نویسنده: گوردون پراتر سایت عملیات روانی – در سال 2003 فرانسه، آلمان و انگلیس با ایران برسر میز مذاکره نشستند تا ایران «تضمین‌های عینی » بدهدکه برنامة هسته‌اش تنها برای مقاصد صلح‌آمیز و تهیة انرژی است و در مقابل متعهد شوند همکاری‌های هسته‌ای، فناوریک و اقتصادی و امنیتی با ایران داشته باشند. متعاقب نامه‌ای که ایران در اول آگوست سال جاری برای رییس آژانس بین‌المللی انرژی اتمی ارسال کرد، اکنون می‌دانیم که ایران در بیست و سوم ماه مارس در قبال اروپا تعهدات عادلانه‌ای را پذیرفته که شامل توقف داوطلبانة برنامة هسته‌ای نیز بوده است. ایران به اروپا پیشنهاد داده بود که چرخه سوخت را متوقف کند و از اورانیوم استفاده شده و پلوتونیوم، سوختی جدید تولیدکند. حتّا یک راکتور تولید پلوتونیوم در حال ساخت نیز داشته است. اما اکنون می‌دانیم که اتحادیة اروپا، دریافت این پیشنهاد مهم را اعلام نکرده و به آن پاسخ نداده است و از آن بدتر، از ارایه تضمین‌های محکم برای همکاری هسته‌ای، فناوریک، اقتصادی و امنیتی با ایران نیز طفره رفته است. در نتیجة این عدم همکاری اروپا، ایران اعلام کرد با رعایت پادمان‌های امنیتی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، غنی سازی اورانیوم را از سرخواهد گرفت. البته، ما می‌دانیم که چرا اروپا هرگز پیشنهادی ارایه نداد و به پیشنهادات ایران پاسخی نداد زیرا بوش، دیک چنی و بولتون (نودیوانگان) به آن‌ها این اجازه را ندادند. در واقع آنها کمی پس از آن که ایران در بیست و سوم ماه مارس پیشنهادات خود را مطرح کرد و چند هفته پیش از برگزاری کنفرانس بازنگری پیمان منع تکثیر تسلیحات درماه می، از مفاد پیشنهادات ایران مطلع بوده‌اند. کاندولیزارایس، وزیر امور خارجه آمریکا به خود زحمت شرکت در آن کنفرانس را نداد و توجهی نیز به آن نکرد. بلکه شخصی به نام استیفن ریدمیکر را که از کارکنان رده متوسط وزارت امور خارجه می‌باشد به کنفرانس اعزام نمود. به گزیده‌ای از اظهارات ریدمیکر در بارة کنفرانس مزبورتوجه کنید: «امروز، معاهدة منع تکثیر تسلیحات با جدی‌ترین چالش در تاریخ خود روبرواست و بعضی از اعضای آن تعهدات خود را زیرپا گذاشته‌اند. درحقیقت بعضی کشورها به بهانة استفادة صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای، هدف خود را که ساخت تسلیحات اتمی است دنبال می‌کنند. ما باید با این چالش مواجه شویم تا اطمینان حاصل کنیم که معاهده هنوز معتبر است. کنفرانس بازنگری فرصتی فراهم می‌کند تا با تأکید جمعی بر این که عدم رعایت مفاد پیمان‌نامه به منزلة تهدیدی آشکار برای امنیت و صلح بین‌المللی است، عزم راسخ خود را نشان دهیم. انگلستان، فرانسه و آلمان با حمایت ما، درپی دستیابی به راه حلی دیپلماتیک در قبال مسأله هسته‌ای ایران هستند، راه‌حلی که مستلزم توقف همیشگی غنی‌سازی و فرآوری و نیز برچیدن تجهیزات مربوط به چنین فعالیت‌هایی است.» در این‌جا لازم است به بخشی از سخنان کمال خرازی نیزدر پاسخ به این اظهارات توجه کنیم: «برای ما قابل قبول نیست که «بعضی» می‌خواهند دستیابی کشورهای غیر صنعتی به انرژی صلح‌آمیز هسته‌ای را به بهانه منع تکثیر تسلیحات محدود کنند. چنین رویکردی نقض آشکار معاهده NPT است و توازن موجود میان حقوق و الزامات عنوان شده در آن را از بین می‌برد. ایران به سهم خود قصد دارد در تمام زمینه‌های فناوری هسته‌ای، از جمله غنی‌سازی که صرفاً برای مقاصد صلح‌آمیز می‌باشد فعالیت کند و در ضمن پذیرفته است هرگونه تعهد و تضمینی ارایه دهد که این اقدامات همواره صلح‌آمیز خواهند بود.» با توجه به آن چه در کنفرانس گذشته است، ما اکنون می‌دانیم که ایران در مذاکرات حسن نیّت خود را نشان داده و این اروپا بوده که حسن نیّت نداشته است. البته دلیل آن نیز این بوده که قدرت این کار را نداشته‌اند. در هر صورت، آیا اروپاییان می‌توانند متعهد شوند که نودیوانگان آمریکایی به بهانة ادامه دادن ایران به فعالیت‌های غنی‌سازی صلح‌آمیز، این کشور را مورد حملة اتمی قرار ندهند؟