نورمن سالومون سایت عملیات روانی- مرد شماره یک کاخ سفید بسیار علاقمند به محکوم کردن « قاتلان» است اما دولت وی همچنان با مصونیت کامل به قتل و خونریزی ادامه می دهد. مارتا میدن، وزیر اسبق محیط زیست لوئیزیانا هفته گذشته گفت:«دولت به عراق می رود و هرکاری که می خواهد انجام می دهد اما حالا نمی تواند کمی مواد غذایی به نیواورلئان برساند؟» سیاست های دولت بوش براساس اولویت بندی ها تعیین می شود و اولویت بندی کاخ سفید روشن است. برای کشتار در عراق از هیچ هزینه ای مضایقه نمی کند اما برای حفاظت از جان مردم، قفسه ها خالی می شود. مشکل بی کفایتی مقامات دولتی نیست بلکه ضدبشری بودن، بیرحمی و حرص و طمع آنان است. دولت به اندازه کافی صلاحیت دارد که تنور مجتمع های صنعتی-نظامی را گرم نگه دارد و درتولید سودهای عظیم برای مقاطعه کاران «نظامی»، شرکت های نفتی و غیره بسیار خوب عمل کند. چرا باید سیل شکن ساخته شود در حالی پول ارزشمندی را که باید صرف آن کرد می توان برای مخارج بهتری از قبیل جنگ عراق هزینه کرد؟ چرا نیروهای گارد ملی در خانه باقی بمانند در حالی که می توان به نحو بهتری- برای کشتن و کشته شدن- در جنگی برپایه دروغ مورد استفاده قرار گیرند؟ و هنگامی که ملت آمریکا گرفتار فاجعه ای می شوند، چرا باید رئیس جمهور به سرعت و کفایت واکنش نشان دهد درحالی که جان آنها ارزش حیاتی در محاسبات سیاسی وی ندارد؟ زمان آن فرا رسیده که به مصونیت بوش خاتمه دهیم. البته او ماشه ها را نمی چکاند، بمب ها را نمی افکند و خود شکنجه نمی کند. او از نزدیک شدن به مردمی که در حال مرگ هستند، اجتناب می کند. جنایتکاران تمیز- جنایتکاران جنگی تمیز- به ندرت به صحنه جنایات کثیفشان نزدیک می شوند. در فجایع طبیعی همچون توفان همه لحظات ارزشمند است. بوش قصد دارد با وقت کشی و وخیم کردن تراژدی، مسؤولیت را از دوش خود بردارد. در حالی که آمار کشته شدگان در نیواورلئان افزایش می یابد و انتقادها از بی کفایتی و سوءمدیریت بوش در سطح کشور اوج می گیرد، این مرد از ما می خواهد که به فکر کمک های خیریه باشیم نه اقدام سیاسی. اما شکی نیست که هیچ عذری از جرج بوش و دیک چنی پذیرفته نیست. وحشتناک است افرادی که در رأس حکومت آمریکا هستند از مردم می خواهند برای کمک به توفان زدگان اعانه بدهند درحالی که دولت- از رأس تا ذیل- از زیر بار همه مسؤولیت های اصلی خود شانه خالی می کند. بوش برای فعالیت هایی که برایش اهمیت دارد همچون جنگ عراق به ندرت متوسل به کمک های مردمی می شود چون منابع هنگفتی از پول های مالیات دهندگان را به آنجا سرازیر می کند. اما هنگامی که نوبت به نجات جان مردم می رسد، کودکان هم باید قلک هایشان را بشکنند. مردگان را نمی توان به زندگی بازگرداند و رنج و آلام روزهای اخیر مردم توفان زده را نمی توان جبران کرد. اما باید برای انجام امداد مناسب – و تقاضای مسؤولیت پذیری سیاسی- حداکثر فشار را بر دولت آمریکا آورد. این مستلزم مخلوع کردن بوش، چنی، و همکارانشان در کنگره از مصونیتی است که از آن بهره می برند.