روزنامه زوددویچه سایتونگ چاپ آلمان در سرمقاله‌ای نوشت: اسرائیل بیش از پیش در جهان عرب و اسلام به مظهر ننگ مبدل شده است و آرمانشهر تشکیل کشور یهودی در زیر آوارهای غزه مدفون شد. «رودولف کیملی» در سرمقاله‌ای در روزنامه «زوددویچه سایتونگ» نوشت: غریو اسلحه در غزه خاموش شده و تصاویر رعب‌آور رنگ و رو باخته‌اند. گرچه مشکلی حل نشده، ولی برخی از نتایج جنگ سه هفته‌ای از هم اکنون آشکار شده‌اند. اسرائیل بیش از پیش در جهان عرب و اسلام به مظهر ننگ مبدل شده و عدم آمادگی برای پذیرفتن کشور یهود به عنوان یک شریک و همسایه دائمی تا به این اندازه شدید نبوده و این در حالی است که امید به برقراری صلح و امنیت پایدار هنگامی به تحقق می‌رسد که اسرائیل قادر به همزیستی قابل قبول در محیط عرب اطراف خود باشد. این آرمانشهر اکنون در زیر ویرانه‌های غزه مدفون شده و سال‌ها و شاید یک نسل طول خواهد کشید تا از یادها برود. البته شرایط سیاسی و جغرافیایی تا به آن زمان تغییراتی خواهند پذیرفت که لزوماً به نفع اسرائیل نخواهد بود. ضعف قابل سرزنشی که کشورهای عرب ضمن جنگ از خودنشان دادند، آنها را بر آن نخواهد داشت که در پی سازش برآیند. بلکه آنها اکنون به تجهیز بیشتر خود دست می‌زنند تا علیه ناتوانی‌های خود، فشار برادران رقیب در کشورهای همجوار و تهدید از جانب قدرت برتر اسرائیل و یا اسلام‌گرایان داخلی از قدرت نظامی بیشتر برخوردار شوند. بخصوص در لبنان که دو سال پیش از یک حمله اسرائیل به سبک غزه جان سالم به در برد، دیگر کسی جرأت نخواهد کرد خواهان خلع سلاح جنبش حزب‌الله شود. امید حزب‌الله و متحدانش به موفقیت در انتخابات بهار پس از حادثه غزه شدید افزایش یافته است. در ادامه این سرمقاله آمده است: فرآیند پایان ناپذیر و مشکوک صلح و طرح استقرار دو کشور به منظور فائق آمدن بر منازعه قرن بین اسرائیل و فلسطین از قربانیان این جنگ محسوب می‌شوند. این نقشه‌ها اکنون از این بابت در معرض شکست بود که اسرائیل تنها حاضر بود یک کشور فلسطینی با استقلال محدود را به صورت پاره پاره در کرانه غربی اردن به رسمیت بشناسد و در عین حال برنامه شهرک سازی خود را گسترش دهد. وضعیت قانونی بخش عرب نشین اورشیلم و مرزکشی، اکنون به شکل بغرنجی در‌آمده‌اند. نویسنده این سرمقاله در ادامه می‌نویسد: طرح صلح عربستان سعودی نیز که شناسایی اسرائیل توسط تمام کشورهای عرب در قبال عقب‌نشینی این کشور از اراضی اشغال شده را پیش بینی می‌کرد، اکنون توسط خود ریاض زیر سؤال رفته است. حماس در این جنگ صدها نفر از اعضای خود را از دست داد، ولی کنترل غزه را حفظ کرد. قسمت اعظم مبارزان و رهبران اصلی آن زنده مانده‌اند. این تصور که آنها زیر آتش بمب‌، اسلحه‌های خود را بر زمین می‌گذارند و به ده‌ها هزار همرزم خود می‌پیوندند که در زندان‌های اسرائیل اسیرند، از همان ابتدا واقع گرایانه نبود. واهی‌تر از آن، این خیال بود که با وعده و وعید می‌توان مردم غزه را بر آن داشت که به حاکمیت محمود عباس تن دهند. عباس شهرت نیکی ندارد، زیرا مذاکرات چندین ساله او با اسرائیل و آمریکا کمترین نفعی حتی برای کرانه غربی اردن هم نداشته است. اگر او حتی تحت حمایت اسرائیل هم به غزه باز می‌گشت، به عروسکی خیمه شب‌بازی مانند ژنرال «لبد» در لبنان مبدل می‌شد که چند سال پیش به دست نشاندگی اسرائیل در جنوب لبنان که در آن تاریخ هنوز در اشغال اسرائیل بود، با حزب‌الله می‌جنگید. در ادامه این سرمقاله آمده است: اروپاییان هم شهرت نیکی ندارند و وجهه آنها نزد اعراب شدیداً پایین آمده است. هیچ یک از شخصیت‌هایی که راهی منطقه صفر شدند، قصد نکردند به غزه هم سری بزند. هیچ کس در اتحادیه اروپایی حرفی جز این نزد که می‌خواهد از «اعتدالیون» در مقابل «افراطیون» حمایت کند، حتی اگر هم که این افراطیون - که در اینجا مقصود حماس بود - دو سال پیش در آزادانه‌ترین انتخاباتی که در منطقه برگزار شد - به پیروزی دست یافته بودند. اکنون اروپاییان بالاجبار دریافته‌اند که اگر واقعاً می‌خواستند جلوی بروز فاجعه در غزه را بگیرند، باید با طرف دیگر حرف می‌زدند و حال بر آن شده‌اند با واسطه قرار دادن حسنی مبارک با حماس تماس برقرار سازند. اردوغان نخست وزیر ترکیه نیز درصدد میانجیگری برآمده است. این کشور از حالت متحد استراتژیکی اسرائیل درآمده و به یکی از شدید الحن‌ترین منتقدان این کشور مبدل شده است. تا سال پیش ترکیه رابط بین سوریه و اسرائیل بود، با این هدف که بلندی‌های جولان در معرض برقراری صلح و به دمشق واگذار شود. این طرح هم اکنون به اغما افتاده است. در عوض اتحاد دمشق، تهران، حزب‌الله و حماس محکم‌تر شده و از پشتیبانی آنکارا نیز برخوردار است. سال‌های سال پیش «موشه شارت» نخست‌وزیر سوسیال دموکرات اسرائیل درصدد برآمده بود با «جمهوری متحد عرب مصر» تحت رهبری جمال عبدالناصر، سازش کرد، سیاستمداران حزب کارگر انگلیس و سوسیال دموکرات‌‌های آلمان هم نقش میانجی را ایفا می‌کردند. امید به توافق هم وجود داشت. دست راستی‌ها اسرائیل در آن تاریخ با نخستین هجوم به غزه امیدهای شارت را نقش بر آن کردند. در آن ایام طرف مقابل اسرائیل، ناسیونالیسم لائیک عرب بود. امروز در طرف مقابل، اسلام تندرو قرار گرفته است.