به گزارش فارس، از جمله مهمترین عواملی که می تواند برای اثبات صحت واقعه ای که در مورد آن تردیدهایی وجود دارد، مورد  استناد واقع شود، یکدست و هماهنگ بودن ادلّه و مستنداتی است که درباره واقعه مورد نظر، شکل وقوع آن و سایر جنبه هایش وقوع دارد. 

رویدادی که واقعاً رخ داده و وقوع آن به همان گونه ای بوده که نقل گشته است، انطباق بی نظیری نیز با مستندات، شواهد و مدارکش دارد. به دیگرسخن، می توان گفت مجموعه مستندات چنین رویدادی، سامانه ای آنچنان هماهنگ تشکیل می دهند که هر شبهه بی مورد، ناخودآگاه از آن بیرون رانده شده و راهی برای رشد و نمو و در نتیجه تضعیف آن سامانه قدرتمند پیدا نمی کند.

بر عکس، رویدادهای مشکوک یا رویدادهایی که در آنها تلاش می شود بخشی از واقعیت یا همه آن پنهان شود، حالتی درست متضاد دارند: در چنین وقایعی به جای آنکه سامانه ای قدرتمند متشکل از جنبه های مختلف یک رویداد اصیل شکل بگیرد که راه بر هر گونه شبهه و تردید غیر مستدل و مطرح شده از سوی مغرضان می بندد، سامانه قدرتمند دیگری تولد می یابد که اجزاء تشکیل دهنده اش را شواهد مخالف و مغایر با روایت جعل کنندگان آن حادثه تشکیل می دهد ـ تُفاله چنین سامانه ای هم معلوم است: حادثه جعلی، یا هر بُعدی از آن که برای پنهان نگاه داشتنش تلاش شده است. مخلص کلام اینکه، «حقیقت»، عاملی است که تعیین می کند چه سامانه ای نیرو می گیرد.

حادثه 11 سپتامبر را شاید بتوان بارزترین مصداق حالت دوّم دانست که در آن روایت های رسمی آمریکا ( که «کمسیون بررسی وقایع 11 سپتامبر»، «سازمان مدیریت بحران فدرال»، «موسسه ملّی استاندارد و فناوری» و «اف.بی.آی» آنها را ارائه کرده اند) در برابر تحقیقات مستقل محققان دیگری که تخصص های گوناگونی از فیلمبرداری گرفته تا فیزیک هسته ای داشتند، دوام نیاورد و به سرعت رنگ باخت.

آنچه دولت آمریکا در قالب کمسیون بررسی وقایع 11 سپتامبر و گزارش های سایر نهادهای رسمی آمریکا درباره علل وقوع این حادثه و ابعاد مختلف آن ارائه کرد،  تفاوتهای آشکاری با مستنداتی داشت که محقان با روشهایی کاملاً علمی و به دور از جانبداری های سیاسی به دست آودند.

در قسمتهای قبلی این گزارش، مخالفت فیلمبردار اصلی 11 سپتامبر با روایت رسمی دولت از این واقعه، پیدا شدن ذره های نوعی ماده منفجره قوی موسوم به «نانوترمیت» در نمونه های خاکروبه های برج های دو قلو، فرود متقارن برج ها، متفق القول بودن شاهدان عینی حادثه درباره شنیدن صدای انفجار قبل و بعد از برخورد هواپیما به ساختمان، شواهدی در رد برخورد هواپیمای بوئینگ 757  به ساختمان پنتاگون (چنانکه دولت آمریکا گزارش داد)، مرگ مرموز دهها نفر از شاهدان عینی صاحب منصب 11 سپتامبر  را به عنوان برخی از تحقیقات حقیقت یاب 11 سپتامبر بررسی کردیم و دیدیم این مستندات به هیچ عنوان با گزارش دولت جورج دبلیو بوش، رئیس جمهور وقت آمریکا، همخوانی نداشتند.  

در این قسمت یکی دیگر از اسناد باطل کننده گزارش آمریکا از 11 سپتامبر را بررسی کنیم، با این توضیح که این سند را باید مضاف بر هزاران تحقیق علمی دیگری در این باب در نظر گرفت که به بخشی از آنها در پاراگراف قبل اشاره شد. به عبارت دیگر، تمام این اسناد و تحقیقات، اجزای تشکیل دهنده همان سامانه حقیقت مداری هستند که رویدادهای جعلی در برابر آن تاب نمی آورند.

چنانکه می دانیم در روز 11 سپتامبر چهار واقعه به وقوع پیوست. اول، پرواز شماره 11 شرکت هوائی «امریکن ایرلاینز» در ساعت 8:46 دقیقه صبح به وقت محلی به برج شمالی مرکز تجارت جهانی برخورد کرد.

حادثه دوم، برخورد پرواز شماره 175 شرکت «یونایتد ایرلاینز» بود که در ساعت 9:02 صبح به وقت محلی به برج جنوبی ساختمان مرکز تجارت جهانی اصابت کرد.

همچنین در ساعت 9:38 صبح نیز شی پرنده ای به ساختمان پنتاگون برخورد کرد که به ادعای دولت آمریکا پرواز شماره 77 شرکت آمریکن ایرلاینز و یک فروند بوئینگ 757 بوده است. این حادثه سومین رویداد این روز سیاه تاریخ آمریکا بود.

ساعت 10:10 صبح اعلام شد پرواز شماره 93 شرکت یونایتد ایرلاینز در منطقه «شانکسویل» در ایالت پنسیلوانیا سقوط کرده است.

در این میان، در روایت رسمی آمریکا از رویداد سوم یعنی برخورد شی پرنده به ساختمان پنتاگون شکاف های زیادی وجود داشت که ما در قسمت ششم درباره آن توضیح دادیم ـ به عنوان مثال، چنانکه دیدیم هیچ شواهدی از برخورد هواپیمای بوئینگ 757 به ساختمان پنتاگون وجود نداشت، حفره ایجاد شده در ساختمان به هیچ عنوان با اندازه هواپیمای یاد شده مطابقت نداشت، اثری از برخورد بال هواپیما به ساختمان وجود نداشت، لاشه های هواپیما یافت نشدند، مسیری که دولت آمریکا برای حرکت هواپیما به سمت ساختمان ادعا می کرد با آثار فیزیکی محیط پیرامون ساختمان همخوان نبود و ....

اما شکاف دیگر دولت آمریکا در گزارش این حادثه، ادعای تماس تلفنی مسافران یا خدمه پرواز هواپیمای برخورد کننده به برج های دو قلو و ساختمان پنتاگون با گوشی موبایل با خانواده هایشان یا افراد دیگر بود.

به عنوان مثال بعضی از تماس هایی که مورد توجه واقع شد و رسانه ها نیز توجه خاصی به آن نمودند دو تماس تلفنی با گوشی موبایل بود که از هواپیماهای برخورد کننده به ساختمان پنتاگون صورت گرفته بود. یکی از این دو تماس مربوط به یک خدمه پرواز این هواپیما به نام «رندی می» بود که با مادرش تماس گرفته و ربوده شدن هواپیما را به وی اطلاع داده بود و تماس دیگر را «باربارا اولسون»، مجری شبکه های تلویزیونی سی.ان.ان و فاکس نیوز که مسافر آن هواپیما بود، گرفته و به همسر مشهور و صاحب منصبش ربوده شدن هواپیما را اطلاع داده و از وی درباره آن راهنمایی خواسته بود. 

  طبق گزارش رسمی کمسیون تحقیق 11 سپتامبر، «رندی می» ساعت نه و دوازده دقیقه با مادرش تماس گرفته بود و از او خواسته بود با شرکت ایرلاینز تماس گرفته و واقعه را به آنها اطلاع دهد.

تماس دوم  مربوط به «باربارا اولسون»، مجری شبکه های تلویزیونی سی.ان.ان و فاکس نیوز بود که طبق گزارش رسمی آمریکا  با همسرش «تئودور اولسون» تماس گرفته بود و از وی پرسیده بود باید در برابر هواپیماربایان چه واکنش نشان دهد.  «تئودور اولسون» در آن زمان وکیل رسمی دولت بوش در دادگاه عالی آمریکا بود.

اف. بی.آی تقریباّ پانزده تماس تلفنی با موبایل را از چهار هواپیمای ربوده شده گزارش و یا قبول کرده بود، حال آنکه دانشمندانی نظیر «دیوید ری گریفین» و «الکساندر دودنی»  و «گرمار رادولف» این تماس های تلفنی، به خصوص تماس های انجام شده از هواپیمای برخورد کننده به پنتاگون را جعلی توصیف کردند و گفتند امکان ندارد مسافران هواپیما بتوانند با ارتفاعی که هواپیمای مورد نظر داشته است تماس تلفنی برقرار کنند ـ و  اگر حتّی چنین تماس هایی مقدور شوند، بعید است تماس مورد نظر آنقدر دوام بیاورد که آنها بتوانند منظورشان را مخابره کنند.

پرفسور «دیوید ری گریفین»، استاد برجسته الهیات، نویسنده چندین عنوان کتاب درباره 11 سپتامبر و محقق صریح اللهجه آمریکایی است که پس از 11 سپتامبر توجهش را معطوف تاریخ و سیاست آمریکا و به خصوص امپریالیسم این کشور کرده است.

«دیوید ری گریفین» معتقد است با توجه به امکانات و فناوری هایی که گوشی های موبایل در سال 2001 داشته اند برقراری تماس از هواپیماهایی با بیش از 1000 فوت ارتفاع، به معنای واقعی کلمه غیرممکن بوده است ـ و این به خصوص برای تماس هایی که بیش از چند ثانیه طول می کشند، صحت دارد.

«گریفین» در پژوهش های خود متذکر می شود بعضی از تماس های تلفنی ذکر شده در گزارش های رسمی آمریکا در حالی انجام شده اند که هواپیما در ارتفاع25 هزار یا حتّی 40 هزار پایی قرا رداشته است، ضمن اینکه در گزارش رسمی اف.بی.آی زمان مکالمه یکی از مسافران به نام «ایمی سویینی» 12 دقیقه ذکر شده است!

سه مشکلی که «گریفن» به عنوان مشکلات برقراری ارتباط در هواپیماهای مورد نظر به آنها اشاره می کند از این قرارند:

الف) در آن زمان گوشی های همراه، برای برقراری تماس حتماً باید به یک ایستگاه تلفن همراه روی زمین متصل باقی می ماندند تا امکان ارتباط را میسر سازند که انجام این کار خود چند ثانیه طول می کشید. بنابراین با توجه به سرعت بالای هواپیما مشخص نیست چگونه ارتباط گوشی های همراه با ایستگاه های مورد نظر برقرار شده و یا در صورت برقرار شدن، دوام آورده باشد.

ب) سیگنال ها به صورت افقی فرستاده می شوند نه عمودی یعنی از یک ایستگاه به ایستگاهی دیگر. اگرچه امواج این ایستگاه ها قدری به سمت بالا هم نشت می کند، اما این نشتی به اندازه ای نیست که گوشی های همراه در ارتفاعات بالا را فعال کند.

ج) اندازه بزرگ هواپیما نیز خود مانعی برای دریافت امواج چنین ایستگاه هایی بوده است که عمل فعال شدن گوشی ها را بیش از پیش دشوار می ساخته است.

پرفسور «الکساندر دودنی» استاد علوم کامپیوتر دانشگاه «وسترن آنتاریو»، ریاضیدان و دانشمند محیط زیست که در زمینه های مختلف از جمله یازده سپتامبر پژوهش های برجسته ای دارد. «پرفسور دودنی» در سایت خود با عنوان «فیزیک 11 سپتامبر» استدلال های قدرتمندی درباره این واقعه ارائه کرده است.

پرفسور دودنی در سه آزمایش بسیار جالب با هواپیما در ارتفاعات مختلف پرواز کرد و ارتباط بین ارتفاع پرواز هواپیما و موفقیت در برقراری تماس با موبایل را آزمود. نتایج این آزمایش ها در مقاله ای در سال 2003 خلاصه شدند که نشان می داد احتمال موفقیت در برقراری تماس، تابعی از مقدار ثابت K ضربدر ارتفاع هواپیما از سطح دریا است؛

به عبارت دیگر، این استاد برجسته ریاضیات با آزمایشی کاملاً علمی و تجربی نشان داد با افزایش ارتفاع هواپیما، احتمال موفقیت در برقراری ارتباط کمتر و کمتر می شود.

«دودنی» دریافت در یک هواپیمای یک موتوره، احتمال موفقیت در برقرای تماس تنها در ارتفاع زیر دو هزار پایی امکان داشت. در ارتفاعات بالاتر از این، این احتمال به مرور کمتر می شد، چنانکه در ارتفاع 20 هزار پایی «احتمال اینکه یک تماس به زمین برسد و با یکی از ایستگاه های گوشی های همراه درگیر شود، کمتر از یک درصد است... احتمال اینکه در همین ارتفاع دو نفر موفق به برقراری تماس شوند، کمتر از یک در ده هزار است.»

دودنی در آزمایش های بعدی از هواپیمای دوموتوره با اندازه بزرگتر استفاده کرد و دریافت در ارتفاع 7 هزار پایی این احتمال به صفر می رسد.

«گرمار رودلف»، شیمیدان آلمانی، یکی دیگر از اساتیدی است که احتمال برقراری چنین تماس هایی در ارتفاعات بالا را به چالش کشیده است. وی که همکاری های علمی گسترده ای با پرفسور دودنی دارد نیز در آزمایشی جالب نشان داد روایت های رسمی آمریکا در این مورد با نقایص زیادی همراه بوده است.

مجموع این نقایص در گزارش رسمی باعث شد اف.بی.آی در سال 2006 و در گزارش دادگاه «زکریا موساوی» از متهمان 11 سپتامبر، تلویحاً به اشتباه خود اقرار کند، چرا که در این گزارش تنها به دو تماس تلفنی مربوط به پرواز 93 اشاره شده بود که در آنها ارتفاع هواپیما کمتر از 5000 فوت بود.