به اعتقاد نویسنده و پژوهشگر فلسطینی، هدف رژیم صهیونیستی از گسترش شهرک‌سازی ترسیم مرزها و تثبیت تسلط این رژیم بر کرانه باختری است. در بخش اول این مقاله گفتیم که به اعتقاد "آنتوان شلحت " نویسنده برجسته و پژوهشگر فلسطینی تمام سیاست‌های پیشین، کنونی و حتی آینده شهرک سازی و شهرک نشینی رژیم صهیونیستی دو هدف اساسی را دنبال می‌کند: کاهش تا سرحد امکان جمعیت اعراب به هر طریق ممکن و از بین بردن ارتباط و یکپارچگی جمعیتی آنها، سپس به مقایسه روند سیاست شهرک سازی و شهرک نشینی در سال 1948 با سال 1967 پرداختیم و در ادامه به بررسی بیش از پیش این تغییر و تحولات از دید شلحت خواهیم پرداخت: شلحت در ادامه تحلیل‌هایش می‌نویسد: پس از روی کار آمدن کابنیه‌های لیکود از سال 1977 ایده شهرک سازی یهودی در مناطق اشغالی به شکلی اساسی تغییر کرد، در دوره یشوف (جامعه یهودی فلسطین پیش از تشکیل رژیم صهیونیستی) و پس از سال 1967 در چارچوب برنامه آلون شهرک سازی اندک و مستقر در مناطق یهودی نشین بود، هدف این سیاست انتقال فلسطینی‌‌ها به مناطق از پیش درنظر گرفته شده و گسترش مرزهای کشور اسرائیل بود، اما برنامه شهرک سازی در دولت‌های لیکود تلاش داشت شهرک‌های یهودی نشین را میان شهرها و روستاهای عربی پراکنده نماید تا مانع ارتباط منطقه‌ای فلسطینی‌ها با یکدیگر شود، به عبارت دیگر سیاست جدید شهرک سازی خواستار از بین بردن موجودیت جمعیتی فلسطینی‌ها و در صورت عدم امکان نادیده گرفتن این موجودیت در برابر گسترش جمعیتی یهود بود. شهرک سازی و شهرک نشینی پس از سال 1967 به اعتقاد الوف بن تحلیلگر روزنامه هاآرتص و پژوهشگر مرکز تحقیقات امنیت قومی رژیم صهیونیستی به سه مرحله قابل تقسیم است: مرحله اول: مرحله تاسیس و شکل گیری که از سال 1967 آغاز شد و تا سال 1992 ادامه یافت، شهرک سازی در این مرحله با هدف ترسیم مرزهای رژیم صهیونیستی و تثبیت استیلای این رژیم بر کرانه باختری و از بین بردن امکان سپردن این منطقه به طرفی دیگر صورت می‌گرفت. مرحله دوم: در این مرحله که از سال 1992 تا سال 2005 ادامه داشت، تلاش برای الحاق و انضمام برخی شهرک‌ها به مناطق یهودی نشین در چارچوب موافقنامه‌ای دائمی و استفاده از شهرک‌های جدا و دور افتاده که در عمق کرانه باختری و دره اردن پراکنده شده بودند به عنوان برگ برنده در مذاکره با فلسطینی‌ها ادامه یافت. در این جا دو عامل وسعت شهرک و دوری از خط سبز مقیاس طبقه بندی شهرک‌های صهیونیستی بشمار می‌آمد. موافقتنامه به امضا رسیده میان آریل شارون و جورج بوش در سال 2004 که موجب تخلیه شهرک‌های نوار غزه در چارچوب طرح جدایی شد، به طبقه بندی شهرک‌ها بعد سیاسی نیز داد. مرحله سوم: مرحله عادی سازی روابط که با روی کار آمدن ایهود اولمرت در سال 2006 به قدرت همراه گردید. اولمرت در دوران زمامداری خود تلاش بسیار کرد تا تمام شهرک‌ها را به اسرائیل منضم نماید و روند شهرک سازی را تسریع بخشید که این سیاست در چارچوب فراهم ساختن مسکن برای اقشار و گروه‌های مختلف یهودی از جمله "هریدیان " دنبال ‌شد و به موجب توافقات بعمل آمده به وسیله شارون و دولت آمریکا شهرک سازی در بخش غربی دیوار حایل محدود گردید و به گفته نویسنده در این مرحله اولمرت و ایهود باراک اجازه ندادند شهرک سازی در پس دیوار ادامه یابد، این درحالی است که توسعه و گسترش شهرک سازی در مناطق دور افتاده محدود و اندک بود. توسعه شهرک سازی پس از به قدرت رسیدن لیکود در سال 1977 تحت اشراف و نظارت آریل شارون وزیر وقت کشاورزی رژیم صهیونیستی صورت می‌گرفت، ‌وی تلاش کرد استیلاء و حاکمیت رژیم صهیونیستی در کرانه باختری را از طریق تحکیم و تثبیت شهرک سازی در این منطقه محقق نماید، به همین دلیل ملاحظه می‌کنیم، روند شهرک سازی در این دوره سرعت بیشتری به خود گرفت، چون دولت‌هایی که در این دوره بر سر کار ‌آمدند اعتقاد داشتند، نباید فرصت را بویژه درپی مذاکرات سازش بعمل آمده میان مصر و رژیم صهیونیستی و ترس از روی کار آمدن مجدد دولت "معراخ " یا همان تجمع کارگرى که از سال 1992 و پس از انحلال با نام جدید عمل وارد عرصه سیاسی رژیم صهیونیستی شد، از دست داد، به همین دلیل لیکود طی شش سال مقرر ساخت 103 شهرک در کرانه باختری احداث شود. و اسناد و مدارک صهیونیستی دلالت بر این دارند که آریل شارون اهداف ذیل را برای دولت بگین جهت تاسیس شهرک‌ها اعلام نمود: یک: ایجاد مانع یا حایلی تا فلسطینی‌های ساکن منطقه مثلث درون خط سبز را از فلسطینی‌های کرانه باختری جدا نماید تا مانع شکل گیری منطقه عرب نشینی‌ شود که سرتاسر دشت ساحلی را دربرگیرد. دو: بوسیله شهرک‌ها استیلا بر مناطقی از کرانه باختری که بر تجمعات مسکونی صهیونیست‌ها در دشت ساحلی مشرف است، محقق گردد تا با گذر از قدس به این شهرک‌ها عمق و ثبات بیشتری بخشده شود و مانع شکل گیری قدرتی غیر صهیونیستی بر مناطق مشرف بر مناطق صهیونیستی شد. سه: استیلا بر دره اردن بوسیله شهرک‌ها برای مقابله با هر حمله زمینی که از شرق صورت می‌گیرد. چهار: تضمین بقای قدس از جمله قدس شرقی به عنوان پایتخت دائمی ملت یهود از طریق ایجاد کمربندی از شهرک‌های صهیونیستی که شهرک‌های عربی قدس را دربرگیرد و برای تحقق این هدف شهرک صهونیست نشین گوش عتسیون و افرات و معالیه آدومیم و گفعات زئیف و بیت ایل احداث شدند. شارون اعتقاد داشت احداث شهرک‌های پیرامون قدس وجود اکثریت یهودی شهر و استیلا بر شهر را تا صد و پنجاه سال دیگر تضمین خواهد کرد.