15 می سال 1948 (26 اردیبهشت جاری) شصت‌ودومین سالگرد یوم‌النکبة است که یادآور توطئه صهیونیستها و همپیمانان غربی آنها برای اشغال فلسطین و آوارگی ساکنان اصلی آن است. 26 اردیبهشت ماه مصادف با اعلام موجودیت جعلى رژیم صهیونیستى است که مسلمانان از آن به عنوان "یوم النکبة " نام مى‏برند. در پانزدهم ماه مى‏ سال 1948حادثه‏اى در تاریخ فلسطین روى داد که روز نکبت نام گرفت. از نظر فلسطینى‏ها این روز یادآور روزهاى تلخ یعنى اشغال سرزمین‏شان و مصادره اراضى و اولین موج آوارگى و اخراج بیش از 800 هزار فلسطینى از خانه و کاشانه‏شان است. یوم النکبة چیست؟ یوم النکبه یا روز نکبت، اصطلاحى است که اشاره به جنگ اسرائیل و فلسطین در سال 1948 دارد که در نتیجه آن، هزاران فلسطینى به اجبار ترک وطن کردند و آواره سرزمین‏هاى دیگر شدند. به عبارت دیگر، اشاره به روز نکبتى دارد که در آن روز، رژیم صهیونیستی تاسیس شد. هر ساله در روز پانزدهم ماه مى، فلسطینی‌ها با برگزارى تظاهرات و تجمعات اعتراضى، از سالگرد این رویداد به عنوان سالگرد نکبت یاد مى‏کنند. در جریان درگیرى سال 1948 که سرانجام به تأسیس دولت اسرائیل انجامید بیش از هفتصد هزار فلسطینى آواره شدند. "نکبة " کلمه عربى و به معناى مصیبت است. فلسطینى‏ها بطور عادى کلمه "نکبت " را براى توصیف حوادث فاجعه‏بارى که در پى اشغال سرزمین‏هاى اشغالى به همراه داشته، بکار مى‏برند. از نظر فلسطینى‏ها این روز یادآور روزهاى تلخ یعنى اشغال سرزمین‏شان و مصادره اراضى و اولین موج آوارگى و اخراج بیش از 800هزار فلسطینى از خانه و کاشانه‏شان است. بعد از گذشت 62 سال از موجودیت رژیم صهیونیستى و اشغال سرزمین‏هاى اشغالى شمار آوارگان به 4 میلیون نفر رسید که همچنان بیشتر این آوارگان در اردوگاههایى در کرانه باخترى، نوار غزه و دیگر کشورهاى همسایه عربى زندگى مى‏کنند. تاریخچه اشغال‏ گرچه رژیم صهیونیستى در 1327 تنها یک روز پس از خروج آخرین سرباز انگلیسى از فلسطین تشکیل شد، اما این اقدام زمینه‏ها و ریشه‏هایى داشت که به گذشته‏ها و افکار نامقدس باز مى‏گشت. زمینه‏سازى براى تشکیل این رژیم به نیم قرن قبل از روز اعلام تشکیل این رژیم یا روز نکبت باز مى‏گردد. پس از برپایى نخستین کنگره صهیونیسم در سال 1865 ش در شهر بال سویس و تصویب تشکیل دولت یهود در سرزمین فلسطین، مهاجرت صهیونیست‏ها به این سرزمین تحت حمایت استعمارانگلیس توسط سازمان جهانى صهیونیسم آغاز گردید. چهار سال پس از این تاریخ سازمان جهانى صهیونیسم با هدف تسریع در روند مهاجرت یهودیان، شرکتى تحت عنوان صندوق ملى یهود تشکیل داد تا براى سکنى‏گزیدن یهودیان مهاجر در فلسطین زمین بخرد. زمینهاى خریدارى شده توسط این صندوق به عنوان دارایى غیر قابل انتقال مردم یهود محسوب مى‏شد. پس از پایان جنگ جهانى اول، مهاجران یهودى به سمت فلسطین روانه شدند. در این تاریخ آژانس یهود براى هماهنگ‏سازى و تسریع در روند مهاجرت یهودیان تشکیل شد. با روى کار آمدن هیتلر در آلمان، نازیسم بهانه‏اى شد تا روند مهاجرت یهودیان به فلسطین شدت یابد به گونه‏اى که شمار یهودیان ساکن در فلسطین به بیش از 650 هزار نفر در سال 1327 رسید این در حالى بود که تنها 12 درصد از خاک اشغالى فلسطین در تصرف یهودیان بود. از این زمان به بعد باحمایت علنى استعمار انگلیس خشونت برنامه‏ریزى شده صهیونیسم با هدف فرارى دادن فلسطینى‏ها و اسکان یهودیان مهاجر آغاز گردید. جنبش عزالدین قسام در این دوران آغاز شد اما توسط انگلیسى‏ها سرکوب شد. در سال 1326 سازمان ملل که تازه توسط طرف‏هاى پیروز جنگ جهانى‏تشکیل شده بود و کاملا دراختیار آنان قرار داشت قطعنامه‏اى صادر کرد و سرزمین فلسطین را به دو بخش یهودى و فلسطینى تقسیم کرد. بلافاصله پس از صدور قطعنامه 181، کشتارهاى خونین گروههاى ترور صهیونیستى آغاز شد. از سال 1326 تا اردیبهشت 1327 چند کشتار وسیع از جمله بلده الشیخ، سعسع ،الجلیل، قطار قاهره، حیفا، دیر یاسین و ناصرالدین توسط گروههاى ترور صهیونیستى هاگانا اشترون انجام گرفت که در این قتل‏عام‏ها هزاران فلسطینى اعم از مرد و زن و پیر و جوان کشته شدند و صدها هزار نفر از ساکنان بى‏پناه فلسطینى مجبور به رها کردن خانه و کاشانه خود شدند. تنها در کشتار دیریاسین که توسط دو گروه ایرگون و اشترون انجام شد 254 تن از افراد غیر نظامى کشته شدند. ... و سرانجام در چهاردهم ماه مى میلادى انگلستان استعمارگر از حضور خود در فلسطین چشم پوشید و همزمان با خروج کمیسر عالى انگلیس از فلسطین، صهیونیست‏ها به سرکردگى "دیوید بن گوریون " موجودیت رژیم غاصب و جعلى صهیونیستى را با نام اسرائیل اعلام کردند و ساعت‏ها بعد از این اقدام آمریکا و شوروى سابق این رژیم را به رسمیت شناختند و آژانس یهود نیز از قطعنامه 181 سازمان ملل متحد به عنوان سند شناسایى این رژیم نام برد. در واقع تنها نمى‏توان صهیونیست‏ها را عامل توطئه اشغال و آوارگى ملت فلسطین دانست. بلکه باید این حقیقت را هم در نظر گرفت که اشغال فلسطین نتیجه توطئه‏اى شوم بود که در سال 1897 میلادى در شهر "بال " سوئیس شروع شد و طى مراحلى با قیمومیت انگلستان بر فلسطین و صدور اعلامیه شوم بالفور در سال 1917 میلادى مقدمات حضور صهیونیست‏ها در فلسطین و واگذارى این سرزمین به آن‏ها فراهم شد تا این که سازمان ملل متحد در تاریخ 29 نوامبر سال 1947 میلادى نزدیک به یک سال قبل از وقوع فاجعه دردناک اشغال فلسطین در سال 1948، قطعنامه شمار 181 خود را در مورد فلسطین صادر کرد و این کشور را میان یهودى‏ها و عرب‏ها تقسیم کرد.33 کشور از جمله آمریکا و انگلیس و کشورهاى اروپایى به این قطعنامه راى مثبت دادند و 13 کشور به آن راى مخالف و 10 کشور هم راى ممتنع دادند. این زمان بود که توطئه اشغال قلب جهان اسلام توسط مجامع بین‏المللى شکل آشکارترى به خود گرفت و قطعنامه 181 در سازمان ملل مهر تأییدى بود بر وجود یک توطئه جهانى براى اشغال فلسطین و جدا کردن این منطقه مهم و حیاتى از پیکره کشورهاى اسلامى و عربى و واگذارى آن به مهاجران یهودى. این گونه بود که در آن زمان، سازمان ملل با تصویب این قطعنامه زمینه اشغال فلسطین و آواره شدن میلیون‏ها فلسطینى بى‏گناه را فراهم کرد و عملا پا به عرصه توطئه شوم واگذارى فلسطین به یهودیان گذاشت. جالب این که در آن زمان حتى خود صهیونیست‏ها با این قطعنامه مخالفت کردند، علت مخالفت آن‏ها با این قطعنامه به زیاده‏خواهى صهیونیست‏ها باز مى‏گشت. آن‏ها معتقد بودند که پس از تصویب این قطعنامه تنها صاحب نزدیک به نیمى از مساحت فلسطین مى‏شوند در حالى که به دنبال کل فلسطین بودند تا از آن پلى براى تحقق رویاى دیرینه صهیونیسم یعنى تشکیل "اسرائیل بزرگ " از نیل تا فرات بسازند. این گونه بود که درست نزدیک به یک سال بعد از این قطعنامه، فلسطین بطور کامل به اشغال صهیونیست‏ها در آمد و فاجعه آوارگى و بى‏خانمانى ملتى در تاریخ نوین که شعار دمکراسى و آزادیخواهى را سر مى‏دهد، شکل گرفت که مجامع جهانى، سازمان ملل، کشورهاى اروپایى و غربى در این جنایت شریک صهیونیست‏ها بودند. در این میان، سهل‌انگاری کشورهاى عربى و اسلامى بر کسى پوشیده نیست و همه واقفند که اگر سستى و ضعف و چند دستگى کشورهاى عربى نبود، ما اکنون شاهد دردناک‏ترین واقعه تاریخ یعنى مسئله فلسطین نبودیم و آوارگى این ملت مظلوم را نظاره‌گر نبودیم. تهدیدات فراروى رژیم صهیونیستى‏ از آنجا که مقوله امنیت با هستى و بقاى رژیم اشغالگر اسراییل مترادف است لذا تمام امکانات داخلى و خارجى‏اسراییل براى حفظ امنیت ملى بسیج شده و روند امنیت ملى و عوامل ذاتى آن پیوسته در حال تغییر، تحول و ارتقا یافتن است. 3 تهدید امنیتى اسراییل را مى‏توان در عنوان‏هاى زیر مورد بررسى قرار داد: تهدیدات ناشى از عدم مشروعیت‏ بعد از گذشت 62 سال اسراییل به دلیل ماهیت اشغالگر خود همچنان از سوى اغلب کشورهاى منطقه خاورمیانه مورد تحریم و عدم شناسایى مى‏باشد و به همین دلیل یافتن هم‏پیمانان وفادار در منطقه در راس سیاست خارجى این رژیم قرار دارد. تهدیدات ناشى از موقعیت ژئوپلتیک‏ امنیت ملى رژیم غاصب اسراییل تحت تاثیر منفى عامل جغرافیاى سیاسى قرار گرفته است. فقدان عمق استراتژیک قابل قبول براى اسراییل به عنوان یک آسیب‏پذیرى استراتژیک مطرح است. قلمرو محدود اراضى اشغالى و انزواى جغرافیایى از دیگر مسایل ژئوپلیتیکى است که اسراییل همواره با آن مواجه بوده و استراتژى‏هاى انتقال جنگ به خارج از اراضى اشغالى و رفتارهاى هجومى اسراییل پس از 62 سال به هیچ روى از بار تهدیدات مذکور نکاسته است. رژیم صهیونیستى در حالى به استقبال شصت و دومین سالگرد اشغال فلسطین مى‏رود که سیاست‏هاى غاصبانه این رژیم در تصرف خاک همسایگانش همچنان ادامه داشته و موجب همجوارى مداوم این رژیم با بحران شده است. تهدیدات ناشى ازمسایل جمعیتى‏ تمرکز جمعیتى در چند شهر خاص و کمى جمعیت نسبت به دشمنان منطقه‏اى عامل دیگرى در تزلزل امنیت ملى اسراییل به شمار مى‏رود. نزدیک به 80 درصد ساختار اقتصادى و جمعیتى اسراییل در سه شهر بیت‏المقدس، حیفا و تل آویو قرار گرفته است که با توجه به حساسیت تلفات انسانى براى این رژیم در صورت تهاجم ضربه شدیدى به موجودیت اسراییل وارد خواهد آمد. اما مشکل بزرگترى که در این حوزه، امنیت ملى اسراییل را تهدید مى‏کند بافت ناهمگون همین جمعیت اندک است. صهیونیسم بین‏الملل که با شعار سرزمینى بدون ملت براى ملتى بدون سرزمین، فلسطین را اشغال کرد، با توسل به ادعاهاى تاریخى و داعیه تلفات انسانى یهود در جریان جنگ جهانى دوم به توجیه مهاجرت یهودیان به فلسطین و اشغال آن پرداخت. و امروزه با گذشت 62 سال از اشغال فلسطین مسایل و پیامدهاى ناشى از بافت ناهمگون فکرى اجتماعى و اقتصادى اسراییل که برخاسته از ماهیت مهاجرنشین جمعیت یهودى است خود به عامل تهدیدآمیز جدیدى تبدیل شده که راهبردهاى کابینه‏هاى پیشین براى مواجهه با آن تاکنون بى‏نتیجه بوده است. اهداف سفر لاریجانى به ترکیه‏ "على لاریجانى " رئیس مجلس شوراى اسلامى، روز یکشنبه 19 اردیبهشت ماه، براى انجام سفرى سه روزه، تهران را به مقصد آنکارا ترک کرد. این سفر به منظور شرکت در نشست اضطرارى کمیته اجرایى اتحادیه مجالس کشورهاى عضو سازمان کنفرانس اسلامى در ارتباط با آثار خطر احداث شهرک‏هاى جدید توسط رژیم صهیونیستى در قدس، صورت گرفت. در این نشست علاوه بر رئیس مجلس شوراى اسلامى و رئیس مجلس ترکیه، روساى مجالس کشورهاى اندونزى، سوریه، اوگاندا، عربستان، ترکیه، کامرون و بورکینافاسو نیز حضور داشتند. لاریجانى در این سفر علاوه بر حضور در نشست اضطرارى کمیته اجرایى اتحادیه مجالس کشورهاى عضو سازمان کنفرانس اسلامى، با مقامات بلندپایه ترکیه و همچنین تعدادى از اعضاى مجالس کشورهاى عضو سازمان کنفرانس اسلامى دیدار و گفتگو کرد. على لاریجانى رئیس مجلس شوراى اسلامى پیش از ترک تهران در جمع خبرنگاران با اشاره به اهداف خود از این سفر گفت: همانطور که قبلا در رسانه‏ها اعلام شد، کمیته اجرایى در مواقع حساس جلسه‏هاى فوق‏العاده برگزار مى‏کند و با توجه به وضعیت دردآور فلسطین اشغالى و یهودى‏سازى و قصد رژیم صهیونیستى - خالى کردن منطقه از سکنه فلسطینى و از بین بردن ابنیه تاریخى در این منطقه - برگزارى این نشست ضرورت دارد. وى اضافه کرد: رژیم صهیونیستى در حال ساختن بناهایى در این منطقه و نمادهایى از تفکر صهیونیستى است و نیز قصد دارد ده‏ها هزار نفر از مسلمانان را به‏زور از کرانه باخترى کوچ دهد که این ظلم بسیار عجیبى است که در قرن 21 انجام مى‏شود و شاید در قرون وسطى هم کمتر نظیر آن را داشته باشیم. لاریجانى با بیان این‏که متاسفانه غربى‏ها در این مسیر یا سکوت کرده و یا از این رژیم حمایت کرده‏اند، افزود: رژیم صهیونیستى مانند کودکى است که در آغوش برخى کشورهاى غربى است و آنان را تحریک مى‏کند و این مسأله نشان مى‏دهد که آن‏ها یا پشت صحنه با این رژیم هستند و یا سکوت کرده‏اند. وى اضافه کرد: در این نشست نداى مظلومیت مردم فلسطین را پیگیرى خواهیم کرد و راهکارها و طرح‏هایى را براى جلوگیرى از این جنایات بررسى خواهیم کرد. رئیس مجلس شوراى اسلامى با اشاره به جلسه قبلى این اعضا گفت: راهکارهایى براى کمک‏رسانى به مردم مظلوم فلسطین و دفاع از مظلومیت آنان و نیز محکوم کردن اقدامات رژیم صهیونیستى از جمله اقداماتى است که انجام خواهد گرفت و با استفاده از ابزارهاى بین‏المللى مانند یونسکو مى‏توان از بین بردن ابنیه قدیمى مسلمانان را متوقف کرد. رئیس مجلس شوراى اسلامى ایران با اشاره به این که در اجلاس قبلى تشکیل کمیته‏اى براى کمک به مسائل مردم فلسطین، نحوه کمک به آن‏ها، حمایت از آن‏ها و استفاده از نهادهاى بین‏المللى براى حمایت از ابنیه اسلامى تشکیل شد، افزود: این موضوع در اجلاس مورد پیگیرى قرار خواهد گرفت. پایان عمر مترسک‏ به اعتقاد تحلیل‏گران امور سیاسى، پیروزى انقلاب اسلامى ایران را باید سرآغاز افول دولت جعلى اسرائیل و آشفته شدن رویاهاى اسرائیل بزرگ دانست، چرا که این انقلاب ضمن در هم پیچیدن طومار طرح‏ها و مذاکرات سازشکارانه، استراتژى جدیدى در نحوه مبارزه مردم فلسطین و جهان اسلام با سلطه‏گران جهانى ارائه کرد و آن سلاح شهادت‏طلبى است که شارون از آن به عنوان "توازن وحشت " یا "وحشت اسلامى " نام برده و گفته است که این سلاح مخوف، محصول ایدئولوژى دستگاه حاکم ایران است که درصحنه فلسطین ظهور یافته و ما را در چگونگى جذب این نیروها و اجراى عملیات‏هاى آن، سردرگم و پریشان ساخته است. " و در تأیید سخنان شارون، "افرایم سینه " از اعضاى برجسته حزب لیکود، در کتابى تحت عنوان "آینده اسرائیل " مى‏گوید: "بزرگترین چالش دولت اسرائیل، حکومت اسلامى ایران است. تهدیدات غیرقابل تصور جمهورى اسلامى ایران، حیات دولت یهود را به مخاطره افکنده و نفوذ ایدئولوژیک این حکومت در جنبش‏هاى افراطى منطقه، همراه با توانمندى‏هاى دفاعى جمهورى اسلامى ایران، دولت اسرائیل را که از کمبود جمعیت و فقدان عمق استراتژیک رنج مى‏برد، با چالش‏هاى جدى و ساختارشکن مواجه ساخته است. " امروز وراى امپریالیسم رسانه‏اى که مى‏کوشد از جامعه اسرائیل یک کل غیرقابل گسست و از رژیم صهیونیستى یک قدرت همیشه برتر و تصویرى واضح و فراموش نشدنى ارائه دهد، واقعیت آن است حیات رژیمى که همزاد "نژادپرستى "، "تروریسم دولتى "، "نسل کشى "، "ساخت و بکارگیرى سلاح‏هاى مرگبار و کشتار جمعى "، "نقض حقوق بشر "، "کشتار غیرنظامیان " و "اشغالگرى " است، سخت به خطر افتاده و شمارش معکوس براى فروپاشى و اضمحلال این مترسک دروغین آغاز شده است. "انهم یرونه بعیدا و انا نراه قریبا ".