‏ ما با جنگ نرم، با مبارزه‏ى نرم از سوى دشمن مواجهیم ... جنگ نرم؛ راست است، این یک ‏واقعیت است؛ یعنى الان جنگ است.‏ رهبر معظم انقلاب اسلامی در سخنرانی خود درتاریخ 4/6/88 چنین می فرمایند. " امروز ‏جمهورى اسلامى و نظام اسلامى با یک جنگ عظیمى مواجه است، لیکن جنگ نرم - که دیدم ‏همین تعبیر «جنگ نرم» توى صحبتهاى شما جوانها هست و الحمدللَّه به این نکات توجه دارید؛ ‏این خیلى براى ما مایه‏ى خوشحالى است - خوب، حالا در جنگ نرم، چه کسانى باید میدان ‏بیایند؟ قدر مسلّم نخبگان فکرى‏اند. یعنى شما افسران جوانِ جبهه‏ى مقابله‏ى با جنگ نرمید.‏ اینى که چه کار باید بکنید، چه جورى باید عمل کنید، چه جورى باید تبیین کنید، این ها ‏چیزهائى نیست که من بیایم فهرست کنم، بگویم آقا این عمل را انجام بدهید، این عمل را انجام ‏ندهید؛ اینها کارهائى است که خود شماها باید در مجامع اصلى‏تان، فکرى‏تان، در اتاقهاى فکرتان ‏بنشینید، راهکارها را پیدا کنید؛ لیکن هدف مشخص است: هدف، دفاع از نظام اسلامى و ‏جمهورى اسلامى است در مقابله‏ى با یک حرکت همه‏جانبه‏ى متکى به زور و تزویر و پول و ‏امکانات عظیم پیشرفته‏ى علمىِ رسانه‏اى. باید با این جریان شیطانىِ خطرناک مقابله شود.‏ آنها براى حمله‏ى به جمهورى اسلامى استدلال دارند. به نظر من استدلالشان از دیدگاه آنها ‏استدلال تامى است. در یک نقطه‏ى بسیار حساس جهان از لحاظ جغرافیائى، یعنى این نقطه‏ى ‏خاورمیانه، خلیج فارس، دریاى سرخ، شمال آفریقا، بخشى از مدیترانه - این حوزه‏ى عظیمى ‏است دیگر - مجموعه‏ى امت اسلامى واقع شده.‏ ‏ همچنین ایشان می فرماید:‏ ‏ مگر آن وقتى که شماها همت کنید؛ شما جوانها کشور را از لحاظ علمى، از لحاظ اقتصادى، از ‏لحاظ امنیتى به نقطه‏اى برسانید که امکان آسیب پذیرى‏اش نزدیک به صفر باشد؛ آن وقت کنار ‏می کشند و توطئه‏ها تمام خواهد شد.‏ ودر بخش دیگری می فرمایند: حالا شما جوانانى که گفتیم افسران جوان مقابله‏ى با جنگ نرم ‏هستید، از من نپرسید که نقش ما دانشجویان در تخریب مسجد ضرار کنونى چیست؛ خوب، ‏خودتان بگردید نقش را پیدا کنید. یا مقابله‏ى با نفاق جدید، یا تعریف عدالت. من اینجا بیایم ‏بنشینم یک بحث فلسفى بکنم، عدالت چند شعبه دارد، چه جورى است. وباز می فرمایند: ‏عزیزان من! شرط اصلى فعالیت درست شما در این جبهه‏ى جنگ نرم، یکى‏اش نگاه خوشبینانه و ‏امیدوارانه است. نگاهتان خوشبینانه باشد. ببینید، من در مورد بعضى‏تان به جاى پدربزرگ شما ‏هستم. من نگاهم به آینده، خوشبینانه است؛ نه از روى توهم، بلکه از روى بصیرت. شما جوانید - ‏مرکز خوشبینى - مواظب باشید نگاهتان به آینده، نگاه بدبینانه نباشد؛ نگاه امیدوارانه باشد، نه ‏نگاه نومیدانه. اگر نگاه نومیدانه شد، نگاه بدبینانه شد، نگاه «چه فایده‏اى دارد» شد، به دنبالش ‏بى‏عملى، به دنبالش بى‏تحرکى، به دنبالش انزواء است؛ مطلقاً دیگر حرکتى وجود نخواهد داشت؛ ‏همانى است که دشمن میخواهد.‏ معظم له درتاریخ 8/6/88در دیدار با اساتید در آن خصوص می فرمایند: ما با جنگ نرم، با ‏مبارزه‏ى نرم از سوى دشمن مواجهیم، که البته خود جوانها هم همین را هى گفتند؛ مکرر قبل از ‏اینکه بنده بگویم، آنها هم هى گفتند و همه این را می دانستند. آنى که من اضافه کردم این بود ‏که گفتم: در این جنگ نرم، شما جوانهاى دانشجو، افسران جوان این جبهه‏اید. نگفتیم سربازان، ‏چون سرباز فقط منتظر است که به او بگویند پیش، برود جلو؛ عقب بیا، بیاید عقب. یعنى سرباز ‏هیچگونه از خودش تصمیم‏گیرى و اراده ندارد و باید هر چه فرمانده می گوید، عمل کند. نگفتیم ‏هم فرماندهانِ طراح قرارگاه‏ها و یگانهاى بزرگ، چون آنها طراحى‏هاى کلان را می کنند. افسر ‏جوان تو صحنه است؛ هم به دستور عمل می کند، هم صحنه را درست مى‏بینید؛ با جسم خود و ‏جان خود صحنه را مى‏آزماید. لذا اینها افسران جوانند؛ دانشجو نقشش این است. حقیقتاً افسران ‏جوان، فکر هم دارند، عمل هم دارند، تو صحنه هم حضور دارند، اوضاع را هم مى‏بینند، در ‏چهارچوب هم کار می کنند. خوب، با این تعریف، استاد دانشگاه چه رتبه‏اى دارد؟ اگر در ‏زمینه‏هاى مسائل اجتماعى، مسائل سیاسى، مسائل کشور، آن چیزهائى که به چشم باز، به ‏بصیرت کافى احتیاج دارد، جوان دانشجوى ما، افسر جوان است، شما که استاد او هستید، رتبه‏ى ‏بالاترِ افسر جوانید؛ شما فرمانده‏اى هستید که باید مسائل کلان را ببینید؛ دشمن را درست ‏شناسائى بکنید؛ هدفهاى دشمن را کشف بکنید؛ احیاناً به قرارگاه‏هاى دشمن، آنچنانى که خود او ‏نداند، سر بکشید و بر اساس او، طراحى کلان بکنید و در این طراحى کلان، حرکت کنید. در ‏رتبه‏هاى مختلف، فرماندهانِ بالا این نقشها را ایفا میکنند.‏ اما حضرت ایشان در دیدار شعرادر تاریخ (۱۳۸۸/۰۶/۱۴) جزئی تر مطلب را بیان می فرمایند: من ‏به شما عرض می کنم که این حرکت عظیم انقلاب اسلامى، یک حرکت تمام شده نیست. حالا ‏یک گوشه‏ى از لشکر آن من و شماییم که حالا یک ذره مثلاً اهل ادب و فرهنگ و اینها محسوب ‏می شویم؛ «و للَّه جنود السّماوات و الارض»؛( فتح: آیه7) لشکر او زمین و آسمان نمی شناسد؛ «و کان ‏اللَّه عزیزا حکیما»؛( فتح: آیه7) خدا عزیز است - عزیز یعنى غالبِ لایغلب، یعنى بی‏نیاز از همه - من ‏و شما هم حالا یک گوشه‏اى از کار را در دست می گیریم. این حرکت عظیمى که با انقلاب اسلامى ‏شروع شد، یک حرکت تمام شده نیست؛ مطلقاً تمام شده نیست، آن حرکت ادامه دارد. همینى ‏که حالا معمول شده که در بیانها و در تلویزیون و توى تبلیغات و توى دادگاه و توى زبان همه، می ‏گویند: جنگ نرم؛ راست است، این یک واقعیت است؛ یعنى الان جنگ است. البته این حرف را ‏من امروز نمی زنم، من از بعد از جنگ - از سال 67 - همیشه این را گفته‏ام؛ بارها و بارها. علت ‏این است که من صحنه را می‏بینم؛ چه بکنم اگر کسى نمی‏بیند؟! چه کار کند انسان؟! من دارم ‏می‏بینم صحنه را، می‏بینم تجهیز را، می‏بینم صف‏آرایی‏ها را، می‏بینم دهانهاى با حقد و غضب ‏گشوده شده و دندانهاى با غیظ به هم فشرده شده علیه انقلاب و علیه امام و علیه همه‏ى این ‏آرمانها و علیه همه‏ى آن کسانى که به این حرکت دل بسته‏اند را؛ اینها را انسان دارد می‏بیند، ‏خب چه کار کند؟ این تمام نشده. چون تمام نشده، همه وظیفه داریم. وظیفه‏ى مجموعه‏ى ‏فرهنگى و ادبى و هنرى هم وظیفه‏ى مشخصى است: بلاغ، تبیین؛ بگویید، خوب بگویید. من ‏همیشه تکیه بر این می کنم: بایستى قالب را خوب انتخاب کنید و هنر را بایستى تمام عیار توى ‏میدان بیاورید؛ نباید کم گذاشت، تا اثر خودش را بکند.‏ می‌بینید، دیگران با این کارهاى هنرمندانه‏اى که بعضاً دارند، دارند یک باطلهایى را تبلیغ می ‏کنند؛ شگفت اینکه ما هم همان حرفها را قبول می کنیم! همین سریال کره‏اى که دارد پخش می ‏شود و همه دارند آن را می‏بینند، یک تاریخ‏سازى و افسانه‏ى باطل است؛ آدم اگر بخواهد توى ‏شاهنامه بگردد و این جور داستانى را پیدا کند، ده پانزده تا از این داستانها می شود پیدا کرد. ‏منتها طرف هنر به کار برده؛ وقتى کسى هنرمندانه کار می کند، پاداشش همین است که ‏جنابعالى هم که هیچ علاقه‏اى به آن تاریخ و به آن فرهنگ ندارید، می‏نشینید و با کمال علاقه ‏گوش می کنید و خواهى نخواهى آن فرهنگ را جذب می کنید! این خاصیت هنر خوب است.‏