محصول: آلمان- 2003 کارگردان: ولفگانگ بکر فیلمنامه: برند لیختن برگ کمونیسم یک دهه پس از افول آن همچنان در اروپا موضوعی مورد توجه از لحاظ تاریخی است. فیلم «خداحافظ لنین» با استفاده از داستانی خلاقانه که به دوره زمانی قبل و بعد از تخریب دیوار برلین می پردازد، حکومت هانکر را در آلمان شرقی به هجو می‌گیرد. داستان فیلم درباره زن میانسالی (با بازی کاترین ساس) است که قبلاً در آلمان شرقی هنرپیشه‌ای موفق بوده اما به دلیل حمله قلبی به کما می رود و هشت ماه بعد به هوش می‌آید و در خلال این مدت کمونیسم فرو می پاشد. پزشکان به پسر او(دانیل بروهل) هشدار می دهند که حمله شدید دیگری وی را از پای در می‌آورد و پسر مجبور می شود با انواع تمهیدات و سر هم کردن داستان به او نشان دهد که کمونیسم هنوز پابرجاست. این کار مستلزم دستکاری و نهایتاً واژگون جلوه دادن روند تاریخی کمونیسم می شود به نحوی که تخریب دیوار برلین را عملی خیرخواهانه از سوی دولت کمونیستی آلمان شرقی برای پذیرش مردم مایوس و سرخورده از کاپیتالیسم آلمان غربی توصیف می‌کند. شاید لازم باشد برای درک تلخی طنز فیلم در یک کشور اروپای شرقی کمونیست زندگی کرده باشیم ( یا حداقل یکی از این کشورها را دیده باشیم). اما همه بینندگان می‌توانند از دیدن این فیلم به کارگردانی و نویسندگی ولفگانگ بکر (همراه با لیختن برگ) به دلیل نمایش آمیزه‌ای از عشق زیبای پسری به مادرش در کنار بی‌عدالتی‌ها و در واقع پوچی رژیم سابق آلمان شرقی لذت ببرند. به یاد ماندنی ترین صحنه فیلم صحنه ای است که در آن مجسمه لنین ظاهراً در حال وداع با سیستمی شکست خورده است که دروغ و فریب در آن رخنه کرده است. فیلم «خداحافظ لنین» عنوان بهترین فیلم قاره اروپا را در سال 2003 کسب کرد و جوایز بهترین فیلم، بهترین هنرپیشه (دانیل بروهل) و بهترین فیلمنامه را از آکادمی فیلم اروپا(EFA) به خود اختصاص داد.