مایکل بارون سایت عملیات روانی- کسانی که موضع گیری های انگلستان را پس از بمب‌گذاری‌های هفتم ژوییه دنبال می‌کنند، حتماً متوجه خطری جدی که «دیدگاه چند فرهنگی» با آن مواجه است شده‌اند. طبق دیدگاه چند فرهنگی، باید به مهاجران و فرزندان آن‌ها اجازه دهیم در کنار فرهنگ کشوری که در آن زندگی می‌کنند، فرهنگ خودشان را نیز حفظ کنند. جامعه نباید فرهنگ‌ها را از بین ببرد، بلکه به گفتة دیوید دینکینز، شهردار نیویورک باید مانند «موزاییکی رنگارنگ» باشد. البته وقتی شاهد ظهور بمب‌گذارانی هستیم که در خود انگلستان رشد یافته‌اند، چنین جامعه‌ای دیگر زیبایی خود را از دست خواهد داد. در گذشته، تونی بلر در حمایت از دیدگاه چند فرهنگی سخنانی ایراد کرده بود. امّا پس از هفتم ژوییه، وی به‌گونه‌ای دیگر صحبت می‌کند: «مهم است که تروریست‌ها بفهمند عزم مردم برای دفاع از ارزش‌ها و سبک زندگی خود مصمم تر از عزم آن‌ها برای کشتن مردم بی‌گناه و ترویج افراطی‌گری در جهان است.‌» متأسفانه، سیاست‌های چندفرهنگی‌نگری حزب کارگر به رهبری بلر و پیشینیان محافظه‌کار وی فرصت ترویج اسلام‌گرایی افراطی را به ‌وجود آورده است. حتّا پیش از وقوع بمب‌گذاری‌ها و به‌وجود آمدن تفکّر نوع دوم، رییس کمیسیون برابری نژادی اظهار داشته بود: «لازم است از انگلیسی بودن یا نبودن آن‌ها مطمئن شویم.» و وزیر کشور سابق نیز خواستار گرفتن امتحان زبان انگلیسی از این شهروندان شده بود. در حال حاضر، دولت بلر تصمیم گرفته‌ است مسلمانانی را که به ترویج خشونت و اقدامات تروریستی می‌پردازند، از این کشور بیرون کند و روزنامة چپگرای گاردین نیز یکی از نویسندگان خود را که عضو حزب الطاهر بوده است- گروهی افراطی که طرفدار «برخورد تمدن‌ها» هستند و مسلمانان را به کشتن یهودیان تشویق می‌کنند- از کار برکنار کرد. نویسندگان سایر کشورها متوجه تبعات نامطلوب دیدگاه چندفرهنگی شده بودند. لئون دی‌وینتر رمان نویس هلندی در یکی از تألیفات خود آورده است که با کهنه شدن نظام سنتی کالوینیستی و عدم پذیرش تساهل هلند از سوی مهاجران مسلمان، «مکانیسم تساهل سنّتی جامعه به تدریج توازن خود را از دست داد.» پاملا بون در یکی از شماره‌های روزنامه ایج استرالیا چنین نوشت: «شاید وقت آن رسیده که مهاجران را بپذیریم، امّا با شیوة خودمان.» تونی پارکینسون، مقاله نویس همین روزنامه نیز به نقل از ژان فرانسیس رِوِل، نویسندة فرانسوی نوشت: « تمدنی که خود را برای هر چیزی مقصر می‌داند، آنقدر نیرو و ایمان ندارد که بتواند از خود دفاع کند.» افراد خوش بین شاهد آنند که مدارا کردن با ناشکیبایی الزاماً تساهل متقابل را در پی نخواهد داشت. روزنامة محافظه‌کار تلگراف چاپ لندن، سری مقالاتی در تمجید از انگلیسی بودن را در وب‌سایت خود منتشر کرده است. دبلیو.اف.دیدز، روزنامه‌نگار کهنه‌کاری که از دهة سی تاکنون به این حرفه اشتغال داشته، دراین‌باره به جمع‌بندی خوبی رسیده است: «شهرتی که ما در سرزمین‌های دوردست داریم و من در سفرهایم متوجه آن شده‌ام، بیشتر از آن چیزی است که برای خود قایلیم. آن‌ها ما را به‌خاطر داشتن ثبات اجتماعی، تجربیات پارلمانی و دیپلماتیک، عدالت، تساهل، کمک به ضعفا و نیز بعضی ویژگی‌هایی که شکسپیر در نمایشنامه‌های خود به آن‌ها اشاره کرده است، تحسین می کنند.» زمانی که برای انتخابات ماه مِه در انگلستان بودم، تعجّب کردم که چرا از تونی بلر (یا سایر سیاستمداران) سخنی دربارة مشارکت مثبت انگلستان در صحنه جهانی نمی‌شنوم. در صورتی که اکنون این‌گونه صحبت‌ها را زیاد می‌شنوم. دیدگاه چندفرهنگی بر این اصل استوار است که همة فرهنگ‌ها دارای ویژگی‌های اخلاقی برابر هستند. در عمل نیز همة فرهنگ‌ها ویژگی‌های اخلاقی برابری دارند. امّا همة فرهنگ‌ها از نظر ملاحظات دولتی، تضمین آزادی‌ها و اجرای قانون برابر نیستند. و این همه هم‌زمان و در همة فرهنگ‌ها پدیدار نمی‌شوند، بلکه در زمان‌ها و مکان‌هایی خاص- نه تنها در انگلستان و آمریکا، بلکه تقریباً در تمام اروپا- ظهور می‌یابند. هم‌چنان که در آمریکا نیز مانند انگلستان، دیدگاه چند فرهنگی در بخش وسیعی از جامعه مرسوم شده است.