«بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر اسرائیل تلاش کرده است تا خط قرمزی روشن و غیرمبهم ترسیم کند تا از پیشرفت برنامه هسته ای ایران جلوگیری کند. او ماه گذشته از تریبون برنامه صبح یکشنبه تلویزیون برای تاختن به سیاست آمریکا و تاکید بر اینکه «باراک اوباما» باید ایران را متوقف کند، استفاده کرد و گفت: «شما باید همین حالا این خط قرمز را برای آن ها تعیین کنید». او همچنین با اشاره ضمنی به خودداری دولت اوباما از تعیین خط قرمز برای ایران گفت: «کسانی در جامعه بین الملل که از تعیین خط قرمز برای ایران خودداری می کنند، هیچ حق اخلاقی برای نشان دادن چراغ قرمز به اسرائیل ندارند». او سپس در مجمع عمومی سازمان ملل تصویری کارتونی از یک بمب را بالا گرفت و با یک ماژیک روی آن خط قرمزی ترسیم کرد و عنوان کرد که نباید به ایران اجازه داده شود آنقدر ذخیره اورانیوم 20 درصد غنی شده داشته باشد که این ذخیره (با غنی سازی بیشتر) برای ساخت اولین بمب هسته ای اش کافی باشد. بنا بر آنچه که آژانس بین المللی اتمی گزارش کرده، ایران در صورت ادامه مسیر فعلی، تا 6 ماه دیگر به این نقطه خواهد رسید.

ناامیدی نتایناهو زمانی که در مورد چالش ایران صحبت می کند، برگرفته از این است که وی می داند اسرائیل و آمریکا هر دو در مسیری بوده اند که همواره خطوط قرمزی ترسیم کرده و عنوان کرده اند که ایران اجازه عبور از این خط را ندارد، اما عبور ایران از این خط را نظاره کرده اند، و سپس عقب نشینی کرده و حدی دیگر را به عنوان «خط قرمز واقعی» در مسیر دستیابی به بمب هسته ای تعیین کرده اند.

او در سخنرانی سال 1996 خود در کنگره آمریکا، زمانی که اولین دوره نخست وزیری خود را می گذراند دستیابی ایران به بمب هسته ای را دارای پیامدهایی مصیبت بار «نه فقط برای اسرائیل، و نه فقط برای خاورمیانه، بلکه برای تمام بشریت»، دانسته بود. وی در آن زمان گفت که ضرب الاجل نهایی برای جلوگیری از این امر، «بسیار در حال نزدیک شدن» است. اسرائیل برخورداری ایران از یک نیروگاه هسته ای غیرنظامی را «غیرقابل قبول» خوانده بوده و زمانی هم که این نیروگاه عملیاتی شد، وزیر خارجه اسرائیل آن را «کاملا غیرقابل قبول» دانست.

این آخرین باری نبود که مقامات و سیاستمداران اسرائیل برای ایران «نقطه بی بازگشت» تعیین کردند، بلکه آن ها تنها به سمت حد نهایی بعدی حرکت کردند. این محدوده نهایی برای «آریل شارون» نخست وزیر اسرائیل در سال 2004، دستیابی ایران به توانایی عملیاتی کردن یک مجتمع غنی سازی بود. زمانی که ایران به دستیابی به این توانایی نزدیک شد، «شائول موفاز» وزیر جنگ وقت اسرائیل نقطه نهایی را نه توانایی غنی سازی، بلکه خود «غنی سازی اورانیوم» معرفی کرد. وقتی هم که ایران شروع به غنی سازی کرد، «ایهود اولمرت» نخست وزیر وقت اسرائیل در سال 2006 اعلام کرد تعداد آبشارهای غنی سازی ایران نباید از میزان محدودی فراتر رود، و به این ترتیب او هم خط جدیدی ترسیم کرد.

الگو روشن است: به محض اینکه ایران از هر خط قرمز عبور کرد، اسرائیل به خط بعدی عقب نشینی کرده و سپس دکمه تکرار را فشار داده است. از تبدیل فرآوری اورانیوم، تا تولید اورانیوم با غنای پایین (غنای کمتر از 5درصد) قابل استفاده برای سوخت نیروگاه های غیرنظامی، تا ذخیره ای از اورانیوم با غنای پائین کافی (پس از غنی سازی بیشتر) برای ساخت یک بمب اتمی، تا ذخیره کافی برای ساخت نیم دوجین بمب، تا غنی سازی بیشتر از 5درصد تا اورانیوم با غنای متوسط 20درصد، تا فعالیت سانتریفیوژهایی که در تاسیسات فردو در عمق زمین غنی سازی 20درصد انجام می دهند، تا دستیابی به توان نامحدود ساخت سلاح هسته ای، هشدارهای اسرائیل هر بار بلندتر شده، اما هیچ گونه اثرگذاری نداشته است.

اکثر ناظران نتوانسته اند این خط داستانی را تشخیص دهند. اما این نخست وزیر آن را فهمیده. زمانی که نتانیاهو در سال 2009 به دفتر کارش بازگشت، «اوزی آراد» مشاور امنیت داخلی وی، رهبران اسرائیل را متهم کرد که از وظایف خود قصور کرده اند و نتوانسته اند از حرکت ایران از آنچه که اسرائیلی ها قبلا آن را «نقطه هسته ای بی بازگشت... تعریف می کردند... به نقطه ای که در آن ایران قادر است تمام المان های لازم برای ایجاد شکافت هسته ای را بدون نیاز به خارجی ها تولید کند»، جلوگیری کنند. همانطور که «آراد» به وضوح این را تشخیص داد: «ایران حالا آنجاست».

خوانندگان این متن، با مرور این مطلب به یاد داستان کودکانه چوپان دروغگو می اندازد. بدون شک، صف این هشدارهای پشت سر هم، اعتبار اسرائیل را تحلیل برده است.

آلیسون پس از این مقاله اشاره می کند که با وجود این، نباید تهدید ایران را از یاد برد و باید اقدامات لازم برای جلوگیری از دستیابی ایران به بمب هسته ای انجام گیرد.

نتانیاهو در حالی اخیرا در مجمع عمومی خط قرمزی برای ایران ترسیم کرده است که در هفته گذشته ائتلاف جنگ طلب وی و «ایهود باراک» وزیر جنگ رژیم صهیونیستی از هم فروپاشید، به نحوی که نتانیاهو مجبور شده است انتخابات زودهنگام اعلام کند.