ماهیت جاسوسی کدخدا

«محمدصادق کوشکی» در روزنامه «حمایت» نوشت:

اخیرا در خبرها آمده بود سازمان امنیت ملی آمریکا در فاصله سال های 2006 تا 2012 از رؤسای جمهوری فرانسه، ژاک شیراک، نیکولا سارکوزی، و فرانسوا اولاند، جاسوسی می کرده است. این خبر در حالی منتشر می شود که این سازمان بدنام، پیش از این نیز به شنود مکالمات آنگلا مرکل، صدر اعظم آلمان متهم شده بود. موضوع اعتماد به آمریکا مدت هاست که در محافل سیاسی و رسانه های داخلی به بحثی داغ و چالشی تبدیل شده است. طرفداران این رویکرد اعتقاد دارند نباید صداقت آمریکایی را به طور کلی نفی کرد و برای جلب اعتماد آنان، حتی برخی شعارهای انقلابی از جمله «مرگ بر آمریکا» را هم باید کنار گذاشت! با نگاهی دقیق تر به چارچوب واقعی ارتباط کشورها با یکدیگر، باید گفت آنچه که روابط بین الملل در جهان را تنظیم می کند و تنها قانون و قاعده ای که بر روابط بین الملل حاکم است، «قانون قدرت» است. بر این اساس، کشورهای مختلف و حتی آنهایی که با یکدیگر متحد و دوست هستند، برای جلب منافع بیشتر در رقابت هستند. به همین دلیل، در چارچوب این رقابت ها، بسیار طبیعی است که کشورها برای جلب منافع بیشتر به جاسوسی علیه یکدیگر اقدام کنند. با فهم منطق «منافع و قدرت» در میان کشورها و از جمله متحدین، در می یابیم که چرا آنان رقابت را حتی پشت لبخند دیپلماتیک خود کنار نمی گذارند و برای قدرتمند شدن تلاش می کنند. این امر، واقعیت روابط بین الملل جهان امروز است. این تجسس در اشکال مختلف صورت می گیرد؛ اعم از حوزه های سیاسی، نظامی و صنعتی. نمونه ای که در این رابطه می توان آدرس داد، جاسوسی صنعتی رژیم صهیونیستی از ایالات متحده است. سران تل آویو تصمیم گرفتند، فناوری هایی که کاخ سفید بنا به مصالحی آنها را در اختیارشان قرار نمی داد، از طریق جاسوسی به دست آورند. ایالات متحده آمریکا حتی به نزدیک ترین و کلیدی ترین متحدان خود نیز رحم نکرده و سال هاست از آنها و شهروندان آنان جاسوسی می کند. آلمان، فرانسه، ایتالیا، اسپانیا، کره جنوبی، ژاپن و عربستان سعودی نیز از دیگر قربانیان اهداف جاسوسی های آمریکا بوده اند. در دوره ای که طوفان «ادوارد اسنودن» دستگاه جاسوسی آمریکا را در نوردید، رئیس جمهور این کشور به جای عذرخواهی با وقاحت وعده داد در روش های جمع آوری اطلاعات تجدید نظر کند! حتی برخی مقامات آمریکایی اعلام کردند کشورهای دنیا باید از آنها ممنون هم باشند زیرا اقدام کاخ سفید در شنود مکالمات تلفنی آنها امنیت شان را تضمین کرده است!! 

سابقه جاسوسی آمریکا از ایران نیز نه به سالیان بسیار دور بلکه به دوران شکل گیری انقلاب اسلامی باز می گردد. هر چند که ایران در زمان ستمشاهی، حیات خلوت ایالات متحده محسوب می شد و رفت و آمد عوامل جاسوسی به کشور به امری روزمره بدل شده بود، اما با شدت گرفتن احساسات ضداستکباری در کشور و تقویت جنبش های انقلابی، فعالیت جاسوسی آمریکا از انقلابیون که منافع آنان را تهدید می نمود وسعت بیشتری پیدا کرد. تسخیر لانه جاسوسی پس از پیروزی انقلاب ثابت کرد که تا چه میزان، فعالیت های جاسوسی آنان عمیق بوده و ساز و کار داخلی آنان را بر ملا کرد. اما تجسس شیطان بزرگ به اینجا ختم نشد و در برنامه هسته ای کشورمان نیز اتاق های فکر استکبار ابعاد توطئه آمیز کارشکنی خود را در قالب فناوری های جدید، به روز کردند. ویروس رایانه ای «استاکس نت» با طراحی مهندسین آمریکایی و صهیونیستی و با هدف تخریب و یا ایجاد وقفه در عملکرد سانتریفیوژها، از جمله این برنامه ریزی ها بود. این بدافزار آنچنان که سرویس های اطلاعاتی غربی مایل بودند، عمل نکرد و با ترفند دانشمندان ما با شکست رو به رو شد. 

کسانی که از تنش زدایی و اعتمادسازی سخن به میان می آورند و دوستی بین کشورها را مطرح می کنند، نگاهی بسیار فانتزی و غیر واقع بینانه به حوزه بین الملل دارند. مسلّم است که آمریکا نه تنها از فرانسه، بلکه از هر کشور دیگری که بتواند حتماً جاسوسی خواهند کرد. نکته حائز اهمیت اینجاست که مقامات کاخ سفید، هنگامی که کشوری را به عنوان دشمن تعریف می کنند، بیشترین فشار و دشمنی را علیه آن کشور اعمال می نمایند. طبیعی است وقتی با فرانسه که یکی از متحدین کلیدی آنهاست چنین روشی دارند، در مورد ایران که به عنوان دشمن تلقی می شود، قاعدتاً و بدون تردید، حداکثر توان جاسوسی خود را به کار خواهند گرفت. این افشاگری ها نشان می دهد آمریکا به هیچ عنوان قابل اعتماد نیست و باید در تمامی گفتار و رفتار آنان با دیده تردید نگریست. در حالی که آمریکا هیچ خط قرمزی را برای رسیدن به منافع غیرمشروع خود متصور نیست و در این بین حتی از نزدیک ترین متحدین خود هم جاسوسی می کند، چگونه می توان به کشوری که بنای حاکمیت آن بر اساس زور و فریب است اعتماد کرد؟

سیاست خارجی و حتی داخلی آمریکا هیچگاه بر اساس اعتماد به طرف مقابل نبوده و نخواهد بود. در دکترین دیپلماسی آمریکا همه کشورهای دوست و متحد تا حد و مرز مشخصی قابل اعتماد هستند و تمام آنها بر اساس ضریب مشخصی غیرقابل اعتمادند. اصل جاسوسی یک امر بدیهی و پذیرفته شده در سیاست های آمریکاست که قابل تغییر و تبدیل نیست. هیچ کشوری از نظر مقامات کاخ سفید شایستگی شراکت در سروری و آقایی آنان را در جهان ندارد، بنابراین باید تمام رفتارهای آنان را در نظر گرفت تا تهدیدی ولو مختصر از جانب آنان، امنیت و اقتدار آمریکا را به خطر نیندازد. از این منظر لازم است مسئولین، روح بی اعتمادی به آمریکا را همواره در جامعه تقویت کنند و هیچگاه از خوش بینی به آمریکا و غرب سخنی نگویند. نه تنها نباید روحیه مردم درباره بی اعتمادی به آمریکا تغییر یابد بلکه باید تقویت هم شود تا مردم همیشه پشتوانه خود را «مقاومت جهادی» بدانند. اصل اساسی «استقلال و آزادی» که از شعارهای انقلاب اسلامی است، ناظر به عدم اعتماد به دشمن است، زیرا در صورتی می توان مستقل بود که به دشمن بدعهد، به هیچ عنوان اعتماد نداشت. نگاهی به سابقه کشورهایی که به وعده های آمریکا اعتماد کرده اند، ما را از استدلال های بعضاً پیچیده بی نیاز می کند و به این نتیجه محتوم می رساند که راهی جز بی اعتمادی به غرب به سرکردگی آمریکا و تیکه به داخل برای پیمودن راه استقلال و عزت کشور متصور نیست.