گلوبال ریسرچ در گزارشی مدعی شد نابودی جهان، که کشور به کشور و همزمان در حال رخ دادن است، تصادفی نیست و این اتفاق از چند دهه قبل برنامه ریزی شده بود که این برنامه جهانی با ظهور ویروس کرونا کلید خورد.

گلوبال ریسرچ در گزارشی ویژه به قلم پیتر کوئنیگ دستیار پژوهشی این اندیشکده به واکاوی ابعاد پنهان بیماری همه گیر کرونا و اهداف و پیامدهای آن پرداخته است.

مخاطبان گرامی، محتوا و ادعاهای مطرح شده در این گزارش، صرفاً جهت تحلیل و بررسی رویکردها و دیدگاه های اندیشکده های غربی منتشر شده است و ادعاها و القائات احتمالی این مطالب هرگز مورد تأیید مشرق نیست.

نابودی برنامه ریزی شده اقتصاد سراسر جهان

این اندیشکده کانادایی گزارش خود را با این فرضیه آغاز می کند که آنچه که باید درک کنیم این است که نابودی جهان، که کشور به کشور و همزمان در حال رخ دادن است، تصادفی نیست. این اتفاق از چند دهه قبل برنامه ریزی شده است. تنها برای آماده سازی اسنادی مانند گزارش راکفلر ۲۰۱۰ (۲۰۱۰ Rockefeller Report) و رویداد ۲۰۱ (Event ۲۰۱) در ۱۸ اکتبر ۲۰۱۹ در شهر نیویورک و علاوه بر اینها، «مطالعات» سازمان جهانی بهداشت (WHO) برای توضیح کروناویروس جدید (SARS-۲-۲۰۱۹/COVID-۱۹)، بیماری همه گیری که در نهایت در اواسط مارس ۲۰۲۰ منجر به قرنطینه سراسر جهان شد، هزاران صفحه مطلب نوشته شده است.

این گزارش می افزاید: رهبران «دولت پنهان» و نوکران آنها برای رسیدن به اینها و دیگر ابزارهای تصمیم سازی، ناچار بودند صفحات بیشماری را به دقت مرور کنند و جلسات سری فراوانی را برگزار کنند. حالا، افراد ناشناس نهادهای مالی و دولت پنهان، جهان را به زندگی- یا مردگی؟ - در مرحله قفل و قرنطینه قرار داده اند و این دقیقاً همان چیزی است که در گزارش راکفلر ۲۰۱۰ (صفحه ۱۸، سناریوی مرحله قفل) پیش بینی شده و توسط رویداد ۲۰۱ مورد تائید قرار گرفته است.

نویسنده گزارش تأکید کرد: منابع گزارش راکفلر ۲۰۱۰ و پیش نویس های آن، همچنین اسنادی که منجر به تصمیم «همه گیری» و «قرنطینه» شدند، تا همین چند هفته قبل به آسانی در دسترس قرار داشتند. اما امروز، اینترنت عمدتاً توسط گوگل «پاکسازی» شده و یا هر چیزی که به نیات اهریمنی این «طرح شیطانی» اشاره داشته، «خبر جعلی» اعلام شده است.

رویداد ۲۰۱ مانوری برای شرایط کنونی جهان

رویداد ۲۰۱ که توسط دانشگاه جان هاپکینز و با همکاری بنیاد گیتس و مجمع جهانی اقتصاد (WEF) سازماندهی شده بود، شامل مانور شبیه سازی همه گیری ای بود که هم اکنون در آن به سر می بریم:

«مرکز امنیت سلامت جان هاپکینز با مشارکت مجمع جهانی اقتصاد و بنیاد بیل و ملیندا گیتس میزبان رویداد ۲۰۱ بود؛ یک مانور همه گیری سطح بالا که در ۱۸ اکتبر ۲۰۱۹ در شهر نیویورک برگزار شد. این مانور حوزه های ضروری همکاری بخش های خصوصی و دولتی در زمان واکنش به یک همه گیری شدید را روشن کرد تا به این ترتیب، از پیامدهای گسترده اقتصادی و اجتماعی آن کاسته شود.»

از همه اینها اسناد فراوانی بیرون آمد که حاوی دستورالعمل ها و سناریوهایی برای نحوه کنترل بشریت- کاهش جمعیت و در بهترین حالت، اصلاح نژاد- بودند و اینکه چگونه گروه کوچک «نخبگان دولت پنهان جهانی»، در نهایت همه ما را مجبور به قرار گرفتن زیر پوشش ماسک، فاصله گذاری اجتماعی، اجتناب از صحبت با یکدیگر و اتحاد کنند. عدم رعایت مقررات می تواند با مجازات همراه باشد. خودداری از ماندن در قرنطینه- یعنی منزوی شدن- اشخاص را در برخی ایالات آمریکا تحت نظارت پابندهای الکترونیکی قرار خواهد داد.

گلوبال ریسرچ معتقد است اینها به خاطر ترس از یک دشمن نامرئی است- یک ویروس- که زندگی ما را تهدید می کند. آنها ما را وادار می کنند که این را باور کنیم و باورمندان و غیرباورمندان را از هم جدا می کنند و با تبلیغات خود غیرباورمندان را اهریمنی جلوه داده و آماج تنفر قرار می دهند. رهگذران ماسک دار با نگاه تنفرآمیز آنها را تحقیر می کنند… بله، همان سیاست قدیمی تفرقه بینداز و حکومت کن. این چیزی است که اتفاق می افتد.

فروپاشی و نابودی اقتصاد جهان

در بخش دیگری از این گزارش آمده است: در عین حال، اقتصاد جهان نیز در حال فروپاشی است، ورشکستگی بیداد می کند و بیکاری ناشی از آن نیز اوج گرفته و ابعاد ناشناخته ای- ناشناخته در تاریخ بشر- به خود می گیرد. یعنی به مراتب از بدترین بحران تاریخ در سال های ۳۳-۱۹۲۹ فراتر می رود. و ما هنوز حتی مُشتی از خروار را هم تجربه نکرده ایم.

پس از گذشت بیش از شش ماه از شروع کووید، سازمان بین المللی کار (ILO) در گزارشی جهانی اعلام کرده که حدود نیم میلیارد نفر در جهان بیکار یا نیمه بیکار هستند. از این میان، ۲۶۷ میلیون جوان (۱۵ تا ۲۴ ساله) از اشتغال، تحصیل یا آموزش بی بهره اند که رقم سرسام آوری است، اما بسیار بیش از این نیز شرایط کاری زیراستاندارد را تحمل می کنند.

در جنوب جهانی (Global South)- یا اصطلاحاً کشورهای درحال توسعه- ۶۰ تا ۷۰ درصد نیروی کار غیررسمی است. یعنی نه تحت برنامه های حمایت اجتماعی قرار دارد، نه از مزایای اجتماعی برخوردار است و نه از تعهدات قراردادی کارفرمایان بهره می برد. این افراد تنها و روی پای خود هستند. حالا در قرنطینه بمانند؟ چطور می توانند؟ آنها باید به دنبال کار باشند و معاش روزانه خود و اغلب، خانواده خود را کسب کنند. قحطی و خشکسالی نیز شایع است و مرگ به خاطر قحطی گزارش نمی شود یا صرفاً به کووید-۱۹ نسبت داده می شود تا از این طریق، آمارها برای اربابان شیطانی «بهبود پیدا کند».

سازمان بین المللی کار پیش بینی می کند که در اوج بحران ۲۰۲۰ و پس از آن، احتمالاً تا ۲ میلیارد نفر- یعنی ۵۸ درصد کل نیروی کار جهان- بیکار یا نیمه بیکار شوند (مجموع نیروی کار جهان در سال ۲۰۱۹: ۳.۴۶ میلیارد نفر). این چه چیزی را درباره فقر، درباره قحطی، درباره بدبختی و نومیدی- در مورد مرگ به خاطر هزاران بیماری دیگر به جز کووید- بیان می کند؟ مرگی که به کمبود تغذیه و خدمات بهداشتی، نومیدی و در نهایت، خودکشی مربوط است؟

یافته های دانشمندان آلمانی در مورد واقعیت کرونا

طبق گزارش برنامه جهانی غذا، سالانه حدود ۹ میلیون نفر به خاطر قحطی و گرسنگی جان خود را از دست می دهند. این رقم می تواند به ۱.۵ تا ۲ میلیارد نفر از جمعیت آسیب پذیر نسبت به قحطی برسد- و احتمالاً خواهد رسید- و بسیاری از آنها ممکن است بمیرند. می توانید تصور کنید؟ این یعنی ممکن است تا یک چهارم جمعیت جهان به دلیل تغذیه ناکافی از بین بروند- که این می تواند به خاطر حقه کووید یا ترس ناشی از تبلیغات کووید باشد- که بطور دقیق توسط همه دولت های جهان دنبال می شود، این واقعاً تصادفی نیست. نوعی سوءمدیریت توجیه ناپذیر بحرانی ساختگی که می تواند تغییری ناگهانی و قابل ملاحظه در تمدن ما به وجود آورد.

در ماه گذشته، تیمی از ده پزشک و استاد برجسته پزشکی، ویروس شناس و ایمنی شناس آلمانی توسط وزارت کشور آلمان مأمور شد تا همه ابعاد (پزشکی، اقتصادی و اجتماعی) بحران کووید را تجزیه و تحلیل کند. آنها به این نتیجه رسیدند که دولت آلمان در موضوع کروناویروس به شکل فاحشی سوءمدیریت داشته است. تیم پزشکی مذکور، عبارت ملایم «هشدار کاذب» را برای این اشتباه انتخاب کردند (که اسناد آن به زبان آلمانی موجود است) . برخی مطالب کلیدی این گزارش به شرح زیر است:

· در ارزیابی خطرناک بودن کووید-۱۹ اغراق شده بود؛ احتمالاً خطر مطرح شده توسط ویروس جدید به هیچ وجه از حد نرمال بالاتر نمی رفت.

· کسانی که به خاطر کرونا جان خود را از دست می دهند، اساساً کسانی هستند که به لحاظ آماری امسال جان خود را از دست می دادند، زیرا به پایان زندگی خود رسیده اند و بدن ضعیفشان دیگر نمی تواند با استرس های تصادفی روزمره (از جمله تقریباً ۱۵۰ ویروسی که در حال حاضر در جریان هستند) مقابله کند.

· در سراسر جهان، در بازه زمانی یک فصل، تعداد کشته شدگان بیماری کووید-۱۹ بیش از ۲۵۰ هزار نفر نبوده است و این را می توان با ۱.۵ میلیون مرگ ناشی از موج آنفلوانزا در ۱۸/۲۰۱۷ در جهان [۲۵۱۰۰ نفر در آلمان] مقایسه کرد.

· به روشنی می توان دریافت که خطر کروناویروس از بسیاری از ویروس های دیگر بیشتر نیست. شواهدی وجود ندارد که این، چیزی بیش از یک هشدار کاذب بوده باشد.

· گلایه ای که می توان مطرح کرد این است که در جریان بحران کروناویروس، دولت آلمان به عنوان یکی از بزرگ ترین تولیدکنندگان اخبار جعلی ظاهر شد.

آنها برای اتخاذ اقدامات اصلاحی فوری، پیشنهاد تشکیل یک جلسه اضطراری با دولت آلمان را مطرح کردند تا ضمن اصلاح وضعیت اقتصاد و اشتغال، شرایط عادی اجتماعی را مجدداً برقرار کنند. البته از ظاهر امر پیداست که دولت آلمان به این پیشنهاد معقول پاسخ نداده است.

سوئد چگونه اقتصاد خود را نجات داد

آلمان نیز مانند بیشتر دولت های شمال جهانی (Global North) و نیز جنوب جهانی، نشانه های بیماری را دارد. آلمانی ها نیز از مقررات سختگیرانه پیروی می کنند و اجازه ندارند از آنها عدول کنند- کاری که چند کشور انجام داده اند. یکی از آنها سوئد است. سوئدی ها کشور و اقتصاد را تعطیل نکردند، اما مراقبت ویژه ای در مورد سالمندان و دیگر گروه های آسیب پذیر داشتند. اما وضع آنها بدتر از دیگر کشورهای اروپایی نبود. بلکه برعکس. سوئدی ها کمتر احساس افسردگی و نومیدی دارند و در نتیجه، سالم تر هستند و اقتصادشان تخریب نشده است.

آیا سوئدی ها خواهند توانست رویکرد «استثنایی» خود از مقابله با کووید را حفظ کنند؟ یا دستور از بالا بر تغییر رویکرد آنها نیز اصرار خواهد کرد؟ اما، اگر دولتی بخواهد اقتصاد و مردم خود را نجات دهد و جرئت اطاعت نکردن از این دستورات را به خود بدهد، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ میزان فشار یا تهدید چقدر خواهد بود؟ یا مشوق اطاعت کردن چه خواهد بود؟

تلاش دولت سایه جهانی برای محدود کردن آزادی های فردی و اجتماعی

آنچه مسلم است اینکه این برنامه همچنان به استفاده از رسانه ها برای تبلیغات سنگین خود ادامه خواهد داد. تا مدت ها، کووید در صدر اخبار هر روز قرار خواهد داشت. هیچ برنامه خبری وجود ندارد که در تیتر خود به کووید نپردازد. آن هم به شیوه ای ترسناک- مثلاً فلان تعداد بیمار جدید از روز قبل، رکوردی جدید برای این ماه. نرخ مرگ ومیر نیز پخش خواهد شد. آنها هرگز در مورد تعداد افراد بهبودیافته صحبتی نخواهند کرد، چه رسد به اینکه این آمار چگونه تهیه شده یا اینکه اشخاص با چه معیاری مبتلا به کرونا یا سالم تشخیص داده می شوند.

هر کشوری یا حتی زیرمجموعه های هر کشوری- مثلاً هر ایالتی در آمریکا- شیوه های خاص خود را دارد و کنترل مستقلی از جانب مسئولان روی این شیوه ها و ارقام صورت نمی گیرد. هر از چندگاهی، چند پزشک یا دانشمند ویروس شناس از چارچوب شیوه نامه های خود خارج شده و تردیدها و تجربیات خود را فاش می کنند. عمدتاً این افراد کسانی هستند که چندان به ادامه شغل خود وابستگی ندارند، اما اگر منصف باشیم، برخی هم با وجدانی که بیش از نظام فاسد به بشریت متمایل است، این کار را می کنند.

پس از برداشتن محدودیت ها، تصمیمات دولت (بر مبنای افزایش موارد جدید که البته کسی کنترل نمی کند!) لغو می شود و الزام استفاده از ماسک دوباره مطرح می شود. مردم تهدید می شوند که اگر مقررات را رعایت نکنند، از روش های سختگیرانه تری استفاده خواهد شد. در اسپانیا، بعد از قرنطینه طولانی، محدودیت ها کاهش پیدا کرد. مردم دوباره در خیابان ها شروع به شادمانی و جشن کردند. حالا ضربه متقابل پیش بینی شده از راه رسیده است. مردم باید دوباره ماسک بزنند، در مکان های عمومی، در خیابان ها و حتی در ساحل. کسانی که این مقررات را رعایت نکنند، ریسک جریمه ۱۰۰ یورویی را پذیرفته اند. این یعنی اختلال روانی، برگشت به فاز نومیدی.

موج افزایش و کاهش محدودیت های کرونایی ادامه خواهد داشت و همیشه، کنترل ها شدیدتر و آزادی ها کمتر خواهند شد. همه اینها تحت تبلیغات سنگین ترسناک و این توجیه که این اقدامات برای سلامت شهروندان است، انجام خواهد گرفت. تصورش را بکنید، بیماری همه گیری که در آن، بیش از ۹۷ درصد مبتلایان بهبود پیدا می کنند و نرخ مرگ ومیر آن به میزان ابتلا، بطور میانگین حدود ۰.۷ درصد، یعنی چیزی شبیه آنفلوانزای معمولی است!

ابهام ها و شایعات در مورد واکسن کرونا و مونسانتوسازی بشر

گلوبال ریسرچ این ادعا را مطرح کرد که این وضعیت ادامه خواهد داشت تا زمانی که واکسن آماده شود. در آن زمان، مردم به حدی از این «بازی» بیزار و خسته شده اند که داوطلبانه و بدون در نظر گرفتن اینکه این واکسن ها چقدر می توانند تست نشده و خطرناک باشند، برای دریافت آن اقدام می کنند. اما این واکسن ها به احتمال بسیار زیاد حامل پروتئینی برای تغییر دی ان ای هستند و احتمالاً نوعی تراشهٔ نانو به آنها اضافه شده تا بتوانند اشخاص را از راه دور کنترل و دستکاری کنند. این دلیل اصلی امواج الکترومغناطیس ۵G است که خطرش می تواند به مراتب بیشتر از کووید باشد.

واکسن های تغییردهنده دی ان ای، ژنوم انسان را به لحاظ ژنتیکی اصلاح می کنند. این نوع واکسن هرگز روی انسان ها تست نشده است. این کاری است که شرکت مونسانتو (Monsanto) روی گیاهان و محصولات غذایی انجام می دهد و آنها را به جانداران اصلاح شده ژنتیکی (GMOs) تبدیل می کند. GAVI، اتحاد جهانی واکسن که بنیاد بیل و ملیندا گیتس و گلاکسواسمیت کلاین- یکی از مهم ترین شرکت های داروسازی- با حمایت سازمان بهداشت جهانی، مؤسس و تأمین کننده مالی آن بوده اند، طرح هایی برای GMO دارد، یعنی می خواهد ژنوم ما را به خاطر کنترل بهتر بشر- و نه قطعاً سلامت بهتر- «مونسانتوسازی» کند. می توانید تصور کنید که ثروت عظیم بیل گیتس قرار است صرف چه کاری شود؟ 

صحبت های بیل گیتس در TED Talk جنوب کالیفرنیا در فوریه ۲۰۱۰ را به یاد بیاورید. او در این سخنرانی گفت، «در صورتی که ما کارمان را واقعاً خوب انجام دهیم (اشاره به واکسیناسیون)، احتمالاً می توانیم جمعیت جهان را به اندازه ۱۰ تا ۱۵ درصد کاهش دهیم».

دیجیتالی کردن زندگی

پس از آن، زندگی ما کاملاً دیجیتالی خواهد شد- جامعه ای بدون پول نقد که تنها پول دیجیتال تحت کنترل بانک ها را در اختیار دارد. وضعیت سلامت افراد در اختیار هر مسئولی که بخواهد قرار می گیرد، حساب بانکی افراد نسبت به هرگونه مداخله بیرونی- و البته دیجیتال- آسیب پذیر است. بسیاری از مردم، به خصوص جوانان، پول دیجیتال را بسیار عالی می دانند. فقط کافیست کارت خود را در دستگاه بکشید تا خرید انجام شود. آنها از پیامدهای پنهان پول صرفاً دیجیتالی اطلاعی ندارند. هیچ پول نقدی در کار نخواهد بود. کنترل مستقل شما بر پول، درآمد و پس اندازتان، از بین خواهد رفت.

بیشتر مردم امیدوارند که با واکسن، همان شرایط عادی که می شناسند یا می شناختند، بازخواهد گشت. اما اینطور نخواهد شد. تنها اگر مردم از محدوده ترس خود قدم بیرون بگذارند و رادیو، تلویزیون و رسانه های اصلی فعال در حوزه تبلیغ ترس و نگرانی را خاموش کنند، این احتمال وجود دارد که بتوانند ضمن به دست گرفتن دوباره کنترل زندگی خود، جهان را به عنوان قدرت مطلق بشریت از نو بسازند و رویای توهمی نخبگان دولت پنهان که خود را نامزد حاکمیت بر نظم نوین جهانی می دانند، نقش بر آب کنند.

طرح واقعی این است. ما می توانیم آن را متوقف کنیم. فریب دروغ ها را نخوریم، فریب تبلیغات را نخوریم و به خصوص، فریب ترسی که آنها می خواهند به ما تلقین کنند را نخوریم. هیچ دلیلی برای ترس وجود ندارد. مقاومت کنید!

بازسازی جامعه

پیتر کوئنیگ در گزارش خود می نویسد: ما حالا نباید افکار خود را روی بیماری، کووید، کرونا- یا هرچه که می خواهید این ویروس ترس را بنامید- متمرکز کنیم، بلکه باید روی بازسازی جامعه، اقتصاد و ساختارهای اجتماعی- یعنی نظام انسجام اجتماعی – تمرکز کنیم. ما سلامت هستیم، این انزوا است که ما را بیمار می کند. زندگی در پشت ماسک ما را بیمار می کند. ترس ما را بیمار می کند. ترس، غم و اندوه به همراه می آورد و غم و اندوه ما را بیمار می کند. ما انسان ها باید از آینده مشترک خود مراقبت کنیم. اجازه ندهید دولت پنهان جهانی که تظاهر می کند مراقب شماست، شما را دستکاری و وارد نظم نوین جهانی خود کند.

میزان سلامت ما- که دست کم به اندازه پیش از شروع کووید است- می تواند انرژی لازم برای نبوغ و نوآوری ما را تأمین کند تا جامعه ای جدید بسازیم. جامعه ای که انحراف تمدن قدیمی ما در چند دهه گذشته- به خصوص از زمان ظهور نئولیبرالیسم- را اصلاح کند. ما می توانیم تمدنی بسازیم که در آن موازنه و عدالت بیشتر باشد و سرمایه داری لجام گسیخته، تفکر سودآوری بی حدوحصر، مصرف گرایی بی پایان، هدر دادن منابعی که بسیاری از آنها به هیچ وجه تجدیدپذیر نیستند و برای همیشه از دست می روند را کنار بگذارد.

بحران وام های کرونا و بدهی خارجی کشورها

برای ازسرگیری و بازسازی دوباره اقتصادهایی که کووید تخریب کرده، دولت ها باید بخش های مولد را نجات داده و برای بقای شهروندان به آنها یارانه دهند. به این منظور، در همه کشورهایی که دولت برای نجات بخش ها مداخله می کند- اعم از جنوب و شمال- عمدتاً پول یا بدهی محلی مورد استفاده قرار می گیرد.

در کشورهای ثروتمند و صنعتی شمال، معمولاً بدهی محلی با اتخاذ سیاست های مستقل پولی و توسعه اقتصادی کشور به صورت محلی مدیریت شده و علاوه بر آن، سیاست هایی برای هدایت برنامه های حمایت اجتماعی شامل بیکاری، سلامت، مزایای بازنشستگی و غیره اتخاذ می شود. به ندرت می توان کشوری را در شمال جهانی پیدا کرد که از صندوق بین المللی پول، درخواست «بسته نجات» داشته باشد.

در جنوب جهانی نیز، این دولت است که باید با پول محلی برای نجات شهروندان و اقتصاد ملی وارد عمل شود. این یک موضوع داخلی حاکمیت است و باید برای حل آن، مانند شمال، بدهی محلی مورد استفاده قرار گیرد. اما در جنوب، به «دلایل عجیب»، صندوق بین المللی پول و بانک جهانی با پول خارجی وارد عمل می شوند تا کشورها را «نجات» دهند. به عبارت دیگر، این دولت ها از حقوق حاکمیتی خود برای مدیریت محلی بدهی محلی خود صرف نظر کرده و در عوض، مشتاقانه- و شاید هم تحت فشار- از صندوق بین المللی پول یا بانک جهانی درخواست وام خارجی می کنند.

آنها بدهی محلی را به بدهی خارجی تبدیل می کنند و از این طریق، بدهی خارجی خود را افزایش می دهند. به این ترتیب، نه تنها به ارز و بدهی خارجی وابستگی پیدا کرده اند، بلکه شروطی را پذیرفته اند که اگر بدهی محلی خود را به صورت داخلی مدیریت می کردند، زیر بار چنین شروطی نمی رفتند. کشورهای مستقل ثروتمند و صنعتی شمال نیز همین کار را انجام می دهند- به جز آن دسته از کشورهای اروپایی (عمدتاً یونان و دیگر کشورهای جنوب اروپا) که خود را به اسارت منطقه یورو درآورده اند. این کشورها حاکمیت مالی و اقتصادی خود را به بانک مرکزی اروپا (ECB) و حاکمیت سیاسی خود را به کمیسیون اروپا در بروکسل تسلیم کرده اند.

چند ماه قبل، صندوق بین المللی پول صندوق ویژه ای به ارزش حدود یک تریلیون دلار- که احتمالاً حالا بیشتر شده- برای کمک به کشورهای آسیب دیده از کرونا راه اندازی کرد و دست کم ۶۰ کشور از جنوب جهانی برای دریافت «بسته نجات» از این صندوق درخواست دادند. همه این عملیات های نجات، قید و شرط های معمول را به همراه دارند- از جمله خصوصی سازی گسترده دارایی ها و خدمات عمومی و نیز امتیازاتی برای بهره برداری از منابع طبیعی کشورها مانند منابع هیدروکربنی و معدنی. مهم تر اینکه، جدیدترین مدل تصاحب شرکتی نیمه مخفیانه و تبدیل یک کالای عمومی به کالایی خصوصی، آب است. یعنی آب توسط شرکت های غربی خصوصی می شود، آبی که همه زندگی به آن وابسته است. خصوصی سازی آب آخرین ضربه به جمعیت، و به خصوص بخش های فقیر جامعه است.

جایگزین های بدهی خارجی: استفاده از بدهی محلی/ ملی به جای بدهی خارجی

بیشتر بدهی های ناشی از بحران کروناویروس را بدهی های محلی تشکیل می دهند که به صورت محلی (فدرال رزرو آن را «تسهیل کمّی» (QE) می نامد، عبارتی پیچیده برای مفهومی ساده یعنی «چاپ پول جدید»)، توسط بانک های مرکزی مستقل و بانک های دولتی کشورها ایجاد شده اند. آنها مسئول کمک به صنایع محلی، نیروی کار محلی، ایجاد یا نوسازی برنامه های حمایت اجتماعی، طرح های سلامت عمومی و غیره هستند. دولت ملی خودمختار، شرایط وام را خود تعیین می کند، نه به صندوق بین المللی پول یا بانک جهانی اجازه این کار را می دهد و نه بانکی خصوصی مرتبط با وال استریت که در جهت منافع سهامداران خود کار می کند، نه دولتی که قرار است آن را «نجات دهد».

بدهی خارجی اغلب با تجارت خارجی ارتباط دارد. بخشی از آن ممکن است بری واردات کالاهای ضروری مانند غذا، دارو، قطعات یدکی و غیره لازم باشد. گرچه، کشورها پیش از افزایش بدهی خارجی خود باید تا حد امکان از ذخایر ارزی خود استفاده کنند.

برای کنترل بهتر استفاده از ارز، بانک مرکزی مستقل کشور می تواند موقتاً یک نظام پولی دوگانه ارائه کند، به این ترتیب که پول محلی برای اقتصاد محلی و یک ارز بین المللی ارزشمندتر برای تجارت خارجی (و ترویج جایگزین سازی واردات) استفاده شود. در نتیجه، استفاده از ارز خارجی و به عبارت دیگر بدهی بالقوه خارجی کنترل می شود. چین که تا سال ۱۹۸۴ از نظام دوگانه استفاده می کرد، مثال خوبی از بکارگیری این مفهوم است.

یک مفهوم ساده برای بازسازی و ارتقای اقتصاد محلی، تولید محلی برای مصرف محلی است که از طریق نظام بانکی دولتی محلی با پول محلی/ملی انجام شده و توسط بانک مرکزی مستقل کشور مورد نظارت قرار می گیرد. این بانک مرکزی باید برای اقتصاد ملی و رفاه مردم در جهت دستیابی به خودکفایی کار کند. سه رکن اصلی استقلال ملی عبارتند از غذا، سلامت و آموزش. می توان تجارت خارجی را با کشورهای دوست که ایدئولوژی مشابهی دارند- مدل پیمان آلبا (ALBA)- انجام داد.

گلوبال ریسرچ در پایان گزارش خود آورده است: ممکن است همه اینها آسان نباشد و یک شبه به دست نیاید. اما تنها راه برای بازسازی اقتصاد ملی مستقل- جهانی زدایی و دلارزدایی- یعنی خارج شدن از دامنه سلطه دلار است. پس از کووید- و به خصوص پس از سقوط هژمونی دلار- نیز زندگی جریان خواهد داشت.