امانوئـل اورتز، شاعر نوگرایـی است که بـرای اتحادیـه زاپاتیسـت های مینه سوتـا کار می کند، او کارمند یکی از مراکز تحقیقاتی آمریکاست و با بسیاری ازانتشارات غیر دولتی آمریکا همکاری دارد. پیش از آغاز شعرم، می خواهم در سکوتی به احترام آنان که در یازده سپتامبر پنج سال پیش در مرکز تجارت جهانی و پنتاگون کشته شدند، به من ملحق شوید. تقاضا دارم به آنان که صدمه دیدند، آنان که محبوس شدند، ناپدید شدند، شکنجه وعذاب دیدند، یا در این برخورد انتقام جویانه ـ در افغانستان و آمریکا ـ مورد تعدّی قرار گرفته و کشته شدند، لحظه ای، تنها لحظه ای، سکوت پیشکش کنید. اگر بخواهم، پیش از آغاز شعرم، افزون بر آن چیزی بگویم، تنها، تنها، یک چیز خواهم گفت... روزی لبریز از سکوت، سکوت برای ده ها هزار فلسطینی که به علّت حمایت ده ها ساله آمریکا از اشغالگری های اسراییل کشته شده اند. شش ماه سکوت، برای یک و نیم میلیون مردم عراق، که بیشترشان کودکانند، کودکانی که از سوء تغذیه یا گرسنگی، گرسنگی که حاصل تحریم اقتصادی یازده ساله آمریکاست جان می سپارند. پیش از آغاز شعرم، دو ماه سکوت، سکوت برای سیاهان، سیاهانی که در دوران نژادپرستی آفریقای جنوبی در زادگاه خود نیز بیگانه بودند. نه ماه سکوت، نه ماه سکوت برای کشتگان هیروشیما و ناکازاکی، جایی که باران مرگ به گونه ای بارید که سیمان و فولاد و زمین، بلی حتّی زمین را نیز لایه لایه کرد و بازماندگان آن تا پایان عمر تنها تظاهر به زندگی کردند. یک سال، یک سال سکوت برای میلیون ها کشته ویتنامی، برای یک ملّت، نه یک جنگ، مردمی که سالیان سال آتش سوزنده جنگ، استخوان های بستگانشان را مدفون و تولّد نوزادانشان را همراهی کرد. یک سال سکوت، برای کامبوج و لائوس، قربانیان جنگ پنهانی، ... هیس ... هیچ نگویید، نمی خواهیم کسی بداند که آنها کشته شده اند. دو ماه، دوماه سکوت برای دهه مرگ در کلمبیا، کسانی که سنگ قبرهاشان گروهی است. پیش از آغاز شعرم یک سال سکوت، یک سال سکوت برای السالوادور، یک بعدازظهر سکوت برای نیکاراگوئه، دو روز هم برای گواتمالا، کسانی که هرگز، هرگز در زندگی رنگ صلح و آرامش ندیدند. چهل و پنج ثانیه سکوت، برای چهل و پنج نفری که در اکلتیل مردند. بیست و پنج سال، بیست و پنج سال سکوت برای صدها میلیون آفریقایی، کسانی که گورهاشان در اعماق عمیق ترین اقیانوس هاست، جایی که هیچ چیز را یارای بیرون آمدن نیست. کسانی که برای شناسایی بقایاشان نه امتحان DNA انجام گرفت و نه دندانهاشان آزمایش شد. برای تمامی کسانی که با ریسمانی بر بلندای بلندترین چنارها در شرق و غرب و شمال و جنوب آویخته شده اند، صد سال سکوت می کنیم. برای صدها میلیون مردم بومی ساکنین همین کره، کسانی که موطن و زندگی شان به تاراج رفته است. تصویر آنها همچون تصویری از درخت کاج، ساحلی شنی، درختان افتاده جنگلـی و یا همچـون رد اشک های پاک شـده بر گونه ای در ذهـن مان ترسیم شده اند. و اکنون تنها نامشان به عنوان اشعار بی زیان و جذّاب در ذهن منجمدمان باقی است. پس لحظه ای سکوت می خواهید؟ ما همگـی سکوت اختیار کرده ایم، زبان هایمان از حلق هایمان بیرون کشیـده شـده و پلک هایمان بهم دوخته شده است. شاعران همگی آرمیده اند. طبل اشعاری که نغمه آرامش داشت، حال از هم گسیخته و فرو پاشیده است. پیش از آغاز شعرم، لحظه ای سکوت می خواهید؟ اکنون چنان متأثر شده اید که گویی این اولین و آخرین باری بوده است که جهان چنین صحنه ای را دیده است جهنم آن گونه که بارها تکرار شده است دیگر هرگز تکرار نشود. این شعر برای یازده سپتامبر نیست، این شعر برای ده سپتامبر است، برای نه سپتامبر، برای هفت سپتامبر، برای سال 1492 است. این شعر برای این سروده شده که بگوید چه چیز مسبب سرودن چنین اشعاری می شود. پس اگر این شعر برای یازده سپتامبر است، برای یازده سپتامبر 1971 شیلی است، برای دوازده سپتامبر 1977 استیونیکو در آفریقای جنوبی است. برای برادرانمان در سیزده سپتامبر 1971 زندان اتیکای نیویورک است. این شعر برای چهارده سپتامبر 1992 سومالی است. این شعر برای تمام اعصاری است که همچون خاکستر در زمین مدفون شده و با آن آمیخته اند. این شعر برای صد و ده حکایتی است که هرگز بر زبان نیامد. صد و ده حکایتی که تاریخ، تاریخ هم در مورد آن سکوت اختیار کرد و مطلبی ننوشت. صد و ده حکایتی که سی ان ان، بی بی سی، تایم و نیوزویک اعتنایی به آن نکردند. این شعر برای توقّف این گسیختگی هاست. کماکان، کما کان لحظه ای سکوت برای کشتگانتان می خواهید؟ زمانی به درازای یک عمر، همراه با قبرهایی بی نشان، زبان هایی مطرود، نسل ها و سلسله هایی ریشه کن شده و مرگی که به صورت کودکان، کودکانی بی نام و نشان، چشم دوخته است را، همه و همه را به شما می دهیم. پیش از آغاز شعرم، می توانستیم برای همیشه سکوت اختیار کنیم حتّی تا آن هنگام که مشتاقانه به سوی خاک می شتابیم تا کالبدمان را در خود پنهان سازد. خواهان سکوتی بیش از این هستید؟ اگر لحظه ای سکوت می خواهید، تلمبه های نفت را متوقف کنید، موتورها و تلویزیون ها را خاموش کنید، کشتی های تفریحی را غرق کنید، قطارها را از خط خارج کرده حمل و نقل را متوقف کنید، بازار سهام را ویران کنید و پیام های از پیش تعیین شده را حذف کنید، چراغ سر در خیمه ها را هم خاموش کنید. اگر لحظه ای سکوت می خواهید، آجری به پنجرة حسابداری کارخانه های روبه ورشکستگی بزنید و دستمزد فراموش شده کارگران را بدهید. اگر لحظه ای سکوت می خواهید، میکده ها، خانه های مجلّل، کاخ سفید و خانه های لوکس ثروتمندان عیّاش، همه و همه را ویران کنید، لحظه ای سکوت می خواهید؟ این سکوت، این سکوت از آن شما، در مسابقه سوپربال، چهارم جولای در طول حراج سیزده ساعته فروشگاه عظیم دیتون و یا گناهان کوچکی که پیش یا پس از آن مرتکب خواهید شد و خبر آن هرجایی که مردم جمع اند خواهد پیچید، لحظه ای سکوت می خواهید؟ بفرمائید به تمامی از آن شما، پیش از آغاز شعرم، پژواک صدایم را در درنگ رژه عقربک های ثانیه شمار، در فضای خالی هم آغوشی ساعت ها طنین انداز کنید، سکوت شما آن جاست. آن را به تمامی پذیرا باشید، نه بخشی را! اصلاً بیایید از این پس به جای آن که پیش از شنیدن شعر من سکوت کنید، قبل از شروع جنایات خودتان سکوت کنید. ما امشب می خواهیم برای کشتگانمان نغمه سرایی کنیم. برای همین بیایید، بیایید تمام این سکوت از آن شما ...