ناکامی اسرائیل درجبران شکست جنگ 33 روزه / بازگشت به جنگ های مینیاتوری! از آنجایی که شکست این ارتش اسطوره ای در جنگ 33 روزه لبنان، ضربه ای کاری بر پیکره ضعیف آن بود، تل آویو با طرح ریزی جنگ کوچک و استفاده از تمام ابزارهای غیرانسانی از جمله محاصره تلاش کرد، قدرت از دست رفته را بازیابی کند، اما با شکستی دیگر روبرو شد. رژیم صهیونیستی در جنگ سی‌ و سه روزه لبنان از لحاظ نظامی و سیاسی متحمل شکست سنگینی شد، به طوری که بازدارندگی ارتش اسطوره‌ای آن به یکباره فرو ریخت. ارتش صهیونیستی که در تمام جنگهای ادواری با اعراب (جنگ 1948، جنگ بحران کانال سوئز 1956، جنگ شش روزه 1967، جنگ اکتبر 1973 و جنگ 1982 لبنان) توانست معادله جنگ را ظرف چند روز با موفقیتهای قابل توجه نظامی به سود خود به پایان رساند، در جنگ 33 روزه چیزی جز ناکامی رژیم صهیونیستی در رسیدن به اهداف و مقاصد سیاسی و نظامی اعلامی که حاکی از ضعف ارتش عبری در ابعاد عملیاتی و تاکتیکی جنگ بود، نتیجه ای نداشت. شکست ارتش اسطوره ای در جنگ 33 روزه ناکامی و شکست ارتش فوق مدرن صهیونیستی در نبرد ناهمطراز 33 روزه لبنان، آن هم در برابر یک حزب جهادی علاوه بر تأثیرات سیاسی، تأثیرات کوتاه مدت و میان مدتی را بر محیط امنیتی رژیم صهیونیستی چه در بعد داخلی و چه خارجی بر جای گذاشت که حتی جنگهای آینده این رژیم را در بر می ‌گرفت. راهبرد نظامی رژیم صهیونیستی در نبرد ناهمطراز 33 روزه، همانند جنگهای پیشین این رژیم بر پایه بازدارندگی نظامی، تکیه بر توان نظامی بالا، کشاندن جبهه درگیری به عمق خاک دشمن، حملات پیشدستانه، اصل جنگ کوتاه مدت و تهاجم برق‌آسا و سریع قرار داشت، اما حزب‌الله لبنان با وجود حملات شدید و شکننده جنگنده‌های صهیونیستی با ابتکار عمل و بر پایه استراتژی دفاع متحرک و همچنین با فرسایشی کردن جنگ و کشاندن جبهه درگیری به عمق اراضی اشغالی با استمرار حملات موشکی(راکتهای کاتیوشا) توانست بازدارندگی و هیمنه ارتش اسطوره‌ای صهیونیستی را به شکست کشانده و امنیت ملی رژیم اسرائیل را به مخاطره و چالش جدی بیندازد. ارتش رکن حیات رژیم صهیونیستی با توجه به محیط امنیتی رژیم صهیونیستی به دلیل ماهیت اشغالگری آن، جامعه چند پاره صهیونیستی فضایی نظامی و پادگانی را به خود گرفته است به گونه‌ای که ارتش مهمترین رکن حیات و یا باصطلاح بنیاد "دولت- ملت" است. از آنجایی که ماهیت نظامی رژیم صهیونیستی عاملی مهم در روند "ملت ‌سازی" در جامعه صهیونیستی بوده است، بین "راهبرد امنیتی" و "راهبرد نظامی" تل آویو چندان تمایزی وجود ندارد. از آنجایی که ارتش و ماهیت نظامی رژیم صهیونیستی عاملی مهم در روند "ملت‌سازی" و "دولت‌- ملت" در جامعه دروغین صهیونیستی بوده است به همین دلیل بین "راهبرد امنیتی" و "راهبرد نظامی" در تمام سطوح استراتژی‌های دولت صهیونیستی چندان تمایزی وجود ندارد. بر این اساس با توجه به تحولاتی که از بدو تشکیل دولت جعلی صهیونیستی پیش آمده و نیز وقوع جنگهای رژیم صهیونیستی با اعراب و همچنین وجود دغدغه‌ همیشگی بقا و موجودیت این رژیم سبب شده تا "امنیت ملی" در نگاه راهبردی دولت صهیونیستی با "امنیت نظامی" آن مترادف شود. با این نگرش پس از ناکامی و شکست استراتژیک رژیم صهیونیستی در سال 2006 در نبرد سی‌ و سه روزه لبنان بر خلاف گزارش کمیته انحرافی "وینوگراد"، ضعف و ناتوانی ارتش صهیونیستی در بعد عملیاتی و تاکتیکی در صحنه نبرد بیش از پیش قابل لمس بود. این مسئله سبب شد تا ارتش عبری راهبردهای عملیاتی و تاکتیکی خود را در صحنه جنگ و درگیری مورد بازبینی و بازنگری قرار دهد. تجاوز و کشتار برای ارزیابی ارتش صهیونیستی بنابراین از آنجایی که بازدارندگی نظامی، جنگ و تهدید به جنگ همواره نقشی اساسی در شکل‌ گیری و ادامه حیات دولت جعلی صهیونیستی داشته است، ناکامی و شکست در جنگ سی ‌و سه روزه لبنان سبب شد تا امنیت ملی رژیم صهیونیستی دچار چالش جدی و اساسی شود. بر این اساس دولت "تل‌آویو" جهت بازگرداندن بازدارندگی و تقویت مؤلفه‌های امنیتی ملی خود با تکیه بر تجربیات تلخ جنگ سی ‌وسه روزه و برای رویارویی بهتر و موفق‌تر در جنگهای آینده خود در صحنه یک جنگ تمام عیار، تدبیر و راهبرد "جنگ کوچک" را در استراتژی عملیاتی ارتش مورد توجه قرار داد. به طوری که پس از گذشت بیش از دو سال از نبرد سی‌وسه روزه لبنان، ارتش صهیونیستی با تغییر و تحولات در سطوح راهبردی، عملیاتی و تاکتیکی خود بر پایه راهبرد "جنگ کوچک" در روزهای پایانی سال 2008 جنگ ناجوانمردانه علیه ملت مظلوم غزه را آغاز کرد. رژیم صهیونیستی، حمله گسترده علیه مقاومت مظلوم غزه را در شرایطی گسترش داد که برای اولین‌بار "جنگ کوچک" و "کم ‌شدتی" را در عمق جنوب و جنوب ‌شرقی اراضی اشغالی فلسطین( شهرها و شهرک‌های صهیونیست ‌نشین) شعله‌ور ‌کرد. استفاده از اهرم محاصره در جنگی غیرانسانی به گزارش مهر ، در بررسی تهاجم گسترده ارتش عبری به نوار غزه تحت عنوان "عملیات سرب گداخته" این مسئله را می‌ توان به خوبی درک کرد که دولت اشغالگر قدس تلاش کرد تا شرایط یک جنگ کوچک و کم‌ شدت را برای بازبینی توان‌ عملیاتی ارتش فراهم آورد به گونه‌ای که بدنه نظامی رژیم صهیونیستی تجربیات عملیاتی و تاکتیکی برای جنگ‌ای آینده این رژیم ( جنگ نه چندان دور با حزب‌الله) کسب نماید. سران رژیم صهیونیستی با تبانی با دولت مصر جهت بستن گذرگاه‌ها و ورودی‌های این کشور به نوار غزه و همچنین با استقرار ادوات زرهی و یگانهای نظامی در طول محیط مرزی نوار غزه، این منطقه را به یک "منطقه بسته نظامی" تبدیل کرد. در واقع انجام عملیات "سرب‌گداخته" برای ارتش مدرن عبری یک "مانور عظیم نظامی" در فضای حقیقی جنگ بود چرا که رژیم صهیونیستی در این تهاجم ناجوانمردانه علیه مردم بی‌دفاع غزه از کلیه سطوح بدنه نظامی ارتش( هوایی، زمینی و دریایی) استفاده کرد. تاجایی که بر خلاف جنگ ناهمطراز سی‌ و سه روزه لبنان، ارتش صهیونیستی واحدهای "نیروهای ذخیره و احتیاط" خود را در عملیات گسترده "سرب ‌گداخته" عملیاتی کرد. به طور کلی، رژیم صهیونیستی با آغاز یک "جنگ کوچک" - تهاجم گسترده علیه ملت مظلوم و بی ‌دفاع غزه – آن هم در درون محیط امنیتی خود بر خلاف سایر ارتش‌ها برای کسب پیروزی نهایی و موفقیت کامل وارد میدان نبرد شد. ارتش صهیونیستی با هدف رویارویی با چالشهای جدید با روشهای مختلف و همچنین ایجاد پویایی‌های یگانی و رزمی بدنه نظامی ارتش و کسب نتایج و تجربیات عملیاتی و تاکتیکی به دنبال افزایش توان عملیاتی ارتش صهیونیستی برای رویارویی جدی و موفق در جنگهای آینده تهاجم به غزه را آغاز کرد. تمرین جنگ فرسایشی در غزه یکی دیگر از عناصر مهم استراتژی "جنگ کوچک" تل آویو، افزایش تحمل ‌پذیری بدنه نظامی و جامعه در فرسایشی شدن جنگ و هزینه و تلفات انسانی برای جنگی مبهم و نامشخص در آینده بود. ارتش صهیونیستی با شکل جدید چنین نبردی( جنگ کوچک) در راهبردهای نظامی خود علاوه بر فراهم ساختن شرایطی برای افزایش توان نظامی و عملیاتی ارتش، به دنبال ایجاد فضای سازگاری نظامیان و پذیرش عمومی جامعه به لحاظ تلفات انسانی بود. دیگر اینکه راهبرد "جنگ کوچک" با افزایش ضریب تحمل‌پذیری نیروهای نظامی در جنگ فرسایشی و کاهش حساسیت جامعه نسبت به تلفات انسانی، قدرت نرم یک دولت را برای ادامه جنگ و حضور در جنگ‌های آینده را افزایش می داد. گرچه تلاشهای تل آویو بی ثمر بود چرا که تأکید جامعه صهیونیستی بر ارزش‌ جان انسان و ارزشهای غربی و همچنین وحشت و هراس از تلفات انسانی سبب ضعف و آسیب ‌پذیری جدی رژیم صهیونیستی شده است. حساسیت شدید جامعه صهیونیستی به لحاظ شرایط امنیتی و ناامنی نسبی نسبت به هزینه انسانی و تلفات جانی سبب شده تا انگیزه خدمت در ارتش و حضور در صحنه جنگ و درگیری در رژیم صهیونیستی سیری نزولی داشته باشد. به طوری که در جنگ سی ‌وسه روزه در تابستان 2006، "سیدحسن نصرالله" دبیرکل حزب‌الله لبنان با ایده "خانه عنکبوت" و با فرسایشی کردن جنگ و بردن جبهه درگیری به عمق اراضی اشغالی ضریب تحمل‌پذیری در جامعه صهیونیستی و حتی در میان نیروهای نظامی ارتش صهیونیستی را به چالش کشید. با افزایش تلفات انسانی در طول جنگ سی ‌و سه روزه این واقعیت نمایان شد که جامعه صهیونیستی از جنگ و تهدید طولانی‌ مدت خسته شده و تمایل به دادن هزینه‌ جانی و مالی را برای جنگ مداوم ندارد. بنابراین رژیم صهیونیستی با اتخاذ راهبرد "جنگ کوچک" به عنوان استراتژی جنگی خود در تلاش است با روزمره و عادی کردن تلفات و هزینه‌های انسانی و ضعف و آسیب ‌پذیری در درون محیط امنیتی خود و طولانی کردن آن نسبت به حملات گذشته رژیم صهیونیستی علیه ملت مظلوم فلسطین وهمچنین عادی کردن تلفات انسانی از طریق منابع خبری، ضریب تحمل ‌پذیری جامعه صهیونیستی و سازگاری نیروهای نظامی در فرسایشی شدن نبرد در جنگهای آینده این رژیم را افزایش دهد.