روزنامه انگلیسی دیلی تلگراف نوشت: محسن مخملباف در این باره اظهار داشته است که مردم ایران باید با مرور ماجرای گروگان‌گیری، خود را از این اقدام افراطی مبرا کنند. مخلباف همچنین ادامه داده است: سی سال پیش، دانشجویان خط امام در اوج شورش‌های پس از انقلاب، از روی تعصب انقلابی‌گری خود، کاری غیر قابل قبول و غیر قابل دفاع انجام دادند که نسل جدید ایران به هیچ وجه به آن واقعه افتخار نمی‌کند. وی افزوده است ما می‌دانیم که گروگان گیری چه لطمه‌ای را به قلب‌های مردم آمریکا وارد کرده و باعث ایجاد سی سال رابطه منفی بین مردم دو کشور شده است. مخلباف همچنین افزوده است: تنها اقلیت محدودی در ایران همچنان بر موضع سابق یعنی رویارویی با آمریکا، انگلستان و غرب اصرار می ورزند. علاوه بر این معذرت خواهی، مخالفان دولت ایران در بیرون از کشور که رهبری آنان بر عهده مخلباف است، با فرستادن نشان یادبودی به سفارتخانه‌های آمریکا در انگلستان و دیگر کشور های اروپایی به ابراز همدردی با آمریکاییان به خاطر حادثه گروگان‌گیری پرداخته‌اند. اما چند نکته مهم و اساسی در این رابطه وجود دارد: 1ـ بر پایه تعالیم اسلامی افراط همیشه تفریط را به دنبال خواهد داشت و به عکس، چنانچه اکنون آقای مخملباف دچار آن شده و مجبور شده با هدف مخالفت با دولت کنونی، از رفتار و اندیشه‌ای که مبنایی آزادی‌خواهانه و استقلال طلبانه داشته ـ و قطعا وی همان زمان هم به عمق این مسأله پی نبرده بوده ـ و ربطی به این دولت ندارد، عذرخواهی کند. 2ـ ادعای پیروی از خط امام(ره) قطعا با این رفتار در تناقض شدید است؛ بنابراین، کسانی که در درون و بیرون از کشور چنین خطی را دنبال می‌کنند، نه آن روز دغدغه امام(ره) را درک کرده بودند و نه امروز بر ضرورت تأکید بر مبارزه با استکبار جدید ـ که البته ابزار و شیوه‌های نوینی را به کار گرفته است ـ آگاهند و تنها با تحلیلی غیر منطقی، به خیال خود با دولت احمدی نژاد مخالفت می‌کنند، در حالی که چنین چیزی، فراتر از یک دولت یا یک گروه سیاسی است. به نظر می‌رسد، واکنش‌های احساسی و بی‌توجهی به منافع ملی ایرانیان، گویی به تمامی مردم ایران سرایت کرده و همچنان موضوعات مرتبط به امنیت و منافع ملی کشور، قربانی منازعات جناحی شده است. این نوع موضع‌گیری‌ها که تنها به خاطر مقابله با جناح حاکم ابراز می‌شود، تنها می‌تواند باعث دخالت تعصبات، احساسات و عواطف در تصمیم‌گیری ایرانیان شود، به گونه‌ای که چند سال بعد نیز از تصمیم گرفته شده کنونی ابراز پشیمانی کنیم.