خانم میشل اوباما از تخصیص حساب و صندوقی خاص برای کمک به آسیب دیدگان زلزله سخن گفت و اقدام کرد و همسر دمکراتش،همچنین بیل کلینتون و جورج بوش پسر «دو رئیس جمهور سابق آمریکا» به عنوان مصادیق بارز وحدت دمکرات‌ها و جمهوری‌خواهان را به کاخ سفید فراخواند تا در حالی که یکی در سمت راستش و دیگری در سمت چپش قرار گرفته است، بیانیه «فریادرسی» برای کمک به مردم در هم کوبیده شده هائیتی را خواند که قرائت نمود و البته سنگ تمام نیز گذاشت... بیانیه باراک اوباما و همسرش خانم میشل اوباما پس از زلزله ویرانگر‌هائیتی همه حکایت از آن داشت که روحیه انسانی و انسانگرای آمریکایی دمکرات، این بار در اثر یک «‌فاجعه طبیعی‌» و نه در «‌یک فاجعه هسته‌ای‌» به خروش آمده و همه «‌قدرت آمریکایی‌» را برای «‌کمک‌‌رسانی‌» و نجات آنچه از نوع بشریت در‌ هائیتی باقی مانده است، بسیج کرده‌اند. خانم میشل اوباما از تخصیص حساب و صندوقی خاص به منظور کمک به آسیب دیدگان زلزله سخن گفت و اقدام کرد و همسر دمکراتش، همچنین بیل کلینتون و جورج بوش پسر «‌دو رئیس جمهور سابق آمریکا‌» به عنوان مصادیق بارز وحدت، دمکرات‌ها و جمهوریخواهان را به کاخ سفید فراخواند تا در حالی که یکی در سمت راستش و دیگری در سمت چپش قرار گرفته است، بیانیه «‌فریاد رسی‌» برای کمک به مردم در هم کوبیده شده ‌هائیتی را بخواند که البته خواند و البته سنگ تمام نیز گذاشت.سرعت انتقال نیروهای امدادی آمریکا به ‌هائیتی بسیار سریعتر از هر نیروی واکنش سریع آمریکایی بود تا «‌عملیات نجات بزرگ‌» که بزرگترین کمک‌رسانی تاریخ آمریکا لقب گرفته است، عملی کنند. در سایه این خدمت بزرگ انسانی و بشردوستانه آمریکا، اعتراض فرانسه و برخی از کشورهای اروپایی هم‌پیمان آمریکا به نحوه چگونگی استقرار و آرایش نیروهای امدادی آمریکا در فرودگاه پورتوپرنس ـ پایتخت‌ هائیتی ـ جای بسی شگفتی بود و این علامت سؤال را تداعی می‌نمود که چرا آنان اقدامات آمریکا را پاس نداشته بلکه ناسپاسی نیز کرده‌اند؟ بر پایه این گزارش، باید چند روز می‌گذشت تا علل و اسباب اعتراض اروپایی‌ها بیشتر روشن می‌شد. دیروز دوازده بالگرد از ارتش آمریکا پنجاه تن از نیروهای ویژه چتربازان این کشور را در حیاط ویرانه‌های کاخ ریاست جمهوری‌ هائیتی پیاده کردند. پیش از آن نیروی هوایی آمریکا با نام «‌تنظیم حرکت هواپیماها‌» فرودگاه پورتوپرنس را به کنترل کامل خود درآورده بود. با این اقدام و با کامل شدن اعزام نیروهای آمریکایی به پورتوپرنس، 7500 تن از نیروهای نظامی آمریکا پایتخت، شهر و همه بندرگاه‌های پایتخت را به کنترل خود درآوردند. این البته پایان کار نبود زیرا ارتش آمریکا با فرستادن یازده هزار نفر دیگر از نیروهایش به دیگر مناطق ‌هائیتی، عملا کنترل کامل این کشور را به دست گرفتند. با این اوصاف اکنون آمریکا هجده هزار و پانصد تن نیروی نظامی در‌ هائیتی دارد که اگر این انتقال نیرو پیش از زلزله صورت می‌گرفت، آنگاه به راحتی می‌توانستیم بگوییم که آمریکا این کشور را در حیاط خلوتش «‌اشغال نظامی‌» کرده است. این همه در حالی است که هنوز در همین ساعات مردم ‌هائیتی در پایتخت و دیگر مناطق این کشور شب‌ها را در کنار اجساد کشته شدگان این حادثه می‌‌گذرانند و بوی تعفن اجساد در خیابان‌های پایتخت و دیگر شهر‌ها، فضایی آلوده ایجاد کرده و مردم این کشور، هنوز امکان دسترسی به آب و غذای سالم به مقدار کافی را ندارند و هم‌اکنون زلزله زدگان، شبحی از «‌ناامنی‌» را تجربه می‌کنند که در نتیجه حمله مردم به انبار مغازه‌های ویران شده برای تأمین کمترین مواد غذایی و خوراکی به وجود آمده است و همینجا این پرسش مطرح می‌شود که فرشته‌های نجات آمریکایی پس به چه منظور به سوی‌ هائیتی گسیل داشته شده‌اند؟ آیا دو خطاب سیاسی رهبری کننده در آمریکاست که یکی ندای انسانی «‌استغاثه‌» را سر می‌دهد و دیگری فرصت را غنیمت شمرده و کشور ویران شده و زلزله زده ‌هائیتی را «‌اشغال‌» می‌کند تا مبادا از این نقطه از حیاط خلوت‌های آمریکا، گزندی متوجه «‌امنیت ملی آمریکا‌» شود و یا آن که آمریکا با چهره‌ای بشردوستانه با یک تیر دو نشان را زده است؟! آنچه اعتراض اروپایی‌ها را در آغاز کار برانگیخت، جز این نبوده است که آمریکا در سایه وارد شدن خسارت‌های بسیار سنگین به نیروهای حافظ صلح سازمان ملل متحد در ‌هائیتی، عملا کشور‌ هائیتی را به اشغال خود درآورده و از زمین و آسمان و دریا سیطره مطلقی را بر این کشور پدید آوده است و البته در روزهای آتی، راحت‌تر می‌توان در این باره به قضاوت نشست؛ هرچند اروپایی‌ها اکنون، تنها از وجود برخی اختلافات جزیی با آمریکایی‌ها برای چگونگی کمک‌رسانی در ‌هائیتی سخن می‌رانند.