عراق، پخت و پز سفارت خانه منحوس

  پس از آنکه سفارت آمریکا در بغداد مورد حمله چندباره قرار گرفت، مصطفی الکاظمی نخست وزیر و محمد الحلبوسی رئیس پارلمان عراق روز پنجشنبه گذشته با یکدیگر ملاقات و اعلام کردند با عاملان حمله به هیئت های دیپلماتیک برخورد خواهد شد. الکاظمی با فراخواندن رهبران گروه های شیعه در منزل «حیدر العبادی» نخست وزیر اسبق عراق که با حضور رؤسای جمهور و مجلس توأم شد، نیز تلاش کرد تا موضع منسجمی علیه اقداماتی که بر ضد آمریکایی ها در عراق صورت می گیرد، پدید آورد. در این جلسه «برهم صالح» پیام شدیداللحن و تهدیدآمیز «مایک پمپئو» را به اطلاع جمع رساند. براساس گزارش «عراق ۲۴» وزیر خارجه آمریکا در پیام خود از ادامه حملات به سفارت و کاروان های نظامی آمریکا انتقاد کرده و به رئیس جمهور عراق گفته است که در صورت ادامه پیدا کردن این حملات، سفارت آمریکا در بغداد را تعطیل کرده و رأساً علیه عوامل این حملات وارد عمل خواهد شد. او در این پیام همه گروه های عراقی از جمله «کتائب حزب الله» و «عصائب اهل حق» را به «اقدامات بی رحمانه» تهدید کرده است. پمپئو در این تماس تلفنی به صالح گفته است این آخرین هشدار به دولت عراق برای اقدام جدی در برخورد با گروه های حمله کننده به سفارت و کاروان های نظامی آمریکا می باشد.

پس از آن، کاظمی در بیانیه ای اعلام کرد حاضران در جلسه به شدت همه حملات به تأسیسات عراقی و خارجی از جمله راکت هایی که هیئت های دیپلماتیک رسمی و خانه های شهروندان بی گناه را هدف قرار داده محکوم کرده و آن را تعرض به حاکمیت و منافع عراق دانسته اند. در این خصوص نکات گفتنی زیادی وجود دارد:

۱- تهدید آمریکا به بستن سفارتش در عراق و در عین حال گسترش اقدامات نظامی علیه گروه ها و طوایف عراقی، نوعی ریاکاری است چرا که بسته شدن سفارت یک کشور در کشور دیگر به معنای پایان روابط سیاسی است چه رسد به حضور نظامی. در واقع وزیر خارجه آمریکا با ژست سیاسی تلاش کرده تا از گسترش اقدامات نظامی خود علیه عراق خبر دهد و این در حالی است که این فصل جدیدی در اقدامات نظامی آمریکا علیه مردم عراق و گروه های آن نیست. آمریکایی ها پیش از این در آذر ماه ۱۳۹۸ به همین دو گروهی که در گفت وگوی تلفنی پمپئو با صالح به آن اشاره شده، یعنی در زمانی که هیچ اقدامی علیه سفارت آمریکا صورت نگرفته بود و به هیچ کاروان نظامی آمریکا هم حمله نشده بود، در منطقه مرزی القائم واقع در غرب استان الانبار حمله کردند و ۱۵ نفر از اعضای آن را به شهادت رساندند. پس از یک سو مسئول شناختن کتائب و عصائب یادشده در حملات راکتی به سفارت و کاروان نظامی آمریکا -که هیچ سندی برای آن ارائه نشده است- وجهی ندارد و حتی با فرض اینکه چنین اقدامی از سوی آنان صورت گرفته باشد، اقدام آنان اقدامی تدافعی و در واکنش به جنایات است. از سوی دیگر عدم توانایی آمریکا در حفاظت از سفارت و کاروان نظامی خود چیزی نیست که با تهدید به بستن سفارت قابل حل و فصل باشد. سفارت آمریکا اگر تهدید می شود به خاطر اقدامات دیپلماتیک نیست، بلکه به خاطر عملکرد جنایت بار نظامی آمریکا در عراق است و بسته و باز بودن سفارت دخلی به اتفاقاتی که علیه نظامیان این کشور در عراق روی می دهد، ندارد.

۲-  اقدام الکاظمی به جمع کردن رهبران عراقی و نقل سخنان پمپئو توسط برهم صالح در این جلسه بیانگر آن است که این دو مقام عالی رتبه عراقی به جای عمل کردن به مسئولیت خود که فشار بر آمریکا برای خروج سریع تر از عراق -وفق مصوبه دی ماه پارلمان این کشور- است، برای ادامه حضور نظامی آمریکا زمینه سازی و در واقع زیر ورقه ادامه اتفاقات امنیتی را امضا می کنند. اگر این مقامات برای دلسوزی نسبت به اقتدار دولت عراق گردهم آمده باشند، راه اقتدار این کشور در قطع مداخلات امنیتی آمریکا در این کشور است، نه اینکه در جلسه مذکور پیام اقدامات بیشتر نظامی آمریکا علیه شهروندان عراقی را قرائت و در این خصوص به دیگران بیم دهند. امروز اقتدار دولت مرکزی عراق به خاطر این نحو مداخلات آمریکایی شکسته شده و ترمیم این اقتدار هم جز با بیرون کردن عامل این شکستن میسر نیست. الکاظمی و صالح با توجه به شرایط عراق قطعاً قادر نیستند کمک چندانی به آمریکایی ها برای به دست آوردن امنیت کاروان های نظامی شان بنمایند. چون در عراقی که گروه های مختلف و حتی عشایر آن مسلح می باشند، کنترل وقایع امنیتی میسر نیست و انتساب رجماً بالغیب حوادث به دو یا چند گروه شناخته شده، مشکل آمریکا را حل نمی کند.

۳- مسئله آمریکا و عوامل آن هم در عراق نه گروه هایی هستند که در اظهارات پمپئو آمده و نه چند حادثه ای است که طی ۹ ماه گذشته علیه سفارت و کاروان های نظامی آمریکا روی داده است. مشکل آمریکا مردم هوشیار عراق است چرا که آنان به خوبی می دانند آمریکا یک هدف شناخته شده در عراق دارد و آن «سیطره دائمی» بر این کشور است که در اظهارات سه سال پیش دونالد ترامپ در پایگاه نظامی عین الاسد به صراحت بیان گردید. آمریکا در بحث سیطره دائمی خود، به امنیت کامل نیروهایش احتیاج دارد؛ چرا که براساس فرمول پنتاگون، شرط حضور نظامیان آن در یک کشور، برخوردار شدن از امنیت (مورد حمله واقع نشدن) و مصونیت قضایی (کاپیتولاسیون) است. آمریکا در عراق دومی را با مذاکرات سیاسی به دست آورده و چنین مصونیتی از سوی صالح و کاظمی پذیرفته شده است و حالا دنبال به دست آوردن مصونیت امنیتی می باشد. مشکل آمریکا این است که اعطای مصونیت امنیتی در توان مقامات رسمی عراق نیست و این مصونیتی است که با وجود مخالفت گروه های عراقی و مردم این کشور دست نیافتنی می باشد. آمریکایی ها با به شهادت رساندن پهلوانان مبارزه با تروریزم در عراق (شهیدان سلیمانی، ابومهدی المهندس و...) نمی توانند در این کشور امنیت داشته باشند. کمااینکه جمهوری اسلامی رسماً اعلام کرده است، پس از شهادت سردار سلیمانی، حضور نظامی آمریکا را نه فقط در عراق بلکه در منطقه تحمل نخواهد کرد.

۴- عملکرد آمریکا در کشورهایی که حضور نظامی دارد، مبتنی بر تضعیف اقتدار آن کشور از طریق ممانعت از روی کار آمدن «دولتی قدرتمند» است که روی تمامیت ارضی و حاکمیت ملی حساسیت داشته باشد و از این رو می بینیم نخست وزیران آلمان و ژاپن که کشورشان ۷۵ سال در تیول نظامی آمریکاست، هیچ اشاره ای به مزاحمت نظامیان آمریکا علیه شهروندان خود نمی کنند و در برابر خبرهای محدودی که از اقدامات فراوان نظامیان فاسد آمریکا علیه شهروندانشان به رسانه ها راه می یابد، هیچ واکنشی نشان نمی دهند.

براساس سند رسمی ۲۰۳۰ که توسط NIC منتشر گردیده، آمریکا عراقی ضعیف و فروپاشیده را طلب می کند. عراقی که نتواند هیچ واکنشی به اقدامات آمریکا علیه منافع و مصالح عراق انجام دهد و نیز عراقی که نتواند مانع استفاده آمریکا از خاک عراق علیه کشورهای همسایه باشد. این عراق قاعدتاً نباید هیچ «ماده قدرتمندی» در چنته داشته باشد. در این عراق دولت و دستگاه سیاسی باید ضعیف باشند، نیروهای نظامی و امنیتی آن باید تابع سیاست های نظامی آمریکا باشند و حتی مرجعیت محترم عراق باید منزوی باشد. اقتصاد عراق در این روند نباید پا بگیرد و عراق در «هویتی وابسته در منطقه» هزم شود؛ یعنی عراقی در سایه عربستان سعودی.

به همین منظور در همین ماه های اخیر، آمریکایی ها برای جدا افتادن عراق از محور مستقل مقاومت کارهای زیادی انجام و از جمله نیروهای مقاومت عراقی را زیر ضربات دائمی خود قرار داده اند. سؤال این است که آیا عراقی ها این تحقیر را قبول می کنند؟ تاریخ عراق می گوید اگر حتی دولتمردان زیر بلیت قدرتی استعمارگر و هژمونی نظیر آمریکا بروند، مردم زیر بار آن نمی روند. اگر غیر از این بود عراقی ها بعد از سقوط صدام حسین، اشغال کشورشان را می پذیرفتند و با اشغالگران درگیر نمی شدند. مقاومت عراقی ها سبب شد مقامات پنتاگون در سال ۲۰۰۷ یعنی ۴ سال پس از اشغال نظامی این کشور، عراق را جهنم خود خوانده و در دوره نخست وزیر نوری مالکی پا به فرار بگذارند. پس مشکل امنیتی آمریکا نه برهم صالح و نه کاظمی است و نه امثال این دو می توانند امنیت نظامیان آمریکایی را در عراق تأمین نمایند.

۵- شواهد و قرائن می گویند، اجتماع اخیر بعضی از رهبران احزاب عراقی برای رفع مشکلات امنیتی آمریکا در عراق صورت نگرفته چرا که همان طور که شرح داده شد، مشکل عدم امنیت نیروهای آمریکایی در این حلقه پدید نیامده و توسط این حلقه نیز قابل حل و فصل نیست، بلکه این یک اجتماع انتخاباتی بوده و عده ای از آنان برای زدن یک رقیب تمرکز کرده اند و آن «رقیب جهادی» است. همان رقیبی که در انتخابات اردیبهشت ۹۷ توانست برنامه ای که با محوریت سفیر آمریکا در هتل بابل برای تصرف دولت شکل گرفته بود را برهم بزند. براین اساس می بینیم برای زمین زدن جهادی ها، رخدادی به آنان منتسب می شود و امضای ضدآمریکایی ترین ها -جریان صدر- هم پای آن گذاشته می شود. نتیجه این جلسه انحراف عراق از مسیر سیادت خود است و پیش کشیدن بحث حمله به سفارت آمریکا برای انحراف اذهان عراقی ها از مسایل اصلی صورت گرفته تا در خماری آنان انتخابات آینده عراق در این سفارت خانه منحوس پخت و پز شود.

سعدالله زارعی  یادداشت روز کیهان