کمک اقتصادى هدایتکنندگان ماشین صلیبى غرب، ایالات متحده آمریکا و بریتانیا به قربانیان تسونامى کمتر از هزینه ی ساخت یک بمب افکن مخفى و یا یک ماه مخارج اشغال خونین عراق است. هزینه ای که جورج بوش‏ ، میتواند با آن بخش عمده ای از سرى لانکا را از فقر نجات دهد. بوش‏ و بلر پس از آنکه مردم جهان به طور خودجوش میلیونها دلار به قربانیان این بلای طبیعی کمک کردند برای فرار از رسوایی تنها اندکی بر کمک نا چیز اقتصادى اولیه خود به قربانیان تسونامى افزودند. در حالی که کمک سخاوتمندانه دولت بلر به قربانیان اخیر فقط حدود شش درصد ٨٠٠ میلیون پوندى است که براى بمباران عراق تخصیص‏ داده شد. قرپانیان یک فاچعه بزرگ طبیعى باارزش‏ هستند ( اگر چه معلوم نیست این با ارزش‏ بودن تا چه هنگام ادامه مى یابد.) اما قربانیان فجایع امپریالیستى بى ارزش‏ هستند و چه بسا بى نام و نشان. با این روش بخوبی میتوان بر بسیاری از بدبختی ها سرپوش نهاد. فجایعی که حکایت از تسونامى بزرگتری دارند . تحریم عراق در دهه ١۹۹٠، که عواقب آن را رسانه هاى غرب نادیده گرفتند نیز همچون فاجعه کامبوج بود. سال گذشته یونیسف گزارش‏ کرد که سوء تغذیه ى کودکان بعد از اشغال آمریکایى ها دو برابر شد ه است. و میزان مرگ و میر کودکان اکنون برابر با مرگ و میر در رواندا و بالاتر از هائیتى و اوگاندا مى باشد. فقر بى داد مى کند و دارو و درمان براى بیماریهاى مزمن کمیاب شده است. سرطان و بویژه سرطان سینه به سرعت افزایش‏ مى یابد ؛ مناطق وسیعى آلوده به مواد رادیو آکتیو است. بیشتر از ۷٠٠ مدرسه در اثر بمباران ویران شده و یا آسیب دیده اند. و از آن میلیاردها دلار که قرار بود براى بازسازى کشور هزینه شود، تنها ٢۹ میلیون دلار ذخیره شده است، که عمده ی آن هم صرف حقوق سربازان اجیر شده و محافظ خارجیان است. در رسانه های غرب اثری از این اخبارنیست. این است تسونامى دوم که اکنون سراسر جهان را در برگرفته است : میلیون ها انسانی که موجودیت شان تقریبا هرگز در مطبوعات دنیاى غرب دیده و یا شنیده نمى شود، و مى دانند که زندگى آنها بى ارزش‏ است.