برای برساخت دولت-ملت طبیعی یا حقوقی حدی از پیوستگی فرهنگی، مذهبی، قومی، تاریخی و جغرافیایی لازم است. به عبارت دیگر هر یک از موارد فوق می توانند به سان «چسب اجتماعی» زمینه پیوند و حفظ یک جامعه را در واحد سیاسی مشخص فراهم آورند. با قبول این پیش فرض آنگاه ساخت رژیم اسرائیل با چالش جدی مواجه خواهد شد.
این رژیم جعلی حاصل مهاجرت گروه های اشکنازی، سفاردی، میزراهی، فالاشه و ... از چهار گوش جهان است. این افراد پیش از مهاجرت به فلسطین اشغالی دارای هویت ملی- فرهنگی خاصی بودند که حتی در هنگام سفر به سرزمین جدید نیز نتوانستند آن را کنار بگذارند. نمونه این ادعا یهودیان مهاجر از روسیه هستند که همچنان «زبان» و برخی نشانه های فرهنگ اسلاو (پوشش، غذا، جشن ها و ...) را کنار نگذاشته و در کنار فرهنگ یهودی و زبان عبری حفظ کردند.
علاوه بر اختلاف قومی جامعه تصنعی اسرائیل دارای شکاف های جدی دیگری همچون اختلاف «عرب- یهودی»، «سکولار- مذهبی»، «راست- چپ» و «فقدان قانون اساسی» است. علاوه بر این درگیری های دوره ای میان محور مقاومت و رژیم صهیونیستی سبب شده است تا موجی از «مهاجرت معکوس» در میان ساکنان سکولار و کم تر مذهبی این رژیم شکل بگیرد. شاید بتوان با کمی اغماض اعتراضات اخیر در سرزمین های اشغالی و تسخیر خیابان توسط مخالفان نتانیاهو را نتیجه طبیعی شکاف های موجود در جامعه اسرائیل دانست. برهمین اساس در ادامه این مقاله سعی خواهیم کرد به این سوال پاسخ دهیم که چرا اسرائیل همواره مستعد اعتراض و آشوب های خیابانی است؟
دولت- ملت مصنوعی
با آنکه مقامات و چهره های علمی وابسته به رژیم اسرائیل در رسانه ها و مراکز دانشگاهی سعی دارند این رژیم را دولتی طبیعی معرفی کنند که شهرندان آن همگی از قوم یهود هستند، اما واقعیت آن است که صهیونیست های حاضر در فلسطین اشغالی شهروندان مهاجر از کشورها حوزه اوراسیا و آمریکا می باشند که دارای اختلافات فرهنگی، طبقاتی و ایدئولوژیکی جدی هستند. این موضوع سبب شده است تا برخی اقوام نسبت به سایر گروه ها سهم بیشتری از کیک قدرت یا ثروت به دست آورند. یکی از مهم ترین جلوه های این شکاف، تنش های دائمی میان اشکنازی ها و سفاردی ها است.
علاوه بر اختلاف مذهبی- فرهنگی میان این دو گروه (مانند شیوه نماز خواندن، ازدواج و ... ) در جامعه فعلی اسرائیل اشکنازی ها سهم بیشتری در کانون های قدرت دارند و همین موضوع سبب شده است تا سفاردی ها از منزلت اجتماعی پایین تری برخوردار باشند. اختلاف میان این دو جریان به قدری زیاد است که آنها برخلاف خواست دولت خواستار جدایی مراکز آموزشی اشکنازی و سفاردی هستند و برای اعتراض به این موضوع به خیابان آمدند. این اختلافات نشان می دهد که سیاست های رژیم صهیونیستی در حوزه «ملت سازی» و برساخت هویت نوین یهودی با شکست مواجه شده است.
شکاف عرب- یهودی
دیگر شکاف فعال در فلسطین اشغالی، اختلاف و تضاد تاریخی میان عرب های اسرائیل و یهودیان است. «عرب های خط سبز» با آنکه از نخستین سال های شروع رژیم جعلی اسرائیل مجبور به زیست تحت لوای اسرائیل و همکاری با احزاب چپ همچون «ماپای» بودند، اما همواره به عنوان «شهروند درجه دوم» شناخته می شدند.
در نظام آپارتاید اسرائیل با آنکه عرب های فلسطینی تبار ۲۰ درصد جمعیت (۲ میلیون نفر) را تشکیل می دهند اما آنها اجازه رسیدن به راس هرم قدرت در این رژیم را ندارند و صرفا مجبور به فعالیت در مشاغل عمومی همچون پزشکی، کشاورزی، آموزش و ... هستند. البته برخی احزاب عربی مانند حزب رعم یا بلد نیز در ساختار سیاسی رژیم مشغول به فعالیت اند اما نمایندگان این احزاب از وزن بالایی برای تغییر قوانین یا افزایش نفوذ عرب ها در ساختار سیاسی رژیم صهیونیستی برخوردار نیستند.
حال با قدرت گیری احزاب راست مذهبی در اسرائیل، شکاف «عرب- یهودی» وارد مرحله جدیدی شده است. در میان احزاب متحد دولت برخی جریان ها همچون حزب صهیونیسم مذهبی دیدگاه های ضدعربی تندی داشته و خواستار به حاشیه رفتن این اقلیت قومی در اسرائیل هستند.
به عنوان مثال ایتمار بن گویر رهبر حزب «قدرت یهودی» در طرحی خواستار ارائه اعتبار از سوی رژیم اسرائیل به شهروندان عرب تبار برای مهاجرت است تا از این طریق همچنان تعادل جمعیت به نفع یهودیان حفظ شود. علاوه بر این سیاست های رادیکال اعضاء راست گرای کابینه در خصوص گسترش شهرک سازی، مصادره زمین های فلسطین و در نهایت الحاق کامل کرانه باختری می تواند زمینه ایجاد انتفاضه سوم را فراهم آورد که علاوه بر ساکنان کرانه باختری و نوار غزه سبب به خیابان آمدن و قیام شهروندان ۱۹۴۸ و ۱۹۶۷ نیز شود.
شکاف سکولار- مذهبی
نخستین گروه مهاجران یهودی به سرزمین فلسطین، شهروندان سکولار کشورهای غربی بودند که عمدتا نگاهی «ملی» نه «دینی» داشتند. همین موضوع سبب شد تا نخستین قوانین، دولتمردان و نهادهای اسرائیل بر پایه استانداردهای غربی و اندیشه های عمدتا چپ بنا نهاده شود.
در سنت سیاسی «بن گوریون» وی سعی داشت تا افراد «مذهبی» و «دست راستی» را از ساختارهای سیاسی دور نگه داشته و در عین حال عناصر «نظامی» و «امنیتی» را در امر سیاسی شریک کند. حال بنیامین نتانیاهو نخست وزیر فعلی و رهبر حزب لیکود قصد دارد تا با تغییر این چرخه قدرت، با توجه به افزایش قدرت اجتماعی، سیاسی و اقتصادی جریان راست محافظه کار، سهم بیشتری از کیک قدرت برای این بلوک در نظر بگیرد.
ارسال لایحه کاهش اختیارات دستگاه قضایی در برابر قوای مقننه و مجریه به کنست یکی از نشانه های تغییر قطب نمای قدرت به سمت جریان راست- مذهبی است. در واکنش به این اقدام اپوزیسیون چپ- میانه به رهبری یائیر لاپید این لایحه را نه «اصلاح» بلکه نوعی «کودتا» علیه آخرین سنگر ارزش های دموکراتیک در اسرائیل دانست و از شهروندان این رژیم خواست تا با تسخیر خیابان اجازه تصویب این لایحه را به دولت و وزیر دادگستری ندهند.
پس از چند هفته اعتراض به لایحه اصلاح اختیارات قوه قضائیه، ۷۰۰ هزار صهیونیست به خیابان آمدند تا صدای اعتراض خود را به نتانیاهو برسانند. در سوی مقابل متحدان نتانیاهو از طرفداران خود خواستند به خیابان آمده و از طرح دولت برای کاهش اختیارات دستگاه قضائی حمایت کنند. چنین صف آرایی نشان دهنده انتقال جدال قدرت از راه روهای باریک سیاست به کف خیابان است.
بهره سخن
درباره ریشه تداوم وضعیت «بحران» و «اعتراضات» خیابانی در رژیم صهیونیستی متغیرهای مختلفی مورد اشاره قرار می گیرد؛ اما به نظر می رسد اگر بخواهیم بزرگ ترین عامل شکاف در سرزمین های اشغالی را نام ببریم، موضوع فقدان «قانون اساسی» است. با آنکه برخی قوانین پایه در نظام تقنینی رژیم وجود دارد اما آنها به قدری کلی هستند که دولت ها به راحتی می توانند تفسیر متفاوتی ارائه کرده و از نص قانون به نفع حزب یا جریان سیاسی خود سوء استفاده کنند.
اساسا یکی از استدلال های مخالفان نتانیاهو و معترضان در خیابان نیز آن است که با تصویب این طرح دولت و کاهش اختیارات دستگاه قضائیه، دیگر این قوه توان دفاع و ارائه تفسیر صحیح از قوانین پایه را نخواهد داشت.
با فعال شدن شکاف های داخل جامعه صهیونیستی به نظر می رسد نظام حکمرانی در این رژیم دچار چالش جدی شده و برای رهایی از این وضعیت نیاز به سیاست «صدور بحران» از سرزمین مادر داشته باشد.
به عبارت دیگر دولت نتانیاهو برای آنکه بتواند بار دیگر آرامش را به خیابان ها اسرائیل بازگرداند چاره ای جزء ایجاد بحران کنترل شده با بازیگران خارجی ندارد. به عنوان مثال ممکن است طی روزها یا هفته های آینده تنشی محدود میان ارتش رژیم صهیونیستی و مقاومت نوار غزه یا لبنان ایجاد شود تا از این طریق دولت بتواند دستگاه پروپاگاندای و رسانه را فعال کرده و به بهانه «دشمن خارجی» مردم متفرق در خیابان را متحد کند.