سایت عملیات روانی- هنگامی که پت رابرتسون ، مبلّغ مسیحی افراطی در شبکه تلویزیونی اش سخن از قتل هوگو چاوز، رئیس جمهور ونزوئلا بر زبان آورد، جنجال بزرگی برپا شد به نحوی که وی مجبور به عذرخواهی گردید. اما جنجال چرا؟ پیشنهاد رابرتسون همان چیزی است که دولت آمریکا علناً سالهاست انجام می دهد و بخش مهمی از سیاست خارجی این کشور را تشکیل می دهد یعنی قتل رؤسای کشورهای دیگر که مستقل از واشینگتن عمل می کنند. نخستین قدم برای آوردن سران این کشورها به زیرسلطه واشینگتن اعطای وام و کمک های خارجی به آنهاست که اغلب با واسطه بانک جهانی یا صندوق بین المللی پول انجام می شود. این وام ها که گاهی اوقات با عنوان « کمک به کشور های فقیر» داده می شود، در حقیقت رشوه ایست که به کشورهای مستقل از لحاظ سیاست خارجی داده می شود تا در مقابل سرسپرده واشینگتن شوند. گاهی کشوری مستقل، از دستورات و پیشنهادهای واشینگتن سرپیچی می کند. در این حالت وزارت امورخارجه آمریکا و کنگره شروع به سرازیر کردن میلیون ها دلار از پول مالیات دهندگان آمریکایی به جیب احزاب مخالف کشورهای خارجی تحت نام « ارتقای دموکراسی» می کنند تا رئیس کشور مخالف را از قدرت به زیر کشند و به جای وی فردی سرسپرده واشینگتن منصوب کنند. چنانچه این مرحله موفقیت آمیز نباشد، مرحله بعدی که اعمال تحریم های اقتصادی به کشور مقابل است، به اجرا گذاشته می شود و هدف از آن اعمال فشار بر شهروندان آن کشور و به فقرو فلاکت دچار کردن آنها تا حدّی است که قیام کنند و با سرنگون کردن دولت، یک نوکر وفادار به آمریکا را بر سر قدرت آورند. نمونه ای از این مرحله، چهل سال تحریم ناموفق کوباست. همچنین دوازده سال تحریم عراق نیز با همین هدف صورت گرفت که منجر به مرگ صدها هزار کودک عراقی شد. این تحریم نیز که بر اثر مستقل عمل کردن صدام حسین پس از دریافت تسلیحات کشتار جمعی و کمک های نظامی از آمریکا طی جنگ علیه ایران اعمال شد، نتیجه موفقیت آمیزی برای آمریکا نداشت. چنانچه تحریم ها نیز موثر نباشند، در مرحله بعدی سیا وارد عمل می شود. وظیفه آن یا به راه انداختن کودتا علیه دولت کشور مخالف و یا قتل رئیس این کشور و یا هر دو است. قتل جیمی رولدوس، رئیس جمهور اکوادور و عمر توریجوس، رئیس جمهور پاناما نمونه هایی از این دست به شمار می روند. همچنین کودتا در کشورهای شیلی، گواتمالا و ایران با حمایت آمریکا نیز جزو همین اقدامات محسوب می شود. فیدل کاسترو، رئیس جمهور کوبا نمونه خوبی است از این که مستقل عمل کردن از آمریکا چطور می تواند رئیس کشوری را مغضوب آمریکا کند. ادعای مقامات آمریکایی مبنی بر این که علت مخالفت آنها با کاسترو این است که وی یک دیکتاتور کمونیست است، بسیار از واقعیت فاصله دارد. کاستروی کمونیست، تامین اجتماعی، خدمات پزشکی و بهداشتی، تحصیلات عمومی، مالیات بر درآمد، رفاه و برابری ثروت را برای مردمش فراهم کرده است- یعنی دقیقاً همان برنامه های اجتماعی که مقامات آمریکایی اجرا می کنند. وی همچنین با تروریست ها همان رفتاری را در پیش گرفته است که مقامات آمریکایی نشان می دهند – یعنی برپایی دادگاه نظامی، عدم انجام روال عادی دادرسی، بدون حضور وکیل مستقل و هیئت منصفه، و مجازات شدید. علاوه بر این، کاسترو سالهاست علیه مواد مخدر مبارزه می کند هرچند به موفقیت چندانی نرسیده است. بنابراین علت مخالفت آمریکا با کاسترو چیست؟ کاسترو برخلاف سلفش، فالجنچیو باتیستا که از حمایت آمریکا برخوردار بود، مدت هاست کشورش را مستقل از واشینگتن اداره می کند که این گناهی نابخشودنی از دیدگاه مقامات آمریکایی است. اگر کاسترو با همان تملق و چاپلوسی باتیستا در قبال واشینگتن رفتار می کرد، قهرمانی همچون پرویزمشرف، دیکتاتور نظامی و غیرمنتخب پاکستان و متحد سابق طالبان بود که پس از به جیب زدن میلیون ها دلار از آمریکا به دنبال حملات یازده سپتامبر 2001، روی خطوط قرمزش با آمریکا پا گذاشت. اگر قتل نیز با شکست مواجه شود، چه خواهد شد؟ این زمانی است که پنتاگون وارد میدان می شود همانطور که مردم کوبا، پاناما، گرانادا و عراق خوب درک کرده اند. اما همانطور که رابرتسون به درستی خاطرنشان کرده، اشغال نظامی بسیار پرهزینه تر از قتل است چه از لحاظ جانی و چه مالی. پت رابرتسون با مطرح کردن واقعیتی از سیاست خارجی آمریکا خدمت بزرگی به آمریکاییان کرد. واقعیتی که بسیاری ترجیح می دهند با آن مواجه نشوند، سیاستی که سال ها بر رشوه های خارجی، دخالت در امور داخلی کشورها، کودتا و قتل ، و اشغال نظامی برای گسترش قدرت و نفوذ آمریکا در دنیا استوار است. نویسنده : جاکوب هورن برگر مؤسس و رئیس «مؤسسه آینده آزادی» است.