گیلاد آتزمون سایت عملیات روانی- مجری برنامه تلویزیونی بی بی سی چنین آغاز می‌کند: «بهتره ببینیم اسراییلی‌ها چطور با تهدید تروریسم مقابله می‌کنند.» ظاهراً، قرار است از تجربیات اسراییلی‌ها درس بگیریم. می‌پرسید چرا؟ ساده است، چون ما کاملاً صهیونیستی نشده‌ایم، ما در جنگ صهیونیستی هستیم و بهای سنگینی برای آن پرداخته‌ایم. لحظاتی بعد این برنامه شما را به تماشای گزارشی از بیت‌المقدس دعوت می‌کند. خبرنگار محلی بی بی سی با سه تن از امریکایی تبارهای ساکن بیت‌المقدس گفتگو می‌کند. آنها از اعتماد به نفس بسیار بالایی برخوردارند و از اینکه بیت‌المقدس طی 18 ماه گذشته شاهد هیچ‌گونه حمله انتحاری نبوده است از تلاشهای افسران امنیتی که این روزها در تمام ایستگاههای اتوبوس مستقر هستند تشکر می‌کنند. اما به اعتقاد من، حقیقت چیز دیگری است. در واقع فلسطینی‌ها امروز پشت دیوار حایل، در سرزمینهای محصور شده و اردوگاههای متمرکز محبوس شده‌اند. امیدوارم متوجه موضوع شده باشید. اگر ما به تونی‌بلر فرصت کافی بدهیم، چنین امری در بیرمنگام، برادفورد و دیگر شهرهای چند ملیتی بریتانیا به اجرا در خواهد آمد. تنفرنژادی بزرگترین خطر تهدید کننده یک جامعه چند قومی است و انگستان نیز چنین جامعه‌ای است. با این وجود جای تعجبی ندارد که بی بی سی ما را به تجربه آموزه‌های اسراییلی فرابخواند! روابط بلر با صهیونیست‌ها امروز بیش از هر زمان دیگری مستحکم شده است. علاوه براین برخی از گزارشات حاکی است که نیروهای اطلاعاتیM16 و سیا نیز با نیروهای دفاعی اسراییل در عملیات با خاک یکسان کردن اردوگاه پناهندگان جنین همکاری داشته‌اند، ظاهراً آنها در پی کشف رابطه‌ی فلسطینی‌ها با القاعده بوده‌اند! گزارشات موثق دیگری نیز حاکی است افسران اسراییلی به نیروهای امریکایی و انگلیسی در فلوجه و بصره مشاوره می‌دادند و حتّا اگر صحت چنین خبری مورد تردید باشد، برهمگان واضح است که چگونگی حمله نیروهای خارجی به عراق نشان از تاکتیک‌های مورد استفاده IDF (نیروهای دفاعی اسراییل) دارد. بریتانیای کبیر با همراهی امریکا به عنوان نیروی مروج صهیونیسم عمل می‌کند و آخرین کانون های مقاومت اعراب را در هم می‌شکند. ما همه به سمت جریان هدایت شده صهیونیستی «سقوط فرهنگی» رهسپاریم و به پیروی از افسانه‌ی «مسیح یهودی» به جنگ با جهان اسلام مشغولیم. امروز همه‌ی ما درگیر کشتار عراقی‌ها شده‌ایم و ظاهراً این سقوط همچنان روبه گسترش است. همه‌ی ما می‌دانیم که اسراییل به عنوان حکومتی استعمارگر با دیدگاه های افراط گرایانه و برتری طلبانه‌ی نژادی مطرح است. اما آیا این موضوع در مورد بریتانیای بلر نیز صادق نیست؟ اگر بلر یک نژاد پرست سفید پوست‌گرا نیست، پس چرا اینقدر بر دموکراتیزه کردن جهان اسلام تأکید می‌ورزد. چطور او می‌تواند خیروصلاح مسلمین را تشخیص دهد؟ زمانی که شما درباره زندگی سایر ملل تصمیم می‌گیرید حتماً باید خود را آگاه‌تر از ایشان بدانید، در واقع خود را برتر می‌دانید. هفته گذشته در حملات تروریستی لندن ،گروهی کوچک از تروریستهای بی‌رحم، تصویر کاذب برادران متمدن غربی ! را به مخاطره انداختند . این انفجارها یک پیام داشت: موضوع فقر در افریقا مهم نیست! مسأله تسلط انگلیسی امریکایی صهیونیست‌ها برخاورمیانه است. مسأله حمایت از اسراییل است. مسأله پیروزی مردمی یک جنایتکار جنگی در انتخابات است! ما مردمی هستیم که اهمیتی برای حفظ جان سایر ملل قایل نیستیم و بنابر این بهایش را همه خواهیم پرداخت. پیام تروریست‌ها واضح بود: « شما ما را می‌کشید، ما هم شما را خواهیم کشت، شما برفراز شهرهای ما بمب می‌افکنید ما هم شهرهای شما را منفجر خواهیم کرد.» ظاهراً تمام تصورات ما از واقعیت ساخته و پرداخته غولهای رسانه‌ای و گردانندگان تلویزیونی است. واقعیت فی‌نفسه به عنوان یک موضوع تصوری خود مرجع ارایه می‌شود. روزی که این انفجارها به وقوع پیوست من جلوی تلویزیون میخکوب شده بودم. واقعاً تصور آن هم مشکل بود. طبق معمول آن تصاویر تا 24 ساعت بعد مرتب تکرار می‌شدند. با وجود آن‌که حمله ساعت 9 صبح به وقوع پیوسته بود، تا ساعت 5 تلفات فاجعه تنها 2 نفر اعلام شد. ما دیدیم که نیروهای امدادی چقدر از خود متشکر بودند. همه چیز به طرز شگفت‌آوری تحت کنترل بود و تنها مردمان بدبختی که در نتیجه سیاستهای تونی‌بلر به کام مرگ رفته بودند، فراموش شده بودند. مردمانی که زیر تونل ایستگاه میدان راسل مردند و تا آنجا که می‌دانم هنوز کسی از سرنوشتشان خبری ندارد. نیروهای امداد راهی به آنجا نداشتند. مردم! مسیر پیکادلی تله مرگ است! اما آیا قبل از حملات نیز این‌گونه نبود؟ آیا زمانی که تونی‌بلر داوطلبانه به جنگ علیه تروریسم پیوست نیز تله مرگ نبود؟ آقای بلر، دیگر بار که خواستی کشورت را درگیر جنگی دیگر کنی بهتر است راه‌حل جایگزینی برای تله مرگ در کشورت بیابی؛ یا بهتر بگویم بدون چنین راه‌حلی، اندیشه جنگ را از سرخود بیرون کن. و هنوز کمتر کسی در انگلستان زبان به شکوه می‌گشاید!، این‌جا درگیر یک بحران واقعی هستیم. و نقش اجتماعی‌مان را از یاد برده‌ایم. ما چون گله‌های حیوانات زخم خورده پراکنده شده‌ایم و خود را درگیر آمار و ارقام کرده‌ایم. محاسبه کار چندان پیچیده‌ای نیست: روزانه سه میلیون نفر از مترو استفاده می‌کنند و غیر واقع‌بینانه نیست اگر بگوییم سیصد هزار نفر از آنها در معرض خطر مرگ قرار دارند. در حقیقت همه‌ی ما به بازی رولت روسی بلر پیوسته‌ایم. اگر مردم تمایل به خصوصی‌‌سازی دارند، این بهترین شکل خصوصی‌سازی است! ما همه هدف زندگی را فراموش کرده‌ایم، همدلی از زندگی محو شده است. چگونگی از احساس می‌توان سخن گفت و به دیگران اندیشید، در حالی که خود از آن بی‌بهره‌ایم!؟ پُر واضح است که از امروز به بعد لندن‌نشینان، مرگ در اثر تروریسم را یکی دیگر از عوارض زندگی مدرن خواهند دانست. به نوعی، ما ارزش های جامعه‌ی مرگبار را ملکه ذهن خود خواهیم کرد. ما قاتلانی هستیم که در انتظار مجازاتیم. با این وجود هیچ امیدی برای آینده‌ای بهتر باقی نمی‌ماند، مگر این که در جستجوی زیبایی باشیم. چرا زیبایی؟ تنها با سلاح هنر، با زبان فرهنگ و با رویکرد زیبایی است که می‌توان مردم خسته از سیاست و سیاست‌مداران را به ارزشهای زندگی جذب نمود، و می‌توان به جنگ نظم‌نوین جهانی رفت. مردم در جستجوی ترانه‌ای تازه‌اند. گیلادآتزمون نویسنده و موسیقی‌دان اسراییلی تبار است که در حال حاضر در لندن به نویسندگی اشتغال دارد.