دولت آمریکا با انجام عملیات محرمانه و استفاده از رموز نظامی، قدم بزرگ و خطرناکی برداشته است که ممکن است منجر به تبدیل بمب هسته‌‌ای به سلاحی مشروع برای جنگ شود. از زمان حملات 11 سپتامبر در سال 2001، دولت بوش تمامی موانع هسته‌ای را که معرف سیاست آمریکا در طول جنگ سرد بود، نادیده گرفته است. دیگر بمب‌ هسته‌ای «آخرین تدبیر» به حساب نمی‌آیند و آخرین وسیله بازدارنده در برابر قدرت‌های هسته‌ای نیست.در دورة این ابرقدرت بی‌رحم که قصد دارد جهان را برپایة دیدگاه‌های جابرانة خود بنا کند، تسلیحات هسته‌ای وسیله‌ای مناسب برای جنگیدن حتّا در برابر دشمنانی است که سلاح هسته‌ای در اختیار ندارند. کانپلن 8022 را به خاطر بیاورید. هفتة گذشته، روزنامة واشینگتون پست گزارشی منتشر کرد مبنی براین که این نام نامفهوم در واقع برنامه‌ای نظامی است که اجرای آن می‌تواند جهان را وارد یک جنگ هسته‌ای کند. کانپلن 8022 نام طرح‌های عملیاتی استارتکام، فرماندهی استراتژیک نظامی آمریکا است که هدف آن جلوگیری از تهدیدات هسته‌ای ایران و کرة شمالی است. یکی از اجزای اصلی این طرح، استفاده از سلاح هسته‌ای به منظور تخریب زرادخانه‌های هسته‌ای این دو کشور می باشد، زیرا در حال حاضر آمریکا با استفاده از تسلیحات استاندارد موجود قادر به تخریب این پایگاه‌ها نیست. پس از جنگ افغانستان معلوم شد که به رغم استفادة گسترده از بمب‌های غیراتمی، تعدادی از پناهگاه‌های زیرزمینی مهمات القاعده دست نخورده باقی مانده‌اند. این کشف به زودی منجر به اتخاذ تصمیمی برای ساخت سلاح هسته‌ای شد که قادر باشد پناهگاه‌های زیرزمینی تسلیحات هسته‌ای را نابود سازد. کارشناسان دولت آمریکا بمب‌های کوچکی را پیشنهاد کردند که به عقیدة آنها تأثیرشان بر محیط زیست خفیف است. آنها می‌گویند تأثیر این بمب بالای سطح زمین محسوس نبوده، تشعشات رادیواکتیو آن بسیار ناچیز و «عوارض جانبی» آن بر روی انسان‌ها نیز حداقل خواهد بود. به همین دلیل، آمریکا اقدامات بازدارندة خود را در برابر ایران و کره شمالی افزایش داده است و خود را دربارة استفاده از چنین بمب‌هایی که سایت‌های هسته‌ای را تخریب کرده ولی باعث مرگ انسان‌های زیادی نخواهد شد، محق می‌داند. جنگ عراق که هدف آن از بین بردن سلاح‌های کشتار جمعی صدام بود، اما منجر به گرفتار شدن آمریکا در باتلاق عراق شد، گرایش به تسلیحات هسته‌ای را افزایش داده است. با وجود این، انهدام تسلیحات صدام با استفاده از بمب‌های کوچکی که اثرات مخرب آن بر جامعة انسانی به مراتب کمتر است، ساده‌تر و عاقلانه‌تر از اقدام به جنگ زمینی که باعث گرفتارشدن 150000 سرباز آمریکایی در منجلاب عراق شده است، به نظر می‌رسد. اما مشکل بزرگی در این رابطه وجود دارد. با تحلیل و بررسی استراتژیست‌های نظامی آمریکا دربارة تأثیر حملة هسته‌ای در کانپلن 8022 ، می‌توان دریافت که آمریکا کمتر از پنج تا ده بمب از این نوع را برای حمله مورد استفاده قرار نخواهد داد و با توجه به تعداد اهداف مورد نظر در دو کشور نامبرده، دیگر اقدامات بازدارنده مؤثر نخواهند بود. طبق طرح‌های موجود، هر بمب 10 کیلو تن وزن خواهد داشت که در حدود دو سوم وزن بمب‌های به کار رفته در هیروشیما و ناکازاکی است. انفجار هر بمب در چند متری زیرزمین، باعث تخریب بیشتر ساختمان‌های آن منطقه تا شعاع دو کیلومتری خواهد شد. پس از انفجار لازم است برای جلوگیری از اثرات زیانبار تشعشعات رادیواکتیو، تا شعاع 100 کیلومتری منطقة انفجار به سرعت خالی از سکنه شود. ساختمان‌ها، محصولات کشاورزی و دام‌ها تا شعاع چند هزار کیلومتری تحت تأثیر این تشعشات قرارخواهند گرفت و با در نظر گرفتن جهت و سرعت وزش باد، لزوم تخلیة ساکنان چندین هزار کیلومتر دورتر از آن نیز وجود دارد. تبعات سیاسی و روانی استفاده از تسلیحات هسته‌ای برای نخستین بار طی 60 سال گذشته مورد توجه قرار گرفته است. با این حال، دولت بوش موارد ذکر شده را «اثرات مخرب محدود» می‌نامد. سیاستی که بوش در قبال این مسئله در پیش گرفته است و شامل طرح‌هایی برای جلوگیری از حملة هسته‌ای کشورهایی که چنین تسلیحاتی را در اختیار ندارند و نیز تولید سلاح هسته‌ای جدید است، فاجعه‌ای دیگر محسوب می‌شود. این سیاست مرز میان جنگ هسته‌ای و غیرهسته‌ای را از بین خواهد برد و این امر ثبات نسبی را که پس از جنگ سرد به وجود آمده است، تحت‌الشعاع قرار خواهد داد . علاوه بر آن دیدگاه دولت بوش در قبال این مسئله ممکن است باعث شود کشورهایی که تاکنون سلاح هسته‌ای نداشته‌اند به فکر ساخت آن بیافتند. در اینجا، دروغ‌ها و دیدگاه‌های متناقض آمریکا مشخص می‌شود که از یک سو در باب جلوگیری از منع گسترش تسلیحات هسته‌ای سخن می‌گوید و از سوی دیگر با اتخاذ سیاستی غیرمسئولانه، خود وارد این وادی می‌شود.