده است. همه این مسائل را می‌توان در قالب ممانعت گسترش سلاح اتمی در منطقه فهم و درک کرد. عرب‌آنلاین نوشت: "محمد ترکمانی " تحلیلگر و نویسنده مقاله، این موضوع را بررسی می‌کند و معتقد است که سکوت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و سکوت جامعه بین‌الملل در خصوص قدرت اتمی اسرائیل که سال‌هاست آن را در اختیار دارد، به معنای این است که اسرائیل تلاش می‌کند خود را از قید و بندی آزاد کند که کشورهای دارنده فناوری هسته‌ای و سوخت هسته‌ای دچار آن هستند و این امر با هدف واردات سوخت به شکلی قانونی بخصوص از آمریکا به عنوان کشوری اتمی بزرگ است. این پایگاه خبری، امنیت رژیم صهیونیستی را مهم‌ترین عامل برای این رژیم در جنگ و صلح اعلام کرد و نوشت: جوهره امنیت اسرائیل خیلی روشن است. چه در صلح چه در جنگ فرقی نمی‌کند و آن برتری نظامی بر همه اعراب و همچنین راهبرد بازدارندگی اتمی است که می‌توان آن را همیشه استفاده کرد. سیاست اتمی اسرائیل -اساساً- بر اساس تفاهمی است که دولت آمریکا و اسرائیل در سال 1969 به آن رسیدند و محتوای آن این است که اسرائیل سیاسیت "ابهام اتمی " را حفظ کند و آمریکا نتواند اسرائیل را تحت فشار قرار بدهد که به معاهده منع گسترش سلاح اتمی (ان.پی.تی) پیوندد و دولت‌های پیاپی آمریکا بر اساس این تفاهم دوستانه نانوشته در این خصوص سکوت خواهند کرد. بنا بر این گزارش، مطالعات و پژوهش‌های اسرائیلی و غربی همه تاکید می‌کند که اسرائیل طبق معیارهای قدرت منطقه‌ای، شمار بسیاری کلاهک اتمی در حدود 200 کلاهک دارد و همچنین سلاح‌هایی در اختیار دارد که اساساً‌ هیچ توجیه راهبردی واقعی برای داشتن آن ندارد. این مطالعات نشان می‌دهد که کلاهک‌های اتمی اسرائیل عملا در سطح ویرانگری بسیار قابل استفاده است. * دولت‌های متوالی آمریکا، همیشه برنامه اتمی اسرائیل را مخفی نگاه داشته‌اند فشارهای متوالی آمریکا برای اجرای برنامه‌های اسرائیل در منطقه تاکنون موفق بوده و به موجب تفاهم‌هایی که اعراب در آن گرفتار شده‌اند، کشورهای عربی از داشتن سلاح اتمی محروم شده‌اند و در مقابل آمریکا برای مهار اسرائیل کاری نکرده است. البته جز جان کندی رئیس جمهور اسبق آمریکا که بیهوده تلاش کرد که دولت اسرائیل به سلاح اتمی دست نیابد، دولت‌های متوالی آمریکا بعد از آن، همیشه برنامه اتمی اسرائیل را تحت سیاست ابهام، مخفی کردند و سلاح اتمی اسرائیل که یک راز بود به صورت آشکارتری با تصاویری از پایگاه "صدوت میخا " با ماهواره‌های جاسوسی آمریکایی برای جهانیان به نمایش در آمد. واشنگتن عملا از سال 1946 با انتشار و گسترش سلاح‌های اتمی مخالفت کرد ولی تا دهه 60 این مخالفت در سیاستی عینی و معین عملی نشد. جان کندی در آن زمان دریافت که موضوع گسترش سلاح اتمی مشکلی برای سیاست خارجی آمریکا به شمار می‌رود و پس از او "لیندون جانسون " ایده تدوین معاهده منع سلاح‌های کشتار جمعی را به عنوان راه حل این مشکل تصویب کرد. عرب‌آنلاین افزود: اما درخصوص برنامه اتمی اسرائیل، دولت عبری شاهدی محکم بر شکست دولت وقت آمریکا در زمان داویت آیزنهاور در مقابله با انتشار سلاح‌های اتمی بود در حالی که دولت پس از او به ریاست جمهوری کندی هم که مصمم‌تر بود، شکست خورد. در زمانی که کندی به حفظ امنیت اسرائیل پایبند بود، در عین حال در خصوص گسترش سلاح‌های اتمی نگران بود تا آنکه در بهار و تابستان سال 1963 برخورد به وجود آمد و در زمان جانشین او جانسون، ترتیباتی به وجود آمد که به موجب آن اسرائیل متعهد شد که اولین طرفی نباشد که در مقابل سلاح [اتمی] آمریکا، سلاح اتمی وارد خاورمیانه کند. بنا بر این گزارش، از زمان دوره ریاست جمهوری "هری ترومن "، همه رؤسای جمهور آمریکا با گسترش سلاح اتمی مخالفت کردند و قانون انرژی اتمی سال 1946 این مخالفت را از طریق منع انتقال سلاح اتمی یا هرگونه فناوری آن به عنوان "اطلاعات ممنوعه " به دیگر کشورها تقویت کرد. در عین حال عملکرد و کارنامه آیزنهاور نشان می‌دهد که منع انتشار سلاح اتمی اولین اولویت او نبوده و در مقابل آن، مشارکت در استفاده از فواید انرژی اتمی در صنعت غیرنظامی در قالب و نام "اتم برای صلح " از اولویت بیشتری برخوردار بوده است. عرب‌آنلاین در ادامه گزارش نوشت: اسرائیل و برنامه اتمی آن همیشه برای سیاست خارجی آمریکا معضلی بوده است. برنامه اتمی اسرائیل و غیر قابل کنترل بودن آن تصویری درام از عجز و ناتوانی سیات دولت آمریکا در زمان آیزنهاور در منع گسترش سلاح اتمی است. شکست و دستپاچگی در دستگاه اطلاعات دولت آیزانهاور به اموری بیش از عدم مراقبت از اسرائیل و ارزیابی نادرست از برنامه اتمی آن منجر شد. به نوشته این پایگاه خبری، سیاست‌های دولت آمریکا در زمان ریاست جمهوری آیزنهاور فضایی ایجاد کرد که نظارت را کاملا از بین بُرد و اسرائیل متعمدانه از این فضا سوء استفاده کرد تا همه تلاش‌های خود را مخفی کند. پس از دولت آیزنهاور، ماموریت دولت کندی این شد که دیگر شکست و دستپاچگی اطلاعاتی دیگر روی ندهد. کندی در نیمه نخست 1961 اسرائیل را در خصوص برنامه اتمی تحت فشار گذاشت و گزارش‌هایی شفاهی و کتبی دریافت کرد که همه آنها بر تحت نظارت قرار گرفتن دیمونا، تاسیسات اتمی اسرائیل از طرف اطراف بین‌الملل یا بازرسی سریع آمریکا تاکید می‌کرد. نزاع دیمونا میان کندی و دیوید بن گوریون نخست وزیر اسبق اسرائیل ما بین ماه‌های فروردین تا خرداد 1963 ادامه یافت و پس از رد و بدل شدن درخواست‌ها و پاسخ‌ها، اتلاف وقت‌ها و سپس ضمانت‌ها، بین گوریون با ناخرسندی پذیرفت که بازرسی‌های دوره‌ای آمریکا از دیمونا انجام شود. طی مدتی کوتاه، این احساس به وجود آمد که می‌توان با ابزاری دو گانه برنامه اتمی اسرائیل را مهار کرد. در اواخر سال 1964 و طبق پیش بینی‌های اطلاعات آمریکا چین نخستین بمب اتم خود را آزمایش کرد و مجموعه‌ای از واکنش‌ها را بخصوص از طرف هند، ژاپن، پاکستان و البته اسرائیل به وجود آورد. بنا بر این گزارش، پس از این نیز در واشنگتن این احساس حاکم بود که مشکل اتمی خود را می‌تواند حداقل از لحاظ سیاسی کنترل و مهار کند و این امر ممکن است به قوت خود باقی بماند البته تا زمانی که آمریکا نیاز اسرائیل به سلاح‌های کلاسیک را تامین کند. به گزارش عرب‌آنلاین، در سال 1966 برای اسرائیل روشن شد که ترتیب اتمی که کندی و اشکول بر آن توافق کردند، مایه اختلاف شده و تفاهمات آن دو بسیار مبهم است و مسائل اصلی آن قابل تفسیر‌های مختلفی است، ولی عملا تفسیرات اسرائیل حاکم شد در حالی که اسرائیل شروطی که کندی بر آن پافشاری می‌کرد، از بین برد و عمل نکرد و در نهایت سفرهای دوره‌ای آمریکایی‌ها به دیمونا نوعی ناخرسندی شدید سیاسی برای طرفین به وجود آورد. عرب آنلاین افزود: در نیمه‌های سال 1965 جانسون نامه‌ای برای اشکول فرستاد و در خواست کرد که دیمونا را تحت نظارت کمیته بین‌المللی انرژی اتمی قرار بدهد ولی اشکول پاسخی نداد. در خلال مذاکرات معاهده منع گسترش سلاح‌های اتمی، مسئولان آمریکایی تصور کردند که فرصتی خوب برای متقاعد کرد اسرائیل برای امضای معاهده است البته اگر سیاست ترغیب و تهدید (چماق و هویج) اعمال شود. بنا بر این گزارش، ولی دولت جانسون در تابستان سال 1976 فرصتی واقعی برای آغاز مذاکره با اسرائیل در خصوص معاهده به وجود نیامد بنابراین بحران و جنگ و پیامدهای پس از آن وضع خاورمیانه را بشدت تغییر داد. در ابتدای سال 1968 پیش نویس معاهده‌ای به کنفرانس خلع سلاح ارائه شد. در پایان سال و پس از مناقشه آمریکا و اسرائیل، تل‌آویو همچنان با سرسختی امضای معاهده را رد می‌کرد. از لحاظ سیاسی و رسمی، این امر تحت بررسی باقی ماند ولی از لحاظ غیر رسمی آمریکا بخوبی می‌دانست که اسرائیل معاهده را امضا نخواهد کرد. این بدین معنا بود که اسرائیل نه تنها برای جامعه بین‌الملل سرکش بود، بلکه برای آمریکا نیز سرکشی می‌کرد.