سایت عملیات روانی – اشغال عراق از سوی نیروهای آمریکا و متحدانش نه تنها این کشور و جهان را امن‌تر نکرده است بلکه موجب از بین رفتن آزادی‌های اجتماعی و سیاسی زنان عراقی شده است. اکثر زنان عراقی مخمصه‌ای را که به دلیل اشغال کشورشان گرفتار آن شده‌اند و شدت گرفتن عقاید و اعمال ارتجاعی که آزادی‌های آنها و نحوه زندگی‌شان را محدود می‌کند، درک کرده‌اند و سعی در مقابله با آن دارند. این امر در بین زنان از کلیه طبقات اجتماعی و با انواع گرایشات سیاسی مشهود می‌باشد. زنان عراقی اعتقاد دارند آن چه هم اکنون برای مردم عراق بیش از تهیه قانون اساسی اهمیت دارد این است که بتوانند به آینده‌شان فکر کنند و به این منظور باید هر چه سریعتر از ترس و نگرانی‌های فعلی رها و از حقوق اولیه انسانی مانند امنیت برخوردار شوند. زنان عراقی هم اکنون از این حقوق بی‌بهره‌اند. به رغم تکیه کلام دولت آمریکا یعنی «برقراری نظامی دموکراتیک» در این کشور، عراقی‌‌ها هنوز تحت فشار رفتارهای ضد بشری و چپاولگری نیروهای اشغالگر آمریکا و متحدان آن و مقاطعه‌کاران محلی قرار دارند. آنها هنوز مجبورند برای تأمین معاش روزانه با فجایع و قساوت‌هایی که برآنها روا می‌شود، بجنگند. حقوق بشر تحت لوای اشغالگری ثابت شده که سرابی بیش نیست درست همانند تسلیحات کشتار جمعی. شکنجه و بدرفتاری با اعضای گروه‌های سیاسی و نظامی، حتّا شکنجه کودکان بسیار شایع است. نیروهای اشغالگر از تسلیحات اتمی ضعیف شده و سایر سلاح‌های ممنوعه علیه شهرهای مختلف عراق استفاده کرده‌اند از جمله بمب‌های آتش‌زایMK-77 که نوع جدیدی از بمب‌های ناپالم می‌باشد. زنان عراقی مدت‌ها آزادترین زنان خاور میانه بودند اما اکنون اشغال آنها را محصور در خانه‌هایشان کرده است. زن عراقی روزش را با تلاش برای تهیه الزامات اولیه زندگی شروع می‌کند، برق، نفت یا کپسول گاز، آب پاک، غذا و دارو، و آن را با برکشیدن آهی به نشان این که یک روز دیگر را بدون تهدید مرگ و حملات خشونت‌بار پشت سرگذاشته، به پایان می‌رساند. برای اکثر زنان عراقی، قدم زدن در خیابان‌ها معادل مورد حمله قرار گرفتن یا ربوده شدن به طمع سود یا انتقام‌گیری است. دختران جوان عراقی برای روسپی‌گری به کشورهای همسایه عراق فروخته می‌شوند. شانزده میلیون عراقی در حالی که روی سرزمینی نفت خیز زندگی می‌کنند مجبورند برای ادامه حیات به جیره غذایی ماهانه متکی باشند و همین جیره را نیز دو ماه است که دریافت نکرده‌اند. کلیه خدمات عمومی در معرض خصوصی‌سازی قرار دارد. سوء تغذیه شدید در بین کودکان دو برابر شده است. بیکاری هفتاد درصدی، معضلات فقر، روسپی‌گری، سقط جنین مخفیانه و قتل‌های ناموسی را وخیم‌تر کرده است. فساد و پارتی بازی در دولت موقت شایع است و جنسیت تأثیری برآن ندارد. لیلا عبداللطیف، وزیر حمل و نقل در دولت ایّاد علوی هم اکنون به دلیل فساد مالی تحت بازجویی است و همکارش ایهام الثمرای، وزیر سابق نیرو از کشور گریخت. زنان در دولت موقت، مجمع ملی و حتا کمیته تدوین پیش‌نویس قانون اساسی و دولت فعلی عراق مشارکت دارند. اما مبارزه زنان عراقی علیه اشغالگری برای احیاء اتحاد ملی، عدالت اجتماعی و برابری حقوقی تنها به چانه‌زنی تعدادی از «رهبران جامعه زنان» برسر پست‌های سیاسی فرمایشی محدود شده است و فاصله بین زنان عضو دولت موقت و اکثریت زنان معمولی عراقی افزایش یافته است. این زنان بدون داشتن قدرتی. پنهان در مناطق حفاظت شده یا مناطق تحت حفاظت آمریکاییان و بدون برخورداری از اعتباری نزد زنان عراقی، شکست «فاجعه بار» خود را به نمایش گذاشته‌اند. آنها همانند همکاران مرد خود، رویکردی گزینشی و عموماً در جهت منافع آمریکاییان در مورد حقوق بشر اتخاذ کرده‌اند. با بحث‌های آنان درباره آموزش سیاسی ودموکراتیک زنان در برابر رنج‌ها و مرارت‌های خواهرانشان در شهرها زیر بمباران بمب‌های ناپالم، فسفری و خوشه‌ای توسط نیروهای آمریکایی و مرگ نزدیک به یکصد هزار عراقی- نیمی از آنان زنان و کودکان – مضحک می‌نماید. طبق اسناد منتشر شده از سوی اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا در روز هفتم مارس سال جاری، سیزده مورد تجاوز و بدرفتاری با زندانیان زن در زندان‌های عراق گزارش شده است و هیچ اقدامی علیه خاطیان صورت نگرفته است. همچنین این گزارش فاش کرد که نظامیان آمریکایی به منظور جلوگیری از شایعات مشابه وقایع زندان ابوقریب، کلیه مدارک این تجاوزها و شکنجه‌ها را از بین برده‌اند. سکوت زنان عضو مجمع ملی، دولت موقت و سازمان‌های غیردولتی زنان که از آمریکا بودجه می‌گیرتد، بسیار مشهود است. «حقوق بشر» در عراق هم اکنون به مشتی مهملات که توسط سیاستمداران و آمریکایی‌ها نشخوار می‌شود، تبدیل شده است. تعجب ندارد که سازمان‌های غیردولتی زنان که از بودجه آمریکا تأمین می‌شوند و حقوق زنان و دموکراسی را ترویج می‌کنند، متهم هستند که به ابزاری برای اعمال نفوذ خارجیان تبدیل شده و از سوی زنان عراقی تحریم شده‌اند. زنان عراقی می‌دانند که جامعه سنتی عراق که نمونه‌ای از الگوی خانواده گسترده اما در بعضی مواقع محدود کننده است، دشمن آنان نیست. در واقع این الگوی سنتی، نقطه اتکا و محافظ سلامت جسمی ورفاه زنان وکودکان بوده است. دشمن آنان فروپاشی جامعه مدنی است که عامل آن اشغال کشور توسط نیروهای خارجی است.