ماهنامه ی امریکایی "مانتلی ریویو" نوشت: انقلاب های رنگین ، شکل جدید تلاش آمریکا برای تغییر رژیم های سازش ناپذیر محسوب می شود . این نشریه طی مقاله ای در جدیدترین شماره خود افزود : واشنگتن در جریان ایجاد زنجیره ای از "بنیاد"های شبه خصوصی، شروع به روان سازی حمایت های مالی و راهبردی به سوی آن دسته از احزاب سیاسی و گروه هایی در خارج کرد که برنامه های ْآمریکا را در درون ملتهای دارای دولت های سازش ناپذیر (دربرابر امریکا) پیش می برند. در ورای تمام این"بنیادها" و "نهادها"، آژانس ایالات متحده برای توسعه بین الملل (USAID )، یعنی شاخه مالی وزارت امور خارجه قرار دارد. امروزه آژانس ایالات متحده برای توسعه بین ملتها به بخشی لاینفک از محور امنیت، اطلاعات و دفاع در واشینگتن بدل شده است. در سال 2009، ابتکار عمل ضدخرابکاری بین آژانس ها به دکترین رسمی ایالات متحده بدل شد. اکنون آژانس ایالات متحده برای توسعه بین ملتها عمده ترین سازمانی است که منافع استراتژیک و اقتصادی ایالات متحده را در سراسر جهان درلوای به گفته ی خودش عملیات ضدخرابکاری تامین می کند. اداره های آن که عملیات خود را برمحور ابتکار عمل های انتقال، بازسازی، مدیریت بحران، توسعه اقتصادی، اداره دولت و باصطلاح مردم سالاری کرده اند، کانال هایی اصلی هستند که از طریق آنها میلیون ها دلار از واشنگتن به سوی احزاب سیاسی، سازمان های غیردولتی، سازمان های دانشجویی و جنبش هایی که برنامه های ایالات متحده را در سرتاسر جهان پیاده می کنند سرازیر می شود. در هر جا که یک کودتا، یک انقلاب رنگین یا یک تغییر رژیم در مسیر منافع ایالات متحده رخ می دهد، آژانس ایالات متحده برای توسعه بین الملل و سیل دلارهای آن در آنجا حضور دارد. "انقلاب رنگین" چگونه عمل می کند؟ دستورالعمل تهیه، همواره یکی است. جنبش های دانشجویی و جوانان رهبری را بر عهده دارند، با چهره ای جدید که دیگران را برای همراهی با خود جذب می کنند گویا که این دیگر آخرین مد جاری و جالب ترین کاری است که می توانند انجام دهند. همیشه یک لوگو، یک رنگ و یک استراتژی بازاریابی وجود دارد. در صربستان، گروه OTPOR (یک واژه صربی به معنای مقاومت) که سردمدار سرنگونی "اسلوبودان میلوشوویچ" ، دیکتاتور صربستان، بود با تی شرت ها، پوسترها و پرچم هایی که به شکل مبالغه آمیزی نشان دهنده یک مشت به رنگهای سیاه و سفید و نشانه مقاومت آنها بود به خیابانها ریختند. در اوکراین، لوگو همان باقی ماند، اما رنگ به نارنجی تغییر یافت. در گرجستان، یک مشت به رنگ قرمز به میان آمد و در ونزوئلا به جای یک مشت گره کرده، دست ها باز بود تا کمی تنوع به کار داده باشند. انقلاب های رنگین و یا به عبارتی مخملی همواره در کشورهای دارای منابع طبیعی استراتژیک مانند گاز، نفت، پایگاه های نظامی و موقعیت های مهم از منظر جغرافیای سیاسی رخ می دهد. همچنین، این انقلاب ها همیشه در کشورهایی واقع می شوند که دارای تمایلات سوسیالیستی و دولت های ضد امپریالیستی هستند. جنبش هایی که توسط آژانس های آمریکایی در این کشورها پشتیبانی می شوند به طور عمده ضدکمونیست، ضد سوسیالیست، طرفدار سرمایه داری و طرفدار امپریالیست ها می باشند. بروز اعتراضات و اعمال ثبات زدایی همواره در اطراف یک پروسه و کمپین انتخاباتی برنامه ریزی می شوند تا تنش ایجاد کرده و سئوالاتی درباره تقلب های بالقوه مطرح کنند و در صورت شکست اپوزیسیون، انتخابات را بی اعتبار جلوه دهند که عموما نیز این اتفاق می افتد. همان آژانس های همیشگی همواره در صحنه حاضرند، تامین مالی را بر عهده دارند، تعلمیات ارائه می کنند، مشاوره می دهند و از آن جمله اند : آژانس توسعه بین الملل، وقف ملی برای مردم سالاری ، انستیتو بین المللی جمهوریخواهان ، خانه آزادی، انستیتو انترپرایز آمریکا و مرکز بین المللی درگیری های غیرخشونت آمیز . افتخار دو سازمان آخری آن است که به جنبش های جوانان تعلمیات حرفه ای و ظرفیت سازی با هدف تشویق برای تغییر از طریق مبارزات "غیرخشونت آمیز" ارایه می کنند. این راهبرد در پی فلج کردن و فروپاشی ستون های قدرت دولت، بی تفاوت سازی و خنثی سازی نیروهای امنیتی و ایجاد یک حس اغتشاش و بی ثباتی می باشد. کلنل "رابرت هلوی" که یکی از بنیانگذاران این راهبرد بوده و در انستیتو انترپرایز آمریکا مدیر است این گونه توضیح داد که هدف نه ویران کردن نیروهای مسلح و پلیس که "تغییر شکل دادن" آنهاست – ترغیب آن ها به این که دولت فعلی را ترک کنند و همچنین "آنها را وادار به درک این موضوع کنند که در دولت فردا برای آنها جایی وجود دارد." از جوانان استفاده می شود تا سعی کنند نیروهای امنیتی را تضعیف کرده و دخالت آنها در اعمال سرکوبگرانه در جریان اعتراضات خیابانی را دشوار کنند. "سردجا پوپوویچ"، بنیانگذار OTPOR، فاش کرد که هلوی به آنها تعلیم داد "... که چگونه افرادی ، مانند افسران پلیس از درون نظام برگزیده و به آنها این پیام را بفرستند که ما همه قربانی هستیم، آنها و ما، چون شغل یک افسر پلیس این نیست که به عنوان مثال یک معترض 13 ساله را بازداشت کند..." این یک استراتژی با برنامه ریزی خوب است که نیروهای امنیتی، مقامات عمومی و در مجموع عموم را هدف گرفته است. این استراتژی همچنین دارای یک مولفه ی جنگ روانی و حضور خیابانی نیز هست که این حس را ایجاد می کند که ملتی در لبه ی یک شورش عمومی قرار دارد. ونزوئلا در سال 2003، هواپیمای انستیتو انترپرایز آمریکا در ونزوئلا به زمین نشست. شخص کلنل هالوی یک دوره ی 9 روزه ی فشرده برای اپوزیسیون ونزوئلا درباره چگونگی "احیای مردم سالاری" در کشور ارائه داد. بر اساس گزارش انستیتو انترپرایز آمریکا، احزاب سیاسی اپوزیسیون، سازمان های غیردولتی و فعالان و اتحادیه های کارگری در این کارگاه شرکت کرده و تکنیک های "سرنگونی یک دیکتاتور" را آموختند. این یک سال پس از کودتای ناکام به رهبری برخی از این گروهها علیه پرزیدنت چاوز بود. آنچه درست پس از دخالت انستیتو انترپرایز امریکا اتفاق افتاد عبارت بود از یک سال خشونت خیابانی، تلاش های مستمر برای بی ثبات و تقاضا برای انجام یک رفراندم علیه چاوز. اپوزیسیون 40 به 60 باخت اما فریاد تقلب سر داد. ادعاهای آنها بی پایه بود. صدها ناظر بین المللی از جمله "مرکز کارتر" و سازمان دولت های آمریکایی تایید کردند که روند انتخابات شفاف، مشروع و عاری از تقلب بوده است. در مارس 2005، اپوزیسیون ونزوئلا و انستیتو انترپرایز آمریکا دوباره دست به دست هم دادند اما این بار گروه گزینش شده ای از دانشجویان و جوانان ونزوئلا جایگزین احزاب سیاسی و رهبران قبلی شده بودند. دو رهبر قبلی OTPOR یعنی اسلوبودان دینوویچ و ایوان ماروویچ از بلگراد آمدند تا دانشجویان ونزوئلایی را درباره راههای ساخت جنبشی برای سرنگونی رییس جمهورشان آموزش دهند. هم زمان، تامین مالی این گروهها در ونزوئلا از سوی آژانس ایالات متحده امریکا برای توسعه بین ملل و وقف ملی برای توسعه به عرش رسیده و به 9 میلیون دلار آمریکا بالغ شد. خانه آزادی برای نخستین بار مغازه ای در ونزوئلا تاسیس کرده و دست در دست آژانس ایالات متحده برای توسعه بین ملل و وقف ملی برای توسعه کار کرد تا به تحکیم اپوزیسیون کمک کرده و آن را برای انتخابات ریاست جمهوری در سال 2006 آماده کند. مرکز بین المللی درگیری های غیرخشونت آمیز که توسط "پیتر آکرمن"، رییس قبلی خانه آزادی، اداره می شد نیز شروع به آموزش جنبش اپوزیسیون جوان کرده و دوره های فشرده و سمینارهایی درخصوص تکنیک های تغییر رژیم، ارائه کرد. در آن سال، دانشجویان تازه تعلیم دیده جنبش خود را آغاز کردند. هدف، تخریب روند انتخابات و خلق یک سناریوی تقلب بود اما آنها ناکام ماندند. چاوز با 64 درصد آرا در انتخابات برنده شد که یک پیروزی چشمگیر بود. در سال 2007، جنبش در واکنش به تصمیم دولت برای عدم تمدید مجوز پخش یک ایستگاه تلویزیونی خصوصی به نام RCTV دوباره آغاز شد. دانشجویان لوگو در دست و همراه با کمک رسانه های متعلق به جریان اصلی در کشور به خیابان ها ریخته و توجه جهانی را به خود معطوف کردند. چندین تن از آنها از سوی آژانس های آمریکایی گزینش شده و در اکتبر سال 2007 به بلگراد اعزام شدند تا دوباره آموزش ببینند. به رهبر دانشجویان موسوم به "یان گویکوچه آ"، از سوی انستیتو کاتو که یک نهاد پژوهشی در واشنگتن است پانصد هزار دلار آمریکا جایزه تعلق گرفت تا یک مرکز آموزش برای جوانان متعلق به اپوزیسیون در داخل ونزوئلا تاسیس کند. امروزه، همان دانشجویان چهره احزاب سیاسی اپوزیسیون را تشکیل داده و شاهدی بر نه تنها ارتباط آشکار آنها با سیاست های گذشته که فریبکاری های جنبش خودشان می باشند. انقلاب های رنگین در گرجستان و اوکراین در حال رنگ باختن هستند. شهروندان آن کشورها از سحر و جادوی کسانی که از طریق یک جنبش به ظاهر "خودمختار" به قدرت رسیدند رها شده و تدریجا در می یابند که سرشان کلاه رفته است. انقلاب های رنگین چیزی بیش از رنگ قرمز، سفید و آبی بر چهره آژانس های آمریکایی نیستند که در پی یافتن راه های جدید و ابتکاری برای تلاش و تحمیل اهداف "امپراطوری" خود می باشند.